Τους Μητσοτάκηδες ο λαός τούς παντρεύεται αλλά δεν τους ερωτεύεται, γι' αυτό και τους χωρίζει...

Πολλοί βουλευτές τής ΝΔ ήταν εξοργισμένοι την Τετάρτη με τον αρχηγό Κούλη γιατί δεν σήκωσε το γάντι που του πέταξε ο Αλέξης Τσίπρας για τη διαπλοκή στη συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία. Όποιος ήθελε περισσότερες αποδείξεις γιατί δεν το έκανε ο Κ. Μητσοτάκης μάλλον τις έλαβε την Πέμπτη με την κακουργηματική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος τού πρώην γενικού διευθυντή τού ΠΑΣΟΚ Ρ. Σπυρόπουλου για τη διαχείριση των οικονομικών τού πάλαι ποτέ κινήματος...

Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό- ο Ρ. Σπυρόπουλος δεν πρόσφερε, για παράδειγμα, σε διάφορες τράπεζες ως εγγύηση την ίδια υπερτιμημένη κρατική χρηματοδότηση για προσωπικό του πλουτισμό- ούτε αφορά αποκλειστικώς τη Χαριλάου Τρικούπη. Την ίδια τακτική ακολουθούσαν- κατόπιν συνεννόησης;- και στην πρώην Ρηγίλλης και Συγγρού και νυν Πειραιώς. Πώς να μιλήσει, επομένως, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για σκοινί στο σπίτι τού κρεμασμένου;...

Ο αρχηγός Κούλης κουβαλά ένα τεράστιο βαρίδι, κι αυτό δεν είναι άλλο από το παρελθόν τής παράταξής του, αλλά και το δικό του. Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα και σε αυτές τις αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι ναι μεν υπάρχει δυσαρέσκεια για τον Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο δεν υφίσταται και κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ τού μεγάλου του αντιπάλου...

Ενδεχομένως από τις επόμενες εκλογές να προκύψει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη- αν και τυχόν επιδείνωση της καθημερινότητας του μέσου πολίτη θα οδηγήσει μάλλον σε πιο ακραίες λύσεις είτε προ τα αριστερότερα είτε προς τα δεξιότερα του κομματικού φάσματος-, αλλά αυτή θα είναι απλώς μια επιλογή εκδίκησης του ελληνικού λαού για μεγαλοστομίες που δεν έγιναν πράξη. Μπορεί, δηλαδή, να "παντρευτεί" τον Κυριάκο, θα παραμείνει όμως ερωτευμένος με τον Αλέξη. Όπως, δηλαδή, όταν έκανε πρωθυπουργό τον πατέρα του γιατί τον είχε πικράνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην αγκαλιά τού οποίου τελικώς ξαναγύρισε...

Είναι ευφημισμός, πλέον, να ισχυριστούμε πως ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε αδιέξοδο όταν στην ουσία έχει διαμορφώσει κοινωνικές συνθήκες που προλειαίνουν το έδαφος ακόμα και για λούμπεν πολεμικές συρράξεις. Δεν τάσσομαι εναντίον των επαναστάσεων, αν δεν υπήρχαν άλλωστε αυτές ακόμα θα ζούσαμε στις σπηλιές. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως για μια ακόμα φορά θα μετατρέψουμε έναν δικαιολογημένο ταξικό πόλεμο σε αναιτιολόγητα εθνικό. Αντί να αγωνιστούμε εναντίον τού 1% του πλανήτη που νέμεται το 99% του πλούτου του θα τα βάλουμε με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους, τους ομοφυλόφιλους ή κάθε άλλου είδους μειονότητα και θα κάνουμε σημαιοφόρους μας σε αυτόν τον πόλεμο χυδαίους όσο κι επικίνδυνους τσαρλατάνους όπως ο Ντ. Τραμπ, ο Μπ. Τζόνσον, η Μ. Λε Πεν, ο Μπ. Γκρίλο ή το AfD στη Γερμανία...

Φυσικά σε έναν τέτοιο πλανήτη υπάρχει άπλετος χώρος για να σχηματιστούν συμμαχίες όπως του αρχηγού Κούλη με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Κι αν όχι φόρα παρτίδα γιατί "τι θα πει ο κόσμος;", τουλάχιστον στα υπόγεια. Εκεί που δεν είναι η θέα, που λέει το τραγούδι, αλλά που εξυφαίνεται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλά άλλα κράτη τής "πολιτισμένης" Δύσης η ανίερη συμμαχία νεοφιλελευθερισμού κι ακροδεξιάς. Πώς, επομένως, να μην αναζητώ ήδη πυρηνικό καταφύγιο;...