Οι ευθύνες τής Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας για όσα συμβαίνουν και σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι τεράστιες. Πέρα από όλα τα άλλα, έβαλαν συνοριακές γραμμές πάνω στο χάρτη που δεν βασίζονταν στις συνθήκες τού πεδίου παρά μόνο στα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, βεβαίως, η ίδρυση του κράτους τού Ισραήλ- προφανώς και δίκαιο, ιδίως μετά το Ολοκαύτωμα- χωρίς όμως να λογαριάζεται πως στα ίδια μέρη ζούσε κι ένας άλλος λαός επί αιώνες...
Το Λονδίνο και το Παρίσι δεν αναγνωρίζουν σήμερα το κράτος τής Παλαιστίνης καθοδηγούμενα από κάποια αίσθηση δικαίου κι ανθρωπισμού αλλά εξαιτίας τής αφόρητης πίεσης που τους ασκούνται από την κοινή γνώμη. Έπρεπε η ανθρωπότητα να βιώνει ξανά μία γενοκτονία για να αλλάξουν πολιτικές δεκαετιών κι αυτό λέει πολλά από μόνο του...
Το ότι, όμως, ακόμα και τώρα η Αθήνα δεν συμπαρατάσσεται με τα περισσότερα κράτη επικαλούμενη διπλωματικούς λόγους κι εθνικά συμφέροντα αποκαλύπτει περισσότερα για τον τρόπο που ασκείται η δική μας εξωτερική πολιτική: εθνικό συμφέρον είναι το συμφέρον τής οικογένειας Μητσοτάκη και σωστή πλευρά τής Ιστορίας αυτή που κάθεται η αμερικανική κυβέρνηση...
Σε σχέση, μάλιστα, με τα ελληνοτουρκικά το πρόβλημα δεν είναι ο πρωθυπουργός μας να συνομιλεί με τον πρόεδρο της Τουρκίας, όταν τέλος πάντων ο τελευταίος καταδέχεται να το κάνει κι όχι να τον σνομπάρει, όπως συνέβη στη Νέα Υόρκη. Ούτε να συζητά μαζί του για μια συμφωνία δούναι και λαβείν για ήρεμα νερά στο Αιγαίο μόνιμα κι όχι πρόσκαιρα. Είναι πρόβλημα, ωστόσο, όταν δεν διαπραγματεύεσαι με βάση το εθνικό αλλά το ιδιωτικό, οικογενειακό κι αμερικανικό συμφέρον. Υπάρχει ειδικό άρθρο γι' αυτό στον Ποινικό Κώδικα, της εσχάτης προδοσίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου