Δεν ξέρω αν αξίζει ο Τσίπρας να μείνει ζωντανός, γνωρίζω ότι πρέπει...

Τώρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου επανέρχεται πιο επίκαιρο από ποτέ το ερώτημα που εξακολουθεί να κατατρέχει κάθε Αριστερό, τουλάχιστον εκείνους που δεν αποκοιμίζουν με ευκολία τη συνείδησή τους: μήπως ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε είτε να μην υπογράψει το τρίτο μνημόνιο είτε να παραιτηθεί αμέσως μετά από την υπογραφή και να δηλώσει πως ο ίδιος δεν θα κατέβαινε υποψήφιος γιατί είχε υποσχεθεί πως θα έσκιζε τα μνημόνια και δεν θα έβαζε την τζίφρα του σε αυτά;...

Με μια πρώτη ματιά φαίνεται πως δικαιώνονται εκείνοι που προτιμούσαν τη σκληρή στάση από τον επώδυνο συμβιβασμό: η οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται σε ύφεση, η ρευστότητα στερεύει, η ανεργία δεν μειώνεται με γοργούς ρυθμούς, οι φόροι αυξάνονται, οι συντάξεις μειώνονται και η υγεία νοσεί. Όταν ο μέσος πολίτης βιώνει όλα τα παραπάνω στην καθημερινότητά του, τα υπόλοιπα, όπως για παράδειγμα οι τηλεοπτικές άδειες, μοιάζουν με πολυτέλεια για άεργους...

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ θα καταφέρει να ολοκληρώσει τετραετία. Έχει πολλούς κάβους μπροστά της μέχρι το 2019 και το πρόβλημα είναι πως μοιάζει με ομάδα που ακόμα κι αν κερδίσει όλα τα εναπομείναντα ματς, θα πρέπει να χάσουν βαθμούς και οι προπορευόμενοι αν θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Μέχρι στιγμής, πάντως, από τη μάχη- γιατί όντως δίνει μάχη σε σχέση, μάλιστα, με τους προηγούμενους- έστω για λιτότητα με κοινωνικό πρόσημο βγαίνει χαμένη. Δείχνει ανήμπορη από μόνη της να δροσίσει την καυτή πατάτα, που θα έλεγε κι ο Παύλος Χαϊκάλης, αποδεχόμενη το ρόλο τού Σίσυφου μέχρι να ξυπνήσει η υπόλοιπη Ευρώπη, αν ξυπνήσει ποτέ...

Προφανώς και θα είναι θετικό, με αφορμή την ευρωμεσογειακή σύνοδος των Αθηνών, να σχηματιστεί επιτέλους ένα ισχυρό μέτωπο των κρατών τού νότου απέναντι στη γερμανική Ευρώπη. Μια τέτοια εξέλιξη ασφαλώς θα καταγραφεί ως επιτυχία Τσίπρα. Αυτή, ωστόσο, δεν θα είναι αρκετή αν δεν είναι και διατεθειμένοι οι νότιοι να "πατήσουν πόδι" στην Ανγκ. Μέρκελ και στον Β. Σόιμπλε. Αν είναι να εκδοθεί, απλώς, μια ανακοίνωση για περισσότερες κοινωνικές δαπάνες, κοινωνικό κράτος, επενδύσεις και πολιτικές μείωσης της ανεργίας δεν θα φάμε, "έχουμε γλάρο". Το ζητούμενο είναι οι ηγέτες που βρίσκονται στην πρωτεύουσα να βρουν το σθένος να απαιτήσουν, γιατί όχι, ακόμα και την ανατροπή τού νεοφιλελεύθερου Συμφώνου Σταθερότητας. Σε διαφορετική περίπτωση η σύνοδος θα καταγραφεί ως μια ακόμα μάζωξη καλών προθέσεων, αλλά με μηδαμινά αποτελέσματα...

Τελικώς άξιζε τον κόπο να παραμείνει "ζωντανός" ο Αλέξης Τσίπρας, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε την κατάστασή του στη "Le Monde"; Για το αν άξιζε, ο λογαριασμός θα γίνει στο τέλος τής θητείας του, όποτε κι αν αυτό έρθει. Εκτιμώ, ωστόσο, πως όφειλε απέναντι στον ελληνικό λαό που τον εμπιστεύτηκε να μείνει και να το παλέψει. Όπως, άλλωστε, το οφείλει και τώρα. Η ιδεολογική συνέπεια της εξέδρας δεν ταιριάζει στην Αριστερά. Ο πρωθυπουργός είχε χρέος να κυλιστεί στο βούρκο για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται. Κι αν έχει τις συνέπειες της ψήφου, συνένοχο στο έγκλημα της λιποψυχίας δεν θα τον έχουν εκείνοι που ονειρεύονταν αριστερές παρενθέσεις και υπερασπίζονται και τώρα με πάθος την ολιγαρχία της διαπλοκής, αλλά κι όσοι παραμένουν αμόλυντοι χάρη στο "άσυλο" του καναπέ τους...