Ζούμε σε μια χώρα όπου ο πατέρας ενός νεκρού παιδιού αναγκάζεται να κάνει απεργία πείνας και δίψας προκειμένου να εκταφούν τα οστά του μήπως και μάθουμε την αλήθεια. Αν ο Σοφοκλής έγραφε στις ημέρες μας θα είχε ήδη κάνει το προσχέδιο της νέας του τραγωδίας σε έναν τόπο όπου ο ηρωισμός θεωρείται προϋπόθεση της ελευθερίας και η αυτοθυσία της δικαιοσύνης. Η Ελλάδα του Κ. Μητσοτάκη είναι ένα κράτος ντροπής που δεν μπορεί να εκστομίσει ούτε τη λέξη "γενοκτονία" για το θάνατο και δεκάδων χιλιάδων παιδιών στη Γάζα και το βίαιο εκπατρισμό ενός ολόκληρου λαού, το αυτόβουλο θύμα- ας μην ξεχνάμε ότι έχει κερδίσει εκλογές- ενός πρωθυπουργού που κυβερνά με όρους μαφίας η οποία δεν λογοδοτεί σε κανέναν...
Τι κάνουμε συνεπώς; Καθόμαστε αμήχανα στα αβγά μας γιατί και οι προηγούμενοι σωτήρες δεν έσπασαν αβγά; Σιωπούμε αντί να είμαστε παρόντες την ίδια ώρα που λοιδορούμε τους παρόντες; Παριστάνουμε ότι αγνοούμε τους κανόνες τού πολιτικού παιχνιδιού παρά και τις σχετικές σπουδές μας γιατί η εμπάθειά μας είναι υψηλότερο ιδανικό; Αποθεώνουμε τους απόντες από τους αγώνες αλλά παρόντες στα γήπεδα γιατί έτσι νομίζουμε πως εκδικούμαστε αυτούς που δεν αναγνώρισαν το μεγαλείο μας;...
Αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει ούτε από εκείνους που παραδίδουν διαπιστευτήρια συστημικότητας- παλαιότερους και νεόκοπους- ούτε από τους αντισυστημικούς κενού περιεχομένου ούτε από αυτούς που σχεδιάζουν να αποκομίσουν πρωθυπουργίες για να ξεπεράσουν τον πόνο τους. Θα πέσει από το λαό ο οποίος την ώρα τής κρίσης θα δώσει ένα αποτέλεσμα που δεν θα έχει καμία σχέση με τα σενάρια που κατασκευάζονται πίσω από κλειστές πόρτες και τα οποία δεν λογαριάζουν τον ξενοδόχο. Οι εκλογές δεν γίνονται τη επόμενη Κυριακή ούτε τον επόμενο μήνα κι όποιος χτίζει στρατηγική σαν να ήταν τακτική κινδυνεύει όχι μόνο να καεί στην προπόνηση αλλά την κρίσιμη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι αυτή που πίστευε ως προσωρινή αποστρατεία είναι οριστική, τελεσίδικη κι αμετάκλητη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου