"Verträge sind einzuhalten" (για την περίπτωση που ο δρ. Σόιμπλε αγνοεί τι σημαίνει "pacta sunt servanda")...

Ο Β. Σόιμπλε έχει δίκιο! Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους δεν είναι πανάκεια. Μόνο που γι' άλλη μια φορά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είπε πολύ λιγότερα από τη μισή αλήθεια. Κατ' αρχάς, σοβαρή λύση για το χρέος θα ήταν ένα γενναίο κούρεμά του. Ο δρ. Σόιμπλε δεν συμφωνεί με αυτό, συμφώνησε ωστόσο τον περασμένο Μάιο ότι θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για το ζήτημα μέχρι το τέλος τού έτους, το οποίο καταφτάνει αλλά εκείνος πετά τη μπάλα στην εξέδρα. Κι αυτό μολονότι κάθε τρεις και λίγο οι Γερμανοί ηθικολόγοι μάς κουνούν το δάχτυλο και μας τονίζουν πως "pacta sunt servanda". Μήπως, όμως, είναι η πρώτη φορά που μακιγιάρουν την υποκρισία τους ή κατηγορούν τους Έλληνες για λαϊκισμό όταν οι ίδιοι έχουν το μυαλό τους στις ομοσπονδιακές κάλπες του ερχόμενου φθινοπώρου πολύ πριν αυτές στηθούν;...

Ο Β. Σόιμπλε έχει δίκιο κι όταν μιλά για πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αυτό, ωστόσο, δεν πρόκειται να λυθεί αν οι μισθοί, οι συντάξεις και η φορολογία στη χώρα μας μειωθούν σε επίπεδα Βουλγαρίας και Ρουμανίας- είμαστε πλέον και με τη βούλα μόλις ένα σκαλί πάνω από αυτές τις χώρες. Ούτε είναι λύση όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι να γίνουμε Μπαγκλαντές. Σε διαφορετική περίπτωση όλος ο πλανήτης θα κοιτούσε με θαυμασμό προς τη Σόφια, το Βουκουρέστι και τη Ντάκα και θα καλούσε τις κυβερνήσεις του να ακολουθήσουν αυτά τα παραδείγματα. Η Ελλάδα χρειάζεται κυρίως πολιτική σταθερότητα, το οποίο σημαίνει- πέρα από τις παθογένειες της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας- και πως οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να ζητούν κάθε τρεις και λίγο νέες θυσίες από τον ελληνικό λαό, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει αλλαγή κυβερνήσεων σαν τα πουκάμισα...

Η Ελλάδα έχει ανάγκη, επίσης, από χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε χαμηλότερη φορολόγηση επιχειρήσεων και νοικοκυριών, αύξηση της κατανάλωσης και κατά συνέπεια νέες θέσεις εργασίας και λελογισμένη αύξηση τουλάχιστον των μισθών, αφού το ασφαλιστικό σύστημα, έτσι όπως το κατάντησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι δύσκολο να διασωθεί χωρίς νέες μειώσεις συντάξεων. Εκτός αν επιθυμούμε πόλεμο γενεών προκειμένου να μην χάσουν ούτε ευρώ συνταξιούχοι άνω των 1.000 ευρώ και να μην πάρουν ούτε ευρώ όσοι βρίσκονται σήμερα σε μέση ή νεαρή ηλικία...

Αν όλα αυτά συνδυαστούν με τη βελτίωση της δημόσιας διοίκησης- για την οποία έχουν γίνει σημαντικά βήματα, αν και δεν έχει εκλείψει ο κομματισμός-, την επιστροφή τής χώρας στις αγορές και με την ένταξή της στο πρόγραμμά ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ- κινήσεις οι οποίες εξαρτώνται σε απόλυτο ή μεγάλο βαθμό από τη διάθεση των δανειστών να στείλουν τα σωστά μηνύματα- δεν θα είναι αναγκαίο να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία ούτε να δώσουμε γη και ύδωρ σε επενδυτές που θα έρθουν για να λεηλατήσουν και ύστερα να φύγουν χωρίς να αφήσουν κάποιο μακροπρόθεσμο όφελος για την πραγματική οικονομία...

Αυτό που λέω είναι πως προφανώς χρειαζόμαστε επενδύσεις, αλλά αυτές δεν είναι απαραίτητο να γίνουν με το πιστόλι στον κρόταφο αν έχεις μια οικονομία που θα αρχίσει να ανακάμπτει σημαντικά για τους λόγους που ήδη ανάφερα. Στο κάτω κάτω έχουν υλοποιηθεί οι περισσότερες από τις "μεταρρυθμίσεις" των μνημονίων και ήδη οι δανειστές μιλούν για τέταρτο.  Αλήθεια, στα πόσα μνημόνια θα κατανοήσουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουν εκείνοι κι εμείς μαζί τους εκόντες άκοντες;...