Το να είναι κάποιος αξιόπιστος, ιδίως όταν είναι πολιτικός, προφανώς και είναι προτέρημα. Οι πολίτες, άλλωστε, έχουν χορτάσει από λόγια που δεν γίνονται πράξεις. Όταν, ωστόσο, ένας πολιτικός χρησιμοποιεί το ουσιαστικό "αξιοπιστία" σε κάθε δεύτερη φράση του αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια και να αναρωτιέμαι γιατί το κάνει. Για να πείσει τους συνομιλητές του ή, πρώτα και κύρια, τον εαυτό του πως είναι κατάλληλος για ένα ρόλο ο οποίος του δόθηκε και δεν τον κέρδισε με το σπαθί του;...
Όταν δεν ιδρώνεις για να πετύχεις κάτι είναι λογικό να νιώθεις και μεγαλύτερη ανασφάλεια για το αν το αξίζεις. Ο Ν. Ανδρουλάκης έγινε αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης από σπόντα κι ο Σ. Φάμελλος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από πραξικόπημα σε μπουζουξίδικο. Ο τελευταίος, μάλιστα, γνωρίζει ότι αν ο Αλ. Τσίπρας θελήσει να τοποθετήσει στο εναπομείναν κόμμα έναν γάιδαρο για πρόεδρο αυτός θα πάρει πολύ εύκολα τη θέση τού αδελφού τού τραγουδοποιού, ο οποίος μάλλον του ζητά την άδεια ακόμα και για να πάει στην τουαλέτα...
Την Ελλάδα έχουν κυβερνήσει χαρισματικοί ηγέτες, όπως ο Κων. Καραμανλής κι ο Ανδρ. Παπανδρέου. Την έχουν κυβερνήσει, ωστόσο, και θυρωροί τής διαπλοκής όπως ο Κ. Σημίτης κι ο Κυρ. Μητσοτάκης και, μάλιστα, επί χρόνια. Γιατί, συνεπώς, να μην την κυβερνήσουν κι ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος ή και οι δύο μαζί;
Φυσικά και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, δεν έχω έρθει εξάλλου από το μέλλον για να σας το αποκλείσω. Αν, όμως, επαναληφθεί ο θρίαμβος της μετριότητας θα έχουμε απαντήσει ξανά "πολύ χαμηλές" στο ερώτημα "ποιες προσδοκίες έχουμε από τη ζωή μας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου