Καπιταλισμός, η εξευγενισμένη εκδοχή τού σταλινισμού...

Το να κατηγορείς εμμέσως πλην σαφώς τον κομμουνισμό για το φασισμό και το Β' Παγκόσμιο πόλεμο- όταν ο ναζισμός θέριεψε μέσα από τις αποτυχίες των καπιταλιστικών κρατών και του κατευνασμού τής Συμφωνίας του Μονάχου και το Συμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ υπογράφηκε για να προετοιμαστεί καλύτερα η Σοβιετική Ένωση στη γερμανική εισβολή- συνιστά ιστορικό αναθεωρητισμό τού αισχίστου είδους. Είτε αρέσει είτε όχι στην Ευρώπη που κλείνει σήμερα τα σύνορά της στους ικέτες τής Γης, η νίκη επί του Χίτλερ στηρίχθηκε πάνω στα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών κομμουνιστών στη Σοβιετική Ένωση, στην Ελλάδα, στη Γιουγκοσλαβία κι αλλού. Οι τότε καπιταλιστές ήταν απασχολημένοι με το να εξοπλίζουν και να θησαυρίζουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ντροπής για το ανθρώπινο είδος...

Το σύγχρονο ξέπλυμα, ωστόσο, του ναζισμού δεν μπορεί να αθωώνει το σύγχρονο ξέπλυμα κι από το ΚΚΕ, για παράδειγμα, του λενινισμού- σταλινισμού που αμαύρωσε για πάντα τη μαρξιστική θεώρηση του κομμουνισμού. Αν η αστική δημοκρατία ακολουθούσε τις μεθόδους τού "πατερούλη", ο Δ. Κουτσούμπας δεν θα είχε προλάβει να βγάλει παρά μόνο μία ομιλία σε βάρος της. Στη συνέχεια θα είχε οδηγηθεί στη Σιβηρία για καταναγκαστικά έργα "επανεκπαίδευσης" ή, αν ήταν πιο "επιεικής" μαζί του, θα τον ειχε εκτελέσει ύστερα από μία σύντομη δίκη- παρωδία...

Αλίμονο, όμως, ο καπιταλισμός τής εποχής μας είναι ένας πιο εξευγενισμένος σταλινισμός, όπως ενδεχομένως θα ήταν κι ο ίδιος ο σταλινισμός στον καιρό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τι είναι οι πόλεμοι για τα συμφέροντα της ελίτ με τους δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς κι εκτοπισμένους παρά μία γενική α λα Στάλιν εκκαθάριση πληθυσμών;...

Δεν είναι οι προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές προκειμένου οι ιμπεριαλιστές να γίνονται ακόμα πλουσιότεροι μια απομίμηση των λιμών που επέφεραν οι βίαιες κολεκτιβοποιήσεις; Ή πόσα μπορούν να πιάσουν οι παλιάς κοπής χαφιέδες τής KGB, της Στάζι ή της Σεκουριτάτε μπροστά στα σύγχρονα εργαλεία παρακολούθησης των καπιταλιστών; Μήπως και στον καπιταλισμό, εξάλλου, δεν υπάρχουν νομενκλατούρες και οι λίγοι, που ελέγχουν τα ΜΜΕ, δεν αποφασίζουν για τους πολλούς;...

Κάθε φορά, επομένως, που οι νικητές τού Ψυχρού Πολέμου θα μετατοπίζουν τις πλάκες τής Ιστορίας για να προσαρμόζονται στο αντιλαϊκό αφήγημά τους θα ήταν χρήσιμο να μνημονεύουν ποιοι είναι οι εμπνευστές των δικών τους μεθόδων καταστολής τής λαϊκής αντίδρασης. Και τότε θα διαπίστωναν ότι δεν διαφέρουν και σε πολλά από τα τέρατα που καταδικάζουν...  

 

Τι να τι κάνεις τις ξένες γλώσσες αν δεν θες να κακοκαρδίζεις;

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα αποκαλούσε ποτέ κάποιον διευθύνοντα σύμβουλο «τσέο». Τα αγγλικά του, όπως και τα γερμανικά και τα γαλλικά του, είναι πολύ καλύτερα της Κ. Νοτοπούλου ή ενός μέσου Έλληνα. Τον φαντάζομαι, άλλωστε, να συνεννοείται άψογα στη μητρική τους γλώσσα με τους ιθύνοντες της Siemens για τα «μαύρα» ταμεία της ή με τους ιδιοκτήτες τού σπιτιού του Βολτέρου στο Παρίσι για την αγορά του με «μαύρο» χρήμα…

Ωστόσο, ο πολύ καλός χειρισμός ξένων γλωσσών από την πλευρά του πρωθυπουργού δεν τον έχει ωφελήσει σε τίποτα όσον αφορά την ενίσχυση της διπλωματικής θέσης της χώρας στο εξωτερικό και της ποιότητας ζωής των πολιτών της. Προκειμένου να μην κακοκαρδίσει τους συνομιλητές του δεν είπε κουβέντα στην Ανγκ. Μέρκελ για τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων ή στον Τ. Ερντογάν για τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο και τις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ. Τι να τα κάνεις, επομένως, τα πτυχία αν δεν είσαι διατεθειμένος να τα χρησιμοποιείς προκειμένου να υπερασπίζεσαι τα λαϊκά κι εθνικά συμφέροντα;… 

Το ίδιο συμβαίνει και με τον υπουργό Τουρισμού, Χ. Θεοχάρη, ο οποίος ενώ είχε πληροφορηθεί εδώ και δύο μήνες από πρώτο χέρι για την κατάρρευση της Thomas Cook προτίμησε να κάνει τον Κινέζο από το να ενημερώσει την αγορά και να την θωρακίσει από την κατάρρευση της εταιρείας. Ούτε κι εκείνον ωφέλησε στην πράξη ο πολύ καλός χειρισμός της αγγλικής γλώσσας... 

Φυσικά και δεν είναι προς τιμή τους που πολιτικά πρόσωπα δεν γνωρίζουν καλά ξένες γλώσσες. Το ζητούμενο, όμως, είναι να τις χρησιμοποιείς για το καλό εκείνων που σε εκλέγουν κι όχι αποκλειστικώς και μόνο για το δικό σου πλουτισμό ή την πολιτική επιβίωση…

 

 

Οι Ελληνοαμερικανοί να αποφασίσουν για τον Τραμπ, όχι για τον Έλληνα πρωθυπουργό...

Ο Ντ. Τραμπ αποτελεί την πιο εμβληματική πολιτική έκφραση- είναι πρόεδρος των ΗΠΑ γαρ- του κύματος μισαλλοδοξίας με το οποίο το λούμπεν προλεταριάτο αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Κι αν στο οικονομικό πεδίο και λίγος προστατευτισμός δεν βλάπτει σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία; που λειτουργεί για τους ισχυρούς και μετατρέπει σε πρόσφυγες και μετανάστες τους πιο αδύναμους, όταν η αντίληψη της μη ρεαλιστικής στροφής στα έθνη- κράτη μεταπηδά και στο κοινωνικό κομμάτι τότε η απανθρωπιά παίρνει τον πρώτο λόγο. Τουλάχιστον ο Ντ. Τραμπ δεν υποφέρει από την υποκρισία των νεοφιλελεύθερων από τη μία να μην υπάρχει κανένας έλεγχος στη ροή των προϊόντων και των υπηρεσιών, αλλά από την άλλη να συνηγορούν στο χτίσιμο τειχών για να μένουν έξω από τα χωράφια τους όσοι καλούνται να ζήσουν με τις συνέπειες της απληστίας τους...

Αν ήμουν Αμερικανός, δεν θα ψήφιζα τον Ντ. Τραμπ. Δεν τον είχε ψηφίσει, άλλωστε, ούτε η πλειοψηφία των Αμερικανών το 2016, αλλά χάρη στο απαρχαιωμένο σύστημά τους έγινε ένοικος του Λευκού Οίκου. Ούτε είμαι εναντίον της έκπτωσης ενός οποιουδήποτε εν ενεργεία προέδρου από το αξίωμά του αν έχει κάνει κάτι ποινικώς κολάσιμο. Αρκεί, όμως, η αμαρτία του να είναι σοβαρή κι όχι γιατί πέρασε με κόκκινο το φανάρι ή ρώτησε τον πρόεδρο μιας άλλης χώρας αν έχει στοιχεία σε βάρος τού γιου τού σημαντικότερου αντιπάλου του για την προεδρία...

Αν οι Δημοκρατικοί δεν μπορούν να αποδείξουν τίποτα σοβαρότερο σε βάρος του, τότε ας επιτρέψουν στον αμερικανικό λαό να αποφασίσει αυτός στις προεδρικές εκλογές τού επόμενου φθινόπωρου αν θέλει τον Ντ. Τραμπ για μια νέα τετραετία ή όχι κι όχι το Κογκρέσο ή το Ανώτατο Δικαστήριο. Στον αμερικανικό λαό, εξάλλου, εντάσσονται και οι ελληνοαμερικανοί, πολλώ δε μάλλον εκείνοι τρίτης ή τέταρτης γενιάς, οι οποίοι είναι εθνικώς ωφέλιμο να ψηφίζουν και στις ελληνικές εκλογές...

Αλίμονο, όμως, αν τους επιτραπεί- όπως και σε οποιονδήποτε άλλον ομογενή δεν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα ή δεν την έχει επισκεφθεί ποτέ ή δεν μιλά καν ελληνικά- η ψήφος τους να είναι καθοριστική για το εκλογικό αποτέλεσμα. Ως προς το τελευταίο οι ξένοι που δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα, αλλά ζουν χρόνια στην Ελλάδα έχουν πολύ περισσότερα δικαιώματα αφού εκείνοι είναι, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι που ζούμε σε αυτήν τη χώρα, που θα υποστούν τις συνέπειες της ψήφου εκείνων για τους οποίους το "Ελλάντα" είναι μια πολύ όμορφη καρτ ποστάλ και τίποτα παραπάνω...

Οι μωρομάνες και τα κοντέινερ το όπιο του λαού...

Κανείς μας δεν μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος όταν πρόσφυγες αναγκάζονται να διαβιούν κατά δεκάδες σε μη οργανωμένους χώρους που δεν πληρούν παρά πολύ στοιχειώδεις κανόνες επιβίωσης. Με δεδομένα, όμως, ότι ο αριθμός τους ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες της χώρας- ακόμα κι αν απορροφηθεί με ενδεδειγμένο τρόπο και το τελευταίο ευρώ που εισπράττεται από την ΕΕ για να συγκαλύπτει τις ευθύνες της- κι ότι ακόμα και οι οργανωμένοι χώροι φιλοξενίας είναι είτε υπερπλήρεις είτε κι αυτοί δεν πληρούν βασικές προϋποθέσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις Χρυσοχοΐδη υπηρετούν μόνο το επικοινωνιακό δόγμα "νόμος, τάξη κι ασφάλεια" και τίποτα περισσότερο...

Ούτε λόγος, βεβαίως, για τον ψυχικό τραυματισμό ακόμα και μικρών παιδιών που αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες και που στερούνται την πρόσβαση στο σχολείο και τις υπηρεσίες φροντίδας με την αφαίρεση του ΑΜΚΑ των γονιών τους. Αφήστε που κανείς δεν ξέρει πού καταλήγουν τα θύματα αυτής της πολιτικής εντυπώσεων όταν σβήνουν οι κάμερες...

Γιατί, όμως, να περιμένουμε κάτι καλύτερο από μια κυβέρνηση η οποία θεωρεί το προσφυγικό- μεταναστευτικό αποκλειστικώς ζήτημα ασφαλείας και το υπήγαγε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη; Ή που "συλλαμβάνει" κοντέινερ στα Εξάρχεια αντί να επιχειρεί να διαλύσει τα κυκλώματα ναρκωτικών που λυμαίνονται την περιοχή; Ή που βρίσκει λεφτά για να προσλάβει μπάτσους- και, μάλιστα, μόνο στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη, λες και δεν υπάρχει άλλη Ελλάδα-, αλλά όχι και για καθηγητές;...

Η κυβέρνηση Τσίπρα έπεσε γιατί ο πρώην πρωθυπουργός είχε ανεβάσει στα ύψη τις προσδοκίες των πολιτών για τα οικονομικά τους. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει επενδύσει πάρα πολλά στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, μόνο που με πολιτικές όπως ο εργασιακός μεσαίωνας που επιθυμεί να νομοθετήσει μέσω του αναπτυξιακού το μόνο που θα πετύχει θα είναι να ρίξει νερό στο μύλο τής κοινωνικής αδικίας που στρέφει αρκετούς στο έγκλημα. Και τότε δεν θα τις φτάνει ούτε ο "πραγματικός" Ρόμποκοπ για να αποφύγει να θερίσει τις θύελλες που η ίδια έσπειρε... 

  

Ο σοσιαλισμός τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων καπιταλιστών...

Πριν γίνει πρωθυπουργός, ο Κ. Μητσοτάκης είχε παραστήσει τον μεταρρυθμιστή ηγέτη που πολεμούσε το λαϊκισμό και θα προχωρούσε σε μια συμφωνία αλήθειας με το λαό. Την ίδια ώρα, βεβαίως, χαρακτήριζε τη Συμφωνία των Πρεσπών επαίσχυντη, απόδιδε την έξαρση του προσφυγικού στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τα σύνορα και την τραγωδία στο Μάτι σε επιχειρησιακά λάθη. Δεν έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που έγιναν οι εκλογές κι ο νέος πρωθυπουργός έχει κάνει τις κωλοτούμπες του σε όλα τα προαναφερθέντα και τα μόνα θετικά μέτρα που έχει λάβει είναι επεκτάσεις πολιτικών τού ΣΥΡΙΖΑ, όπως η μείωση του ΕΝΦΙΑ, οι 120 δόσεις ή τα αναδρομικά των συντάξεων χηρείας...

Οι κωλοτούμπες συνεχίζονται και με τις επενδύσεις, όπου κάθε ημέρα που περνά αποδεικνύεται ότι το Ελληνικό, για παράδειγμα, δεν προχωρά γιατί η ανάδοχος εταιρεία δεν έχει χρήματα, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση μέσω του αναπτυξιακού της νομοσχεδίου θεωρεί πως η μεγένθυνση του ΑΕΠ θα φτάσει το 4% με τη χρηματοδότηση των εξορύξεων και του ντελίβερι. Αφήστε που για τον περιορισμό των εγχώριων και διεθνών συνεπειών τού φαλιμέντου τής Thomas Cook το ρόλο τού διασώστη θα κληθούν να ξαναπαίξουν τα "επάρατα" κράτη που, κατά άλλα, αποτελούν εχθρούς τής ανάπτυξης. Ο σοσιαλισμός φαίνεται πως είναι και πάλι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων καπιταλιστών...

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δικαιολογείτο να έχει αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Μέχρι λίγο καιρό πριν ήταν ένα κόμμα τού 4% χωρίς κυβερνητικές φιλοδοξίες το οποίο κλήθηκε να διαχειριστεί μια κρίση που η χώρα δεν είχε ξαναζήσει από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Η ΝΔ, όμως, έχει ξανακυβερνήσει τον τόπο, έχει συνευθύνη για τη χρεοκοπία του, αλλά και για την εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών που τις αποδέχθηκε ασμένως και δίχως καμία διαπραγμάτευση και οι οποίες επέτειναν το πρόβλημα αντί να το λύσουν...

Τα ίδια ισχύουν και προσωπικώς για τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος ξέρει από μικρό παιδί πώς λειτουργεί το σύστημα εξουσίας στη χώρα μας. Ο Αλέξης Τσίπρας, επομένως, δικαιούται να λέει πως δεν το ήξερε και πως πάλεψε να το αλλάξει, έστω κι ανεπιτυχώς σε πολλά σημεία. Ο Κ. Μητσοτάκης, όμως, γνώριζε από την πρώτη ημέρα που ανάλαβε πρόεδρος της ΝΔ πως πουλούσε στο λαό ψέμα και κοροϊδία...

Το "Θάνος Αξαρλιάν" ούτε που πέρασε από τη ματαιοδοξία τής "Αγίας Οικογένειας"...

Φαντάζομαι την οικογένεια Μητσοτάκη σε πλήρη απαρτία- πρωθυπουργούς, δημάρχους, υπουργούς, νυν και πρώην- να δειπνεί ήσυχα κι ωραία απολαμβάνοντας ξανά τα προνόμια της κληρονομικώ δικαίω εξουσίας όταν κάποιο από τα πάμπολλα μέλη της πετά την ιδέα ο σταθμός "Ευαγγελισμός" του μετρό να μετονομαστεί σε "Παύλος Μπακογιάννης". "Και γιατί όχι;", ενδεχομένως να απάντησαν όλοι με μια φωνή, "εμείς έχουμε το πεπόνι, εμείς έχουμε και το μαχαίρι", θα συμπλήρωσαν. Και κάπως έτσι ο δολοφονηθέντας σώγαμπρος τιμήθηκε με τον ίδιο τρόπο όπως ο Αλέκος Παναγούλης...

Αν το μητσοτακέικο ήθελε όντως να τιμήσει τα θύματα της τρομοκρατίας κι όχι να επιδαψιλεύσει πάλι δάφνες στον εαυτό του, σε έναν τυμβωρυχικό αυνανισμό σε δημόσια θέα, θα μπορούσε να είχε δώσει στον "Ευαγγελισμό" το όνομα του Θάνου Αξαρλιάν, του νεαρού δηλαδή που δεν ήταν στόχος τής "17Ν", αλλά παράπλευρή απώλεια τρομοκρατικής της επίθεσης. Έτσι κι αλλιώς κι ο γράφων δεν αισθάνεται πως ζει σε μία κοσμική κοινωνία με τόσες στάσεις μέσων μεταφοράς με ονόματα αγίων και των εκκλησιών τους. Οι μετριότητες, ωστόσο, είναι αυτές που αναζητούν αφορμές για να γιορτάζουν το ανύπαρκτο κλέος τους...

Μπορεί η σύγχρονη δόξα των Ελλήνων να υπολείπεται της αρχαίας, όμως δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο σημείο να έχουμε εξαντλήσει τις τιμηθείσες πιο μοντέρνες προσωπικότητές μας ώστε η λίστα να φτάσει έως τον Παύλο Μπακογιάννη. Δεν είναι λογικότερο, για παράδειγμα, να τιμήσουμε, δίνοντάς το όνομά του και σε σταθμό μετρό, τον Μίκη Θεοδωράκη ενώ βρίσκεται ακόμα εν ζωή; Κι αν προτιμάμε τους ήρωές μας νεκρούς, ας τον πουν "Μάνος Χατζιδάκις". Η οικογένεια Μητσοτάκη, ωστόσο, στον καθρέφτη της κοιτιέται και μόνη της αγαπιέται πιστεύοντας την ψευδαίσθηση μεγαλείου που της έχει καλλιεργήσει ένα σφόδρα υποστηρικτικό προς αυτή μιντιακό σύστημα...

Αλλού χτυπάει το νερό κι αλλού βροντάει ο μύλος...

Υπάρχει κατασπατάληση του νερού και στην Ελλάδα, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους φυσικούς πόρους, μόνο που οι ιέρακες του νεοφιλελευθερισμού το τελευταίο το αποκαλούν ισχυρή ανάπτυξη. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν αντιμετωπίζεται με το "πονάει χέρι, κόβει χέρι τού αδύναμου", δηλαδή με την αύξηση της τιμολόγησης. Όπου, άλλωστε, έχει εφαρμοστεί ένα τέτοιο μέτρο η μείωση της κατανάλωσης είναι ασήμαντη ακόμα και για να την αναφέρουμε...

Ούτε η ιδιωτικοποίηση, ωστόσο, ενός φυσικού μονοπωλίου και θεμελιώδους δημόσιου αγαθού όπως είναι το νερό έχει φέρει οφέλη. Χαρακτηριστικότατο είναι το παράδειγμα της Γαλλίας όπου ένα μαζικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων ακολουθήθηκε από ένα μαζικότερο κύμα επαναδημοτικοποιήσεων...

Αν είναι απαραίτητο λόγω έλλειψης ρευστότητας, θα μπορούσαν οι ιδιώτες να συμμετέχουν στη συντήρηση, για παράδειγμα, των δικτύων. Το νερό, όμως, είναι απαραίτητο συστατικό τής ζωής και βασικός όρος επιβιωσης του ανθρώπινου κι όχι μόνο είδους κι όχι κάποιο καταναλωτικό αγαθό το οποίο το μάρκετιγκ μας "εξαναγκάζει" να σπαταλούμε περιουσίες γι' αυτό...

Το σχέδιο Μητσοτάκη για τη χώρα είναι τόσο φρέσκο όσο ο θατσερισμός: ιδιωτικοποιήσεις των πάντων, συμπίεση μισθων κι εργασιακών διακιωμάτων με το επιχείρημα πως από την ανάπτυξη που θα ακολουθήσει θα ωφεληθούν και οι μικρομεσαίοι. Το μοντέλο αυτό εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία με τις γνωστές συνέπειες για τη ζωή των πολιτών, ενώ τις προηγούμενες η αυτορρύθμιση του κεφαλαίου, η τραπεζική ασυδοσία και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα έπαιξαν το δικό τους, πολύ σημαντικό ρόλο στη χρεοκοπία τής χώρας. Η διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων με αντάλλαγμα την εξασφάλιση μιας υπό όρους επιβιωσης δεν θα έπρεπε, όμως, να είναι το όραμα του λούμπεν προλεταριάτου και του πρεκαριάτου που ηδονίζονται με νόμο, τάξη κι ασφάλεια την ίδια ώρα που του παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα... 

Υπάρχει και μια Ελλάδα πολύ καλύτερη από τις δεισιδαιμονίες της...

"Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή" κι αυτό επιβεβαιώνει κι ο Παύλος Φύσσας με το αίμα του. Η προ εξαετίας δολοφονία του αφύπνισε ένα λαό που μέχρι τότε είχε πιστέψει ότι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα μπορεί να ήταν λίγο άξεστοι και να έριχναν και καμιά ψιλή, αλλά, τέλος πάντων, ήταν ανισυστημικοί, τα έλεγαν χύμα και τσουβαλάτα, ήταν πατριώτες, ήθελαν να ξεκουμπιστούν όλοι οι προδότες πολιτικοί και οι λαθρομετανάστες που μας καταστρέφουν τη ζωή. Και ήρθε η νύχτα, με όλη τη σημασία τής λέξης, της 18ης Σεπτεμβρίου 2013 για να πείσει τους πολλούς ότι δεν είχαμε μπροστά μας ένα αντάρτικο κόμμα, αλλά μια εγκληματική οργάνωση με χαρακτηριστικά μαφίας...

Η Χρυσή Αυγή δεν βρίσκεται πλέον στη Βουλή κι αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα θετικά των τελευταίων εκλογών. Αλίμονο, όμως, αν πρέπει κάθε φορά να έχουμε νεκρούς για να αντιλαμβανόμαστε πόσο τοξικός είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός και γενικότερα η μισαλλοδοξία με τα οποία είναι χρόνια ποτισμένη η δημόσια ζωή τής χώρας...

Στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, για παράδειγμα, στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας μου απάντησε πως είναι πλειοψηφικό ρεύμα όσοι υποστηρίζουν τον πλήρη διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Πολύ φοβάμαι πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον αν όσοι λογιζόμαστε προοδευτικοί δεν τολμάμε να συγκρουστούμε με πατροπαράδοτες ιδεοληψίες...

Απορώ, εξάλλου, με τους λογής λογής ελληνόψυχους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το να μετατρέπεται ξανά η ελληνική σημαία από την παρούσα κυβέρνηση σε έπαθλο για τον καλύτερο μαθητή. Αυτός είναι άραγε ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις τους άριστους, πολλώ δε μάλλον όταν αυτός ο ανταγωνισμός σε αρκετές περιπτώσεις παύει να είναι υγιής και μετατρέπεται σε σφαγείο φιλοδοξιών στο οποίο εμπλέκονται, όταν δεν έχουν και πρωταγωνιστικό ρόλο, και οι γονείς;...

Αφήστε που οι μεταξικές παρελάσεις αυτές καθεαυτές συνιστούν έναν αναχρονισμό με επικίνδυνες αναφορές. Δεν περιμένω, ωστόσο, καλύτερα πράγματα από μία υπουργό Παιδείας που συνδέει την Ιστορία με τη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης και συζητά τη χρησιμοποίηση ιεροδιδάσκαλων στα σχολεία. Μου προξενεί, πάντως, διαχρονικά εντύπωση πώς ύστερα από τόση πλύση εγκεφάλου με αγιοποίηση των Ελλήνων και της θρησκείας τους και υποτίμηση ή και μίσος για τους "άλλους" εξακολουθούν να υπάρχουν τόσοι πολλοί που θρηνούν για τον Παύλο Φύσσα κι αγωνίζονται για μια Ελλάδα πολύ καλύτερη από τις δεισιδαιμονίες της... 



  

 

Συνεργός σκευωρίας κι όχι μεγάθυμος όποιος καλύπτει σκευωρό...

Αν στη ΝΔ θεωρούν τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο σκευωρό για τη Novartis, τότε αυτός είναι πολύ δύσκολο να ενέργησε μόνος του ως αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, δίχως δηλαδή την κάλυψη του Αλέξη Τσίπρα. Από τη στιγμή, συνεπώς, που ο Κ. Μητσοτάκης αποφάσισε τη σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής για τον Παπαγγελόπουλο έπρεπε σε αυτή να συμπεριλάβει και τον πρώην πρωθυπουργό. Δεν είναι δείγμα πολιτικού πολιτισμού η συγκάλυψη τυχόν ποινικών ευθυνών ενός πολιτικού προσώπου, ακόμα κι αν έχει διατελέσει πρωθυπουργός, αλλά ομερτά και σαφής ανισότητα έναντι ενός απλού πολίτη...

Πράγματι, ο λαός κρίνει τα πεπραγμένα ενός πρωθυπουργού κατά την εκλογική διαδικασία. Οι ψηφοφόροι, ωστόσο, δεν είναι ανακριτές για να μελετήσουν τα στοιχεία ούτε δικαστές για να τον στείλουν ή όχι στη φυλακή. Χρησιμοποιώντας ένα ακραίο παράδειγμα, αν ένας πρωθυπουργός έχει πουλήσει στρατιωτικά μυστικά στην Τουρκία δεν θα παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο γιατί πιθανόν ο λαός δεν θα τον έχει επανεκλέξει; Αν ο Αλέξης Τσίπρας συνωμότησε για να μπουζουριάσει πολιτικούς του αντιπάλους χωρίς στοιχεία σε βάρος τους έχει διαπράξει ποινικά αδικήματα και θα πρέπει να τιμωρηθεί γι' αυτά...

Και στην προκειμένη περίπτωση, όμως, περισσεύει η υποκρισία. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν επέλεξε τη μεσοβέζικη λύση τής παραπομπής Παπαγελόπουλου και της "διάσωσης" Τσίπρα από δήθεν πολιτική γενναιοδωρία, αλλά εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων. Δεν θέλει να ηρωοποιήσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για ένα σκάνδαλο για το οποίο ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ποινικές υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και νυν υπουργών τής ΝΔ για το "πάρτι" στο χώρο τού φαρμάκου...

Κι από την άλλη είναι εγκλωβισμένος από τον Αντ. Σαμαρά και τους σαμαρικούς, που είναι ουκ ολίγοι στην Κ.Ο. της ΝΔ και οι οποίοι διακατέχονται από τα γνωστά δεξιά σύνδρομα εκδικητικότητας γι' αυτούς που τους στέρησαν την κουτάλα. Αν θέλει, επομένως, δικαιοσύνη ο Κ. Μητσοτάκης, να έχει το θάρρος να ελέγξει και τον "αρχισυνωμότη" Τσίπρα... 

Κοινωνική δικαιοσύνη ή "ανάπτυξη για όλους"...

Είναι αλήθεια ότι από μόνη της η αύξηση των μισθών- ακόμα κι αν υπήρχε η δυνατότητα, για παράδειγμα, να μην υπάρχει Έλληνας που να αμείβεται με λιγότερα από 5.000 ευρώ το μήνα- δεν οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανάπτυξη. Αν οι περισσότεροι τα σπαταλούσαμε στην κατανάλωση κι όχι στις επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς, σε αυτούς των υπηρεσιών ή, ακόμα καλύτερα, στην έρευνα και στην καινοτομία το αποτέλεσμα θα ήταν μηδέν εις το πηλίκο. Απλώς θα αναπαράγαμε με δανεικά ουσιαστικώς χρήματα το αποτυχημένο μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία...

Είναι αλήθεια ότι η χώρα μας δεν μπορεί να διαθέσει άμεσα 5.000 ευρώ σε κάθε πολίτη της, όχι γιατί αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν, αλλά γιατί η δίκαιη αναδιανομή τους προς όφελος αυτών που παράγουν τον πλούτο, ακόμα κι αν υπήρχε η βούληση από τη σημερινή κυβέρνηση να επιτευχθεί, που ασφαλώς και δεν υπάρχει, θα σκόνταφτε στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό των φορολογικών παραδείσων, της τραπεζικής- χρηματιστικής ασυδοσίας και του εδώ και τώρα κέρδους δίχως προϋποθέσεις. Αλίμονο, όμως, ανάπτυξη που να έχει κάποιο νόημα για τους μικρομεσαίους δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη συμπίεση των μισθών και των δικαιωμάτων τους. Η Κίνα έχει για χρόνια ρυθμούς αναπτυξης που μοιάζουν ονειρικοί, αλλά οι Κινέζοι εργαζόμενοι περνούν πολύ χειρότερα από τους Ελληνες γιατί τα οφέλη της δεν φτάνουν ποτέ σε αυτούς...

Για τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν υφίσταται κοινωνική δικαιοσύνη παρά μόνο η παραγωγή νέου πλούτου που κρύβει από τους ψηφοφόρους της πως αφορά κυρίως τους λίγους και τα σπόρια της τους πολλούς. Στα λόγια το "ανάπτυξη για όλους" ακούγεται πολύ ευχάριστα, ωστόσο αν ο πρωθυπουργός ήταν πιο ειλικρινής ως προς την κατανομή της θα παραδεχόταν ότι νομοθετεί για την ελίτ στην οποία ανήκει κι  ίδιος κι όχι για τα συμφέροντα των πολλών. Όταν, άλλωστε, νομοθετείς όλη την ατζέντα τού ΣΕΒ αυτό καθίσταται αυταπόδεικτο. Ο Αλέξης Τσίπρας, επομενως, έχει δίκιο όταν καλεί σε δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, που θα αφορά δηλαδη τους πολλούς και με όρους που δεν θα επιτείνουν την κλιματική κρίση και την καταστροφή των φυσικών πόρων... 

Ο Λιβάνης πέθανε, μείναμε με τους λιβανιστές...

Ο Ανδρ. Παπανδρέου περιστοιχιζόταν από μετριότητες που ήταν πολύ καλή παρέα στα μπουζούκια και στις άλλες περιπέτειές του, αλλά πέραν τούτου μηδέν κι ας έκανε υπουργούς ορισμένους από αυτούς. Επειδή, όμως, τον Ανδρέα μόνο ανόητο δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις είχε και δίπλα του μία ισχυρή προσωπικότητα που μπορούσε να τραβά λουριά, να ελέγχει και να λειτουργεί γενικότερα ως ο αντ' αυτού του αρχηγού του δίχως να είναι σε θέση να τον κατηγορεί κανείς για ετερόφωτο. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον προσφάτως εκλιπόντα Αντώνη Λιβάνη, τη σπουδαιότητα του οποίου αντανακλούν και οι διακομματικές παρουσίες στην κηδεία του...

Ούτε ο Κ. Μητσοτάκης ούτε ο Αλ. Τσίπρας διαθέτουν κάποιον συνεργάτη με τα "τεχνικά" χαρακτηριστικά τού Λιβάνη. Κι αυτό είναι τρόπον τινά λογικό όταν οι επιλογές συνεργατών γίνονται κατά βάση από τον οικογενειακό ή κομματικό σωλήνα ή με προϋπόθεση την άνευ όρων προσωπολατρεία. Δεν είναι, επομένως, παράξενο που τέτοιου είδους συνεργάτες αποκόπτουν τους ηγέτες τους από την κοινωνία, τις ανάγκες και τα θέλω της, που ούτε οι ίδιοι άλλωστε γνωρίζουν ώστε να συμβουλεύουν καταλληλότερα...

Το μεγαλύτερο, ωστόσο, μερίδιο της ευθύνης για την αποκοπή από την κοινωνική πραγματικότητα το έχουν οι ίδιοι οι ηγέτες. Ανεξαρτήτως από τις επιλογές συνεργατών στις οποίες προχωρούν κι από το φόρτο εργασίας τους οφείλουν να βγαίνουν όσο το δυνατό περισσότερο από τα γραφεία τους και να συνομιλούν και με τον πραγματικό κόσμο κι όχι μόνο αυτόν των κομματικών συναθροίσεων. Σε διαφορετική περίπτωση την πατάνε όπως ο Αλέξης Τσίπρας που είχε πιστέψει καλοθελητές που του έδιναν την εικόνα ντέρμπι για τις ευρωεκλογές για να τις χάσει με εννιάμισι μονάδες και μαζί με αυτές λίγο αργότερα και την εξουσία...



 .

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ποιος ΣΥΡΙΖΑ;...

Ακόμα κι αν ο Αλέξης Τσίπρας πίστευε ότι είχε χρόνο για να ανασυγκροτήσει το κόμμα του, το κατ’ ευφημισμό αναπτυξιακό νομοσχέδιο που έδωσε σε δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση τον επανάφερε οπωσδήποτε στην αδήριτη ανάγκη η αντιπολίτευσή του να μην είναι μόνο δημιουργική και μάχιμη, αλλά κι άμεση. Κάθε ημέρα που περνά θα γίνεται όλο και πιο φανερό γιατί ο Κ. Μητσοτάκης επιδίωκε την υπογραφή ενός τέταρτου μνημόνιου, για να χαρακτηρίσει δηλαδή ως θεσμική υποχρέωσή του- βαριά κληρονομιά από τους προηγούμενους- την εφαρμογή τού νεοφιλελεύθερου μοντέλου του το οποίο κι ασπάζεται ασμένως. Χάρη, βεβαίως, και στην οργουελική γλώσσα των περισσότερων ΜΜΕ, που παρουσιάζουν καθ’ έξη το μαύρο άσπρο, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να πείσει πως οι πολιτικές του είναι κάτι το καινούριο μολονότι όπου έχουν εφαρμοστεί στον πλανήτη- και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία- έχουν αφήσει πίσω τους κοινωνικά συντρίμμια...

Ο Κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σήμερα καβάλα στο άλογο, ενδεχομένως να έχει αρχίσει να πιστεύει στο δικό του παραμύθι κι ότι οι ιδεοληψίες του θα του εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη πολιτική ηγεμονία. Όσο περνά ο καιρός, όμως, και το μακιγιάρισμα αντιλαϊκών πολιτικών από τα κυρίαρχα μίντια δεν θα μπορεί να κρύβει την ασχήμια των κυβερνητικών μέτρων η λαϊκή οργή πρέπει να έχει κυρίαρχο μέσο έκφρασης ένα κόμμα το οποίο έχει αποδείξει με το κυβερνητικό του παρελθόν ότι μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στο ριζοσπαστισμό και το ρεαλισμό. Κι αυτό το κόμμα δεν είναι ούτε το ΚΚΕ ούτε το ΜέΡΑ 25 ούτε πολύ περισσότερο το βεβαρημένο με πολλές αμαρτίες ΚΙΝΑΛ- για διαφορετικούς λόγους το καθένα-, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ...

Ποιος ΣΥΡΙΖΑ όμως; Ο ενοχικός ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση, της επιδίωξης μιας ουτοπικής ιδεολογικής καθαρότητας σε έναν κόσμο που δεν είναι αγγελικώς πλασμένος και τη ρότα του δεν καθορίζουν οι προοδευτικές δυνάμεις; Ή, μήπως, ο ΣΥΡΙΖΑ που θα αποφασίσει επιτέλους να εργαστεί με σχέδιο που θα περιλαμβάνει και τις αναποδιές, ταχύτητα κι αποφασιστικότητα και που θα ανοίξει την αγκαλιά του σε όλους όσοι αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί και διαθέτουν ένα ελάχιστο τεκμήριο εντιμότητας κι ανιδιοτέλειας;...

Φυσικά και θα είναι πολύ σημαντικός ο πολλαπλασιασμός των μελών τής αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα από τη διαδικασία τής οργανωτικής ανασυγκρότησης. Σημαντικότερο είναι, όμως, να λειτουργήσει πράγματι- χάρη και στη μεγάλη συνδρομή των νέων τεχνολογιών και μέσων δημόσιας έκφρασης- η άμεση δημοκρατία, που ιδίως για ένα κόμμα της Αριστεράς αποτελεί πολύ ουσιαστικότερη διαδικασία από την εκλογή τού αρχηγού του από τη βάση. Η συγκροτηση πολιτών είναι καθημερινή άσκηση και πολύ χρησιμότερη για τη δημοκρατία μας γενικότερα από την εκτόνωση πρωτόγονων συναισθημάτων πάνω από την κάλπη...  

Ανάπτυξη για όλους, όπως στην Κίνα...

Δεν θυμάμαι τον Κ. Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου να εξαγγέλλει την κατάργηση στην ουσία των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων εργασίας και της ευνοϊκότερης για τον εργαζόμενο ρύθμισης. Κι όμως σε αυτό προχωρά με το αναπτυξιακό του νομοσχέδιο, το οποίο είναι τόσο καινοτόμο όσο και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο πρωθυπουργός, όπως και κάθε άλλος καλός νεοφιλελεύθερος, πιστεύει ότι αυτοί που παράγουν τον πλούτο είναι εμπόδια για τη δημιουργία του, γι' αυτό και πρέπει να εξαφανιστούν τα δικαιώματά τους...

Δεν είναι, βεβαίως, ο Κ. Μητσοτάκης αυτός που ανακαλύπτει την πυρίτιδα. Τέτοιου είδους πολιτικές έχουν εφαρμοστεί παντού στον πλανήτη με συνέπεια να διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς και η κλιματική αλλαγή να έχει μετατραπεί σε κλιματική κρίση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που ο πρωθυπουργός δεν βρήκε μία λέξη να πει στη ΔΕΘ για την προστασία τού περιβάλλοντος; Τι να πει, εξάλλου, ο άνθρωπος που μετά από τη Χαλκιδική θέλει να καταστραφεί και η Θράκη από την εξόρυξη χρυσού και που νομοθετεί την τσιμεντοποίηση του αιγιαλού;...

Ο Κ. Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε η προηγούμενη κυβέρνηση να μην είχε βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, να μην είχε αυξήσει τον κατώτατο μισθό, να μην είχε καταργήσει τον υποκατώτατο και να μην είχε επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Θα μπορούσε να συνεχίσει από πολύ πιο χαμηλά τις μνημονιακές πολιτικές εργασιακού μεσαίωνα και να τις δικαιολογήσει πολύ πιο εύκολα στους ψηφοφόρους που τον επέλεξαν γιατί ο αντίπαλός του μείωσε κι αυτός τις συντάξεις ή φορολόγησε υπέρ το δέον τους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι στην πλειονότητά τους φοροδιέφευγαν κι όταν οι φόροι ήταν πολύ πιο χαμηλοί...

Τώρα μάλλον οι ψηφοφόροι Μητσοτάκη θα υποχρεωθούν να μάθουν με τον επώδυνο τρόπο πόσο τραγικό είναι να αντικαθιστάς αυτούς που πάλεψαν- έστω κι αν αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε αρκετά προκειμένου να αποφευχθεί η απόλυτη καταστροφή- για να απαλλαγούμε από τις μνημονιακές πολιτικές με εκείνους που είναι κάθε λέξη των μνημονίων που έζησε αυτή η χώρα. Το μητσοτάκειο "ανάπτυξη για όλους" δεν είναι τίποτα παραπάνω από ανάπτυξη για τους λίγους και κινεζοποίηση για τους πολλούς...

Αλέξη, εσωτερικοί εχθροί δεν είναι μόνο οι κατάσκοποι των αντιπάλων...

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αναδιοργανωθεί σε ένα πολύ δυσμενές πολιτικό περιβάλλον, το οποίο επιτείνει και η μιντιακή υπεροχή τής κυβέρνησης. Οι περισσότεροι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες και οι πιο πολλές εφημερίδες όχι απλώς στηρίζουν τη ΝΔ, αλλά αντιπολιτεύονται με πάθος την αντιπολίτευση. Όταν, για παράδειγμα, αυτό που μένει από την παρουσία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ είναι πόσο αγαπά τα ζώα και πόσο καλά ανοίγει φύλλο η Μαρέβα προκειμένου η αποπολιτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας να του επιτρέψει να επιβάλει αβρόχοις ποσί τις αντικοινωνικές του πολιτικές, καταλαβαίνουμε ότι ο πρωθυπουργός έχει την πολυτέλεια να κυβερνά δίχως την κριτική τής τέταρτης εξουσίας...

Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, οφείλει να διαχειριστεί κι έναν ύπουλο εχθρό στο εσωτερικό τού κόμματός του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την αντίληψη πως όποιος θέλει να γίνει μέλος τού ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει, τρόπον τινά, να προσκομίσει πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων κι ότι δεν ανήκε ή δεν είχε ψηφίσει ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν. Αφήστε που στο επικοινωνιακό επίπεδο οι περισσότεροι από όσους έχουν αναλάβει αυτήν τη δουλειά είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ερασιτέχνες...

Στο τέλος, όμως, όλα καταλήγουν στον αρχηγό, είτε τα θετικά είτε τα αρνητικά, αφού εκείνος είναι που παίρνει τις αποφάσεις. Αν οι άνθρωποι που έχει επιλέξει να είναι δίπλα του δεν είναι οι κατάλληλοι, τότε αυτός φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Οι εσωτερικοί εχθροί, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητο να είναι κατάσκοποι των αντίπαλων. Μπορεί να είναι και φίλοι χωρίς ικανότητες που στέκονται στην ουσία αναχώματα στην ανασυγκρότηση με την αδυναμία τους να αντιληφθούν το ρόλο τους και τις εξελίξεις...

Τρώει από τα έτοιμα, θα τον φάνε τα γεγονότα...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης δήλωνε από τη Θεσσαλονίκη πως δεν θα ισχυριστεί πως παράλαβε καμένη γη δεν το έκανε από αβροφροσύνη απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση. Το είπε γιατί ισχύει. Αν δεν ίσχυε, άλλωστε, δεν θα οικειοποιείτο νομοθετήματα του ΣΥΡΙΖΑ- μείωση ΕΝΦΙΑ ή 120 δόσεις- ούτε θα προχωρούσε στις κουτσουρεμένες σε σχέση με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις φοροελαφρύνσεις. Το ότι, όμως, δεν διαπραγματεύτηκε καν τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα ούτε σκοπεύει να εφαρμόσει το πλάνο Τσίπρα- Τσακαλώτου για καταπιστευτικό λογαριασμό, παραλλήλως με την υπόσχεσή του για μεταρρυθμίσεις γενικώς κι αορίστως οφείλει να ανησυχεί όλους μας για το τι μας έχει για μετά ο πρωθυπουργός...

Ο Κ. Μητσοτάκης έλαβε 40% στις πρόσφατες εκλογές, παράλαβε μια οικονομία στην καλύτερη στιγμή της την τελευταία δεκαετία κι εκτός μνημονίων, με 37 δισ. ευρώ στο δημόσιο ταμείο, βρήκε λυμένο το εθνικό θέμα τού Μακεδονικού, στις δημοσκοπήσεις απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ελέγχει τις περιφέρειες και τους δήμους και οι επόμενες κάλπες είναι σε τέσσερα χρόνια. Κοντολογίς, βρίσκεται σε πολύ, μα πάρα πολύ καλύτερη θέση εκκίνησης από αυτή που βρισκόταν ο Αλέξης Τσίπρας το 2015, όταν παραλάμβανε ένα ναυάγιο χωρίς χρήματα. Μπορεί, σε θεωρητικό επίπεδο, να οικοδομήσει ο πρωθυπουργός την πολιτική του ηγεμονία για μια οκταετία τουλάχιστον πάνω κυρίως στα επιτεύγματα Τσίπρα, τα οποία τόσο είχε λοιδορήσει το προηγούμενο χρονικό διάστημα...

Στο Μαξίμου φαίνεται πως πιστεύουν στη γραμμική πορεία των γεγονότων, γι' αυτό και η αλαζονεία με την οποία νομοθετούν στο άψε σβήσε, ξαναστήνουν το "γαλάζιο" κράτος, παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με τους θεσμούς και θέλουν να εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας της αρεσκείας τους με μόλις 151 ψήφους. Με τον Κυριάκο πρωθυπουργό και τον Κωστάκη δήμαρχο Αθηναίων γιατί να μην γίνει και η Ντόρα ΠτΔ για να είναι η οικογενειοκρατία τέλεια; Με το προσφυγικό, όμως, σε έξαρση, τον πλανήτη να ετοιμάζεται να ξαναβυθιστεί στην ύφεση και με μέτρα όπως η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος προ των πυλών- πέρα, βεβαίως, από ό,τι έκτακτο συμβεί στη βάρδια του- ο Κ. Μητσοτάκης θα κληθεί να αντιληφθεί γρηγορότερα ενδεχομένως από όσο πιστεύει ότι κανείς δεν κυβέρνησε οκτώ χρόνια βασιζόμενος στην τύχη και στους μιντιακούς αυλοκόλακες...

Το τσιμέντο δεν είναι χρυσός κι ο χρυσός δεν είναι πανάκεια...

Μπορώ να κατηγορήσω για πολλά τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά όχι και για το ότι δεν ξέρει να στολίζει τις βόμβες του με όμορφα αμπαλάζ. Έχει προλάβει, για παράδειγμα, να καταργήσει μια σειρά εργασιακών δικαιωμάτων μέσα σε δύο μήνες και χωρίς μνημόνιο, αλλά το πλασάρει στο πόπολο ως προστασία του και, μάλιστα, κατά τού φακελώματος. Τσιμεντοποιεί ο "κατεστραμμένος ελαιοπαραγωγός" το Ελληνικό και τους αιγιαλούς και ποτίζει με "χρυσό" δηλητήριο τις Σκουριές και την Θράκη, αλλά όλα γίνονται για καλό σκοπό, για την ανάπτυξη. Των λίγων κολλητών θα πρόσθετα, για να είμαι ειλικρινέστερος του πρωθυπουργού...

Προτεραιότητα (και) σε αυτήν τη χώρα θα έπρεπε να είναι η δίκαιη αναδιανομή τού ήδη παραγόμενου πλούτου. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να παραχθεί νέος, με όρους όμως που θα δημιουργούν ίσες ευκαιρίες και θα είναι βιώσιμοι...

Φτάσαμε στο αμήν για να γίνει κοινό κτήμα και στην Ελλάδα ότι η κλιματική αλλαγή έχει μετατραπεί σε κλιματική κρίση. Δεν είναι δυνατό, επομένως, να συζητάμε ακόμα στα σοβαρά πως για τη διατήρηση και τη δημιουργία για μάξιμουμ 25 χρόνια κάποιων θέσεων εργασίας η Χαλκιδική και η Θράκη πρέπει να υποστούν μια μόνιμη περιβαλλοντική καταστροφή, η οποία βεβαίως δεν ευνοεί ούτε τον τουρισμό. Αν η άνευ όρων και προϋποθέσεων δημιουργία θέσεων εργασίας είναι το ζητούμενο τότε μπορούμε, π.χ., και να νομιμοποιήσουμε τα ναρκωτικά ή να χαλαρώσουμε τους νόμους για την πορνεία...

Ούτε συνιστά κάποιο άξιο λόγου αναπτυξιακό πρότυπο η επιστροφή στην άναρχη δόμηση προηγούμενων δεκαετιών σε τουριστικές και μη περιοχές. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την έρευνα για τους υδρογονάνθρακες, αν δεν βρεθεί το μέτρο τότε κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε μια όμορφη χώρα σε τερατούργημα δεξαμενών και λοιπών φαραωνικών εγκαταστάσεων. Ακριβώς αυτό το μέτρο είναι που απουσιάζει από όσους επισπεύδουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα εκείνων που τους ανέβασαν στην εξουσία...

Ιστορία μου αμαρτία μου η καλλιέργεια εθνικής συνείδησης...

Η δική μου γενιά, οι παλαιότερες και, πολύ φοβάμαι, οι νεώτερες μεγάλωσαν αποστηθίζοντας σχολικά βιβλία τής Ιστορίας στα οποία οι Έλληνες ήταν ο περιούσιος, ανάδελφος λαός τον οποίο όλοι ήθελαν να κατακτήσουν από φθόνο για τα επιτεύγματά του. Για το εκπαιδευτικό μας σύστημα οι Έλληνες είμαστε σχεδόν αλάνθαστοι, ο πλανήτης μάς χρωστά αιωνίως τα πάντα γιατί του δώσαμε τα φώτα τού πολιτισμού, δεν ασχημονήσαμε ποτέ κι όταν υποδουλωνόμασταν αυτό δεν οφειλόταν στις αδυναμίες μας ως φυλή, αλλά πάντοτε στους κακούς ξένους...

Οι Τούρκοι είναι μόνο βάρβαροι κι εμείς αποκλειστικώς πολιτισμένοι, οι Ευρωπαίοι μόλις που κατέβηκαν από τα δένδρα, ενώ εμείς παράγουμε αποκλειστικώς διαχρονικά αριστουργήματα. Παραφράζοντας τον Διονύσιο Σολωμό, αληθές είναι μόνο το εθνικό, ό,τι δηλαδή εξυπηρετεί ένα εθνικό αφήγημα υπεροχής έναντι των πάντων...

Η μελέτη τής Ιστορίας δεν είναι απαλλαγμένη από την υποκειμενικότητα ακόμα κι όταν κυριαρχούν οι αγνότερες των προθέσεων. Με το να εργαλειοποιείται, ωστόσο, ως επίσημη κυβερνητική πολιτική για την καλλιέργεια εθνικής συνείδησης απομακρύνεται πολύ από τη βασική χρησιμότητά της για τις ανθρώπινες κοινωνίες, από το να τις διδάσκει δηλαδή για τα λάθη τους ώστε αυτά να μην επαναληφθούν στο μέλλον. Αν, για παράδειγμα, δεν μάθει η νεολαία μας πως σφαγές στην Επανάσταση του 1821, στη Μικρά Ασία και στην Κύπρο έγιναν κι από τους Έλληνες δεν θα καταφέρουμε κάτι παραπάνω από το να υποθάλπουμε τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία κι όχι την ειρηνική συνύπαρξη των λαών σε ένα περιβάλλον διεθνούς σταθερότητας...

Με όλα αυτά δεν υποτιμώ την αξία τής καλλιέργειας εθνικής συνείδησης όχι μόνο για τους γηγενείς, αλλά και για όσους έρχονται στην πατρίδα μας και οι οποίοι λόγω των συνθηκών μπορεί να μείνουν πολλά χρόνια εδώ, θέλοντας και μη. Η κοινωνική συνοχή περνά μέσα κι από την εμπέδωση κοινών αξιών και προτεραιοτήτων...

Δεν είναι, όμως, η ωραιοποιημένη εκδοχή τής Ιστορίας το όχημα για να επιτύχεις την εθνική ενότητα και την κοινωνική ενσωμάτωση. Σε διαφορετική περίπτωση θα επιμένεις να αναπαράγεις μια κοινωνία βασισμένη στο ψέμα που θα αναζητά μονίμως τις πηγές τής κακοδαιμονίας της στους άλλους και για την οποία η ενδοσκόπηση θα ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία μέχρι το τέλος των ημερών...

Ανήλικοι διαπραγματευτές, ενήλικοι απατεώνες στο δωμάτιο...

Μόνο έκπληξη δεν μου προκαλεί το μένος με το οποίο επιτίθενται στους "Ενήλικες στο Δωμάτιο" του Κώστα Γαβρά οι απανταχού φιλελέδες μενουμεευρωπαίοι των οποίων ο φιλελευθερισμός βρίσκει τα όριά του όταν δεν έχουν κανένα πρόβλημα με παπάδες να ορκίζουν κυβερνήσεις, με την αστυνομοκρατία και τα κλειστά σύνορα. Το ότι οι περισσότεροι εξ αυτών, μάλιστα, δεν έχουν καν δει την ταινία μηδαμινή σημασία έχει για εκείνους που είναι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε πει ένας ξένος κομισάριος. Η κατάληξη του πρώτου εξάμηνου του 2015 θα είναι πάντοτε μια ανοιχτή πληγή για όσους πιστεύουν ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, αλλά θα είναι πάντα μια ευλογία για εκείνους που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που ζούμε και γι' αυτό επιτίθενται με λύσσα, όπως θα έλεγε ο Αλμπέρ Καμί, σε αυτούς που αντιστέκονται σε ό,τι τους συνθλίβει...

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε, παρά ή και λόγω της απειρίας τους, να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι, ο Γ. Βαρουφάκης αποδείχθηκε αποτυχημένη επιλογή κι από ένα σημείο και μετά ο τότε πρωθυπουργός επιχείρησε να βρει την καλύτερη διέξοδο στην πολύ δύσκολη θέση που τον είχε φέρει η ψευδαίσθησή του πως η Ελλάδα μπορούσε ακόμα να τινάξει την Ευρωζώνη στον αέρα. Η αυστηρή κριτική που του έγινε ήταν δίκαιη, εκείνοι όμως που δεν διαπραγματεύτηκαν με πολύ περισσότερα όπλα στο τραπέζι θα ήταν προτιμότερο να σκύβουν το κεφάλι από ντροπή από το να αναζητούν ακόμα και ποινικές ευθύνες γιατί μια κυβέρνηση προσπάθησε μέχρι τέλους να μην αποστεί από τη λαϊκή εντολή για σκίσιμο των μνημονίων. Η χώρα δεν χρεοκόπησε το 2015, είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα από εκείνους που θρασύτατα αποδίδουν σε ένα εξάμηνο όλη την ευθύνη για την κατάρρευση πολιτικών επιλογών μισού αιώνα...

Αν, επομένως, η διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ήταν ερασιτεχνική, αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα ήταν επαγγελματίες απατεώνες; Πόσο ικανοποιημένοι είναι, εξάλλου, όλοι αυτοί από την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη τέσσερα χρόνια μετά; Έγινε καλύτερη από την κατάπνιξη της ανταρσίας Τσίπρα- Βαρουφάκη ή, μήπως, ο κλαυσίγελως τού Brexit, η απειλή νέας ύφεσης ή η αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού μαρτυρούν πως ό,τι συνέβη τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2015 στις Βρυξέλλες ήταν πράγματι πραξικόπημα ("This is a coup") σε βάρος τού κοινού μας μέλλοντος;...

Αν δεν νοιάζονται στους Καραβόμυλους για τους πρόσφυγες, ας νοιαστούν για τους Έλληνες νησιώτες...

Στο Σύνταγμα δεν αναφέρεται πουθενά πως το κράτος μας είναι ομοσπονδιακό ή, πολύ περισσότερο, ότι έχουμε επιστρέψει στην εποχή των πόλεων- κρατών. Αυτό, ανάμεσα σε άλλα, σημαίνει πως η κεντρική κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίζει την ελληνική εδαφική επικράτεια ως σύνολο κι όχι ως φέουδα. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες πολίτες. Είμαστε πρώτα Έλληνες και μετά βολιώτες, από τη Μόρια ή από τον Καραβόμυλο κι επομένως όταν μεταφέρονται, για παράδειγμα, πρόσφυγες από ένα υπερπηγμένο σημείο τής χώρας όσοι τους υποδέχονται αν δεν θέλουν να το κάνουν από ανθρώπινη αλληλεγγύη ας το πράξουν τουλάχιστον από εθνική και στο όνομα της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής κι όχι του κοινωνικού αυτοματισμού...

Ευτυχώς η τάση απόρριψης των προσφύγων και των μεταναστών δεν αποτυπώνει τη διάθεση του συνόλου τού ελληνικού πληθυσμού. Είναι, όμως, εξόχως απογοητευτικό κάποιοι- λιγότεροι ή περισσότεροι- να αντιμετωπίζουν ανθρώπους όπως τα σκουπίδια που επίσης δεν θέλουν στη γειτονιά τους. Ούτε ένας από όσους διαβιούν σήμερα στους προσφυγικούς καταυλισμούς δεν επιθυμεί να βρίσκεται εκεί και φαντάζομαι πως ούτε ένας από τους σημερινούς Έλληνες δεν θα ήθελε να ζήσει όσα έζησαν οι πρόγονοί του που εκδιώχθηκαν από τις δικές τους ιδιαίτερες πατρίδες κι έγιναν ανεπιθύμητοι πρόσφυγες ή έφυγαν στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή κι έγιναν ανεπιθύμητοι μετανάστες...

Αν ο λαϊκισμός δεν μας έχει επιτρέψει να το κατανοήσουμε ακόμα ύστερα από τόσα χρόνια που ζούμε με το πρόβλημα, είναι καιρός να το κάνουμε τώρα. Η Ελλάδα θα ζήσει για χρόνια με το πρόβλημα του προσφυγικού- μεταναστευτικού γιατί οι αιτίες που το προκαλούν είναι πολλές, δυσεπίλυτες, δεν βρίσκεται στο χέρι των ελληνικών κυβερνήσεων η επίλυσή τους και γιατί η χώρα μας είναι από τη γεωγραφία της σταθμός εισόδου στην Ευρώπη. Αν σε ένα ζήτημα, συνεπώς, απαιτείται διακομματική συνεννόηση αυτό είναι το προσφυγικό, από τη στιγμή μάλιστα που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν τα δικά τους σύνορα και η Τουρκία είναι έτοιμη να μας στείλει νέες καραβιές απελπισμένων ψυχών...

Να 'τανε το '21 όπως στη χούντα...

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα, όπως άλλωστε κάθε έργο τέχνης λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό, δεν ανήκουν ούτε στο δημιουργό τους ούτε σε ένα λαό, αλλά στην ανθρωπότητα. Φυσικά και δεν συνηγορώ υπέρ τής κατάργησης των πνευματικών δικαιωμάτων ή της απαξίωσης της βούλησης του όποιου καλλιτέχνη να επιθυμεί να εκφράζει και την πατρίδα του μέσα από τις δημιουργίες του. Στο τέλος τής ημέρας, όμως, ένα έργο τέχνης που περιορίζεται σε γεωγραφικά όρια κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αυτιστικό κι ασήμαντο για την ανθρώπινη εξέλιξη...

Αν θέλουμε πράγματι την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα, αυτό δεν μπορεί να γίνει με την επίκληση του πατριωτισμού, αλλά του διεθνούς δικαίου που απαγορεύει την κλοπή αρχαιοτήτων κι όχι μόνο. Από τη στιγμή, μάλιστα, που εδώ και δέκα χρόνια λειτουργεί στην ελληνική πρωτεύουσα ένα από τα καλύτερα μουσεία τής Ευρώπης, αυτό της Ακρόπολης, έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε πως διαθέτουμε και το χώρο για να τα φιλοξενήσουμε. Το σημαντικότερο, όμως, επιχείρημα υπέρ μας είναι η φυσική γειτνίαση με τον ίδιο τον Ιερό Βράχο, που καθιστά την εμπειρία θέασης των Καρυάτιδων, για παράδειγμα, πολύ διαφορετική από την αντίστοιχη στο Βρετανικό Μουσείο...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει το δικαίωμα, όπως δεν το είχε και για το Μακεδονικό, να απεμπολεί την εθνική γραμμή δίχως καν προηγούμενη συνεννόηση με τους πολιτικούς αρχηγούς. Είναι, άλλωστε, και ζήτημα τιμής για ένα έθνος που θέλει να γιορτάσει την εθνική του παλιγγενεσία σε δύο χρόνια από τώρα αυτό να μην γίνει με την αναγνώριση κυριότητας σε μια αποικιοκρατική δύναμη. Φαίνεται, όμως, πως ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται την επέτειο των 200 χρόνων από το 2021 όπως και οι χουντικοί τις γιορτές στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ως κιτς δηλαδή εθνικιστικό υπερθέαμα για το πόπολο την ώρα που θα του παίρνει το ψωμί από το τραπέζι...

Αν ο Κοντολέων δεν είναι ο Τζέιμς Μποντ, μήπως είναι ο Γρυλλάκης του Κυριάκου;...

Φαίνεται πως η περίεργη επιμονή τού Κ. Μητσοτάκη να διορίσει επικεφαλής τής ΕΥΠ κάποιον χωρίς αναγνωρισμένο πανεπιστημιακό πτυχίο, αλλάζοντας για χάρη του το σχετικό νόμο σαν να ήταν ο Τζέιμς Μποντ που δεν πρέπει με τίποτα να χάσει η χώρα, δεν αποτελεί το σοβαρότερο λόγο ανησυχίας. Κι αυτό μολονότι ο πρωθυπουργός είχε δεσμευτεί στη Βουλή μόλις πριν μερικές εβδομάδες πως δεν θα άλλαζε τη νομοθεσία για χάρη τού Π. Κοντολέοντα. Ο Κ. Μητσοτάκης, όμως, δεν αναθεωρεί μόνο τα λεγόμενά του, αλλά θα τοποθετεί και πράκτορες στις δημόσιες υπηρεσίες και στα υπουργεία που θα χρησιμοποιούν μυστικά κονδύλια και δεν θα απολογούνται σε κανέναν χωρίς να ξέρει κανείς τη σκοπιμότητα της παρουσίας τους...

Τι ακριβώς θα κάνουν αυτοί οι "υπερκατάσκοποι" και ποια η αναγκαιότητα όλης αυτής της μυστικοπάθειας; Ανάμεσα σε άλλα, θα παρακολουθούν δημόσιους υπάλληλους και υπουργούς ώστε να είναι βέβαιοι στο Μαξίμου ότι ουδείς παρεκκλίνει του μητσοτάκειου δόγματος, θυμίζοντας την εποχή τού πατρός Μητσοτάκη με τον αλήστου μνήμης Γρυλλάκη; Δεν θέλω να πιστέψω ότι εν έτει 2019 η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν εμπιστεύεται τους δημόσιους λειτουργούς να κάνουν τη δουλειά τους ή ψάχνει δικαιολογίες για να απολύσει κόσμο από το Δημόσιο χωρίς να προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών...

Γενικότερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει μια σπουδή όχι πρωτόγνωρη για την ελληνική δεξιά να ελέγξει πλήρως τις κρατικές δομές και τους λειτουργούς τους. Αυτό, άλλωστε, δεν ήταν και το νόημα του νόμου για το επιτελικό κράτος που βιάστηκε να ψηφίσει η πλειοψηφία μέσα στο καλοκαίρι; Το ότι όλα αυτά, βεβαίως, δεν έχουν καμία σχέση με την αριστεία και την αξιοκρατία είναι ηλίου φαεινότερο...





  

Κοίτα να δεις που δεν είχε ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ την πόρτα στα "ισλαμοπιθήκια"...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι υπερήφανη για την προσφυγική- μεταναστευτική της πολιτική. Η Μόρια, αν μη τι άλλο, αποτελεί και σήμερα απόδειξη πως κάτι (sic) δεν πήγε και πολύ καλά. Γενικότερα, όταν οι συνθήκες ζωής στους προσφυγικούς καταυλισμούς είναι χειρότερες κι από ζώων είναι δύσκολο να κουνάς το δάχτυλο στους άλλους...

Και η ΝΔ, ωστόσο, αντιλαμβάνεται πλέον με τον πιο επώδυνο τρόπο- θέλω να είμαι ευγενικός και να μην γράψω πως εξαπάτησε το πόπολο και σε αυτό- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έλυσε το προσφυγικό όχι γιατί ήταν ανίκανος ή εθνομηδενιστής, αλλά γιατί είναι ένα πρόβλημα που υπερβαίνει τα ελληνικά κόμματα και τη χώρα, αφού είναι πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Η εισροή προσφύγων και μεταναστών δεν οφείλεται στο ότι η Αριστερά άνοιξε τα σύνορα για να έρθουν τα "ισλαμοπιθήκια" και να αλλοιώσουν το δυτικό πολιτισμό, αλλά γιατί αυτός ακριβώς ο δυτικός πολιτισμός με τον γεωπολιτικό και οικονομικό ιμπεριαλισμό του έχει μετατρέψει ολόκληρες περιοχές σε εστίες πολέμων και φτώχειας. Οι άνθρωποι δεν φεύγουν από τις πατρίδες τους για να διαλύσουν τη Δύση, αλλά γιατί πρώτα (και) η Δύση τους διάλυσε...

Φυσικά κι ο απεγκλωβισμός των ανθρώπων από τα νησιά πρέπει να είναι προτεραιότητα, δίχως όμως να "αντιγράψουμε" στην ενδοχώρα τις συνθήκες κράτησής τους στην παραμεθόριο. Η κατάργηση, εξάλλου, της εξέτασης σε δεύτερο βαθμό των αιτημάτων ασύλου δεν συνιστά μόνο παραβίαση του ευρωπαϊκού δικαίου, αλλά θα οδηγήσει και σε πιο μακρόσυρτες διαδικασίες στα διοικητικά δικαστήρια. Χαιρετίζω, επομένως, την κυβερνητική κωλοτούμπα ως προς την παραδοχή των γεωπολιτικών λόγων για τις συνεχείς ροές, μόνο που η αντίληψη του ζητήματος ως αποκλειστικώς καταστολής- το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αντικατάστησε το Μεταναστευτικής Πολιτικής- αποδεικνύει πόσο κοντόθωρα κι απάνθρωπα βλέπουν στο Μαξίμου κι αυτό το μέγα πρόβλημα...