Μπορεί στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο δημόσιος λόγος να έχει απαξιωθεί και να θυμίζει τεχνολογικά εξελιγμένη συζήτηση καφενείου, αλίμονο όμως αν κι εκπρόσωποι κομμάτων δεν βουτάνε τη γλώσσα τους στο κεφάλι πριν μιλήσουν για καταδίκες δημοσιογράφων οι οποίες δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία τους. Οι πορφυρογέννητοι απατεώνες και τα παιδάκια τού κομματικού σωλήνα ενδεχομένως να μην καταδικαστούν ποτέ για τις παρανομίες ή τις συκοφαντίες τους, ίσως και να μην καθίσουν ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να δουν τη "γλύκα". Δεν διεκδικώ δάφνες υπερασπιστή τής ελευθερίας τού Τύπου- είμαι ένας συνηθισμένος δημοσιογράφος με ίσως περισσότερο κοφτερή γλώσσα για το δικό μου καλό-, αλλά έχω βιώσει, όντας συγκατηγορούμενος του Κώστα Βαξεβάνη στην υπόθεση Βγενόπουλου, πόσο άδικο είναι να καταδικάζεσαι σε πρώτο βαθμό και χωρίς ελαφρυντικά για ρεπορτάζ σου που βασίστηκαν σε πραγματικά στοιχεία και δίχως κανένα δόλο δυσφήμισης και γύρω σου να κυκλοφορούν λαμόγια με άσπιλα ποινικά μητρώα...
Δεν θέλω να ακολουθήσω την τακτική τής Σ. Ζαχαράκη και να ρίξω από άγνοια για το βιογραφικό της λάσπη στον ανεμιστήρα. Ενδεχομένως η κοπέλα να έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή της τα οποία ελάχιστοι να ξέρουν κι αυτά να μην οφείλονται στο ότι ήταν κομματόσκυλο από μικρή. Γνωρίζω, όμως, ότι όταν καταδικαστήκαμε σε πρώτο βαθμό το Μάρτιο του 2015 κυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, κι όμως ο Βαξεβάνης παρά την προνομιακή του σχέση με το σημερινό καθεστώς καταδικάστηκε σε 26 μήνες φυλάκιση. Γνωρίζω, επίσης, από τις νομικές μου σπουδές κι από μία στοιχειώδη επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα ότι αν το Εφετείο σε αθωώσει είναι σαν να μην καταδικάστηκες ποτέ...
Ούτε είναι επιχείρημα το ότι δεν έγραψαν τα μέσα ενημέρωσης που είχαν κάνει σημαία τους την καταδίκη Βαξεβάνη για την αθώωσή του. Είναι, απλώς, μία ακόμα απόδειξη δημοσιογραφικής αλητείας εκείνων που δεν κάνουν καριέρα με τη δουλειά τους, αλλά με το γλείψιμο κατουρημένων ποδιών...
Κατανοώ ότι τα πολιτικά πρόσωπα έχουν συνηθίσει να μένουν στο απυρόβλητο και να λένε ό,τι θέλουν δίχως να φοβούνται την τσιμπίδα τού νόμου. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Κώστας Βαξεβάνης, ο οποίος άλλωστε δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, δεν έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται την τιμή του και με μηνύσεις κι αγωγές. Ιδίως όταν τόσοι έχουν επιχειρήσει να τον φιμώσουν με τον ίδιο τρόπο...
Χάνει, όμως, ένα μέρος τού δίκιου του όταν ενεργοποιεί τη διαδικασία τού αυτοφώρου, έστω κι αν είναι σεβαστό το επιχείρημά του πως είναι ώρα και οι πολιτικοί να νιώσουν στο πετσί τους το ίδιο τους το δηλητήριο. Δεν χρειάζεται να δίνονται πατήματα ώστε οι κατηγορούμενοι να γίνονται κατήγοροι κι εκείνοι που πρέπει να απολογηθούν για μια σειρά από παράνομες ενέργειές τους να παριστάνουν τους μαχητές τής δημοκρατίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου