Είναι η ίδια η δημοκρατία που χρειάζεται Συνταγματική Αναθεώρηση...

Δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα κι αλλού μεγαλύτερος εχθρός τής δημοκρατίας από τις αυτοαποκαλούμενες δημοκρατικές δυνάμεις, οι οποίες απαγορεύουν σε δημοκρατικώς εκλεγμένους προέδρους να είναι υποψήφιοι, διορίζουν κυβερνήσεις μειοψηφίας (βλέπε Γαλλία) ή ανατρέπουν εκλογικά αποτελέσματα (βλέπε Ρουμανία). Αν οι δημοκρατικές δυνάμεις ήταν πραγματικά δημοκρατικές ο λαός δεν θα σκεφτόταν ποτέ να επιλέξει τα άκρα. Κι αν ο λαός επιλέγει τα άκρα κι εσύ του αναιρείς την ψήφο του τότε το άκρο είσαι εσύ...

Τα τρία συστημικά κόμματα- ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ- παζαρεύουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν αφορούν τις ζωές των πολλών. Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, ακόμα κι αν βρούμε τον πιο χαρισματικό άνθρωπο για να βάλουμε στο Προεδρικό Μέγαρο αν θα τον έχουμε μόνο για να κόβει κορδέλες, να βγάζει πανηγυρικούς, άντε και να κάνει και καμιά δήλωση για τα εθνικά θέματα; Ακόμα, εξάλλου, κι αν αναθεωρηθεί το άρθρο 16 πόσο θα αλλάξει η πρακτική οι πλούσιοι να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στην ποιοτική ανώτατη εκπαίδευση;...

Η δημοκρατία τού 21ου αιώνα δεν μπορεί να είναι ίδια με τη δημοκρατία τού 17ου. Οι θεσμοί της είτε θα προσαρμοστούν στην τέταρτη και στην πέμπτη βιομηχανική επανάσταση είτε η τέταρτη και πέμπτη βιομηχανική επανάσταση θα την καταπιούν αλλά πριν το κάνουν θα μας αφήσουν στο έλεος τεράτων. Τα κοινοβούλια, τα υπουργικά συμβούλια, οι πρωθυπουργοί, οι πρόεδροι, ακόμα και οι βασιλιάδες αν τους γουστάρετε ενδεχομένως να έχουν κάποιο ρόλο και στο μέλλον. 

Αν δεν δοθεί, ωστόσο, ο πρωταρχικός λόγος στο λαό θα μένουμε όμηροι επαγγελματιών πολιτικών που θέλουν το επάγγελμα κλειστό για να βιοπορίζονται οι ίδιοι, κυρίως από το ταμείο τής ολιγαρχίας. Θα είναι, όμως, ένα παιχνίδι αδιάφορο για τους πολλούς, τόσο αδιάφορο που στο τέλος στις εκλογές θα ψηφίζουν μόνο οι αιρετοί τους εαυτούς τους...

  

Υβριδικό καθεστώς εκλογικής απολυταρχίας. Η Ουγγαρία φυσικά...

"Υβριδικό καθεστώς εκλογικής απολυταρχίας κι όχι δημοκρατία". Η Ευρωβουλή απέδωσε αυτόν το χαρακτηρισμό στην Ουγγαρία κι όχι στην Ελλάδα. Όχι ακόμα, για να είμαι πιο ακριβής, αφού με το ορμπανοποιημένο καθεστώς Μητσοτάκη προς τα εκεί οδεύουμε με βήμα ταχύ. Μπορεί στο λιστοΠετσιστάν να μην το έχουμε αντιληφθεί ακόμα, αλλά στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός μας είναι μεταρρυθμιστής. Πιστεύουν ότι είναι ο βαλκάνιος Όρμπαν...

Για χάρη τής συζήτησης, μολονότι δεν προκύπτει από πουθενά, να σας πω ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε δώσει εντολή παρακολούθησης του Στ. Πιτσιόρλα. Από πού κι ως πού, όμως, αυτό αθωώνει τον Κρυφακούλη για την παρακολούθηση πολιτικών του αντιπάλων εκτός κι εντός ΝΔ; Το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" είναι επιχείρημα των ένοχων, όχι των αθώων...

Πρέπει να είναι, εξάλλου, πολύ απελπισμένοι στο Μαξίμου για να πιστεύουν ότι το δυνατό τους χαρτί είναι η οικονομία και με αυτό να επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από το ότι έχουν εγκαθιδρύσει ένα παρακράτος μέσα σε ένα, έτσι κι αλλιώς, ελεγχόμενο από τους ίδιους βαθύ κράτος. Η Ελλάδα κινδυνεύει, σύμφωνα με τη Eurostat, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα τής ΕΕ, πλην Βουλγαρίας και Ρουμανίας, από την φτωχοποίηση αλλά στην κυβέρνηση μαγειρεύουν τους αριθμούς γιατί άψητοι δεν τρώγονται με τίποτα... 

Αυτό το παρακράτος δεν βελτιώνεται με έλεγχο των αρμών του. Καταστρέφεται κι αλλάζει προς το δημοκρατικότερο το βαθύ κράτος. Δύσκολο το στοίχημα, αλλά αν κάποιος έχει την πολιτική βούληση για να το κάνει δεν είναι άλλος από την Αριστερά. Την αυτοδύναμη, όμως, Αριστερά, χωρίς δήθεν σοσιαλδημοκρατικά βαρίδια... 

 

  
 

Εργατοπατέρες κατώτεροι των περιστάσεων...

Ήταν επιτέλους καιρός η χώρα να καταργήσει τον κατώτατο και τον ακόμα πιο εξευτελιστικό για τους νέους υποκατώτατο μισθό, ρατσιστικά μνημονιακά μέτρα με τα οποία θεσμοποιήθηκε ο εργασιακός μεσαίωνας και καθαγιάστηκε το "πρότυπο" της αγοράς εργασίας τού Μπαγκλαντές ή της Κίνας. Βεβαίως πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά προκειμένου οι εργαζόμενοι να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους και οι άνεργοι να μειωθούν όσο το δυνατό περισσότερο- αν, για παράδειγμα, δεν καταργηθεί η μείωση του αφορολόγητου οι αυξήσεις που θα δοθούν από το Φεβρουάριο θα πάνε στο βρόντο. Είναι, πάντως, λόγος να χαμογελάμε αυτό το χτύπημα στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που στο επίκεντρό του έχει τα υπερκέρδη των λίγων και η ευημερία των πολλών θεωρείται απλώς τυχαίο παρελκόμενο...

Οι προηγμένες οικονομίες έχουν στηρίξει την ευημερία τους στους ευχαριστημένους εργαζόμενους. Φυσικά και υπάρχουν παντού ζητήματα ανισοκατανομής των εισοδημάτων και δυσκολιών για την αναρρίχηση από τη μία οικονομική τάξη στην αμέσως ανώτερη. Ταυτοχρόνως το καπιταλιστικό μοντέλο τής υπερκατανάλωσης και του εθισμού σε αχρείαστες ανάγκες δεν βοηθά στην κοινωνική σταθερότητα ούτε στο να αισθάνεται ευτυχισμένος ο μέσος πολίτης που δεν μπορεί να ζήσει σύμφωνα με τα πρότυπα που του πλασάρονται. Ακόμα, όμως, και οι νεοφιλελεύθεροι προς τη Γερμανία ή τη Γαλλία αλληθωρίζουν όταν ομιλούν για καλό βιοτικό επίπεδο κι όχι στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, τις οποίες κατά τα άλλα αποθεώνουν για τη χαμηλή τους φορολόγηση και τις "ελαστικές" σχέσεις εργασίας. Αν θέλουμε, όμως, να έχουμε μια εύρυθμα λειτουργούσα αγορά εργασίας κι ένα κοινωνικό κράτος- μαξιλάρι απαιτείται και μια γενναία φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων κι αντίστοιχη λογική των μικρομεσαίων...

Ο εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον πλανήτη δεν εξαντλείται στο ποσό τού μισθού. Ο τρόπος κι ο χρόνος πληρωμής του, οι εργασιακές συνθήκες, τα ασφαλιστικά δικαιώματα και τα αντίστοιχα περίθαλψης είναι μερικές μόνο από τις ανοιχτές πληγές. Για να κλείσουν, ωστόσο, στη χώρα μας δεν εμπιστεύομαι περισσότερο τους συνδικαλιστές από την κυβέρνηση για να το πράξουν. Η ΓΣΕΕ ζητά να αποφασίζει αυτή μαζί με τους εργοδότες το ύψος τού κατώτατου μισθού, η ίδια ΓΣΕΕ η οποία στήριξε τα μνημόνια στο δημοψήφισμα του 2015. Προφανώς κι απαιτούνται αναχώματα στην εκτελεστική εξουσία, αλλά από τους σημερινούς τουλάχιστον εργατοπατέρες μόνο κερκόπορτες μπορούμε να βρούμε...

Βαλκανική Ομοσπονδία αντί για Γ' Βαλκανικό Πόλεμο...

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που θεωρούμε σημαντικό για την Ελλάδα- ανεξαρτήτως αν πράγματι είναι ή όχι- σπεύδουμε να διαβάσουμε "τι λένε οι ξένοι για εμάς" κι αν διαπιστώσουμε ότι όντως έχουν ασχοληθεί με την αφεντιά μας, τότε καμαρώνουμε σαν τα κοκόρια κι αισθανόμαστε ο ομφαλός της Γης. Τα έθνη βλέπετε, ιδίως όσα έχουν σχηματιστεί ως ενιαίο κράτος σχετικώς προσφάτως στην Ιστορία όπως η Ελλάδα, συμπεριφέρονται όπως ακριβώς τα άτομα που πίσω από το ναρκισσισμό, την ωραιοπάθεια και την αυτοπροβολή τους κρύβουν σοβαρά ψυχικά προβλήματα που συνοψίζονται στο σύνδρομο κατωτερότητας το οποίο παράγει με τη σειρά του το σύνδρομο καταδίωξης κι όλα αυτά μαζί εμφανίζονται ως σοβαρό έλλειμμα αυτοπεποίθησης...

Αν μπορούσαμε να δούμε μακρύτερα από τη σκιά μας, θα κατανοούσαμε ότι με την αναμενόμενη ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ η κατάσταση στην περιοχή από κάθε άποψη αλλάζει άρδην. Αν παράμενε σε εκκρεμότητα το Μακεδονικό, το οποίο αν διαθέταμε πολιτική ηγεσία με τόλμη θα είχε επιλυθεί από τη δεκαετία τού '90 με συμβιβασμό, η Ελλάδα θα ξόδευε κι άλλο πολιτικό κεφάλαιο, ενώ θα μπορούσε την ίδια ώρα να επενδύει το χρόνο της στην κατάληψη ηγεμονικής θέσης στην ευρύτερη περιοχή ως το παλιότερο κράτος- μέλος της ΕΕ κι ως μια οικονομία που ακόμα και ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων είναι σε πλεονεκτικότερη θέση από τις υπόλοιπες βαλκανικές. Την ίδια ώρα, μάλιστα, θα απομονωνόταν η Τουρκία. Αυτό σημαίνει υγιής πατριωτισμός, η αντίληψη δηλαδή της εξυπηρέτησης των εθνικών συμφερόντων μέσα από τη συνεργασία κι όχι από την καθυπόταξη των λαών, πολλώ δε μάλλον των γειτονικών, κι όχι οι άναρθρες κραυγές για τον Αλέξανδρο οι οποίες μας καθιστούν γραφικούς στον υπόλοιπο πλανήτη...

Όταν χώρες- γίγαντες όπως η Κίνα αναζητούν συνεχώς εμπορικούς διαδρόμους- και στα Βαλκάνια είτε ως διαμετακομιστικό κέντρο είτε για απευθείας επενδύσεις- είναι αστείο όσο κι αντιπατριωτικό να ισχυριζόμαστε πως έχουμε την πολυτέλεια του εθνικιστικού μας αυτισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, πολύ καλά έπραξε η Ελλάδα να αναλάβει την πρωτοβουλία των άτυπων συνόδων κορυφής με τη Σερβία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία...

Γιατί όχι να μην προστεθούν άμεσα η Βόρεια Μακεδονία και η Αλβανία, με την οποία επίσης βρισκόμαστε πολύ κοντά στο διπλωματικό κλείσιμο των ανοιχτών πληγών μας; Και γιατί να μην βάλουμε μπρος για να υλοποιήσουμε το όραμα του Ρήγα Φεραίου για Βαλκανική Ομοσπονδία, η οποία θα ενδυναμώσει τη συνολική παρουσία των βαλκανικών κρατών στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι; Πού βρίσκεται ο πατριωτισμός πίσω από ένα Γ' Βαλκανικό Πόλεμο, ο οποίος μόνο ερείπια θα αφήσει πίσω του;...









  

"Verträge sind einzuhalten" (για την περίπτωση που ο δρ. Σόιμπλε αγνοεί τι σημαίνει "pacta sunt servanda")...

Ο Β. Σόιμπλε έχει δίκιο! Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους δεν είναι πανάκεια. Μόνο που γι' άλλη μια φορά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είπε πολύ λιγότερα από τη μισή αλήθεια. Κατ' αρχάς, σοβαρή λύση για το χρέος θα ήταν ένα γενναίο κούρεμά του. Ο δρ. Σόιμπλε δεν συμφωνεί με αυτό, συμφώνησε ωστόσο τον περασμένο Μάιο ότι θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για το ζήτημα μέχρι το τέλος τού έτους, το οποίο καταφτάνει αλλά εκείνος πετά τη μπάλα στην εξέδρα. Κι αυτό μολονότι κάθε τρεις και λίγο οι Γερμανοί ηθικολόγοι μάς κουνούν το δάχτυλο και μας τονίζουν πως "pacta sunt servanda". Μήπως, όμως, είναι η πρώτη φορά που μακιγιάρουν την υποκρισία τους ή κατηγορούν τους Έλληνες για λαϊκισμό όταν οι ίδιοι έχουν το μυαλό τους στις ομοσπονδιακές κάλπες του ερχόμενου φθινοπώρου πολύ πριν αυτές στηθούν;...

Ο Β. Σόιμπλε έχει δίκιο κι όταν μιλά για πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αυτό, ωστόσο, δεν πρόκειται να λυθεί αν οι μισθοί, οι συντάξεις και η φορολογία στη χώρα μας μειωθούν σε επίπεδα Βουλγαρίας και Ρουμανίας- είμαστε πλέον και με τη βούλα μόλις ένα σκαλί πάνω από αυτές τις χώρες. Ούτε είναι λύση όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι να γίνουμε Μπαγκλαντές. Σε διαφορετική περίπτωση όλος ο πλανήτης θα κοιτούσε με θαυμασμό προς τη Σόφια, το Βουκουρέστι και τη Ντάκα και θα καλούσε τις κυβερνήσεις του να ακολουθήσουν αυτά τα παραδείγματα. Η Ελλάδα χρειάζεται κυρίως πολιτική σταθερότητα, το οποίο σημαίνει- πέρα από τις παθογένειες της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας- και πως οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να ζητούν κάθε τρεις και λίγο νέες θυσίες από τον ελληνικό λαό, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει αλλαγή κυβερνήσεων σαν τα πουκάμισα...

Η Ελλάδα έχει ανάγκη, επίσης, από χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε χαμηλότερη φορολόγηση επιχειρήσεων και νοικοκυριών, αύξηση της κατανάλωσης και κατά συνέπεια νέες θέσεις εργασίας και λελογισμένη αύξηση τουλάχιστον των μισθών, αφού το ασφαλιστικό σύστημα, έτσι όπως το κατάντησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι δύσκολο να διασωθεί χωρίς νέες μειώσεις συντάξεων. Εκτός αν επιθυμούμε πόλεμο γενεών προκειμένου να μην χάσουν ούτε ευρώ συνταξιούχοι άνω των 1.000 ευρώ και να μην πάρουν ούτε ευρώ όσοι βρίσκονται σήμερα σε μέση ή νεαρή ηλικία...

Αν όλα αυτά συνδυαστούν με τη βελτίωση της δημόσιας διοίκησης- για την οποία έχουν γίνει σημαντικά βήματα, αν και δεν έχει εκλείψει ο κομματισμός-, την επιστροφή τής χώρας στις αγορές και με την ένταξή της στο πρόγραμμά ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ- κινήσεις οι οποίες εξαρτώνται σε απόλυτο ή μεγάλο βαθμό από τη διάθεση των δανειστών να στείλουν τα σωστά μηνύματα- δεν θα είναι αναγκαίο να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία ούτε να δώσουμε γη και ύδωρ σε επενδυτές που θα έρθουν για να λεηλατήσουν και ύστερα να φύγουν χωρίς να αφήσουν κάποιο μακροπρόθεσμο όφελος για την πραγματική οικονομία...

Αυτό που λέω είναι πως προφανώς χρειαζόμαστε επενδύσεις, αλλά αυτές δεν είναι απαραίτητο να γίνουν με το πιστόλι στον κρόταφο αν έχεις μια οικονομία που θα αρχίσει να ανακάμπτει σημαντικά για τους λόγους που ήδη ανάφερα. Στο κάτω κάτω έχουν υλοποιηθεί οι περισσότερες από τις "μεταρρυθμίσεις" των μνημονίων και ήδη οι δανειστές μιλούν για τέταρτο.  Αλήθεια, στα πόσα μνημόνια θα κατανοήσουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουν εκείνοι κι εμείς μαζί τους εκόντες άκοντες;...