Το ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διαμαρτυρόμαστε για τη γενοκτονία στη Γάζα ναι μεν έχει απομονώσει διπλωματικά το Ισραήλ κι από διαχρονικούς συμμάχους του, δεν έχει σταματήσει ωστόσο το να σκοτώνονται και να μένουν ανάπηροι δεκάδες ή κι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ημέρα στην πολύπαθη περιοχή. Παρομοίως, αν ο Β. Σπανούλης έκανε μια ξεκάθαρη δήλωση καταδίκης τής γενοκτονίας μπορεί να θυσίαζε την ηρεμία τής εθνικής ομάδας αλλά μάλλον δεν θα οδηγούσε τον Μπ. Νετανιάχου να τερματίσει τον αφανισμό τού παλαιστινιακού λαού. Αν, όμως, αποδεχόμασταν τη ματαιότητα κάθε ενέργειας, ακόμα και των πλοιαρίων που προσπαθούν γενναία να προσεγγίσουν τη Γάζα, τότε θα χάναμε και κάθε δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι...
Αλίμονό μας, άλλωστε, ως κοινωνία αν ιεραρχούμε ένα μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ ψηλότερα από το στοιχειώδες χρέος μας ως πολίτες να καταδικάζουμε εθνοκαθάρσεις. Αλίμονό μας, επίσης, κι αν αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους γιατί μπορεί ο Σπανούλης να ρωτήθηκε και να μισοαπάντησε πως "όλοι ξέρουμε τι γίνεται" αλλά δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου πολλές δηλώσεις αστέρων αθλητών για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Καλές είναι οι δωρεές χρημάτων που έτσι κι αλλιώς θα τα πάρουν από αλλού αλλά δεν νομίζω πως πρέπει κάποιος να με ρωτήσει πρώτα για να απαντήσω στη συνέχεια για ένα ζήτημα που μπορεί να απασχολεί την ψυχή μου αλλά όχι και τόσο τους χορηγούς μου...
Όποιος θέλει να είναι στη σωστή πλευρά τής Ιστορίας οφείλει να έχει τα μέτρα και τα σταθμά του ισοζυγισμένα. Αν κλαις μόνο για την Ουκρανία κι όχι για τη Γάζα ή το αντίστροφο το μισό σου δάκρυ δεν σε κάνει ανθρωπιστή, σε μετατρέπει σε υποκριτή ολκής. Την ώρα που το κράτος τού Ισραήλ ξεπατικώνει ακόμα και το χιτλερικό "lebensraum", την "ανάγκη για ζωτικό χώρο" με την οποία ο Φύρερ δικαιολογούσε έναν παγκόσμιο πόλεμο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το να ενδιαφέρεσαι για τη δουλίτσα σου είναι τόσο ατιμωτικό όσο ακριβώς διαβάζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου