Χρειαζόμαστε παραγωγή περισσότερου πλούτου για να έχουμε ίση πρόσβαση σε ΜΕΘ;...

Πριν μερικούς μήνες η κυβέρνηση σάρκαζε τα μονοκλωνικά, αλλά στον "Ευαγγελισμό" τα χορηγούσαν στον αρχιεπίσκοπο για να γλιτώσει τη ζωή του, μολονότι αν την έχανε, όπως εκατοντάδες ή και χιλιάδες άλλοι που δεν είχαν αυτήν την πολυτέλεια, τον περίμενε μια θεσούλα στη βασιλεία των ουρανών. Πριν μερικές ημέρες έγινε γνωστό ότι ανεμβολίαστος μητροπολίτης, κήρυκας του αντιεμβολιαστικού κινήματος, πήρε θέση σε ΜΕΘ νεότερου κι εμβολιασμένου συμπολίτη του παρόλο που κι εκείνον τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες ο άγιος Πέτρος. Δεν ξέρω, συνεπώς, αν οι κενές ΜΕΘ για τους vip είναι 47, 37 ή 17, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτήν τη ζωή δεν είμαστε όλοι ίσοι ούτε κι όταν σβήνει το καντήλι μας...

Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι που μου έλεγαν να τρώω όλο το φαγητό μου γιατί υπήρχαν παιδιά στην Αιθιοπία που πέθαιναν από την πείνα αφού δεν είχαν να φάνε. Τρεις δεκαετίες αργότερα στην αναπτυγμένη Δύση έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε αντιεμβολιαστές όταν στην Αφρική δεν έχουν στη διάθεσή τους εμβόλια, με συνέπεια και τη μετάλλαξη Όμικρον. Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια, άλλωστε, και με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού οι κοινωνικές ανισότητες, οι οποίες για τον πρωθυπουργό μας είναι φυσικό φαινόμενο όπως η αναισθησία του, μάλλον αυξήθηκαν παρά μειώθηκαν...

Αναρωτιέμαι αν χρειαζόμαστε την παραγωγή περισσότερου πλούτου ώστε όλοι μας να έχουμε ισότιμη πρόσβαση σε ΜΕΘ. Μάλλον όχι, αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα προκειμένου όλοι να απολαμβάνουμε, για παράδειγμα, δημόσιας φροντίδας υγείας με τους ίδιους όρους, ανεξαρτήτως αν είμαστε πλούσιοι ή φτωχοί. Αν υπήρχε, άλλωστε, κοινωνική δικαιοσύνη το ποιος είναι πλούσιος και ποιος φτωχός θα ήταν πολύ σχετικό και οι διαφοροποιήσεις μεταξύ τους σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν τόσο χαοτικές όσο σήμερα...  

 

Το "Θάνος Αξαρλιάν" ούτε που πέρασε από τη ματαιοδοξία τής "Αγίας Οικογένειας"...

Φαντάζομαι την οικογένεια Μητσοτάκη σε πλήρη απαρτία- πρωθυπουργούς, δημάρχους, υπουργούς, νυν και πρώην- να δειπνεί ήσυχα κι ωραία απολαμβάνοντας ξανά τα προνόμια της κληρονομικώ δικαίω εξουσίας όταν κάποιο από τα πάμπολλα μέλη της πετά την ιδέα ο σταθμός "Ευαγγελισμός" του μετρό να μετονομαστεί σε "Παύλος Μπακογιάννης". "Και γιατί όχι;", ενδεχομένως να απάντησαν όλοι με μια φωνή, "εμείς έχουμε το πεπόνι, εμείς έχουμε και το μαχαίρι", θα συμπλήρωσαν. Και κάπως έτσι ο δολοφονηθέντας σώγαμπρος τιμήθηκε με τον ίδιο τρόπο όπως ο Αλέκος Παναγούλης...

Αν το μητσοτακέικο ήθελε όντως να τιμήσει τα θύματα της τρομοκρατίας κι όχι να επιδαψιλεύσει πάλι δάφνες στον εαυτό του, σε έναν τυμβωρυχικό αυνανισμό σε δημόσια θέα, θα μπορούσε να είχε δώσει στον "Ευαγγελισμό" το όνομα του Θάνου Αξαρλιάν, του νεαρού δηλαδή που δεν ήταν στόχος τής "17Ν", αλλά παράπλευρή απώλεια τρομοκρατικής της επίθεσης. Έτσι κι αλλιώς κι ο γράφων δεν αισθάνεται πως ζει σε μία κοσμική κοινωνία με τόσες στάσεις μέσων μεταφοράς με ονόματα αγίων και των εκκλησιών τους. Οι μετριότητες, ωστόσο, είναι αυτές που αναζητούν αφορμές για να γιορτάζουν το ανύπαρκτο κλέος τους...

Μπορεί η σύγχρονη δόξα των Ελλήνων να υπολείπεται της αρχαίας, όμως δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο σημείο να έχουμε εξαντλήσει τις τιμηθείσες πιο μοντέρνες προσωπικότητές μας ώστε η λίστα να φτάσει έως τον Παύλο Μπακογιάννη. Δεν είναι λογικότερο, για παράδειγμα, να τιμήσουμε, δίνοντάς το όνομά του και σε σταθμό μετρό, τον Μίκη Θεοδωράκη ενώ βρίσκεται ακόμα εν ζωή; Κι αν προτιμάμε τους ήρωές μας νεκρούς, ας τον πουν "Μάνος Χατζιδάκις". Η οικογένεια Μητσοτάκη, ωστόσο, στον καθρέφτη της κοιτιέται και μόνη της αγαπιέται πιστεύοντας την ψευδαίσθηση μεγαλείου που της έχει καλλιεργήσει ένα σφόδρα υποστηρικτικό προς αυτή μιντιακό σύστημα...