Καμιά φορά ο σκύλος τρώει τη φόλα αλλά δεν πεθαίνει...

Πριν από ενάμισι χρόνο, στην απολογία μου στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο για την υπόθεση (sic) Βγενόπουλου, είχα υποστηρίξει πως ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην εξουσία με τον ίδιο σεβασμό που συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολόνα τής ΔΕΗ. Γι' αυτή μου την αναφορά οι δικαστές έκριναν πως έπρεπε να καταδικαστώ σε δέκα μήνες φυλάκιση με αναστολή. Τότε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί μου, καλοπροαίρετα πάντοτε, με χαρακτήρισαν επιεικώς αυτοκαταστροφικό και πιο αυστηρώς ανόητο. "Αν είχες σιωπήσει, θα είχες αθωωθεί", ήταν το μότο τους και, πιθανότατα, είχαν δίκιο...

Αλίμονο, όμως, αν για έναν δημοσιογράφο το μοναδικό κριτήριο για τις ενέργειές του είναι πώς θα σώσει το τομάρι του. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν προτιμότερο να μην είχα καν γράψει το επίμαχο ρεπορτάζ, να μην είχα κάνει μνεία στον "Κοσκωτά της νέας χιλιετίας", να μην είχα αναφερθεί σε "σκοτεινές υποθέσεις" ούτε στα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων του ΟΤΕ και της Olympic Air. Τότε δεν θα είχα καν μηνυθεί και θα συνέχιζα να είμαι ένας ξέγνοιαστος πολίτης που ναι μεν γνωρίζει ότι κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, αλλά δεν θα έλεγε κουβέντα γιατί "βρε αδερφέ, πού να μπλέκεις, έτσι κι αλλιώς όλοι ίδιοι είναι κι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ". Δεν θα ήμουν, άλλωστε, ο μοναδικός δημοσιογράφος στη χώρα που θα έγραφε λιγότερα από όσα γνώριζε...

Δεν γράφω όλα τα παραπάνω για να αποδείξω ότι είμαι κάποιος ήρωας της μαχητικής, ερευνητικής δημοσιογραφίας. Απλούστατα θεωρώ πως όπως κάποιος αγρότης οφείλει να πάει στο χωράφι του και να καλλιεργήσει τη γη, ένας οικοδόμος να χτίσει μια πολυκατοικία ή ένας εισπράκτορας στα διόδια να εισπράξει το αντίτιμο της διαδρομής, έτσι κι ένας ρεπόρτερ έχει υποχρέωση απέναντι σε εκείνους που διαβάζουν το όποιο πόνημά του να κινηθεί όσο πλησιέστερα γίνεται στην πραγματικότητα, έχοντας υπόψη τους περιορισμούς που του θέτει ο νόμος και, βεβαίως, το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια...

Δυστυχώς, ωστόσο, το αυτονόητο (και) σε αυτήν τη χώρα λαμβάνει τις διαστάσεις δονκιχωτισμού. Υπό μία έννοια αισθάνομαι τυχερός γιατί αυτό με εξυψώνει σε ένα επίπεδο που δεν μου αξίζει. Από την άλλη, όμως, υπονοεί και πόσα πολλά πρέπει να κάνουμε ακόμα προκειμένου, για παράδειγμα, η ντοκουμενταρισμένη παράθεση στοιχείων σε βάρος ενός δημοσίου προσώπου που κάποτε ήθελε να κυβερνήσει την Ελλάδα να είναι, απλώς, μια καθημερινή ρουτίνα κι όχι κάτι που απαιτεί σθένος κι απαντοχή...

Θα ήμουν ψεύτης αν σας έγραφα πως δεν υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλω αν όσα λέω και πράττω έχουν κάποιο νόημα. Τη στιγμή, ωστόσο, που είμαι έτοιμος να αυτομαστιγωθώ με μεγαλύτερη δύναμη από όση ίσως θα έπρεπε, έρχεται η ζωή και σαν από μηχανής θεός σε απαλλάσσει από μέρος τού φορτίου των ενοχών και των τύψεων. Κάπως έτσι, λίγο πριν το τέλος τής μαραθώνιας ακροαματικής διαδικασίας, η οποία κράτησε περισσότερες από 20 συνεδριάσεις (!), συνεργάτης τού αντίπαλου συνηγόρου πολιτικής αγωγής με πλησίασε και μου είπε πως στενοχωριέται που δεν μπόρεσε να παρασταθεί στο πρώτο δικαστήριο για να με ακούσει να μιλάω για τον σκύλο και την κολόνα τής ΔΕΗ. Πρόσθεσε, μάλιστα, πως έγινε δικηγόρος ώστε να βρεθεί στην θέση κάποια στιγμή στην καριέρα του να υπερασπίζεται ανθρώπους σαν κι εμένα. Εκείνη τη στιγμή έγινε σαφέστερο μέσα μου πως έχω διαπράξει γιγαντιαία σφάλματα, για τα οποία δικαιωματικά θα πληρώνω και θα μετανιώνω για μια ολόκληρη ζωή. Κάτι, όμως, έχω κάνει και σωστά κι αυτό το ελάχιστο έχω υποχρέωση να το υπερασπίζομαι απέναντι στους ανθρώπους που το αναγνωρίζουν...

Μέσα σε όλα αυτά θα ήταν τεράστια παράλειψή μου αν δεν αναφερόμουν στον Κώστα Βαξεβάνη και στους δικηγόρους οι οποίοι ήταν τιμή μου που με υπερασπίστηκαν, δηλαδή τους Νίκο Κωνσταντόπουλο, Γιάννη Μαντζουράνη και Γιάννη Απατσίδη . Το έχω ξαναγράψει και το σημείωσα και στην απολογία μου πως με τον Βαξεβάνη έχω έρθει σε αντιπαράθεση πλειστάκις και θα ξαναέρθω αν χρειαστεί. Θα ήμουν αχάριστος κι άφρων, ωστόσο, αν δεν αναγνώριζα ότι είναι από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός, δημοσιογράφους στην Ελλάδα που θα κυνηγήσει μια είδηση μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο...

Κι ο γράφων τον έχει κατηγορήσει στο παρελθόν πως δεν είναι το ίδιο σκληρός με όλους, μόνο που, κακά τα ψέματα, όταν κολυμπάς παρέα με τα πιράνχας δεν έχουν εφαρμογή οι κανόνες ηθικής των σαλονιών. Κι αν θες να επιβιώσεις γιατί πάντοτε υπάρχει μια νέα μάχη που έχεις υποχρέωση απέναντι στους αναγνώστες σου να δώσεις, αυτή δεν είναι δυνατό να δοθεί με γραβάτες και παπιγιόν. Σε διαφορετική περίπτωση θα πνιγόσουν από τον ίδιο σου τον καθωσπρεπισμό. Κι αλίμονο αν ο οποιοσδήποτε πραγματικός ρεπόρτερ επιτρέψει στον εαυτό του μια τέτοια θλιβερή κατάληξη...