Πριν από μερικές εβδομάδες χύθηκαν πολλά νεοφιλελεύθερα κροκοδείλια δάκρυα για τη σύλληψη του καστανά τής Θεσσαλονίκης. Ακόμα και οι προμαχώνες τής ασύδοτης αγοράς αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατό μια αριστερή κυβέρνηση να κυνηγά τους φτωχοδιάβολους αντί για τους μεγαλοκαρχαρίες. Ο ωμός εκβιασμός τής Eldorado Gold, η οποία διαχειρίζεται τα μεταλλεία τής Χαλκιδικής, σαν να απευθύνεται σε μπανανία, ήταν αρκετός ωστόσο για να πέσουν οι μάσκες που φόρεσαν προσωρινώς οι απολογητές τού μεγάλου κεφαλαίου. Ενας ξένος διευθύνων σύμβουλος μιας ξένης εταιρείας, η οποία έχει να πληρώσει φόρους στο ελληνικό Δημόσιο από το 2007 και η οποία επιδίδεται συστηματικώς σε τριγωνικές συναλλαγές και παραβιάσεις τής ελληνικής νομοθεσίας και των συμβατικών της υποχρεώσεων, απείλησε με αποχώρηση αν δεν του δοθούν οι άδειες που επιθυμεί...
Κι αντί η αντιπολίτευση με τα μιντιακά παπαγαλάκια της να ξεσηκωθούν σε βάρος των νέων αποικιοκρατών μέμφονται την κυβέρνηση γιατί επιθυμεί την αυστηρή τήρηση της νομιμότητας. Κατά τα άλλα, ο Κούλης ήρθε για να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης, τα οποία ασφαλώς και είναι ευρύτερα από τα αντίστοιχα της ολιγαρχίας αλλά κι από τις προσωρινές θέσεις εργασίας μερικών εκατοντάδων ανθρώπων, αφού πρόκειται για μια επένδυση με ημερομηνία λήξης η οποία θα αφήσει πίσω της διαχρονική καταστροφή...
Ασφαλώς και πρέπει να υπάρξει μέριμνα για τους ανθρώπους που ενδεχομένως θα χάσουν τις δουλειές τους. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι τόσο προικισμένη από τη φύση και με τόσο σημαντική αρχαιολογική κληρονομιά ώστε θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αναπτυχθεί τουριστικώς με σεβασμό στο περιβάλλον και στις επερχόμενες γενιές. Αλίμονο αν το αναπτυξιακό πρότυπο σχετίζεται με την παράδοση της κρατικής περιουσίας σε εταιρείες-αλεξιπτωτιστές, οι οποίες αφήνουν πίσω τους ελάχιστα ή καθόλου κέρδη για τον εθνικό κουμπαρά...
Αν μοντέλο για το κουαρτέτο και την πέμπτη φάλαγγά του είναι η Treuhand, η εταιρεία δηλαδή που ξεπούλησε μπιρ παρά την περιουσία τής Ανατολικής Γερμανίας, ή η μετασοβιετική Ρωσία, όπου μια κάστα ανθρώπων απόκτησε στην ξεφτίλα τον εθνικό πλούτο μας αχανούς χώρας, τότε είναι προτιμότερο να πούμε "ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε". Καλοδεχούμενες είναι μόνο εκείνες οι επενδύσεις που είναι "win win" ή υπέρ κι όχι ετεροβαρείς σε βάρος τού ελληνικού Δημοσίου. Κι αυτό φυσικώς δεν ισχύει μόνο για τα μεταλλεία αλλά και για οποιαδήποτε άλλη ιδιωτικοποίηση βρίσκεται στα σχαριά ή έχει ήδη πραγματοποιηθεί...
Με την πτώση των τιμών των πρώτων υλών και του πετρελαίου και την κρίση τού εξαγωγικού μοντέλου, όπως αυτό καθίσταται φανερό με τη στασιμότητα σε κατ' εξοχήν εξαγωγικές χώρες όπως η Κίνα και η Γερμανία, είναι χρυσή ευκαιρία για την Ευρώπη να περάσει επιτέλους σε αναπτυξιακές πολιτικές που θα απομακρύνονται από τη στείρα λιτότητα. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν είναι αναγκαία καμιά δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά δεν είναι δυνατό να συνεχίζουμε να πορευόμαστε μόνο με αυτή ως οδηγό ούτε με την ταύτιση της αναγέννησης της πραγματικής οικονομίας με λογικές ασυδοσίας για την ελίτ. Η επιχειρηματικότητα πρέπει να ενισχυθεί, να της δοθούν για παράδειγμα χρήματα, ένα νομικό πλαίσιο λειτουργίας λιγότερο γραφειοκρατικό και μια φορολόγηση με κίνητρα, τα οποία ωστόσο δεν θα μας καθιστούν μια "offshore" χώρα...
Λυπάμαι αλλά δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό εκείνων που θέλουν να γίνουμε Βουλγαρία για να προσελκύσουμε περισσότερες επενδύσεις. Το βιοτικό επίπεδο του μέσου βούλγαρου δεν είναι το όνειρό μου για έναν ανεξάρτητο ελληνικό λαό. Αλλωστε, το μεγαλύτερο πρόβλημα των επιχειρήσεων κι αυτό που τις κάνει να μεταναστεύουν ή να μην έρχονται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε το φορολογικό ούτε το κόστος εργασίας, που δεν είναι εξάλλου δυσθεώρητα, αλλά η νομοθετική, τραπεζική και γενικότερη πολιτική αστάθεια. Κι αυτή δεν αποκαθίσταται με την παγίωση ενός αποικιοκρατικού καθεστώτος στη χώρα παρά μόνο με την υγιή αξιοποίηση όλων της των δυνάμεων με αξιοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου