"Δεν είμαι ρατσιστής αλλά νοικοκυραίος" είπε ο λάτρης των συνωνύμων...

Δεν είναι απαραίτητο να ψηφίζεις τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, να λες δημοσίως πως οι νέγροι είναι κατώτερα όντα και στο τσακίρ κέφι να τους σπας και στο ξύλο για να είσαι και με τη βούλα φασίστας. Αυτή είναι η "αγνή", τρόπος του λέγειν βεβαίως, εκδήλωση του φασισμού, που είναι φανερή, απροκάλυπτη και της οποίας ο φορέας είναι ανοιχτά υπερήφανος γι' αυτή. Αν μη τι άλλο, αναγνωρίζω μια εντιμότητα σε αυτήν τη μισαλλοδοξία. Όπως κι αν έχει, σε αυτήν την κατηγορία πάντοτε υπαγόταν και υπάγεται μια μειοψηφία, η οποία αποτυπωνόταν και στα ποσοστά τής Χρυσής Αυγής προ κρίσης...

Υπάρχει, ωστόσο, κι ο υπολανθάνων φασισμός κι αυτός δεν αφορά μόνο τη μειοψηφία. Δυστυχώς δεν αφορά ούτε αποκλειστικώς τους γονείς τού Ωραιοκάστρου, που απείλησαν με κατάληψη του σχολείου των παιδιών τους αν δεχθεί πρόσφυγες για μαθητές. Αφορά όλους εκείνους τους νοικοκυραίους που ντρέπονται για τη μισαλλοδοξία τους κρυπτόμενοι πίσω από τη φράση "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά"...

Μπορούμε να κοροϊδεύουμε όσο θέλουμε τον εαυτό μας, αλλά ο λόγος που τα προσφυγόπουλα από τη Συρία ή από κάποια άλλη μουσουλμανική χώρα είναι ανεπιθύμητα δεν είναι ούτε η θρησκεία ούτε το χρώμα ούτε η γλώσσα τους. Είναι ξένοι, αυτό είναι το "πρόβλημα", και με αυτό εννοώ πως οι γονείς τους δεν μεγάλωσαν με τους γονείς των συμμαθητών τους, αλλά έχουν διαφορετικές παραστάσεις από αυτούς και γι' αυτό αντιμετωπίζονται ως εισβολείς από τους μικροαστούς, για τους οποίους ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στο οικοδομικό τετράγωνο που έχουν περάσει όλη τη ζωή τους...

Κι επειδή η υποκρισία διαθέτει πολλά ποδάρια, κάποιοι από αυτούς ενδεχομένως να παρακολουθήσουν αυτές τις ημέρες εκδηλώσεις μνήμης για τη συμπλήρωση 94 χρόνων από τη μικρασιατική καταστροφή. Τότε, δηλαδή, που και οι Έλληνες των αλησμόνητων πατρίδων- οι οποίοι μιλούσαν ελληνικά, ήταν λευκοί και χριστιανοί ορθόδοξοι- αντιμετωπίζονταν, επίσης, ως εισβολείς από τους παλαιοελλαδίτες...

Φυσικά κι ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων στο Ωραιόκαστρο δεν αντιπροσωπεύει όλους τους Έλληνες. Σε διάφορες γωνιές τής χώρας, και ιδίως στους τόπους πρώτης υποδοχής, συμπατριώτες μας έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους για τους απελπισμένους τού πλανήτη που έρχονται στα μέρη μας για να γλιτώσουν από καταστάσεις που η "πολιτισμένη" Δύση υποδαύλισε. Ούτε έχει σημασία να μετρήσουμε ποιοι είναι περισσότεροι, οι μισαλλόδοξοι ή οι αλληλέγγυοι.

Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και μόνο ένας να βρισκόταν στην Ελλάδα που να συμπεριφερόταν στους πρόσφυγες σαν να ήταν χωματερή την οποία κανένας δεν θέλει κοντά στο σπίτι του, όλοι οι υπόλοιποι θα είχαμε χρέος να του αλλάξουμε μυαλά. Σε διαφορετική περίπτωση να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης όταν το κακό χτυπήσει τη δική μας πόρτα, αλλά δεν θα βρίσκεται εκεί κανείς για να μας συνδράμει. Αν δεν το δούμε ανθρώπινα, δηλαδή, ας το εξετάσουμε συμφεροντολογικά, όπως μαθαίνουμε άλλωστε από μικρά παιδιά να συμπεριφερόμαστε...