ΚΚΕ, το κόμμα σου δεξιέ...

Υφίσταται ένα διόλου ασήμαντο κομμάτι τής Αριστεράς το οποίο αυτοϊκανοποιείται με την ηθική τής εξέδρας, την οποία ασπάζονται όσοι πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ακόμα κι αν δεν βουτήξεις τα ποδαράκια σου στη λάσπη. Μόνο και μόνο γιατί, όπως στις αμερικανικές ταινίες, στο τέλος ο καλός νικά τον κακό. Η πιο σημαντική δύναμη αυτής της εξωπραγματικής Αριστεράς είναι το ΚΚΕ, το οποίο εμμένει στην ίδια δογματική θεώρηση του μαρξισμού στην οποία πιθανόν να μην επέμενε κι ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ αν ζούσε σήμερα. Την εμποτίζει, μάλιστα, με ισχυρές δόσεις σταλινισμού, που σε κάνει να αναρωτιέσαι με πόσα γκουλάγκ θα γέμιζε η χώρα αν ποτέ αποδεχόταν ο σύντροφος Κουτσούμπας και η ταριχευμένη παρέα του να έρθουν στην εξουσία...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς ικανοποίησε ένα αίτημα δεκαετιών των δήμων να τους παραχωρηθούν εκτάσεις που έμεναν αναξιοποίητες. Από τη Δραπετσώνα στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής κι από την Πάτρα στην Καισαριανή ένα διαχρονικό αίτημα της τοπικής αυτοδιοίκησης έγινε αποδεκτό στην πράξη. Ακόμα και νεοδημοκράτες δήμαρχοι ευχαρίστησαν την κυβέρνηση. Ο κομμουνιστής δήμαρχος της Καισαριανής, ωστόσο, όχι μόνο δεν ευχαρίστησε, έστω με μισή καρδιά, αλλά δεν παρευρέθηκε καν στην κυριακάτικη εκδήλωση την οποία χαιρέτησε ο πρωθυπουργός και υποστήριξε πως η παραχώρηση του Σκοπευτηρίου έγινε χάρη στους αγώνες τής τοπικής κοινωνίας. Μπροστά στην ικανοποίηση ενός παρωχημένου μικροκομματισμού πρόσβαλε, δηλαδή, και τους κομμουνιστές προγόνους του που έχυσαν το αίμα τους για να απαλλαγεί η χώρα από το ναζισμό...

Πιθανόν αν δεν υπήρχε η λαϊκή πίεση να μην γινόταν τίποτα. Μόνο που ο Αλέξης Τσίπρας δεν ζορίστηκε για να το κάνει. Το ήθελε κι έκανε όσοι πολλοί προκάτοχοί του δεν είχαν πράξει. Για το ΚΚΕ, όμως, το οποίο μέσα στην υποκρισία του υπερψήφισε στη Βουλή τις παραχωρήσεις, μάλλον θεωρήθηκε ρεβιζιονισμός τυχόν παρουσία τού δημάρχου του. Οικειοθελώς απομονωμένο θεωρεί προδοσία των ιδρυτικών του αρχών οποιαδήποτε προσαρμογή του στις εξελίξεις. Βαφτίζει, μάλιστα, ιδεολογική συνέπεια κι όχι βαθύ συντηρητισμό- δηλαδή δεξιό- οτιδήποτε έχει ξεπεραστεί από την κοινωνική πραγματικότητα. Όπως οι θρησκόληπτοι πιστεύουν ότι θα καταλήξουν στην κόλαση αν δεν σεβαστούν κανόνες που αφορούσαν άλλους αιώνες, έτσι και οι κουκουέδες θεωρούν πως δεν φτάσουμε ποτέ στην αταξική κοινωνία αν παραδεχθούν ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν μια δικτατορία με κομμουνιστικό περιτύλιγμα...

Την ώρα που η δεξιά- αυτό το συνονθύλευμα οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικού σκοταδισμού- δίνει ενωμένη τη μάχη τής παλινόρθωσής της η Αριστερά εξακολουθεί να διασπάται ακόμα κι όταν κυβερνά. Προφανώς είναι προς τιμή της ότι οι διαφοροποιήσεις της δεν αφορούν καρέκλες κι εδράζονται σε ιδεολογικές αποκλίσεις επί του πρακτέου. Μόνο που η ευρωπαϊκή μάχη κατά τής λιτότητας δεν πρόκειται να κερδηθεί αν περιμένουμε ο σοσιαλισμός να έρθει με μια μπαταριά. Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, κομμουνιστές, ριζοσπάστες Αριστεροί και σοσιαλιστές κυβερνούν μαζί μήπως και καταφέρουν κάτι...

Στην Ελλάδα, ωστόσο, οι κομμουνιστές ομνύουν ακόμα στη δικτατορία τού προλεταριάτου και οι σοσιαλιστές συμμαχούν με τους θατσερικούς. Κατηγορούν, μάλιστα, τον Αλέξη Τσίπρα γιατί συνεργάζεται με τον Π. Καμμένο, λες κι ο Άρης δεν συνεργάστηκε με τον Ζέρβα ή λες κι εκείνοι δεν σνόμπαραν τις προτάσεις του για συνεργασία. Τι κατάφεραν οι ηγεσίες τους με όλα αυτά; Να μετατρέψουν την κομμουνιστική Αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία σε ψιλικατζίδικα, σε μαγαζάκια που τα διατηρούν μέχρι να πάρουν τη συνταξούλα τους, λησμονώντας και πως στο ΕΑΜ είχε συνασπιστεί η ευρύτερη Αριστερά τής εποχής...