Οι πολίτες είναι φοβισμένοι κι οργισμένοι. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, το βλέπουμε γύρω μας, το νιώθουμε οι ίδιοι. Είναι προφανές ότι κάποιοι επωφελούνται από το φόβο και την οργή μας, ιδίως η δεξιά και η ακροδεξιά, που μερικές φορές δεν είναι και τόσο εύκολο να τις διαχωρίσεις.
Όπως είναι επίσης προφανές ότι όταν διακατέχεσαι από αυτά τα συναισθήματα δεν σκέφτεσαι καθαρά. Τι πρέπει να κάνουμε συνεπώς; Να συμβιβαστούμε με τη συλλογική μας κατάθλιψη και να την θεωρήσουμε δεδομένο συνοδοιπόρο μας για το μέλλον ή να την αντιστρέψουμε με έναν ελπιδοφόρο ρεαλισμό, με ένα όραμα που να μην στηρίζεται σε ψευδαισθήσεις, αλλά να δίνει προοπτική;...
Ο φόβος και η οργή δεν αντιμετωπίζονται με διοικητικά μέτρα, όπως η αναστολή κρατικής χρηματοδότησης των Σπαρτιατών, τους οποίους άλλωστε οι πολίτες ψήφισαν γνωρίζοντας ότι είχαν τη στήριξη Κασιδιάρη. Όπως, εξάλλου, δεν αντιμετωπίζεται η εγκληματικότητα με την αυστηροποίηση των ποινών ή το μεταναστευτικό με τείχη και φράχτες. Είναι δύο φορές αδιανόητο, μάλιστα, να συνηγορούν άκριτα προοδευτικές δυνάμεις υπέρ τέτοιων μέτρων χωρίς καν να τα συνδέουν με πιο παραγωγικές προτάσεις ώστε η Χρυσή Αυγή να μην αντικαθίσταται από τους Σπαρτιάτες και οι Σπαρτιάτες από κάτι άλλο...
Τα αυτοαποκαλούμενα προοδευτικά κοινοβουλευτικά κόμματα στην καλύτερη περίπτωση δίνουν μία μάχη οπισθοφυλακής, αμύνονται και δεν επιτίθενται, διαχειρίζονται καταστάσεις και δεν τις δημιουργούν. Γι' αυτό κι αν αύριο μεθαύριο πέσει το καθεστώς Μητσοτάκη δεν θα ξέρουν πώς να το διαχειριστούν, όπως φαίνεται άλλωστε από την αμηχανία Ανδρουλάκη στο ρόλο τού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και Φάμελλου σε αυτόν του αρχηγού κόμματος. Είναι λίγοι κι εμείς θέλουμε περισσότερα, πολλά περισσότερα από θυρωρούς τής εξουσίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου