Η Ευρώπη ήταν άρρωστη και πριν τον Ορμπαν...

Η διεύρυνση της ΕΕ προς τις ανατολικές χώρες, με το βιαστικό τρόπο που έγινε, αποδείχθηκε ένα από τα χειρότερα αυτογκόλ τής Ενωμένης, τρόπον τινά, Ευρώπης. Από τότε που εντάχθηκαν σε αυτή τα κράτη που μια φορά κι έναν καιρό συναποτελούσαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έπεισαν πολλούς πως η Μεγάλη Βρετανία μπροστά τους έμοιαζε με το πιο πιστό κράτος στις Βρυξέλλες. Η αργή τους πορεία προς τον εκδημοκρατισμό και η τυφλή αφοσίωση των πολιτών τους σε εθνικιστές, λαϊκιστές ηγέτες όπως ο Β. Ορμπαν αν μη τι άλλο καταδεικνύουν ότι ο απολυταρχισμός, όπως συμβαίνει και στη Ρωσία άλλωστε, ριζώνει εκεί όπου το έδαφος είναι πρόσφορο...

Ποιον κοροϊδεύουμε, ωστόσο, αν πιστεύουμε και κοινωνούμε ότι η ΕΕ ήταν ένας υγιής οργανισμός ο οποίος μολύνθηκε από τα κράτη που εντάχθηκαν σε αυτήν την τελευταία 15ετία; Μήπως είναι η Αυστρία, μια από τις χώρες που δεν επέδειξαν ούτε τη στοιχειώδη αλληλεγγύη στη διαχείριση του Προσφυγικού, νέο κράτος- μέλος;

Μήπως δεν είναι η Γαλλία και η Γερμανία ιδρυτικά κράτη, αλλά η ακροδεξιά είναι ντε φάκτο ή οιονεί αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτά; Μήπως δεν ισχύει το ίδιο με τη Σουηδία, όπου το σκανδιναβικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο παραδίδεται στην ακροδεξιά μισαλλοδοξία;...

Οι ρατσιστές εντός κι εκτός Ελλάδας βρίσκονται στο στοιχείο τους όταν συνδέουν το μίσος τους για το διαφορετικό με την εισροή σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Αδυνατούν, ωστόσο, να δώσουν έστω και μια λογικοφανή απάντηση και να εξηγήσουν γιατί ο ρατσισμός είναι τόσο έντονος σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Πολωνία ή ακόμα και η Αυστρία, οι οποίες δεν έχουν δεχθεί περισσότερους από μερικές εκατοντάδες απελπισμένους τής Γης...

Δεν μπορούν να αποδώσουν την εγκληματικότητα που βασανίζει κι αυτές τις χώρες στους ξένους ούτε την ανεργία ούτε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πρόβλημα. Ο ρατσισμός τους δεν οφείλεται ούτε στο DNA τους, αυτό θα ήταν ρατσισμός από την ανάποδη, αλλά στο έλλειμμα αλληλεγγύης το οποίο πηγαίνει πίσω σε δομικές- θεσμικές αδυναμίες των κοινωνιών τους. Και γι' αυτό δεν τους φταίνε τα μεσογειακά κράτη, που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να προσπαθούν να διαχειρίζονται τις τραγωδίες που γεννά κι ο βορειοευρωπαϊκός πολεμικός και οικονομικός ιμπεριαλισμός...