Κανένα σύστημα δεν φοβήθηκε το διεφθαρμένο και το φθαρμένο...

Στο ερώτημα αν θέλουμε ειρήνη με την Τουρκία οι περισσότεροι μάλλον θα απαντούσαμε καταφατικώς. Αν, ωστόσο, προστίθετο κι ένα "με την παραχώρηση του Καστελόριζου" εκεί πιθανότατα οι απαντήσεις θα διαφοροποιούνταν περισσότερο. 

Παρομοίως, αν η ερώτηση είναι "θέλετε ενιαίο προοδευτικό μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη" οι περισσότεροι προοδευτικοί πολίτες θα απαντούσαν "ναι". Αν, όμως, γινόταν μια υπενθύμιση πως, για παράδειγμα, στο ΠΑΣΟΚ ανήκει και η Αν. Διαμαντοπούλου ή πως στο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα πραξικόπημα του μπουζουξίδικου φαντάζομαι θα βλέπαμε και σε αυτή την περίπτωση διαφοροποιήσεις...

Τι θα αλλάξει στη χώρα αν συγκροτηθεί κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ν. Ανδρουλάκη, ΥΠΕΞ τον Σ. Φάμελλο και ΥΠΟΙΚ τον Ευκλ. Τσακαλώτο; Τίποτα απολύτως γιατί ο σκοπός δεν είναι να αντικαταστήσεις το διεφθαρμένο με το φθαρμένο αλλά να γκρεμίσεις το σύστημα διαπλοκής που αλλάζει πουκάμισα μόνο και μόνο για να διαιωνίζει την εξουσία του. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά ανακυκλώνουν πρόσωπα και πολιτικές που δεν έχουν άλλο αποτέλεσμα από τη διαχείριση των παθογενειών κι όχι το ξερίζωμά τους. Όλοι τους είναι μεγαλύτερα ή μικρότερα υποχείρια των εθνικών μας νταβατζήδων, τοποθετώντας την προσωπική τους πολιτική επιβίωση πάνω από τη λαϊκή κι εθνική ανάταση...

Το όλο και συρρικνούμενο εκλογικό σώμα των τελευταίων πέντε χρόνων δεν πρόκειται να εκλέξει κάποια καλύτερη κυβέρνηση από τη σημερινή. Το πολιτικό σύστημα, άλλωστε, και οι χορηγοί του δεν ενδιαφέρονται για τη διεύρυνση της δημοκρατίας αλλά για την περιθωριοποίησή της, τον ευτελισμό της σε κάτι δευτερεύον που δεν μας αφορά ώστε οι λίγοι που ελέγχονται καλύτερα να αποφασίζουν για τους πολλούς. Αυτό το σύστημα, συνεπώς, είτε θα γκρεμιστεί είτε θα μας αφανίσει. Η "σταθερότητά" του είναι η υποδούλωσή μας, η εξαΰλωσή του στο όνομα της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι η μόνη μας ελπίδα για το 2025 κι όχι μόνο...

Υ.Γ. Καλή χρονιά σε όλες κι όλους!

 

 

Σήμερα είμαι πλουσιότερος από τον Ωνάση κι αύριο το ίδιο φτωχός...

Αν οι άνθρωποι είναι πλάσματα του θεού, τότε ο θεός έχει κάνει πολύ κακή δουλειά γιατί αυτό που δημιούργησε είναι η αποθέωση της αυτοκαταστροφής. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι περνάμε όλη μας τη ζωή κυνηγώντας το χρήμα, την εξουσία και τη δόξα, τα οποία μας είναι παντελώς αχρείαστα στην αιωνιότητα; Σήμερα είμαι πλουσιότερος από τον Β. Βαρδινογιάννη, τον Σ. Μπερλουσκόνι ή τον Αρ. Ωνάση και σε κάποια χρόνια από τώρα θα είμαι το ίδιο φτωχός με αυτούς...

Κι όμως, το 2025 ξημερώνει με την ανθρωπότητα να κρατά την ανάσα της και με το φόβο ενός Γ' Παγκοσμίου πολέμου να είναι πιο ορατός από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 35 χρόνια. Φυσικά οι ευθύνες δεν είναι ίδιες για όλους: του Ισραήλ, για παράδειγμα, σε σχέση με την Παλαιστίνη ή της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία. Όπως κι αν έχει, ωστόσο, κάποιοι παίζουν με τη φωτιά πιστεύοντας σε μια αιώνια δόξα που δεν θα τους αφορά όταν θα είναι τροφή για τα σκουλήκια. Όπως κι εκείνοι που τώρα εξολοθρεύουν...

Το ότι, πάντως, όλοι αύριο θα είμαστε νεκροί δεν μπορεί να συνδυάζεται με την παραίτηση από τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Κάτι, άλλωστε, πρέπει να κάνουμε όσο είμαστε ζωντανοί κι απλώς το να αναπνέουμε δεν πρόκειται να μας γλιτώσει από την κατάθλιψη... 

Ας δώσει ο καθένας μας τη δική του ερμηνεία για την "καλύτερη ζωή". Ας είναι, όμως, και διατεθειμένος να την αλλάζει όταν η πείρα τον οδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Διαφορετικά η συνέπεια στα λάθη θα είναι συνώνυμο της συνέπειας στην ανοησία... 

 

Όσοι δοκιμάζουν τα νερά μπορεί και να είναι αχρείαστοι...

Τυπικώς μιλώντας ο κάθε βουλευτής υπακούει στη συνείδησή του και μόνο. Γι' αυτό, άλλωστε, κι επιτρέπεται από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής η ανεξαρτητοποίησή του κι ας είχε εκλεγεί με τη σημαία ενός κόμματος και πιθανότατα να μην το είχε καταφέρει αν είχε κατεβεί ως ανεξάρτητος, όσο επιδραστικός κι αν θεωρείται στην κοινωνία. Στις πλείστες, ωστόσο, των περιπτώσεων που έχει συμβεί κάτι τέτοιο στα ελληνικά πολιτικά χρονικά η ανεξαρτητοποίηση κι όχι η παραίτηση από το αξίωμα ήταν ηθικώς καταδικαστέα. Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, και με τους 11 που συγκρότησαν την Κοινοβουλευτική Ομάδα τής Νέας Αριστεράς όταν έχασαν τις εσωκομματικές εκλογές...

Δεν ισχύει, ωστόσο, για τους βουλευτές που αποχώρησαν προσφάτως από το ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση η ανεξαρτητοποίησή τους συνδέεται με τον αντιδημοκρατικό- για να μην τον χαρακτηρίσω φασιστικό- εξοστρακισμό όχι απλώς του δημοκρατικώς εκλεγμένου προέδρου του αλλά και της μισής τουλάχιστον βάσης του. Ο ΣΥΡΙΖΑ που έλαβε μία τέτοια απόφαση είναι αυτός που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη βούληση των ψηφοφόρων του κι όχι οι βουλευτές του που αποχώρησαν. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά κανέναν δημοκράτη πολίτη κι αφού η δικαστική εξουσία δεν είναι διατεθειμένη να παρέμβει η ελάχιστη τιμωρία του ήταν η απώλεια του στάτους τής αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Δεν τοποθετώ, ωστόσο, όλους τους ανεξαρτητοποιηθέντες βουλευτές στο ίδιο ηθικό ύψος. Δεν είναι το ίδιο, για παράδειγμα, οι πέντε που εντάχθηκαν αμέσως στο Κίνημα Δημοκρατίας με τους υπόλοιπους που δίνουν την εντύπωση πως παζαρεύουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, περιμένουν τις δημοσκοπήσεις για να τους δώσουν κατεύθυνση με βασικό κριτήριο την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Πολλώ δε μάλλον εκείνους που παράμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ προσωρινώς (;) μολονότι αναγνωρίζουν ότι όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία και την Αριστερά... 

Όσοι δοκιμάζουν τα νερά πριν αποφασίσουν να βουτήξουν μπορεί να είναι συνετοί, μπορεί να είναι όμως και δειλοί ή καιροσκόποι. Ό,τι κι αν είναι, πάντως, κρίνονται. Για να μην πω πως έχουν ήδη κριθεί ελλιποβαρείς κι αχρείαστοι...   

Υ.Γ.: Καλά Χριστούγεννα σε όλες κι όλους!

 

Δεν θα φοβόμασταν τους τέως αν κάποιοι δεν παρίσταναν τους βασιλιάδες...

Κινδυνεύει το πολίτευμα από τον Παύλο Ντεγκρές- Γλύξμπουργκ; Μπορεί. Το πιστώνεται ο υιός τού νεκρού έκπτωτου βασιλέως; Όχι κι αυτό γιατί κανένα πολίτευμα δεν κινδυνεύει όταν είναι γερά θεμελιωμένο, όταν εφαρμόζει τις αρχές του στην πράξη κι όχι κατά το δοκούν και, κυρίως, όταν οι αιρετοί σέβονται με τα έργα τους αυτούς που τους ψηφίζουν. Μόνο όταν δεν ισχύουν όλα αυτά μπορεί ο οποιοσδήποτε να διεκδικήσει μερίδιο από την πίτα...

Ποια είναι, άλλωστε, η ηθική νομιμοποίηση της ΝΔ όταν μερικούς μήνες αργότερα καλωσορίζει έναν τραμπούκο πρώην υπουργό που χειροδίκησε σε έναν άνθρωπο του μεροκάματου; Ποια του ΠΑΣΟΚ που χρωστά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους τραπεζίτες; 

Ποια είναι του ΣΥΡΙΖΑ που πριν ενάμιση μήνα τραμπούκισε τη μισή του βάση για να αναπνεύσουν οι τσουκνίδες; Αυτά τα κόμματα έχουν αποδεχθεί τη συστημική βία και την έχουν μετατρέψει σε στήριγμα της ύπαρξής τους, όπως και τα "μαύρα" ταμεία ως modus vivendi...

Αν το σύστημα είναι οι τράπεζες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα ΜΜΕ που ελέγχουν τότε ο αντισυστημισμός είναι όπλο στα χέρια τού λαού. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, πώς χρησιμοποιείς αυτό το εργαλείο που τρομοκρατεί τις ελίτ; 

Το παραδίδεις σε ξεπεσμένα πριγκιπόπουλα ή σε λύκους που φοράνε προβιές, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τον Ντ. Τραμπ, την Τζ. Μελόνι, την Μ. Λε Πεν ή το AfD; Ή το κρατάς στα χέρια σου, το μαζικοποιείς και το αξιοποιείς όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου; Το μέλλον θα δείξει...

 

 

Αν αποτύχεις, εσύ θα φταις...

Είναι βέβαιο ότι ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΚΟΣΜΟΣ και κάποια άλλα υπολείμματα του τσιπρισμού θα ξαναγίνουν ένα, ενδεχομένως κάτω από τη φτερούγα τού ίδιου του Αλ. Τσίπρα. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι το πώς- ενιαίο κόμμα ή συνασπισμός- και το πότε- άμεσα ή όταν θα πλησιάζουν οι εκλογές. Το αυτονόητο ερώτημα, ωστόσο, για τους προοδευτικούς πολίτες είναι "και τι έγινε" (αγγλιστί "so what"). Όλοι αυτοί ήταν μαζί το 2023, αλλά αυτό δεν απέτρεψε την εκλογική πανωλεθρία. Ενδεχομένως και να την προκάλεσε...

Αν ο προοδευτικός κόσμος πίστευε ότι η λύση είναι ο Αλ. Χαρίτσης, ο Ευκλ. Τσακαλώτος ή ο Π. Κόκκαλης θα τους είχε βάλει τουλάχιστον στην Ευρωβουλή. Δεν το έκανε όμως ακριβώς γιατί δεν πιστεύει ότι είναι. Ούτε πιστεύει ότι ένας συνασπισμός αποτυχημένων θα δώσει τέλος στην κυριαρχία Μητσοτάκη. Αν κρίνω, επίσης, από τη δημοσκοπική στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ, μάλλον δεν πιστεύει ούτε στον συναινετικό κι εκβιαζόμενο πρόεδρό του...

Δεν θα δοθεί, ωστόσο, τέλος στην κυριαρχία Μητσοτάκη ούτε αν με τις συχνές απουσίες σου σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές δίνεις πατήματα σε αυτούς που ισχυρίζονται πως δεν έχεις έρθει για να μείνεις. Ιδίως όταν εν τη απουσία σου κάποιοι έχουν βρει την ευκαιρία να εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και να ανοιγοκλείνουν τις πόρτες αναλόγως του πόσο τους αρέσει αυτός που τις χτυπά. Ούτε αν δίπλα σου κρατάς ανθρώπους που έχουν αποδείξει επανειλημμένως την ανεπάρκειά τους. Σε τούτο, πάντως, έχεις απόλυτο δίκιο: αν αποτύχεις εσύ θα φταις... 

 

 

Με το λίπασμα που ρίχνουν χρυσαυγίτες θα φυτρώνουν...

Οι πολίτες είναι φοβισμένοι κι οργισμένοι. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, το βλέπουμε γύρω μας, το νιώθουμε οι ίδιοι. Είναι προφανές ότι κάποιοι επωφελούνται από το φόβο και την οργή μας, ιδίως η δεξιά και η ακροδεξιά, που μερικές φορές δεν είναι και τόσο εύκολο να τις διαχωρίσεις. 

Όπως είναι επίσης προφανές ότι όταν διακατέχεσαι από αυτά τα συναισθήματα δεν σκέφτεσαι καθαρά. Τι πρέπει να κάνουμε συνεπώς; Να συμβιβαστούμε με τη συλλογική μας κατάθλιψη και να την θεωρήσουμε δεδομένο συνοδοιπόρο μας για το μέλλον ή να την αντιστρέψουμε με έναν ελπιδοφόρο ρεαλισμό, με ένα όραμα που να μην στηρίζεται σε ψευδαισθήσεις, αλλά να δίνει προοπτική;...

Ο φόβος και η οργή δεν αντιμετωπίζονται με διοικητικά μέτρα, όπως η αναστολή κρατικής χρηματοδότησης των Σπαρτιατών, τους οποίους άλλωστε οι πολίτες ψήφισαν γνωρίζοντας ότι είχαν τη στήριξη Κασιδιάρη. Όπως, εξάλλου, δεν αντιμετωπίζεται η εγκληματικότητα με την αυστηροποίηση των ποινών ή το μεταναστευτικό με τείχη και φράχτες. Είναι δύο φορές αδιανόητο, μάλιστα, να συνηγορούν άκριτα προοδευτικές δυνάμεις υπέρ τέτοιων μέτρων χωρίς καν να τα συνδέουν με πιο παραγωγικές προτάσεις ώστε η Χρυσή Αυγή να μην αντικαθίσταται από τους Σπαρτιάτες και οι Σπαρτιάτες από κάτι άλλο...

Τα αυτοαποκαλούμενα προοδευτικά κοινοβουλευτικά κόμματα στην καλύτερη περίπτωση δίνουν μία μάχη οπισθοφυλακής, αμύνονται και δεν επιτίθενται, διαχειρίζονται καταστάσεις και δεν τις δημιουργούν. Γι' αυτό κι αν αύριο μεθαύριο πέσει το καθεστώς Μητσοτάκη δεν θα ξέρουν πώς να το διαχειριστούν, όπως φαίνεται άλλωστε από την αμηχανία Ανδρουλάκη στο ρόλο τού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και Φάμελλου σε αυτόν του αρχηγού κόμματος. Είναι λίγοι κι εμείς θέλουμε περισσότερα, πολλά περισσότερα από θυρωρούς τής εξουσίας...

  

 

Ο Κυριάκος κόβει, ο Νίκος ράβει κι ο Σωκράτης αναπολεί...

Πριν λίγες ημέρες η κυβέρνηση πανηγύριζε για τις επιπλέον ψήφους που έλαβε στην ψήφιση του προϋπολογισμού. Η μία προερχόταν από έναν πρώην υπουργό της που τραμπούκισε έναν υπάλληλο και οι άλλες τρεις από πρώην βουλευτές ενός κόμματος που είχε λάβει το χρίσμα από έναν καταδικασμένο εγκληματία... 

Την Τρίτη, πάλι, έφερε τροπολογία αναστολής χρηματοδότησης του κόμματος που του έβαλε "καύσιμα" ένα μέλος εγκληματικής οργάνωσης. Κάπως έτσι διαιωνίζεται η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, τη μία κλείνοντας το μάτι στο κέντρο και την άλλη στα άκρα επιμένοντας, όμως, πάντοτε στην υποκρισία...

Είναι και κάτι ακόμα αξιοσημείωτο: μέσα σε μερικές ημέρες η κυβέρνηση έκανε αβάντα στο ΠΑΣΟΚ τόσο με τις τράπεζες όσο και με τους Σπαρτιάτες, νομοθετώντας με βάση την ατζέντα του. Το έκανε γιατί ο Ν. Ανδρουλάκης ασκεί δυναμική αντιπολίτευση και την στριμώχνει στα σκοινιά; Ή, μήπως, γιατί στο πλαίσιο της ξεκάθαρης επιλογής αντιπάλου που έχει κάνει ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει και να ενισχύει όσο μπορεί τον εκβιαζόμενο όσο και συναινετικό αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης;...

Οι πολίτες έχουν βαρεθεί τις φωνές, τις πλειοδοσίες σε παροχολογία και το λαϊκισμό και πολύ καλά κάνουν. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ούτε πως είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση ούτε πως αναζητούν ήπιους τόνους από αυτούς που την αντιπολιτεύονται. Σχέδιο και, κυρίως, αξιοπιστία ψάχνουν κι αυτό είναι αδύνατο να το βρουν σε εκείνους που με την πρώτη ευκαιρία θα συγκυβερνήσουν, ύστερα μάλιστα κι από τόσα χρόνια που πέρασαν στην πολιτική έρημο μακριά από το γνώριμο κυβερνητισμό τους, αλλά και σε αυτούς που έκαναν κουρελόχαρτο τη δημοκρατία και πιστεύουν ότι με την επανάληψη αποτυχημένων συνταγών θα βγει καλύτερο αποτέλεσμα... 

   

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι άλλα αδιάφορα...

Είναι ζήτημα για τη χώρα τα υπερκέρδη των τραπεζών, των εταιρειών ενέργειας ή των διυλιστηρίων; Προφανώς και είναι γιατί, αν μη τι άλλο, αποδεικνύουν ότι κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους και η κυβέρνηση προτιμά να τους χαϊδεύει από το να τους φορολογεί κι όταν πράττει το τελευταίο το κάνει κατόπιν εορτής και για τα μάτια τού κόσμου. Το πρόβλημα του τόπου, ωστόσο, δεν είναι διαχειριστικό, το αν θα επιβληθεί για παράδειγμα 5% ή 10% φόρος στα υπερκέρδη ή στα υπερέσοδα. Είναι πρόβλημα δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα από πολιτικούς και κόμματα υπό ομηρία...

Κι αν δεν είναι τα υπερκέρδη το μεγαλύτερο ζήτημα, προφανώς δεν είναι και το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Βεβαίως και το ποιος θα είναι έχει το δικό του συμβολισμό- η επιλογή, π.χ., Σακελλαροπούλου μαρτυρούσε το έλλειμμα αυτοπεποίθησης του Κ. Μητσοτάκη-, ωστόσο δεν θα λέει και πολλά αν συνεχίσουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου τα Τέμπη, τα Predator και τα μετρό Θεσσαλονίκης θα θεωρούνται κανονικότητα. Ας κάνουμε και τον Κασιδιάρη Πρόεδρο της Δημοκρατίας αν είναι στον αντίποδα να σεβόμαστε στην πράξη το Σύνταγμα και τους νόμους...

Τότε γιατί τα περισσότερα κόμματα ασχολούνται από τώρα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σαν να έχουν επιλύσει όλα τα υπόλοιπα και σοβαρότερα προβλήματα; Γιατί γι' αυτά είναι όρος επιβίωσής τους η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται περί όνου σκιάς, γύρω από θέματα που αναπαράγουν ένα σάπιο κομματικό σύστημα με την επίκληση μιας ξεπερασμένης από τα πράγματα θεσμικότητας... 

Είναι, άλλωστε, προτιμότερο γι' αυτά τα κόμματα να συζητάμε για το ποιος θα κόβει κορδέλες τα επόμενα πέντε χρόνια από το γιατί αυξήθηκαν, με τον προϋπολογισμό τού 2025, οι αποδοχές των μη κοινοβουλευτικών υπουργών η για μία μείωση των βουλευτών από 300 σε 200 με τη νέα Συνταγματική Αναθεώρηση. Όταν, όμως, η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από κρατικά κτίρια πέριξ της πλατείας Συντάγματος είναι αδύνατο όχι μόνο να λύσεις αλλά ούτε καν να αισθανθείς τα προβλήματα των πολιτών...  

 

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί φραξιονιστές...

Η αντιπολίτευση στη Συρία πολεμούσε τον Μπ. αλ Άσαντ από το 2011. Ό,τι δεν κατάφερε, ωστόσο, τα τελευταία 13 χρόνια το πέτυχε μέσα σε δέκα ημέρες, αξιοποιώντας κυρίως τη διεθνή συγκυρία. Παρομοίως, ο Κ. Μητσοτάκης κυβερνά ήδη πεντέμισι χρόνια κι αυτήν τη στιγμή μοιάζει ανίκητος. Μπορεί, όμως, το οτιδήποτε να οδηγήσει στην πτώση του μέσα σε δέκα ημέρες. Καμιά εξουσία δεν είναι ανίκητη, ιδίως όταν δεν βασίζεται στη λαϊκή επιδοκιμασία αλλά στην καλύτερη περίπτωση για την ίδια στη λαϊκή ανοχή...

Ας υποθέσουμε, πάντως, πως το καθεστώς έπεφτε αύριο κι ο Μητσοτάκης φυγαδευόταν στο σπίτι τού Βολταίρου. Θα λύνονταν αυτομάτως τα προβλήματά μας αν το αντικαθιστούσε μία σύμπραξη, για παράδειγμα, της δεξιάς με την ακροδεξιά ή με το ΠΑΣΟΚ; 

Ή θα λύνονταν από μία συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέας Αριστεράς; Μάλλον όχι. Δεν θα λύνονταν από δυνάμεις που έχουν δοκιμαστεί κι έχουν αποτύχει, περισσότερο ή λιγότερο. Το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι ποτέ το ίδιο νόστιμο με το φρέσκο...

Ούτε, όμως, θα λυθούν από κόμματα που έχουν απλώς αλλάξει ταμπέλα αλλά έχουν κρατήσει τις ίδιες φραξιονιστικές μεθόδους των κομμάτων από τα οποία αποχώρησαν. Ο "Χ" συριζαίος φραξιονιστής Παντελής δεν θα γίνει καλύτερος επειδή πλέον φορά τη φανέλα τού Κινήματος Δημοκρατίας... 

Φυσικά και υπάρχουν χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες που έμειναν πρόσφατα ανέστιοι και πρέπει κάπου να στεγαστούν. Το νέο, ωστόσο, θα έρθει από το πραγματικά νέο, από αυτό που δεν ανατράφηκε στην κομματίλα, που ξέρει την πραγματική ζωή και τα προβλήματά της κι έχει προτάσεις να κάνει για την επίλυσή τους προς την προοδευτική κατεύθυνση. 

Αν αυτό το νέο αποκτήσει την πλειοψηφία θα είμαι πιο αισιόδοξος για το μέλλον. Δεν θα είμαι καθόλου, ωστόσο, όσο βλέπω κυρίως το παλιό με νέα φορεσιά... 

Ας μην απαντήσουμε ξανά "πολύ χαμηλές" στο ερώτημα για τις προσδοκίες μας...

Το να είναι κάποιος αξιόπιστος, ιδίως όταν είναι πολιτικός, προφανώς και είναι προτέρημα. Οι πολίτες, άλλωστε, έχουν χορτάσει από λόγια που δεν γίνονται πράξεις. Όταν, ωστόσο, ένας πολιτικός χρησιμοποιεί το ουσιαστικό "αξιοπιστία" σε κάθε δεύτερη φράση του αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια και να αναρωτιέμαι γιατί το κάνει. Για να πείσει τους συνομιλητές του ή, πρώτα και κύρια, τον εαυτό του πως είναι κατάλληλος για ένα ρόλο ο οποίος του δόθηκε και δεν τον κέρδισε με το σπαθί του;...

Όταν δεν ιδρώνεις για να πετύχεις κάτι είναι λογικό να νιώθεις και μεγαλύτερη ανασφάλεια για το αν το αξίζεις. Ο Ν. Ανδρουλάκης έγινε αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης από σπόντα κι ο Σ. Φάμελλος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από πραξικόπημα σε μπουζουξίδικο. Ο τελευταίος, μάλιστα, γνωρίζει ότι αν ο Αλ. Τσίπρας θελήσει να τοποθετήσει στο εναπομείναν κόμμα έναν γάιδαρο για πρόεδρο αυτός θα πάρει πολύ εύκολα τη θέση τού αδελφού τού τραγουδοποιού, ο οποίος μάλλον του ζητά την άδεια ακόμα και για να πάει στην τουαλέτα...

Την Ελλάδα έχουν κυβερνήσει χαρισματικοί ηγέτες, όπως ο Κων. Καραμανλής κι ο Ανδρ. Παπανδρέου. Την έχουν κυβερνήσει, ωστόσο, και θυρωροί τής διαπλοκής όπως ο Κ. Σημίτης κι ο Κυρ. Μητσοτάκης και, μάλιστα, επί χρόνια. Γιατί, συνεπώς, να μην την κυβερνήσουν κι ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος ή και οι δύο μαζί; 

Φυσικά και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, δεν έχω έρθει εξάλλου από το μέλλον για να σας το αποκλείσω. Αν, όμως, επαναληφθεί ο θρίαμβος της μετριότητας θα έχουμε απαντήσει ξανά "πολύ χαμηλές" στο ερώτημα "ποιες προσδοκίες έχουμε από τη ζωή μας"...

 

 

"Η πατρίδα μας βρίσκεται πίσω από τα βουνά"...

Πριν μία δεκαετία περίπου είχα βρεθεί σε προσφυγικά στρατόπεδα Σύριων στο βορειοανατολικό Λίβανο. Όταν ρωτούσα τους πρόσφυγες αν θέλουν να πάνε στην Ευρώπη η απάντησή τους μπορεί να ξάφνιαζε κάποιον που ζει σε μια χώρα όπου ο κάθε είδους ξένος αντιμετωπίζεται ως εισβολέας: "μα, γιατί να πάμε εκεί; Η πατρίδα μας βρίσκεται εδώ κοντά, πίσω από τα βουνά"... 

Κι αν δεν πιστεύετε τους Σύριους, διαβάστε για τους πρόσφυγες παππούδες σας από τη Μικρά Ασία, την Πόλη, τον Πόντο ή τα κατεχόμενα στην Κύπρο. Κανείς δεν θέλει να φεύγει από το σπίτι του με τη βία για να ζήσει σε σκηνές και δακτυλοδεικτούμενος...

Αν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν εγκληματούν είναι αόρατοι για τις κοινωνίες μας. Τους εμφανίζουμε μόνο όταν αναζητάμε εναγωνίως αποδιοπομπαίους τράγους για τις δικές μας αποτυχίες ή όταν αναγκαζόμαστε από κάποια διεθνή έκθεση για τα push backs ή για τις συνθήκες κράτησής τους στα διάφορα στρατόπεδα που έχουμε βαφτίσει "camps" σαν να πρόκειται για προσκοπάκια που μαθαίνουν πώς να ανάβουν φωτιά με ξύλα. Λες και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες χρεοκόπησαν τη χώρα κι έστειλαν συμπατριώτες μας στο εξωτερικό για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Λες κι εκείνοι καταπατούν το Σύνταγμα, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τη δικαιοσύνη, κοινωνική και μη...

Η αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος δεν πρέπει να γίνει δίνοντας προτεραιότητα στην ενσωμάτωση των μεταναστών και των προσφύγων. Ούτε αμιγώς σε οικονομικά κίνητρα, όχι γιατί δεν είναι απαραίτητα αλλά γιατί οι λόγοι που τα ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά είναι περισσότερο κοινωνικοί παρά χρηματικοί... 

Από την άλλη, όμως, η χώρα χρειάζεται και χέρια, αν το ανθρωπιστικό κριτήριο μας φαίνεται ασήμαντο. Το να τα αποκλείουμε σαν να έχουμε μία τέτοια πολυτέλεια δεν θα μας βγάλει πουθενά. Τουλάχιστον όχι κάπου αλλού από την εξαφάνιση...

  

 

Είναι η ίδια η δημοκρατία που χρειάζεται Συνταγματική Αναθεώρηση...

Δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα κι αλλού μεγαλύτερος εχθρός τής δημοκρατίας από τις αυτοαποκαλούμενες δημοκρατικές δυνάμεις, οι οποίες απαγορεύουν σε δημοκρατικώς εκλεγμένους προέδρους να είναι υποψήφιοι, διορίζουν κυβερνήσεις μειοψηφίας (βλέπε Γαλλία) ή ανατρέπουν εκλογικά αποτελέσματα (βλέπε Ρουμανία). Αν οι δημοκρατικές δυνάμεις ήταν πραγματικά δημοκρατικές ο λαός δεν θα σκεφτόταν ποτέ να επιλέξει τα άκρα. Κι αν ο λαός επιλέγει τα άκρα κι εσύ του αναιρείς την ψήφο του τότε το άκρο είσαι εσύ...

Τα τρία συστημικά κόμματα- ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ- παζαρεύουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν αφορούν τις ζωές των πολλών. Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, ακόμα κι αν βρούμε τον πιο χαρισματικό άνθρωπο για να βάλουμε στο Προεδρικό Μέγαρο αν θα τον έχουμε μόνο για να κόβει κορδέλες, να βγάζει πανηγυρικούς, άντε και να κάνει και καμιά δήλωση για τα εθνικά θέματα; Ακόμα, εξάλλου, κι αν αναθεωρηθεί το άρθρο 16 πόσο θα αλλάξει η πρακτική οι πλούσιοι να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στην ποιοτική ανώτατη εκπαίδευση;...

Η δημοκρατία τού 21ου αιώνα δεν μπορεί να είναι ίδια με τη δημοκρατία τού 17ου. Οι θεσμοί της είτε θα προσαρμοστούν στην τέταρτη και στην πέμπτη βιομηχανική επανάσταση είτε η τέταρτη και πέμπτη βιομηχανική επανάσταση θα την καταπιούν αλλά πριν το κάνουν θα μας αφήσουν στο έλεος τεράτων. Τα κοινοβούλια, τα υπουργικά συμβούλια, οι πρωθυπουργοί, οι πρόεδροι, ακόμα και οι βασιλιάδες αν τους γουστάρετε ενδεχομένως να έχουν κάποιο ρόλο και στο μέλλον. 

Αν δεν δοθεί, ωστόσο, ο πρωταρχικός λόγος στο λαό θα μένουμε όμηροι επαγγελματιών πολιτικών που θέλουν το επάγγελμα κλειστό για να βιοπορίζονται οι ίδιοι, κυρίως από το ταμείο τής ολιγαρχίας. Θα είναι, όμως, ένα παιχνίδι αδιάφορο για τους πολλούς, τόσο αδιάφορο που στο τέλος στις εκλογές θα ψηφίζουν μόνο οι αιρετοί τους εαυτούς τους...

  

Δεν αρκεί να είσαι νέος, οφείλεις να είσαι και παρών οποτεδήποτε...

Η χώρα οδεύει σε νέες μνημονιακές συνθήκες. Το λένε οι αριθμοί σε κρίσιμους δείκτες- δημοσιονομικούς και της πραγματικής οικονομίας- το υποδεικνύει και η χαοτική διεθνής κατάσταση. Οι ατμομηχανές τής Ευρώπης- Γερμανία και Γαλλία- διέρχονται οικονομική και πολιτική κρίση διαρκείας, ενώ οι πόλεμοι αντί να μειώνονται αυξάνονται. Φυσικά μεγάλη είναι και η ευθύνη τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία σπατάλησε πεντέμισι χρόνια και πολλά εκατομμύρια ευρώ για να ενισχύσει τους λίγους και να φτωχοποιήσει τους πολλούς... 

Οι Έλληνες φορολογούμενοι συνεχίζουμε να παράγουμε ματωμένα πλεονάσματα, τα οποία η κυβέρνηση καλοδέχεται προκειμένου να ενδυναμώνει τους χορηγούς της και να έχει χρήματα να μοιράσει για φιλοδωρήματα όταν φτάσει η ώρα των εκλογών. Την ίδια στιγμή οικοδομεί ένα εναλλακτικό σχέδιο κυβερνησιμότητας, με πρωταγωνιστή και πάλι τον Κ. Μητσοτάκη και σε δεύτερους ρόλους τον Ν. Ανδρουλάκη, τον Σ. Φάμελλο, τον Αλ. Χαρίτση ή και τον Αλ. Τσίπρα. Όλοι αυτοί, άλλωστε, συναγωνίζονται για το ποιος είναι ο πιο θεσμικός και με αυτό εννοούν ο λιγότερο επικίνδυνος για την ολιγαρχία...

Με λίγα λόγια, στήνεται ένα σκηνικό διαιώνισης ενός συστήματος εξουσίας το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα συντηρήσει τις κοινωνικές ανισότητες και στη χειρότερη θα τις γιγαντώσει. Υπάρχουν εναλλακτικές; Μπορεί ναι, μπορεί κι όχι.

Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν θα συγκροτηθούν εξ αποστάσεως ούτε με την αντιγραφή αποτυχημένων πρακτικών. Το νέο οφείλει να είναι νέο και στη συμπεριφορά και, κυρίως, να είναι ενεργό οποτεδήποτε, ιδίως σε ένα φρέσκο ξεκίνημα που χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να στεριώσει...

Ηθελέστα και παθέστα...

Πόσο ανόητος κι ανεπαρκής αποδείχθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης και πόσο καλά έκαναν στην Κουμουνδούρου και τον εξοστράκισαν. Η λύση βρισκόταν μπροστά στα μάτια του αλλά εκείνος θέλησε να ανανεώσει το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μέχρι την άφιξή του πετούσε φωτιές, αντί να κρατήσει στη βιτρίνα τον Στ. Τζουμάκα, τον Χρ. Σπίρτζη ή τον Θ. Θεοχαρόπουλο... 

Τώρα, όμως, που η ριζοσπαστική Αριστερά απαλλάχθηκε από τον δεξιό τραμπιστή ετοιμάζεται ξανά για τη δόξα τού να πέφτεις από το 31,5% στο 17,85%. Μόλις απαλλαγεί κι από τον Π. Πολάκη ο θρίαμβος θα βρίσκεται προ των πυλών. Τουλάχιστον προ των πυλών θα βρεθεί ο Αλ. Τσίπρας...

Θα αναρωτηθείτε, βεβαίως, και με το δίκιο σας ποιο νέο πρόσωπο να ενταχθεί στο νεοφασιστικό μόρφωμα, πέρα από αυτούς που έχασαν ρόλους κι οφίτσια επί Κασσελάκη; Πόσοι, νέοι κυρίως άνθρωποι, να είδαν όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες και να είπαν "εδώ χτίζεται το καινούριο, η γνώμη τού λαού έχει αξία και τα φρέσκα πρόσωπα αξιοποιούνται";... 

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο ψευδοσυνέδριό του και με το βίαιο αποκλεισμό τής πλειονότητας της βάσης του αποφάσισε ότι δεν θέλει να ξανακυβερνήσει, ότι προτιμά το 3% ώστε να μην χάσουν τις κρατικές δουλειές τους εκατό αργόμισθοι. Συνεπώς, είναι λογικό να προσελκύει μόνο τα πολιτικά ορφανά τού Τσίπρα ή τους αποτυχημένους τής Νέας Αριστεράς...

Σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει και η τραγική φιγούρα τού Πολάκη, του ανθρώπου που για μια κρητική βεντέτα εκπαραθύρωσε κάποιον που τον αγαπούσε για να φέρει πίσω αυτούς που τον μισούν και θα τον πετάξουν από το τρένο με την πρώτη ευκαιρία. Κι αυτό γιατί ο Αλέξης δεν θέλει ούτε τον Παυλή ούτε το ζεύγος Αχτσιόγλου- Τζανακόπουλου ούτε τον Ευκλ. Τσακαλώτο όταν θα κάνει το "comeback" του. 

Το ότι δεν τον θέλει η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, ανάμεσά της και πολλοί που τον λάτρεψαν, δείχνει να μην τον ενδιαφέρει. Η ματαιοδοξία, άλλωστε, είναι το πιο ανίκητο από τα ανθρώπινα πάθη... 

  

Έχουν πολλά ράμματα στη γούνα τους για να μπορούν να υποστηρίξουν τον Ράμμο...

Ο Χρήστος Ράμμος δεν θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι όχι μόνο γιατί δεν τον θέλει, για προφανείς λόγους, η ΝΔ αλλά και γιατί ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα για να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά του, όπως φυσικά και οι 11 αποστάτες που έφτιαξαν δική τους Κ.Ο. γιατί έχασαν σε δημοκρατικές εκλογές. Ο Ν. Ανδρουλάκης είναι φανερά, φανερότατα εκβιαζόμενος, με συνέπεια να μην μπορεί να προτείνει κάποιον ο οποίος είχε τη βούληση να αποκαλύψει γιατί εκβιαζόταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, πώς να στηρίξει μια υποψηφιότητα- σύμβολο της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου ύστερα από τα όσα φασιστικά έγιναν εντός του τους τελευταίους μήνες;...

Αλίμονο, υπάρχουν κι άλλοι άξιοι στη χώρα πέρα από τον Ράμμο. Αφήστε που οι δύο τελευταίοι δικαστικοί που έγιναν Πρόεδροι της Δημοκρατίας- Κ. Σακελλαροπούλου και Χρ. Σαρτζετάκης-, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν άφησαν και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι τόσο ποιος θα είναι ο επόμενος ΠτΔ, αλλά ο επόμενος πρωθυπουργός κι αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε ο Ανδρουλάκης ούτε ο Σ. Φάμελλος. 

Ο πρώτος όχι μόνο γιατί είναι εκβιαζόμενος, που δεν είναι καθόλου αμελητέο όταν καλείσαι να σπάσεις αβγά, αλλά και γιατί ηγείται ενός κόμματος το οποίο ρέπει προς τη δεξιά κι όχι προς την Αριστερά. Όσο για τον Φάμελλο, η σοβαροφάνεια δεν σημαίνει σοβαρότητα. Δεν τρομάζει κανέναν από αυτούς που θα όφειλε να τρομάζει, είναι μια μετριότητα δίχως καν τα αγωνιστικά λάβαρα άλλων μετριοτήτων τής Αριστεράς και, φυσικά, μετά το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου και χωρίς δημοκρατικά διαπιστευτήρια...

Ακόμα περισσότερο αλίμονο, ωστόσο, αν οι νέες προσπάθειες δηλητηριάζονται ήδη στο ξεκίνημά τους από παθογένειες του παλιού πολιτικού συστήματος. Ο λαός δεν έχει ανάγκη να αντικαταστήσει παλιούς ινστρούκτορες από νέους που δεν είναι και τόσο νέοι ούτε από αντιγραφές ξεπερασμένων μοντέλων με μόνη διαφορά έναν νέο κι επικοινωνιακό άνθρωπο στην ταμπέλα που δεν χρωστά σε κανέναν και γι' αυτό τον πολεμούν τόσο πολύ. Τα κινήματα για να είναι κινήματα συγκροτούνται από τα κάτω χωρίς μεσάζοντες. Και η δημοκρατία για να είναι δημοκρατία δεν είναι υποχρεωμένη να λογοδοτεί σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον σε επαγγελματίες αυλικούς και θεσιθήρες... 

 

Έχουν τόσο μέλλον όσο μια γαλοπούλα αρχές Δεκεμβρίου...

Η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα θα είναι μία μεγάλη επιτυχία, ένα όνειρο ζωής τής Μελίνας Μερκούρη που θα εκπληρώσει ο Κ. Μητσοτάκης. Παρομοίως, το μετρό τής Θεσσαλονίκης ήταν όνειρο πολλών γενεών που ολοκληρώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση. 

Εν προκειμένω δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τους όρους και τις προϋποθέσεις που αυτά έγιναν ή θα γίνουν, οι οποίοι είναι προβληματικοί. Ούτε σκοπεύω να μειώσω τη σημασία τους. Θα γράψω μόνο τούτο: "είναι η οικονομία ηλίθιε"...

Όχι, ο πρωθυπουργός δεν είναι ανόητος. Ξέρει πολύ καλά ότι η τσέπη βαραίνει περισσότερο στην τελική ετυμηγορία των πολιτών. Γι' αυτό κι όσο πλησιάζουμε στις κάλπες θα γίνεται και πιο ανοιχτοχέρης με τα φιλοδωρήματα που θα μοιράσει. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να διανείμει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη ένας πολιτικός που μπορεί να επιτύχει και ρεκόρ παραμονής στην εξουσία γιατί κανένας άλλος προκάτοχός του δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει κάθε χατίρι τής διαπλοκής...

Κάπως έτσι θα πορευτούμε μέχρι να γίνουν εκλογές, με μία κυβέρνηση που θα δημιουργεί νέες ευκαιρίες πλουτισμού σε λίγους και με μία θεσμική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που είτε είναι εκβιαζόμενη είτε είναι αντιδημοκρατική. Το είδαμε, άλλωστε, και στη συνάντηση Μητσοτάκη- Ανδρουλάκη, αλλά και στην ανακύκλωση των ίδιων αποτυχημένων κρατικοδίαιτων στο ΣΥΡΙΖΑ πως από αυτούς που έχουμε γνωρίσει δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Εκείνοι, εξάλλου, οι οποίοι μιλάνε σαν παππούδες που αναζητούν δικαίωση για το παρελθόν τους αλλά δεν λογοδοτούν για τα πρόσφατα αντιδημοκρατικά τους αίσχη έχουν τόσο μέλλον μπροστά τους όσο μια γαλοπούλα στις αρχές Δεκεμβρίου... 

 

Δεν μπορείς να δαγκώσεις το χέρι που του χρωστάς μισό δισ.

Το να φορολογήσει η ΝΔ τις τράπεζες στα σοβαρά κι όχι για τα μάτια τού κόσμου θα ήταν σαν να δάγκωνε ένας σκύλος το χέρι που τον ταΐζει. Όταν χρωστάς μισό δισ. ευρώ κι έχεις νομοθετήσει την ασυλία των τραπεζιτών το πολύ πολύ να τους υποχρεώσεις να σου πετάξουν μερικά ψίχουλα μήπως και διασώσεις τα προσχήματα. Αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο, αποδεικνύει επανειλημμένως ότι νομοθετεί για τους λίγους κι επικοινωνεί για τους πολλούς. Όπως, δηλαδή, έπραξε και με τις εταιρείες ενέργειας και τα διυλιστήρια...

Μετά από τόσα χρόνια, εξάλλου, τραπεζικών υπερκερδών θυμήθηκε και το ΠΑΣΟΚ πως πρέπει να φορολογηθούν. Μόνο που με την πρότασή του στην ουσία ξεπλένει τους τραπεζίτες αφού δεν τους φορολογεί όλους και το ποσό που τους ζητά μοιάζει με φιλοδώρημα. Πώς μπορεί, όμως, να κάνει κι αυτό αλλιώς όταν χρωστά επίσης της Μιχαλούς;...

Η εξάρτηση από τη διαπλοκή είναι ο όχι και τόσο αόρατος ιστός που συνδέει τα δύο κόμματα του νεκραναστημένου δικομματισμού που χρεοκόπησαν τη χώρα και θα τη χρεοκοπήσουν ξανά αν τους δοθεί κι άλλη ευκαιρία. Για να συγκρουστείς με τα ουκ ολίγα κακώς κείμενα απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση... 

Η ελάχιστη προϋπόθεση είναι να μην σε κρατούν από το χέρι, όπως κρατούν τον Κ. Μητσοτάκη και τον Ν. Ανδρουλάκη. Το δίλημμα, συνεπώς, που θα σχηματίζεται ολοένα και καθαρότερα προϊόντος τού χρόνου θα είναι "νέα χρεοκοπία ή άλμα προς τα εμπρός". Διαλέγετε και παίρνετε... 

 

Θα έχουμε δημοσκοπήσεις κι εν μέσω Γ' Παγκοσμίου πολέμου;...

Με βάση τα συνταγματικώς προβλεπόμενα βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν το καλοκαίρι τού 2027, δηλαδή σε δυόμισι χρόνια από τώρα. Προφανώς ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να τις προκηρύξει νωρίτερα. 

Αυτό, ωστόσο, που δεν έχει καμία επιστημονική λογική παρά μόνο προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες είναι να βομβαρδιζόμαστε με δύο, τρεις ή και περισσότερες δημοσκοπήσεις κάθε εβδομάδα. Αν μη τι άλλο, δίνεται η δυνατότητα στον κάθε ερωτώμενο να δίνει διαφορετικές απαντήσεις Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή...

Για πρώτη φορά μετά το τέλος τού Ψυχρού Πολέμου ο πλανήτης μας βρίσκεται τόσο κοντά σε μια πολεμική ανάφλεξη που δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Μπορεί στην Ψωροκώσταινα αυτό να μας φαίνεται ασήμαντο μπροστά στα εγκαίνια μίας γραμμής μετρό, όμως εκεί που λαμβάνονται αποφάσεις και για τις ζωές μας δεν θεωρείται πλέον ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο. Μπροστά, επομένως, σε τόσο σημαντικές εξελίξεις είναι δυνατό να προδικάζουμε εκλογικά αποτελέσματα του 2027 όταν δεν γνωρίζουμε ποιος νέος πόλεμος θα μας ξημερώσει την επόμενη ημέρα;...

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης κι οπωσδήποτε μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων. Το ποιες είναι, ωστόσο, αυτές οι δυνάμεις δεν προσδιορίζεται από τις ταμπέλες τους αλλά από τις πρακτικές και τις ιδέες τους. 

Το μισό ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, ανήκει στη νεοφιλελεύθερη παράταξη, ενώ ο περισσότερος εναπομείναν ΣΥΡΙΖΑ στις αντιδημοκρατικές. Γι' αυτό και το πολιτικό παιχνίδι το προσεχές χρονικό διάστημα δεν θα παιχθεί πίσω από κλειστές πόρτες κομματικών γραφείων, αλλά στο πεδίο, στη βάση, στο λαό. Εκεί, δηλαδή, που πραγματικά μετράει σε μια δημοκρατία... 

 

Όταν μια γραμμή μετρό είναι θρίαμβος ετοιμάσου για καταστροφές δίχως μέτρο...

Αν το ελληνικό κράτος είχε κατασκευάσει, ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια προσπαθειών, γέφυρα που να ένωνε την Κρήτη με τον Έβρο θα άξιζε όχι μόνο να παρευρεθεί σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο με τον πρωθυπουργό, αλλά και να καλούσαμε ηγέτες ξένων χωρών στα εγκαίνια. Για ένα τέτοιο έργο θα έπρεπε πραγματικά να είμαστε υπερήφανοι, όχι όμως και γιατί μετά από τέσσερις δεκαετίες φτιάξαμε μια γραμμή μετρό. Και μόνο, όμως, που πανηγυρίζουμε για κάτι τέτοιο λέει πολλά περισσότερα για τις χαμηλές προσδοκίες μας ως έθνος παρά για τα επικοινωνιακά παιχνίδια μιας φαύλης κυβέρνησης...

Αν είμαστε ικανοποιημένοι με μία γραμμή μετρό η οποία στοίχισε τουλάχιστον τα τριπλάσια από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη είναι λογικό να θαυμάζουμε έναν πρωθυπουργό όπως ο Κ. Μητσοτάκης. Μην περιμένετε, όμως, να τον θαυμάζουν και οι χιλιάδες Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα τα τελευταία 15 χρόνια. Ούτε, βεβαίως, κι εκείνους που προτίμησαν να αφήσουν την Ελλάδα δίχως αντιπολίτευση για να μην αναγκαστούν να εργαστούν ποτέ στη ζωή τους...

Μπορούν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα να την αλλάξουν προς το καλύτερο; Όχι, γιατί ακόμα κι εκείνοι που τοποθέτησαν ως προμετωπίδα τους το λαό στο τέλος συμβιβάστηκαν με τις χειρότερες πρακτικές τής ακροδεξιάς. Συνεπώς, η πατρίδα στην πραγματικότητα έχει να διαλέξει τα επόμενα χρόνια ανάμεσα σε έναν κανονικό Μητσοτάκη ή έναν Μητσοτάκη λάιτ και σε κάτι εντελώς διαφορετικό στο οποίο ο λαός δεν θα είναι ο κομπάρσος αλλά ο πρωταγωνιστής. Ιδίως όταν οδηγούμαστε για μια ακόμα φορά σε μνημονιακές συνθήκες από αυτούς οι οποίοι μας είχαν οδηγήσει και στις προηγούμενες...