Είναι ικανός να ξεθάψει ακόμα και τη Siemens...

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται κι ο Κ. Μητσοτάκης από φαντάσματα του παρελθόντος, όπως ο Βγενόπουλος, προκειμένου να βγει από τη δύσκολη θέση που δεν τον έχουν βάλει τα ελληνικά ΜΜΕ- αλίμονο-, αλλά οι Ευρωπαίοι για σοβαρές παραβιάσεις τού κράτους δικαίου. Είναι ικανός να ξεθάψει ακόμα και κάποια πτυχή τού σκανδάλου Siemens που ενδεχομένως να τον ευνοεί επιφανειακώς προκειμένου να αποφύγει να απολογηθεί, ανάμεσα σε άλλα, για τις διώξεις δικαστών και δημοσιογράφων στην Ελλάδα. Το μεγάλο του πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως όποια πέτρα σκανδάλου κι αν σηκώσεις θα βρεις τον ίδιο και τους κολλητούς του...

Ο πρωθυπουργός τής χώρας, όμως, δεν θα αποφύγει να λογοδοτήσει για τα έργα και τις ημέρες του κι ας βάζει άλλους τώρα στο σκαμνί. Το δυστύχημα, ωστόσο, είναι πως παίρνει μαζί του και τη χώρα στο θεσμικό του κατρακύλισμα. Γι' αυτό και είναι καθήκον μας κυρίως απέναντι στη δημοκρατία κι όχι στην τσέπη μας να τον στείλουμε σπίτι του, αν όχι και στη φυλακή, μια ώρα αρχύτερα...

Προφανώς και οι επόμενες εκλογές θα κριθούν κυρίως από την κατάσταση της πραγματικής οικονομίας κι όχι από θεσμικά ζητήματα κι όχι αδίκως ενδεχομένως. Δυστυχώς η ιδιότητα του πολίτη δεν προκύπτει μόνο από την απονομή σχετικών πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά κι από την ταξική μας συνείδηση και κοινωνική ευαισθητοποίηση, που είναι και τα δύο ζητούμενα για τον μέσο Έλληνα. Το καθεστώς Μητσοτάκη, όμως, θα πέσει όπως όλα τα καθεστώτα, από εκεί δηλαδή που δεν το περιμένει κι από το πέταγμα μιας "πεταλούδας" που μπορεί να προκαλέσει τσουνάμι... 

 
 

Κώστα, μην τους δίνεις πατήματα...

Μπορεί στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο δημόσιος λόγος να έχει απαξιωθεί και να θυμίζει τεχνολογικά εξελιγμένη συζήτηση καφενείου, αλίμονο όμως αν κι εκπρόσωποι κομμάτων δεν βουτάνε τη γλώσσα τους στο κεφάλι πριν μιλήσουν για καταδίκες δημοσιογράφων οι οποίες δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία τους. Οι πορφυρογέννητοι απατεώνες και τα παιδάκια τού κομματικού σωλήνα ενδεχομένως να μην καταδικαστούν ποτέ για τις παρανομίες ή τις συκοφαντίες τους, ίσως και να μην καθίσουν ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να δουν τη "γλύκα". Δεν διεκδικώ δάφνες υπερασπιστή τής ελευθερίας τού Τύπου- είμαι ένας συνηθισμένος δημοσιογράφος με ίσως περισσότερο κοφτερή γλώσσα για το δικό μου καλό-, αλλά έχω βιώσει, όντας συγκατηγορούμενος του Κώστα Βαξεβάνη στην υπόθεση Βγενόπουλου, πόσο άδικο είναι να καταδικάζεσαι σε πρώτο βαθμό και χωρίς ελαφρυντικά για ρεπορτάζ σου που βασίστηκαν σε πραγματικά στοιχεία και δίχως κανένα δόλο δυσφήμισης και γύρω σου να κυκλοφορούν λαμόγια με άσπιλα ποινικά μητρώα...

Δεν θέλω να ακολουθήσω την τακτική τής Σ. Ζαχαράκη και να ρίξω από άγνοια για το βιογραφικό της λάσπη στον ανεμιστήρα. Ενδεχομένως η κοπέλα να έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή της τα οποία ελάχιστοι να ξέρουν κι αυτά να μην οφείλονται στο ότι ήταν κομματόσκυλο από μικρή. Γνωρίζω, όμως, ότι όταν καταδικαστήκαμε σε πρώτο βαθμό το Μάρτιο του 2015 κυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, κι όμως ο Βαξεβάνης παρά την προνομιακή του σχέση με το σημερινό καθεστώς καταδικάστηκε σε 26 μήνες φυλάκιση. Γνωρίζω, επίσης, από τις νομικές μου σπουδές κι από μία στοιχειώδη επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα ότι αν το Εφετείο σε αθωώσει είναι σαν να μην καταδικάστηκες ποτέ...

Ούτε είναι επιχείρημα το ότι δεν έγραψαν τα μέσα ενημέρωσης που είχαν κάνει σημαία τους την καταδίκη Βαξεβάνη για την αθώωσή του. Είναι, απλώς, μία ακόμα απόδειξη δημοσιογραφικής αλητείας εκείνων που δεν κάνουν καριέρα με τη δουλειά τους, αλλά με το γλείψιμο κατουρημένων ποδιών...

Κατανοώ ότι τα πολιτικά πρόσωπα έχουν συνηθίσει να μένουν στο απυρόβλητο και να λένε ό,τι θέλουν δίχως να φοβούνται την τσιμπίδα τού νόμου. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Κώστας Βαξεβάνης, ο οποίος άλλωστε δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, δεν έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται την τιμή του και με μηνύσεις κι αγωγές. Ιδίως όταν τόσοι έχουν επιχειρήσει να τον φιμώσουν με τον ίδιο τρόπο... 

Χάνει, όμως, ένα μέρος τού δίκιου του όταν ενεργοποιεί τη διαδικασία τού αυτοφώρου, έστω κι αν είναι σεβαστό το επιχείρημά του πως είναι ώρα και οι πολιτικοί να νιώσουν στο πετσί τους το ίδιο τους το δηλητήριο. Δεν χρειάζεται να δίνονται πατήματα ώστε οι κατηγορούμενοι να γίνονται κατήγοροι κι εκείνοι που πρέπει να απολογηθούν για μια σειρά από παράνομες ενέργειές τους να παριστάνουν τους μαχητές τής δημοκρατίας...

Καμιά φορά ο σκύλος τρώει τη φόλα αλλά δεν πεθαίνει...

Πριν από ενάμισι χρόνο, στην απολογία μου στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο για την υπόθεση (sic) Βγενόπουλου, είχα υποστηρίξει πως ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην εξουσία με τον ίδιο σεβασμό που συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολόνα τής ΔΕΗ. Γι' αυτή μου την αναφορά οι δικαστές έκριναν πως έπρεπε να καταδικαστώ σε δέκα μήνες φυλάκιση με αναστολή. Τότε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί μου, καλοπροαίρετα πάντοτε, με χαρακτήρισαν επιεικώς αυτοκαταστροφικό και πιο αυστηρώς ανόητο. "Αν είχες σιωπήσει, θα είχες αθωωθεί", ήταν το μότο τους και, πιθανότατα, είχαν δίκιο...

Αλίμονο, όμως, αν για έναν δημοσιογράφο το μοναδικό κριτήριο για τις ενέργειές του είναι πώς θα σώσει το τομάρι του. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν προτιμότερο να μην είχα καν γράψει το επίμαχο ρεπορτάζ, να μην είχα κάνει μνεία στον "Κοσκωτά της νέας χιλιετίας", να μην είχα αναφερθεί σε "σκοτεινές υποθέσεις" ούτε στα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων του ΟΤΕ και της Olympic Air. Τότε δεν θα είχα καν μηνυθεί και θα συνέχιζα να είμαι ένας ξέγνοιαστος πολίτης που ναι μεν γνωρίζει ότι κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, αλλά δεν θα έλεγε κουβέντα γιατί "βρε αδερφέ, πού να μπλέκεις, έτσι κι αλλιώς όλοι ίδιοι είναι κι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ". Δεν θα ήμουν, άλλωστε, ο μοναδικός δημοσιογράφος στη χώρα που θα έγραφε λιγότερα από όσα γνώριζε...

Δεν γράφω όλα τα παραπάνω για να αποδείξω ότι είμαι κάποιος ήρωας της μαχητικής, ερευνητικής δημοσιογραφίας. Απλούστατα θεωρώ πως όπως κάποιος αγρότης οφείλει να πάει στο χωράφι του και να καλλιεργήσει τη γη, ένας οικοδόμος να χτίσει μια πολυκατοικία ή ένας εισπράκτορας στα διόδια να εισπράξει το αντίτιμο της διαδρομής, έτσι κι ένας ρεπόρτερ έχει υποχρέωση απέναντι σε εκείνους που διαβάζουν το όποιο πόνημά του να κινηθεί όσο πλησιέστερα γίνεται στην πραγματικότητα, έχοντας υπόψη τους περιορισμούς που του θέτει ο νόμος και, βεβαίως, το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια...

Δυστυχώς, ωστόσο, το αυτονόητο (και) σε αυτήν τη χώρα λαμβάνει τις διαστάσεις δονκιχωτισμού. Υπό μία έννοια αισθάνομαι τυχερός γιατί αυτό με εξυψώνει σε ένα επίπεδο που δεν μου αξίζει. Από την άλλη, όμως, υπονοεί και πόσα πολλά πρέπει να κάνουμε ακόμα προκειμένου, για παράδειγμα, η ντοκουμενταρισμένη παράθεση στοιχείων σε βάρος ενός δημοσίου προσώπου που κάποτε ήθελε να κυβερνήσει την Ελλάδα να είναι, απλώς, μια καθημερινή ρουτίνα κι όχι κάτι που απαιτεί σθένος κι απαντοχή...

Θα ήμουν ψεύτης αν σας έγραφα πως δεν υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλω αν όσα λέω και πράττω έχουν κάποιο νόημα. Τη στιγμή, ωστόσο, που είμαι έτοιμος να αυτομαστιγωθώ με μεγαλύτερη δύναμη από όση ίσως θα έπρεπε, έρχεται η ζωή και σαν από μηχανής θεός σε απαλλάσσει από μέρος τού φορτίου των ενοχών και των τύψεων. Κάπως έτσι, λίγο πριν το τέλος τής μαραθώνιας ακροαματικής διαδικασίας, η οποία κράτησε περισσότερες από 20 συνεδριάσεις (!), συνεργάτης τού αντίπαλου συνηγόρου πολιτικής αγωγής με πλησίασε και μου είπε πως στενοχωριέται που δεν μπόρεσε να παρασταθεί στο πρώτο δικαστήριο για να με ακούσει να μιλάω για τον σκύλο και την κολόνα τής ΔΕΗ. Πρόσθεσε, μάλιστα, πως έγινε δικηγόρος ώστε να βρεθεί στην θέση κάποια στιγμή στην καριέρα του να υπερασπίζεται ανθρώπους σαν κι εμένα. Εκείνη τη στιγμή έγινε σαφέστερο μέσα μου πως έχω διαπράξει γιγαντιαία σφάλματα, για τα οποία δικαιωματικά θα πληρώνω και θα μετανιώνω για μια ολόκληρη ζωή. Κάτι, όμως, έχω κάνει και σωστά κι αυτό το ελάχιστο έχω υποχρέωση να το υπερασπίζομαι απέναντι στους ανθρώπους που το αναγνωρίζουν...

Μέσα σε όλα αυτά θα ήταν τεράστια παράλειψή μου αν δεν αναφερόμουν στον Κώστα Βαξεβάνη και στους δικηγόρους οι οποίοι ήταν τιμή μου που με υπερασπίστηκαν, δηλαδή τους Νίκο Κωνσταντόπουλο, Γιάννη Μαντζουράνη και Γιάννη Απατσίδη . Το έχω ξαναγράψει και το σημείωσα και στην απολογία μου πως με τον Βαξεβάνη έχω έρθει σε αντιπαράθεση πλειστάκις και θα ξαναέρθω αν χρειαστεί. Θα ήμουν αχάριστος κι άφρων, ωστόσο, αν δεν αναγνώριζα ότι είναι από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός, δημοσιογράφους στην Ελλάδα που θα κυνηγήσει μια είδηση μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο...

Κι ο γράφων τον έχει κατηγορήσει στο παρελθόν πως δεν είναι το ίδιο σκληρός με όλους, μόνο που, κακά τα ψέματα, όταν κολυμπάς παρέα με τα πιράνχας δεν έχουν εφαρμογή οι κανόνες ηθικής των σαλονιών. Κι αν θες να επιβιώσεις γιατί πάντοτε υπάρχει μια νέα μάχη που έχεις υποχρέωση απέναντι στους αναγνώστες σου να δώσεις, αυτή δεν είναι δυνατό να δοθεί με γραβάτες και παπιγιόν. Σε διαφορετική περίπτωση θα πνιγόσουν από τον ίδιο σου τον καθωσπρεπισμό. Κι αλίμονο αν ο οποιοσδήποτε πραγματικός ρεπόρτερ επιτρέψει στον εαυτό του μια τέτοια θλιβερή κατάληξη...





 

Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, θα πνιγείτε στα σκατά που δεν είναι δικά σας αλλά δεν τα καθαρίσατε...

Χαίρομαι για την "αγωνία" των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης και της αντιπολίτευσης να μπει μια τάξη στις offshore εταιρίες, ώστε να μην υπάρχει καν υποψία πως εμπλέκονται σε αυτές υπουργοί, βουλευτές, επιχειρηματίες, τραπεζίτες κλπ. Γι' αυτό και υποδέχομαι καλοπροαίρετα ακόμα και κακοπροαίρετα δημοσιεύματα που αφορούν το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς, το οποίο γνωρίζουν και οι ίδιοι που τα γράφουν πως είναι το μεγάλο της όπλο σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το στοχοποιούν...

Θα ήμουν, ωστόσο, περισσότερο σίγουρος ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για την κοινωνική δικαιοσύνη αν ήταν πιο αυστηροί όχι γενικώς κι αορίστως για διατάξεις που μπορεί ή δεν μπορεί να αθωώνουν, και μάλιστα κι αναδρομικώς, πολιτικά πρόσωπα, αλλά και για απτά γεγονότα και περιπτώσεις, όπως αυτές, για παράδειγμα, του Στ. Παπασταύρου ή του Ανδρ. Βγενόπουλου. Κι αναφέρομαι σε μερικές από τις πιο καραμπινάτες περιπτώσεις διαπλοκής, όπως αυτή ορίζεται από τις υπόγειες συναλλαγές πολιτικής, δικαιοσύνης, μιντιακής και τραπεζικής εξουσίας...

Λυπάμαι αφάνταστα που το γράφω, αλλά αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον κανένας αθώος δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, στους κόλπους τής οποίας μαίνεται ένας αδυσώπητος πόλεμος φατριών από τον οποίο μόνο κερδισμένος δεν είναι δυνατό να είναι ο μέσος πολίτης. Τα παραδικαστικά κυκλώματα συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν σε όλη τη χώρα κι εκείνοι που τα διευθύνουν να εξακολουθούν να παριστάνουν τα θύματα δήθεν κακόβουλων δημοσιευμάτων που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να στέλνουν προειδοποιητικά σήματα πως κάτι πολύ σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...

Άτομα μπροστά στα οποία ο Κοσκωτάς μοιάζει με την Μητέρα Τερέζα παριστάνουν τους κήνσορες της ηθικής, τους άμωμους επιχειρηματίες οι οποίοι κυνηγιούνται από συγκεκριμένους πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης, ενώ οι ίδιοι είναι τάχα πάναγνοι και πανάρετοι. Είναι τόσο μεγάλο το θράσος τους που, έχοντας στη διάθεσή τους δικαστικούς-μαριονέτες, όχι μόνο δεν περιορίζονται σε μια ένοχη σιωπή αλλά εξαπολύουν κι επιθέσεις λάσπης σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που φωνάζουν πως οι βασιλιάδες και δεν φορούν ρούχα και κυκλοφορούν γυμνοί...

Η πέμπτη φάλαγγα κάνει τη δουλειά της: χυδαιολογεί σε βάρος των έντιμων και ξεπλένει τους βρομιάρηδες. Το μέγα πρόβλημα είναι πως η κυβέρνηση καθυστερεί να βάλει ένα φινάλε σε όλους εκείνους που αντί να απολογούνται ενώπιον ανακριτών και δικαστών για τα εγκλήματα δεκαετιών υποδύονται τους Ρομπέν των Δασών οι οποίοι τάχα αγωνίζονται, για παράδειγμα, για την ελευθεροτυπία και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης...

Όσο απατεώνες όπως ο Θ. Αναστασιάδης κυκλοφορούν ελεύθεροι μολονότι έπρεπε να σαπίζουν στον Κορυδαλλό αυτοί που κυβερνούν αλλά στην πραγματικότητα δεν ασκούν την εξουσία θα συνεχίζουν να αποτελούν θηράματα μιας κλίκας καθαρμάτων η οποία πλούτισε βυσσοδομώντας και θα πεθάνει πουλώντας ακόμα και το σκοινί από το οποίο θα κρεμαστεί. Αντί, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ να περιοδεύει στη χώρα στήνοντας προπαγανδιστικές εκδηλώσεις κατά τής διαφθοράς θα ήταν προτιμότερο να αφιερώνει περισσότερο χρόνο συγκεντρώνοντας υλικό προκειμένου να στείλει τους διαχρονικούς ένοχους μιας εθνικής προδοσίας πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Στο τέλος, άλλωστε, δεν είναι οι προθέσεις που δικαιώνονται αλλά τα απτά αποτελέσματά τους...        





  





 

Σταύρε μου, εσύ με τόση εμπειρία από εκβιασμούς, από πότε έγινες τόσο τσαπατσούλης;...

Ούτε ένα καλό ρεπορτάζ μπορεί να στήσει η διαπλοκή, πέφτοντας σε λάθη τα οποία ένας πρωτοετής σπουδαστής δημιουργικής γραφής θα είχε φροντίσει να αποφύγει. Ο υπόδικος Ψυχάρης θέλει να μας πείσει ότι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος απείλησε την εισαγγελέα Εφετών, Γ. Τσατάνη-σύζυγο στελέχους τής ΝΔ και μητέρα υποψήφιας βουλευτή τού ίδιου κόμματος-, η οποία υφάρπαξε δικογραφία που αφορά τον Ανδρ. Βγενόπουλο από την αρμόδια Εισαγγελία Διαφθοράς. Κι ανάμεσα σε όλα τα άλλα εμφανίζει αυτή την υποτίθεται Ελληνίδα Ντι Πιέτρο να συναντά τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης και να του εκφράζει παράπονα για δηλώσεις του για το δικαστικό παρακράτος-λες κι αυτό δεν υπάρχει και προσβλήθηκε η Γ. Τσατάνη- που όμως δεν είχε κάνει κατά την ημερομηνία συνάντησής τους αλλά αργότερα! Κάτι σαν ομηρικός αναχρονισμός επί το γελοιωδέστερο. Σταύρε μου, εσύ με τόση εμπειρία από εκβιασμούς, από πότε έγινες τόσο τσαπατσούλης; Τόση απελπισία πια;...

Υποτίθεται πως οι συριζαίοι, πέρα από όλα τα άλλα πρωτάκουστα για τη διαπλοκή, όπως για τη δημιουργία κομματικού κράτους, ευθύνονται και για το επίσης πρωτάκουστο καπέλωμα της δικαιοσύνης. Αυτά στην Ελλάδα δεν συνέβαιναν μέχρι να έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τί σημασία έχει, για παράδειγμα, αν ούτε ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος ούτε ο προκάτοχός του Παναγιώτης Νικολούδης είναι συριζαίοι; Οι διαπλεκόμενοι δεν ενοχλούνται από την κομματική τους ταυτότητα αλλά από την εντιμότητά τους. Ασυνήθιστοι όντες σε εξονυχιστικούς ελέγχους λιστών φοροδιαφυγής, για παράδειγμα, σε πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ τα οποία πληρώνουν για να γλιτώσουν τα χειρότερα ή ακόμα και σε ποινικές διώξεις είναι λογικό να επιχειρούν να εξισώσουν στην κοινή γνώμη τις δικές τους αμαρτίες με αυτές της Αριστεράς...

Αρκεί, όμως, από μόνη της η επικαιρότητα για να καταδείξει την άβυσσο που χωρίζει τους δύο κόσμους.Το μεγαλύτερο "έγκλημα" της Αριστεράς αυτή την εβδομάδα, με βάση τα δημοσιεύματα των ίδιων των διαπλεκόμενων, ήταν ο διορισμός ως πρωθυπουργικού συμβούλου για τα social media ενός γραφικού τύπου με φτωχά ελληνικά, ο οποίος λατρεύει την Ελ. Μενεγάκη. Κωμικό; Αναμφίβολα, αλλά για βάλτε το στη ζυγαριά με το κύκλωμα δημοσιογράφων-εκβιαστών που βρισκόταν στο pay roll της ΝΔ, με την παραπομπή σε δίκη τού πρώην υπουργού της Χρ. Μαρκογιαννάκη που προστάτευε τους νταήδες δολοφόνους τού Βαγγέλη Γιακουμάκη και, φυσικά, με τη χυδαία επίθεση του ΔΟΛ. Δεν πιστεύω να αναρωτιέστε προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα. Ακόμα περιμένω, εξάλλου, από τον Κούλη να μας δώσει μια εξήγηση για όλα αυτά, έστω και ψεύτικη, όπως βεβαίως και για τους χειρισμούς τής κυβέρνησης Σαμαρά όσον αφορά τη λίστα Μπόργιανς. Τί έχει το παιδί και δεν μιλά; Μήπως εκβιάζεται στο εσωτερικό τού κόμματός του από εκείνους που τον έκαναν αρχηγό;...

Η διαπλοκή γνωρίζει ότι η διαφθορά δεν είναι το προνομιακό για την ίδια πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Κι αυτό όχι γιατί και σε αυτή την κυβέρνηση δεν έχουν διαμορφώσει συμμαχίες με επιχειρηματικούς παράγοντες, αλλά γιατί αυτές στηρίζονται στην αρχή "ο εχθρός τού εχθρού μου είναι φίλος μου" και στο ότι κανένας καλός σκακιστής δεν ανοίγει πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως. Κυνικό; Ενδεχομένως, αλλά όποιος πιστεύει ότι η πολιτική ασκείται με όρους ενός αγγελικού κόσμου που δεν υφίσταται μπορεί να κρατηθεί άμωμος παρακολουθώντας το ματς από την εξέδρα, ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να το συνδιαμορφώσει, κάνοντάς το τουλάχιστον δικαιότερο. Όπως κι αν έχει, ο Στ. Ψυχάρης και οι όμοιοί του θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι στο σπίτι τού κρεμασμένου δεν μιλούν για σκοινί. Μόνο που η απελπισία τους είναι πλέον τόσο φανερή ώστε αντιδρούν σπασμωδικώς, όπως ένα πληγωμένο θηρίο που ξεψυχά και το οποίο γίνεται πιο επικίνδυνο από ποτέ. Και το τελευταίο ιδίως ας το έχουν γνώση οι φύλακες...

Γιατί δεν τραβάτε μια μήνυση και στον Τζέρεμι Πάξμαν κ. Βγενόπουλε;...

Το απόγευμα του Σαββάτου καταδικάστηκα πρωτοδίκως από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε δέκα μήνες φυλάκιση για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης σε βάρος τού μεγαλοεπιχειρηματία Ανδρ. Βγενόπουλου. Η πρόταση του εισαγγελέα, μάλιστα, ήταν για ποινή 12 μηνών, όπως αυτή που επιβλήθηκε στον Γ. Παπακωνσταντίνου για τη νόθευση της λίστας Λαγκάρντ κι αφού ο πρώην υπουργός Οικονομικών αθωώθηκε για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας. Με λίγα λόγια, ο εισαγγελέας έκρινε πως οι χαρακτηρισμοί "Κοσκωτάς της νέας χιλιετίας" και "Δούρειος Ιππος" έχουν την ίδια βαρύτητα με τη μη αξιοποίηση από τον αρμόδιο υπουργό, τον ίδιο που μας έβαλε στα μνημόνια, μιας λίστας από την οποία τα άδεια ταμεία τού ελληνικού Δημοσίου θα μπορούσαν να γεμίσουν με μερικά δισεκατομμύρια ευρώ...

Το ίδιο δικαστήριο, μάλιστα, έκρινε πως δεν πρέπει να μου αναγνωριστεί το ελαφρυντικό τού πρότερου έντιμου βίου πιθανότατα γιατί κατά τη διάρκεια της αγόρευσής μου χρησιμοποίησα τη φράση του βρετανού δημοσιογράφου Τζέρεμι Πάξμαν σύμφωνα με την οποία "ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται στην όποια εξουσία με τον ίδιο σεβασμό με τον οποίο συμπεριφέρεται ένας σκύλος σε μια κολώνα τής ΔΕΗ". Το ίδιο δικαστήριο επιφύλαξε συνολική ποινή φυλάκισης 26 μηνών στον Κώστα Βαξεβάνη. Αν όλα αυτά δεν λέγονται κατάχρηση εξουσίας κι εκδικητικότητα, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως δίνουμε διαφορετικούς ορισμούς γι' αυτές τις έννοιες...

Εκλεισα την ίδια αγόρευση με την ευχή κάποια ημέρα στο εδώλιο του κατηγορουμένου να δούμε εκείνους που οδήγησαν τον τόπο στα βράχια κι όχι μόνο αυτούς που φώναζαν "προσοχή, παγόβουνο". Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι μόνο προσωπικό. Είναι ζήτημα δημοκρατίας και δικαιοσύνης, αξίες που το απόγευμα του Σαββάτου βιάστηκαν αγρίως στο προκάτ κτίριο της πρώην Σχολής Ευελπίδων από εκείνους που θα όφειλαν να είναι θεματοφύλακές τους. Στο ίδιο δικαστήριο που ο Ανδρ. Βγενόπουλος παραδέχθηκε, μεταξύ άλλων, ότι δανειοδοτούσε οφσόρ εταιρείες με χίλιες κυπριακές λίρες μετοχικό κεφάλαιο και πως αναμείχθηκε στην πώληση του ΟΤΕ για να πιέσει την κυβέρνηση Καραμανλή ώστε να προχωρήσει πιο γρήγορα η ιδιωτικοποίηση αυτού του δημόσιου φιλέτου επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μου για το ότι αργεί ακόμα το άλμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη...

Οταν το δημόσιο συμφέρον ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού υποτάσσεται στην "ανάγκη" προστασίας τής προσωπικής ευθιξίας ενός μεγιστάνα, που οφείλει κάποια στιγμή να μας δώσει μια σαφή εξήγηση για το πώς έγινε μεγιστάνας, τότε εγκαταλείπουμε την αφύπνιση του πόπολου βορά στα νύχια εκείνου που τα έχει πιο γαμψά και με περισσότερα χρήματα στην τσέπη για να τα ακονίζει. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε ειδήσεις που δεν θα είναι άμεση ή έμμεση διαφήμιση πρέπει να αποφασίσουμε να δώσουμε στους ρεπόρτερ το οξυγόνο τής ελευθεροτυπίας, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και στην πράξη. Σε διαφορετική περίπτωση καταδικάζουμε μια ολόκληρη κοινωνία στην προπαγάνδα τού μεγάλου κεφαλαίου, του οποίου οι ποινικές του εκκρεμότητες προσιδιάζουν περισσότερο σε αυτές κοινών απατεώνων παρά προτύπων...

Στο ίδιο δικαστήριο ο Ανδρ. Βγενόπουλος, με την αλαζονεία που γεννά το άφθονο χρήμα σε συνειδήσεις που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος του, άλλοτε παρουσιαζόταν ως ένας κακομοίρης μικρομέτοχος κι άλλοτε ως ο εθνικός ευεργέτης που δίνει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους και ρευστότητα στην ελληνική οικονομία. Αυτός ο "α λα καρτ" αυτοπροσδιορισμός χαρακτηρίζει τον επιχειρηματικό-τραπεζικό-πολιτικό-μιντιακό κύκλο τού ανδρός, που από τη μια απαιτεί νέες θυσίες από την πλειονότητα του ελληνικού λαού κι από την άλλη "ξεκουράζει" τα μαύρα του φράγκα σε φορολογικούς παραδείσους, όταν δεν τα επενδύει σε κάθε είδους πλυντήρια, και δεν εννοώ ρούχων. Πρόκειται για τον ίδιο κύκλο που η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει την ιστορική ευθύνη να σπάσει προκειμένου το Σύνταγμα και οι νόμοι αυτής της χώρας να αφορούν τους πάντες κι όχι μόνο εκείνους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την τσιμπίδα τους...

Καλά κάνουμε και κυνηγούμε τα "φακελάκια" των γιατρών. Ακόμα, όμως, κι αν τα συναθροίσουμε για ένα χρονικό διάστημα ενός έτους δεν θα φτάσουν παρά μόνο μία μίζα για την προμήθεια ιατροφαρμακευτικού υλικού σε νοσοκομείο. Τί θέλω να πω; Πως όσο από τις αίθουσες των δικαστηρίων εξέρχονται νικητές με τα κοχίμπα στο στόμα τους οι μεγαλοκαρχαρίες είναι τουλάχιστον υποκριτικό να απαιτούμε από τον ελαιοχρωματιστή να κόβει αποδείξεις. Κι αυτό όχι γιατί δεν πρέπει ο κάθε μπογιατζής να το κάνει για το κοινό καλό, αλλά γιατί η δικαιοσύνη των δύο μέτρων και δύο σταθμών δεν είναι τίποτα άλλο από ολιγαρχία με την προβιά δημοκρατίας...