"Δεν γεννιούνται παλικάρια στης Χαλιμάς τα παραμύθια"...

Αν κάποιος κάνει μια σύντομη περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα υποθέσει πως σχεδόν όλη η Ελλάδα ήταν αυτόπτης μάρτυρας όταν έχανε τη ζωή του ο Ζ. Κωστόπουλος. Γνωρίζει, δηλαδή, από πρώτο χέρι πώς αυτό συνέβη κι έχει άποψη είτε υπέρ είτε κατά τού νεκρού, αναλόγως ποιο ιδεολογικό αφήγημα βοηθά τον καθένα να κοιμάται πιο ήσυχα τα βράδια...

Ομοίως, στην περίπτωση της σύλληψης των δημοσιογράφων τού "Φιλελεύθερου" εκείνοι που ζητούσαν την απόλυση Καψώχα εμφανίζονται τώρα υπέρμαχοι της ελευθερίας τού Τύπου και της ελευθερίας τής έκφρασης, πάλι αναλόγως με τι βολεύει κάθε φορά το κομματικό/ ιδεολογικό αφήγημα. Τα πραγματικά περιστατικά και στις δύο περιπτώσεις πλάθονται αναλόγως τού πώς συμφέρει τον καθένα να τοποθετείται στο δημόσιο λόγο του είτε από ιδεολογικές παρωπίδες είτε χάρη σε οικονομικά ανταλλάγματα...

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων δεν γνωρίζω τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία Κωστόπουλου ούτε αν εμπλέκονται και κρατικοί αξιωματούχοι στο φαγοπότι με τα κοινοτικά κονδύλια για τους πρόσφυγες. Σε ένα γενικό πλαίσιο, δεν λιντσάρεις έως θανατώσεώς του έναν μαστουρωμένο κλέφτη ή ληστή ο οποίος δεν απειλεί τη ζωή σου ούτε οδηγείς στο αυτόφωρο δημοσιογράφους, ακόμα κι αν έχουν γράψει ψέματα. Για τον κλέφτη υπάρχει η αστυνομία ή, έστω, η ακινητοποίησή του από πολίτες με πολύ ηπιότερα μέσα, για τον δημοσιογράφο η μήνυση κι αγωγή χωρίς κρατητήριο...

Γιατί, όμως, να επιτρέπουμε στην αλήθεια να μας χαλάσει μια όμορφη ιστορία; Ο Ζ. Κωστόπουλος μπορεί να ήταν το καλύτερο παιδί τού κόσμου και με μαχητική διάθεση, το οποίο η μισαλλόδοξη κοινωνία μας το ταλαιπώρησε όσο βρισκόταν εν ζωή. Οι ήρωες, όμως, δεν κυκλοφορούν μαστουρωμένοι ούτε κλέβουν και μεταπωλούν για να πάρουν τη δόση τους ούτε επιτρέπουν στον εαυτό τους την αυτοταπείνωση...

Ο καθένας μας κουβαλά το δικό του σταυρό σε αυτήν τη ζωή, άλλος μεγαλύτερο κι άλλος μικρότερο, αλλά αν ήταν να αθωώναμε κάθε εγκληματική ενέργεια από έλεος για την ανθρώπινη αδυναμία τότε η δικαιοσύνη θα πήγαινε περίπατο και, κατά συνέπεια, και η κοινωνική συνοχή. Ομοίως, οι ήρωες δημοσιογράφοι δεν είναι ούτε κρατικοδίαιτοι ούτε συντηρούνται με κομματικά λεφτά παριστάνοντας, κατά τα άλλα, τους φιλελεύθερους ή τους ιδεολόγους Αριστερούς. Μόνο, επομένως, αν βάλουμε κι άλλα χρώματα στη ζωή μας πέρα από το άσπρο και το μαύρο θα καταφέρουμε να σταματήσουμε την αδερφοφαγία...