Έχουν τόσο μέλλον όσο μια γαλοπούλα αρχές Δεκεμβρίου...

Η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα θα είναι μία μεγάλη επιτυχία, ένα όνειρο ζωής τής Μελίνας Μερκούρη που θα εκπληρώσει ο Κ. Μητσοτάκης. Παρομοίως, το μετρό τής Θεσσαλονίκης ήταν όνειρο πολλών γενεών που ολοκληρώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση. 

Εν προκειμένω δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τους όρους και τις προϋποθέσεις που αυτά έγιναν ή θα γίνουν, οι οποίοι είναι προβληματικοί. Ούτε σκοπεύω να μειώσω τη σημασία τους. Θα γράψω μόνο τούτο: "είναι η οικονομία ηλίθιε"...

Όχι, ο πρωθυπουργός δεν είναι ανόητος. Ξέρει πολύ καλά ότι η τσέπη βαραίνει περισσότερο στην τελική ετυμηγορία των πολιτών. Γι' αυτό κι όσο πλησιάζουμε στις κάλπες θα γίνεται και πιο ανοιχτοχέρης με τα φιλοδωρήματα που θα μοιράσει. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να διανείμει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη ένας πολιτικός που μπορεί να επιτύχει και ρεκόρ παραμονής στην εξουσία γιατί κανένας άλλος προκάτοχός του δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει κάθε χατίρι τής διαπλοκής...

Κάπως έτσι θα πορευτούμε μέχρι να γίνουν εκλογές, με μία κυβέρνηση που θα δημιουργεί νέες ευκαιρίες πλουτισμού σε λίγους και με μία θεσμική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που είτε είναι εκβιαζόμενη είτε είναι αντιδημοκρατική. Το είδαμε, άλλωστε, και στη συνάντηση Μητσοτάκη- Ανδρουλάκη, αλλά και στην ανακύκλωση των ίδιων αποτυχημένων κρατικοδίαιτων στο ΣΥΡΙΖΑ πως από αυτούς που έχουμε γνωρίσει δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Εκείνοι, εξάλλου, οι οποίοι μιλάνε σαν παππούδες που αναζητούν δικαίωση για το παρελθόν τους αλλά δεν λογοδοτούν για τα πρόσφατα αντιδημοκρατικά τους αίσχη έχουν τόσο μέλλον μπροστά τους όσο μια γαλοπούλα στις αρχές Δεκεμβρίου... 

 

Να 'τανε το '21 όπως στη χούντα...

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα, όπως άλλωστε κάθε έργο τέχνης λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό, δεν ανήκουν ούτε στο δημιουργό τους ούτε σε ένα λαό, αλλά στην ανθρωπότητα. Φυσικά και δεν συνηγορώ υπέρ τής κατάργησης των πνευματικών δικαιωμάτων ή της απαξίωσης της βούλησης του όποιου καλλιτέχνη να επιθυμεί να εκφράζει και την πατρίδα του μέσα από τις δημιουργίες του. Στο τέλος τής ημέρας, όμως, ένα έργο τέχνης που περιορίζεται σε γεωγραφικά όρια κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αυτιστικό κι ασήμαντο για την ανθρώπινη εξέλιξη...

Αν θέλουμε πράγματι την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα, αυτό δεν μπορεί να γίνει με την επίκληση του πατριωτισμού, αλλά του διεθνούς δικαίου που απαγορεύει την κλοπή αρχαιοτήτων κι όχι μόνο. Από τη στιγμή, μάλιστα, που εδώ και δέκα χρόνια λειτουργεί στην ελληνική πρωτεύουσα ένα από τα καλύτερα μουσεία τής Ευρώπης, αυτό της Ακρόπολης, έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε πως διαθέτουμε και το χώρο για να τα φιλοξενήσουμε. Το σημαντικότερο, όμως, επιχείρημα υπέρ μας είναι η φυσική γειτνίαση με τον ίδιο τον Ιερό Βράχο, που καθιστά την εμπειρία θέασης των Καρυάτιδων, για παράδειγμα, πολύ διαφορετική από την αντίστοιχη στο Βρετανικό Μουσείο...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει το δικαίωμα, όπως δεν το είχε και για το Μακεδονικό, να απεμπολεί την εθνική γραμμή δίχως καν προηγούμενη συνεννόηση με τους πολιτικούς αρχηγούς. Είναι, άλλωστε, και ζήτημα τιμής για ένα έθνος που θέλει να γιορτάσει την εθνική του παλιγγενεσία σε δύο χρόνια από τώρα αυτό να μην γίνει με την αναγνώριση κυριότητας σε μια αποικιοκρατική δύναμη. Φαίνεται, όμως, πως ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται την επέτειο των 200 χρόνων από το 2021 όπως και οι χουντικοί τις γιορτές στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ως κιτς δηλαδή εθνικιστικό υπερθέαμα για το πόπολο την ώρα που θα του παίρνει το ψωμί από το τραπέζι...

Οταν ο άρτος κρατιέται για τους λίγους, περισσεύουν τα θεάματα...

Η χούντα των συνταγματαρχών συνήθιζε να διοργανώνει κιτς (ποιός έχασε την αισθητική του για να τη βρει η "Ελλάς ελλήνων χριστιανών";) πανηγύρια στο Καλλιμάρμαρο, τα οποία βάφτιζε γιορτές πολεμικής αρετή προκειμένου ο λαός να θαυμάζει την "εποποιία τής επαναστάσεως". Σε αυτόν το γραφικό αχταρμά νεοορθοδοξίας κι αρχαιολατρίας συμμετείχαν και καλλιτέχνες που πολύ θα ήθελαν και οι ίδιοι να λησμονηθεί η εκεί παρουσία τους, όπως ο Γρ. Μπιθικώτσης για παράδειγμα. Να, λοιπόν, που 45 χρόνια αργότερα έρχεται μια άλλη κυβέρνηση, εκλεγμένη αυτήν τη φορά, να μας προσφέρει το ίδιο πακετάκι για να κρύψει από το πόπολο αυτό που δεν ήθελαν και οι χουντικοί να φαίνεται πως υπάρχει πίσω από τη βιτρίνα: ένα καθεστώς, δηλαδή, το οποίο στηρίζεται στο ψέμα, στη βία, στην εξαπάτηση και στη μηδαμινή προσήλωση στα δημοκρατικά ιδεώδη...

Η εθνική παράκρουση γύρω από την Αμφίπολη και την επίσκεψη της συζύγου Κλούνι μαρτυρούν πως η προπαγάνδα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τους ίδιους αποχαυνωτικούς μηχανισμούς με εκείνους που χρησιμοποιούσε κι ο "αναγεννώμενος εκ της τέφρας του φοίνιξ". Απλώς στην θέση τού κονφερασιέ δεν έχουμε πλέον τον Γ. Οικονομίδη, αλλά τον Γ. Πρετεντέρη. Αλήθεια, πόσο αξιοπρεπές είναι για κάποιον που θέλει να λέγεται δημοσιογράφος να προστατεύει την...τιμή του ο πρωθυπουργός τής χώρας; Υποτίθεται πως ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης είναι να δαγκώνουν την εξουσία, όχι να τη γλείφουν ανελέητα για να διατηρούν τα οφίτσιά τους.

Η Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνι είναι μια πολύ ωραία γυναίκα κι από όσο διαβάζω μια επιτυχημένη δικηγόρος που χάρη στις γνωριμίες και στις επαγγελματικές της ικανότητες μπορεί να ξεκλειδώσει την επιστροφή των Γλυπτών τού Παρθενώνα, τα οποία ακόμα και οι ελληναράδες θέλουν να τα δουν στο Μουσείο τής Ακρόπολης κι ας συνεχίζουν να τα αποκαλούν μάρμαρα, όπως αυτά με τα οποία έχουν επενδύσει τις νεοπλουτίστικες χέστρες τους. Γιατί, όμως, δεν μας λέει η κυβέρνηση πόσο θα στοιχίσουν οι νομικές υπηρεσίες τής κας Αλαμουντίν, αλλά μας την παρουσιάζει σαν απόγονο του Λόρδου Βύρωνα, η οποία με το λευκό με λαδί λεπτομέρειες φόρεμά της και την τσάντα Ballin των 1000 ευρώ ανά χείρας θα παραμείνει μέχρι θανάτου στο πλευρό των ελεύθερων πολιορκημένων ελλήνων; Η Αμάλ είναι επαγγελματίας, θέλει να αμειφθεί πλουσιοπάροχα για τη δουλειά της και καλά κάνει. Δεν είναι, όμως, ούτε ο φιλελληνισμός της που την έφερε στη χώρα μας ούτε τα γκουρμέ πιάτα τού Λευτέρη Λαζάρου ούτε τα οικονομικά "επιτεύγματα" των σαμαροβενιζέλων, όπως εμμέσως θέλει να παρουσιάζει τη γκρίζα διαφήμισή της στο πόπολο η κυβέρνηση μέσω των μιντιακών της εξαπτέρυγων...

Το κόλπο είναι πανάρχαιο. Αν δεν έχεις να προσφέρεις άρτο στο λαό, γιατί τον φυλάς αποκλειστικώς για την ελίτ, του παρέχεις θεάματα. Του πετάς κι ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα της πλάκας και για ελάχιστους κι όλα καλά κι όλα ωραία. Βεβαίως, έχεις φροντίσει εδώ κι αιώνες ώστε οι λαοί να αυνανίζονται απλώς και μόνο με το μπανιστήρι τού πλούτου, να ικανοποιούνται αποκλειστικώς με το να βλέπουν τους "beautiful people" στις τηλεοράσεις και στα περιοδικά και να επιβραβεύουν τους κυβερνήτες τους που είχαν τη "μεγαλοσύνη" να τους φέρουν στην πατρίδα μας για να δούμε φωτογραφίες των "σελέμπριτις" με φόντο τον Παρθενώνα, το σουβλάκι, τον ήλιο και την θάλασσα. Πριν έρθει η Αμάλ στη γλυκιά μας πατρίδα ήμασταν φτωχοί. Θα είμαστε φτωχοί και μετά από την αναχώρησή της. Είμαστε, όμως, τόσο πνευματικώς χρεοκοπημένοι που πιστεύουμε ότι αξίζουμε μόνο αν στρέψει το βλέμμα της προς την Ελλάδα μια διασημότητα, όπως είχε γίνει για παράδειγμα και με τον σύζυγο της Αμάλ όταν μίλησε για τα Γλυπτά σε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο. Ξενολιγούρηδες, αρχοντοχωριάτες ραγιάδες κατοικούν αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Πώς θέλετε, επομένως, οι κυβερνήσεις τους να είναι καλύτερές τους;...