Οι εργαζόμενοι το τελευταίο καταφύγιο όσων έχουν λογαριασμούς στην Ελβετία...

Όπως όταν πέφτει το αεροπλάνο οι περισσότεροι θυμούνται τον θεό και ζητούν να τους σώσει, κάπως έτσι και οι επιχειρηματίες όταν καταρρέουν τα βιλαέτια τους ψελλίζουν κουβέντες για τους υπαλλήλους τους και πόσο στενοχωριούνται που θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και θα χάσουν την εργασία τους. Όσο, βεβαίως, καβαλούσαν το κύμα τούς απόλυαν, τους έδιναν χαμηλούς μισθούς, τους είχαν στη δούλεψή τους από το πρωί μέχρι το βράδυ ή δεν τους πλήρωναν καθόλου. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που βάζουν λουκέτα στα μαγαζιά τους, οι προσωπικές περιουσίες τους μένουν άθικτες στην Ελβετία ή σε κάποιο άλλο φορολογικό παράδεισο. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τους Μαρινόπουλους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σαρκάζουν τα κορόιδα τους μικρομεσαίους- τους υπαλλήλους τους δηλαδή- γιατί αναγκάζονται να πληρώνουν και τους φόρους που η ελίτ έχει αποφύγει με διάφορα τερτίπια. Γιατί, επομένως, οι εργαζόμενοι- και δεν αναφέρομαι αποκλειστικώς στις μιντιακές επιχειρήσεις- να παρατάσσονται πίσω από λαμόγια που δεν ήθελαν να πληρώσουν, για παράδειγμα, ούτε ευρώ για να χρησιμοποιούν δημόσιες συχνότητες;...

Συμπαραστάτης των καναλαρχών στην υποκρισία είναι, βεβαίως, ο αρχηγός Κούλης. Τώρα κλαίει κι οδύρεται για τους εργαζόμενους στους ιδιωτικούς σταθμούς που δεν αδειοδοτήθηκαν- αν και μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως περιφερειακά/θεματικά κανάλια ή μέσω συνδρομητικής τηλεόρασης-, αλλά δεν έχυσε ούτε δάκρυ για τους 2.800 απολυμένους εν μια νυκτί της ΕΡΤ. Την ίδια εβδομάδα, μάλιστα, που ο πρόεδρος της ΝΔ έψαχνε μαντήλι για να θρηνήσει τους υπαλλήλους των ιδιωτικών καναλιών- μολονότι πριν λίγο καιρό διαμαρτυρόταν για το ότι επιβάλλεται στους μιντιάρχες να απασχολούν τουλάχιστον 400 εργαζόμενους στο σταθμό τους- διαμαρτυρόταν μαζί με τους σχολάρχες γιατί δεν μπαίνει έλεγχος στις ανεξέλεγκτες απολύσεις εκπαιδευτικών...

Ο εκπρόσωπος του ΣΚΑΙ στη δημοπρασία είχε μιλήσει για λύτρα κι απαγωγείς, εννοώντας την κυβέρνηση. Μάλλον τα έχει λίγο μπερδεμένα στο κεφάλι του: σαν να είναι όμηροί τους συμπεριφέρονται στους εργαζομένους τους οι ίδιοι οι εργοδότες τους. Αν εξαιρέσεις τα "μεγάλα ονόματα" σε κάθε κανάλι, τα οποία δεν πρόκειται να πεινάσουν, οι υπόλοιποι λειτουργούν σαν ασπίδες προστασίας ανθρώπων που ήθελαν να συνεχίζουν να παριστάνουν τους επιχειρηματίες με ξένα κόλλυβα. Σε αυτά τα χρόνια τής κρίσης είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που χρεοκόπησαν οι επιχειρήσεις τους κι εκείνοι έμειναν στον άσο. Είχαν φροντίσει η επαγγελματική τους κατάρρευση να μην συνδυαστεί με την προσωπική τους κι ας οφειλόταν η ατομική και οικογενειακή τους ευδαιμονία στα επιχειρηματικά τους έσοδα και στο μόχθο των εργαζομένων τους...

Τί κι αν χρησιμοποιούσαν το εταιρικό ταμείο ως ατομικό; "Ο τζίρος για πάρτη μας και η ζημιά στα κορόιδα"ήταν και είναι το μότο τους. Φταίει, όμως, και το λούμπεν προλεταριάτο που αντί να επιζητά την κοινωνική δικαιοσύνη- η οποία εξευτελίστηκε όταν κατάληξε και σε μισθούς υπαλλήλων που συντηρούνταν με τα θαλασσοδάνεια των αφεντικών τους- συντάσσεται με τους εκμεταλλευτές του μήπως και περισώσει μπλοκάκια των 400 και των 500 ευρώ. Λυπάμαι, αλλά όσοι με εντεταλμένα ρεπορτάζ έβγαζαν όλο τους το μένος στον ψιλικατζή που δεν έκοβε αποδείξεις, ενώ ταυτοχρόνως σφύριζαν αδιάφορα για το πάρτι τής διαπλοκής από το οποίο βολεύτηκαν και οι ίδιοι- έστω και σε μικρότερο βαθμό από τους εντολείς τους- θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όσοι ζουν από το ξίφος πεθαίνουν κι από αυτό. Γι' αυτό και κρατώ τα δάκρυά μου για τους εκατοντάδες χιλιάδες καταρτισμένους ανέργους, υποαπασχολούμενους και οικονομικούς μετανάστες που είδαν τα κρατικά και τραπεζικά λεφτά που δικαιούνταν να καταλήγουν στους διάφορους νενέκους, οι οποίοι είναι ικανοί να ισχυριστούν πως ο γάιδαρος πετά αν τους ζητηθεί για να μην χάσουν τη δουλίτσα τους...