Από τα τσόφλια που θα αφήσει στο διάβα του θα κριθεί ο νέος αρχηγός...

Το ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να τον οδηγήσουν μπροστά αυτοί που τον πήγαν πίσω. Εκείνοι που έφεραν προσκόμματα στη διεύρυνση, λειτουργούσαν τις Οργανώσεις Μελών σαν δικά τους παραμάγαζα νομής μιας μικρόνοης εξουσίας χωρίς καμία κοινωνική γείωση. Αυτοί που κάθε φορά που ο Αλέξης Τσίπρας άνοιγε την αγκαλιά του για να υποδεχθεί όποιον πολίτη αισθανόταν προοδευτικός ζητούσαν πιστοποιητικά αριστερών φρονημάτων, κοινωνικών αγώνων και γραφειοκρατικής αγκύλωσης. Εκείνοι που λειτουργούν ως δημόσιοι υπάλληλοι που προτιμούν να επιστρέψουν στο 3% αρκεί να μην χάσουν το μισθουλάκο τους...

Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό Κέντρο. Αυτό έχει κατοχυρωθεί από το περσινό συνέδριο του κόμματος και θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτο αν στόχος είναι να παραμείνει κόμμα εξουσίας. Το ζητούμενο κι αυτό που έλειψε το προηγούμενο χρονικό διάστημα είναι αυτόν το στόχο να τον υπηρετήσουν από εδώ και πέρα όλοι, από τον πρόεδρο ως και το νεότερο μέλος. Το "απευθυνόμαστε σε όλους" δεν έχει κανένα πολιτικό νόημα. Αλίμονο, άλλωστε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόταν και στους δέκα ολιγάρχες ή σε όσους ασπάζονται το ναζισμό, τον εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό...

Το πρόσωπο του νέου προέδρου ασφαλώς και θα είναι καθοριστικό για το μέλλον τού ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως το πρώτο χρονικό διάστημα μπορεί να δημιουργήσει μια δυναμική που αν φανεί αντάξιά της θα επαναφέρει το κόμμα σε τροχιά εξουσίας. Δεν αρκεί όμως αν οι από κάτω συνεχίσουν να λειτουργούν σαν κόμμα εν κόμμα, κοιτώντας το δικό τους ιδιοτελές συμφέρον κι όχι την προοπτική τής παράταξης. Φυσικά αυτό προϋποθέτει και συγκρούσεις. Συνεπώς το βασικό χαρακτηριστικό τού νέου προέδρου, αυτό που θα τον βοηθήσει να χαράξει μια νέα πορεία και να διαφοροποιηθεί από τον Αλέξη Τσίπρα θα είναι η ικανότητά του να σπάει αβγά. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα... 

 

 

Θα αλλοιώνουν και τις ελιές μας τώρα...

Όποιος δεν θέλει τους ξένους στη γλυκιά μας πατρίδα οφείλει τουλάχιστον να είναι σταθερός στο ρατσισμό του κι αυτή η μισαλλοδοξία του να μην είναι α λα καρτ. Αν, ας πούμε, ο Μπαγκλαντεσιανός αλλοιώνει τον πολιτισμό μας κι αυτό είναι τραγωδία, θα είναι τραγωδία κι όταν μαζεύει τις ελιές, τα μήλα ή τα πορτοκάλια μας. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας τόσο μεγάλος εχθρός τού ελληνισμού μπορεί να είναι χρήσιμος σε κάτι. Εκτός αν πιστεύουμε στη δουλεία και πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι και τόσο άνθρωποι...

Ομοίως, αν ένας πρωθυπουργός πιστεύει στα κλειστά σύνορα και στην Ευρώπη- φρούριο, τότε αυτά πρέπει να ισχύουν κι όταν μας λείπουν εργάτες γης. Δεν μπορεί τη μία στιγμή να κομπάζεις για τα τείχη και τα "push backs" και την άλλη να διαφημίζεις τη χώρα στους ξένους εργάτες ως ελκυστικό προορισμό. Μπορείς, βεβαίως, να κάνεις κι αυτό, αλλά τότε κάποιος με το δίκιο του θα σε αποκαλέσει αγύρτη και υποκριτή...

Αν είναι να αποκλείσουμε τον Κασιδιάρη να κατεβεί στις εκλογές ούτως ώστε τις πολιτικές του να τις ακολουθεί μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, τότε ποιος ο λόγος να βγάλουμε μόνο τον χιμπατζή με τα μαύρα εκτός νόμου κι όχι και τη ΝΔ; Φυσικά ο Κασιδιάρης είναι και δολοφόνος, αλίμονο όμως αν τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά λειτουργούν μόνο για το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων. Σε μία τέτοια περίπτωση δεν είναι δημοκρατικά, μάλλον μικροκομματικά είναι και πολιτικάντικα...   
 

Η Ευρώπη ήταν άρρωστη και πριν τον Ορμπαν...

Η διεύρυνση της ΕΕ προς τις ανατολικές χώρες, με το βιαστικό τρόπο που έγινε, αποδείχθηκε ένα από τα χειρότερα αυτογκόλ τής Ενωμένης, τρόπον τινά, Ευρώπης. Από τότε που εντάχθηκαν σε αυτή τα κράτη που μια φορά κι έναν καιρό συναποτελούσαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έπεισαν πολλούς πως η Μεγάλη Βρετανία μπροστά τους έμοιαζε με το πιο πιστό κράτος στις Βρυξέλλες. Η αργή τους πορεία προς τον εκδημοκρατισμό και η τυφλή αφοσίωση των πολιτών τους σε εθνικιστές, λαϊκιστές ηγέτες όπως ο Β. Ορμπαν αν μη τι άλλο καταδεικνύουν ότι ο απολυταρχισμός, όπως συμβαίνει και στη Ρωσία άλλωστε, ριζώνει εκεί όπου το έδαφος είναι πρόσφορο...

Ποιον κοροϊδεύουμε, ωστόσο, αν πιστεύουμε και κοινωνούμε ότι η ΕΕ ήταν ένας υγιής οργανισμός ο οποίος μολύνθηκε από τα κράτη που εντάχθηκαν σε αυτήν την τελευταία 15ετία; Μήπως είναι η Αυστρία, μια από τις χώρες που δεν επέδειξαν ούτε τη στοιχειώδη αλληλεγγύη στη διαχείριση του Προσφυγικού, νέο κράτος- μέλος;

Μήπως δεν είναι η Γαλλία και η Γερμανία ιδρυτικά κράτη, αλλά η ακροδεξιά είναι ντε φάκτο ή οιονεί αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτά; Μήπως δεν ισχύει το ίδιο με τη Σουηδία, όπου το σκανδιναβικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο παραδίδεται στην ακροδεξιά μισαλλοδοξία;...

Οι ρατσιστές εντός κι εκτός Ελλάδας βρίσκονται στο στοιχείο τους όταν συνδέουν το μίσος τους για το διαφορετικό με την εισροή σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Αδυνατούν, ωστόσο, να δώσουν έστω και μια λογικοφανή απάντηση και να εξηγήσουν γιατί ο ρατσισμός είναι τόσο έντονος σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Πολωνία ή ακόμα και η Αυστρία, οι οποίες δεν έχουν δεχθεί περισσότερους από μερικές εκατοντάδες απελπισμένους τής Γης...

Δεν μπορούν να αποδώσουν την εγκληματικότητα που βασανίζει κι αυτές τις χώρες στους ξένους ούτε την ανεργία ούτε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πρόβλημα. Ο ρατσισμός τους δεν οφείλεται ούτε στο DNA τους, αυτό θα ήταν ρατσισμός από την ανάποδη, αλλά στο έλλειμμα αλληλεγγύης το οποίο πηγαίνει πίσω σε δομικές- θεσμικές αδυναμίες των κοινωνιών τους. Και γι' αυτό δεν τους φταίνε τα μεσογειακά κράτη, που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να προσπαθούν να διαχειρίζονται τις τραγωδίες που γεννά κι ο βορειοευρωπαϊκός πολεμικός και οικονομικός ιμπεριαλισμός...

Γύφτους εσείς, μπάτσους εμείς μέχρι να τυφλωθούμε όλοι...

Η βία θα μειωθεί- ας είμαστε ρεαλιστές, είναι σχεδόν απίθανο να εξαλειφθεί- όταν μειωθούν και οι κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες που συντελούν στην εκδήλωσή της. Όταν, για παράδειγμα, οι ταξικές ανισότητες κι ο εθνικισμός θα έχουν ντε φάκτο περιθωριοποιηθεί, τότε θα μπορούμε να αναπνέουμε και με μεγαλύτερες δόσεις ελευθερίας...

Μέχρι να συμβεί, ωστόσο, αυτό θα ήταν απαραίτητο να μην διαχωρίζουμε τα θύματα της βίας για τα οποία θρηνούμε. Οι δεξιοί να μην κλαίνε μόνο για τους αστυνομικούς ή τους στρατιωτικούς και οι Αριστεροί όχι αποκλειστικώς για τους μετανάστες ή τους Ρομά...

Κι αν η στοχευμένη βία μπορεί να δικαιολογηθεί σε ακραίες περιστάσεις- η δολοφονία, για παράδειγμα, ενός δικτάτορα-, αυτή η οποία στρέφεται μέσω της θυματοποίησης ενός ανθρώπου σε βάρος της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκει είναι πέρα για πέρα αδικαιολόγητη. Ο μισθωτός αστυνομικός που περιπολεί την αμερικανική πρεσβεία είναι αδιανόητο να θεωρείται συνένοχος στο βομβαρδισμό τής Συρίας μόνο και μόνο γιατί είναι φορέας κρατικής βίας. Ο ανήλικος Ρομά δίχως ποινικό μητρώο που περπατά στη γειτονιά του είναι απάνθρωπο να τον ταυτίζουμε με εγκληματικές ενέργειες άλλων ανθρώπων τής φυλής του...

Είναι κρίμα που πρέπει να επανέρχομαι από καιρού σε καιρό σε αυτονόητες παρατηρήσεις προκειμένου να καυτηριάζω κοινωνικές παθογένειες τις οποίες διαιωνίζουμε σαν να είναι αμετάκλητες παραδόσεις. Ο κοινωνικός στιγματισμός, η γκετοποίηση, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία δεν πρόκειται να εκλείψουν με ένα νόμο ή με την εξαφάνιση της βίας σε βάρος μερίδων τού πληθυσμού. Χρειάζεται σχετική δουλειά στην οικογένεια και στο σχολείο ώστε το προλεταριάτο και το πρεκαριάτο να πάψουν να είναι λούμπεν και να αντιληφθούν ότι εχθρός δεν είναι ο "μπάτσος" ή ο "γύφτος", αλλά αυτός που καρπώνεται το μόχθο τους, αρκετές φορές μάλιστα υπό άσχημες εργασιακές συνθήκες και οικονομικά ανταλλάγματα, ώστε να τον μετατρέπει σε χυδαίο κι αφορολόγητο πλούτο... 

Οι τραβεστί που σιχαίνομαι: Ρατσιστές που ντύνονται σοφιστές...

Ο ρατσισμός, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ρατσισμό, αναζητά καλές δικαιολογίες για να στέκεται στα πόδια του. Γι' αυτό και προτιμώ εκείνον που θα πει ξεκάθαρα ότι απεχθάνεται τους τραβεστί από αυτόν που ενώ αισθάνεται ακριβώς το ίδιο θα ντύσει τη μισαλλοδοξία του με λογικοφανή στολίδια. Θα σου πει, για παράδειγμα, πως αν δοθεί η δυνατότητα επιλογής φύλου, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που βρίσκεται στη Βουλή, τότε μπορεί κάποιοι να το χρησιμοποιήσουν για να γλιτώσουν από φορολογικές ή ποινικές τους υποθέσεις...

Με το δικό τους σκεπτικό θα έπρεπε να απαγορεύσουμε και το γάμο, αφού κάποιοι κάνουν εικονικό για να αποκτούν άδεια παραμονής. Όπως καταλαβαίνετε, όσοι τέλος πάντων κάνετε προσπάθεια να καταλαβαίνετε ακόμα κι αυτό με το οποίο διαφωνείτε, τέτοιου είδους επιχειρήματα θα θεωρούνταν παιδικά ακόμα κι από τους σοφιστές...

Άκουσα, μάλιστα, το επιχείρημα από βουλευτές τής ΝΔ πως ορισμένοι θα κάνουν απανωτές αλλαγές φύλου, εξυπηρετώντας παράνομα συμφέροντά τους! Λες κι έχει γίνει αυτό πολλές φορές στις χώρες όπου εφαρμόζεται η επιλογή φύλου ή λες και δεν θα επιλαμβάνεται δικαστήριο, αλλά θα πηγαίνει καθένας στο αστυνομικό τμήμα και με μια υπεύθυνη δήλωση τις καθημερινές θα είναι άνδρας και τα σαββατοκύριακα γυναίκα. Καιρός, επομένως, να σοβαρευτούμε, να αντιληφθούμε ότι ζούμε στο 2017, ότι ανήκουμε στις αναπτυγμένες χώρες κι ότι η απαγόρευση του στοιχειώδους αυτοπροσδιορισμού δεν προσβάλλει κατά βάση το νομικό μας πολιτισμό, αλλά την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή μας..

Οι επιτήδειοι θα βρίσκουν παραθυράκια σε κάθε νόμο και χρήσιμο είναι να "κλειστούν" όσο το δυνατό περισσότερα μέχρι να ψηφιστεί ο συγκεκριμένος νόμος. Αλίμονο, όμως, αν κλείνουμε και τα μάτια σε μια κοινωνική πραγματικότητα άμεσα συνδεόμενη με βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, προτάσσοντας τις εξαιρέσεις και λησμονώντας πόσο έχουν υποφέρει οι διεμφυλικοί συμπολίτες μας...

Φυσικά με τη δυνατότητα επιλογής φύλου δεν διπλοκλειδώνουμε πίσω μας την πόρτα των διακρίσεων, απλώς δεν την αφήνουμε κι ορθάνοιχτη σε όσους δεν ανέχονται τίποτα άλλο πέρα από τον κομπλεξισμό τους. Πολλώ δε μάλλον όταν κατ' εξοχήν συντηρητικοί θεσμοί όπως η εκκλησία επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν το μεσαίωνα. Το παιχνίδι, ωστόσο, της πραγματικής ισότητας θα κριθεί από τις νεώτερες γενιές, οι οποίες από καθήκον απέναντι στη νιότη τους οφείλουν να είναι και πιο ανοιχτόμυαλες. Από αυτές ευελπιστώ περισσότερο να δώσουν τέλος στον κακοποιητικό λόγο, που συνήθως υποκρύπτει πολλά απωθημένα από εκείνους που τον χρησιμοποιούν συχνά...

Το νομοσχέδιο για τη δυνατότητα επιλογής φύλου συνιστά, συνεπώς, ένα πρώτο πολύ καλό βήμα, έστω κι αν για να ψηφιστεί υποχρεώθηκε ο Αλέξης Τσίπρας να υπερασπιστεί τον πολυτελή βίο τού κυβερνητικού του εταίρου. Μερικές φορές τέτοιου είδους συμβιβασμούς μπορείς να τους χαρακτηρίσεις κι έντιμους κι όχι μακιαβελικούς...

Η Τριανταφύλλου έχει δικαίωμα να είναι όσο ρατσίστρια λαχταρά η μισαλλόδοξη ψυχή της...

Δεν έχω διαβάσει βιβλία τής Σ. Τριανταφύλλου για να μπορώ να κρίνω το λογοτεχνικό της τάλαντο. Παρακολουθώ, ωστόσο, το δημόσιο λόγο της εδώ και καιρό, πολύ πριν "συγκλονίσει" εκ νέου το πανελλήνιο με τα ρατσιστικά σχόλιά της περί ισλάμ. Κι από αυτόν μπορώ πολύ εύκολα να την κατατάξω σε αυτό το είδος τρόπον τινά πνευματικών ανθρώπων τού ακραίου κέντρου που "όλως τυχαίως" βρίσκουν εύκολα απάγκιο κι απανέμι στα συμβατικά, διαπλεκόμενα και λάιφσταίλ μίντια προκειμένου να διατυπώνουν απόψεις που υποτίθεται πως πολεμούν τον αριστερό λαϊκισμό, αλλά στην ουσία σχετίζονται με καλλωπισμένο χρυσαυγιτισμό...

Ένας χιμπαντζής με μαύρα, για παράδειγμα, δεν διαθέτει την ευφράδεια και την άνεση με τις λέξεις για να ισχυριστεί, όπως η "ακριβή" μας Σώτη, πως το ισλάμ δεν είναι θρησκεία, αλλά ιδεολογία εκβαρβαρισμού. Θα αποκαλέσει, "απλώς",  συλλήβδην τους ισλαμιστές "τζιχαντιστές" και θα σπάσει και κανένα κεφάλι για το κέφι του. Στην ουσία, όμως, και οι δύο τους εκκινούν από την ίδια ισοπεδωτική αφετηρία τού φασισμού...

Δεν συμφωνώ, επομένως, με την Σ. Τριανταφύλλου πως η γνώμη της διώκεται γιατί είναι μειονοτική, μη πολιτικώς ορθή ή ενοχλητική. Διώκεται γιατί είναι μισαλλόδοξη με βάση νόμο τού κράτους, τον αντιρατσιστικό. Από την άλλη, ωστόσο, επιτρέψτε μου να διαφωνώ με τους κάθε λογής αντιρατσιστικούς νόμους, οι οποίοι στοχεύουν στη μη υποκίνηση μίσους. Μπορεί όντως κάποιος χρυσαυγίτης να μαχαιρώσει έναν μουσουλμάνο και να ισχυριστεί στο δικαστήριο πως το έκανε γιατί τον θεωρεί ζώο, "όπως τον θεωρούν κι εγνωσμένου κύρους άνθρωποι των γραμμάτων". Ανοίγουμε, όμως, με αυτόν τον τρόπο ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι για το τι σημαίνει ηθική αυτουργία. Είναι, για παράδειγμα, ηθικοί αυτουργοί δολοφονιών οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων τούς οποίους αντέγραψαν πραγματικοί εγκληματίες; Ή, μήπως, τα αίτια που οδηγούν στη ρατσιστική βία θα ήταν αφελές να τα συσχετίζαμε με καλλιτεχνικές αφορμές;...

Είμαι αντίθετος στην ποινική δίωξη της Σ. Τριανταφύλλου κυρίως και πάνω από όλα γιατί θεωρώ πως στη δημοκρατία ο καθένας πρέπει να έχει την απόλυτη ελευθερία να εκφράζει τις απόψεις του, όσο ιδεοληπτικές κι αν είναι, ελεύθερα και δίχως να φοβάται πως θα καταδικαστεί γι' αυτές. Οι ευεπίφοροι στο φασισμό δεν θα σκοτώσουν κάποιον μετανάστη ή πρόσφυγα γιατί θα έχουν διαβάσει την συγγραφέα, η οποία άλλωστε δεν ζητά από κανέναν να πράξει κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ζουν σε μια κοινωνία- σχολείο- οικογένεια που οποιοδήποτε κακό το επιρρίπτουν ως ευθύνη στον ξένο και με δυσκολία ανοίγουν την αγκαλιά τους στο διαφορετικό...

Η Σ. Τριανταφύλλου μπορεί να δικαιολογεί το φασισμό, δεν τον εκκόλαψε ωστόσο η ίδια ούτε του δίνει πατήματα για να ισχυροποιείται. Υπό αυτή την έννοια η κυβέρνηση της Αριστεράς που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους έχει για πολύ περισσότερα να απολογηθεί κι ας ρητορεύει κόντρα στις Λε Πεν αυτού του κόσμου...    

     

    

Δείξε μου πώς καρφώνεις τη μπάλα να σου πω αν είσαι Έλληνας...

Υπάρχουν, σχηματικώς γράφοντας, δύο είδη ρατσιστών: εκείνοι που είναι ρατσιστές απέναντι σε οτιδήποτε δεν τους μοιάζει στον καθρέφτη κι αυτοί που είναι ρατσιστές ακόμα και στο ρατσισμό τους. Αυτό έχει εφαρμογή και στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν θα δεχθούν ποτέ ότι μπορεί να υπάρξει μαύρος Έλληνας, γι' αυτό κι αντιμετωπίζουν ως ξένο ένα παιδί που από σεβασμό δεν θέλει να υπογράφει αυτόγραφα στην ελληνική σημαία και το οποίο δηλώνει πως όπου κι αν βρεθεί, κουβαλά μαζί του την Ελλάδα. Όσοι, πάλι, εντάσσονται στη δεύτερη κατηγορία καμαρώνουν για τον Γιάννη, αλλά αν δουν κάποιον μαύρο στο δρόμο- ανεξαρτήτως αν αυτός και τα παιδιά του ζουν χρόνια στην Ελλάδα ή όχι- από μέσα τους ή φωναχτά του λένε "γύρνα πίσω στην πατρίδα σου σκυλάραπα" και του πετούν και καμιά μπανάνα...

Οι περισσότεροι ρατσιστές, πάντως, συμφωνούν ότι Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι και πως για να έχεις το δικαίωμα να παρουσιάζεσαι ως τέτοιος πρέπει ως ελάχιστη προϋπόθεση οι γονείς των γονιών των γονιών σου να έχουν γεννηθεί εδώ και, "φυσικά", να είσαι λευκός. Την ίδια στενόμυαλη λογική χρησιμοποιούν και στην περίπτωση του σεξουαλικού προσανατολισμού, όπου το σκεπτικό τους συμπυκνώνεται στο "πας μη ετεροφυλόφιλος ανώμαλος και διεστραμμένος". Γι' αυτό και δεν θέλουν οι γονείς και τα παιδιά τους να παρακολουθούν σχολικά σεμινάρια στα οποία θα παρουσιάζονται όλες οι περιπτώσεις, λες και δεν είναι προτιμότερο να εξοικειώνεται κάποιος με το τι συμβαίνει στην πραγματική κοινωνία από τα παιδικά του χρόνια από το να αφήνει τη διαπαιδαγώγησή του και γι' αυτά τα θέματα στην τηλεόραση, για παράδειγμα, όπου οι γκέι ή οι τραβεστί παρουσιάζονται συνήθως σαν καρικατούρες...

Βγαίνουν διάφοροι πιθηκάνθρωποι και για να αποδείξουν δήθεν το δίκαιο του ρατσισμού τους ισχυρίζονται πως κάποιος επιλέγει να γίνει ομοφυλόφιλος, γι' αυτό και δεν είναι σωστό να προβάλλεται η ομοφυλοφιλία ως κάτι το φυσιολογικό. Ακόμα, όμως, κι αν είναι έτσι, από πότε η ελευθερία τής επιλογής, είτε πρόκειται για πατρίδα είτε για σεξουαλικό προσανατολισμό είτε για οτιδήποτε άλλο, θεωρείται ανώμαλη, ακόμα κι όταν γίνεται από ενήλικο άτομο;...

Για να μην παρεξηγηθώ από εκείνους που έχουν την παρεξήγηση πρόχειρη στο στόμα, δεν εννοώ πως ο οποιοσδήποτε που περνά τα σύνορα, νομίμως ή παρανόμως, και δηλώσει πως θέλει να γίνει Έλληνας για ιδιοτελείς σκοπούς δικαιούται να αποκτήσει την υπηκοότητα. Βεβαίως και πρέπει να υπάρχουν κανόνες χορήγησής της, αλίμονο όμως αν αυτό εξαρτάται από το πόσο εντυπωσιακά καρφώματα σε αγώνες μπάσκετ κάνει κάποιος, όπως συνέβη με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο επί εποχής Σαχλαμαρά. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από διπλός ρατσισμός, άρα και διπλά κατακριτέο από κάθε πραγματικά κι όχι μόνο στα χαρτιά προοδευτικό άνθρωπο...

Θα σας έλεγα να έχετε αρχίδια στη ζωή σας αλλά φοβάμαι τι θα πουν οι φεμινίστριες...

Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία έχουν πολλές όψεις. Η μία είναι η προφανής, η χρυσαυγίτικη: "μισούμε τους αράπηδες, τους μουσουλμάνους ή τις γυναίκες, αφού όλοι τους είναι κατώτερα όντα σε σύγκριση με τον άντρα τον σωστό, τον άρειο, τον ελληναρά". Υπάρχει, ωστόσο, κι ο άλλος ρατσισμός, ο αριστερίστικος, σύμφωνα με τον οποίο, για παράδειγμα, οι πρόσφυγες ή οι μετανάστες έχουν περισσότερα δικαιώματα από όσους έχουν ελληνική καταγωγή. Είναι οι ίδιοι, εξάλλου, που καπηλεύονται την υγιή πολυπολιτισμικότητα για να μας πουν πως δεν πρέπει να γίνονται εκδηλώσεις στα σχολεία για τις εθνικές γιορτές επειδή φοιτούν σε αυτά και παιδιά που δεν κατάγονται από την Ελλάδα. Λες και η ενσωμάτωση διά της εκπαίδευσης αποτελεί γενοκτονία...

Ορισμένες φορές, μάλιστα, απειλούν με βία ή γίνονται βίαιοι προκειμένου να χτυπήσουν την ακροδεξιά βία, Λυπάμαι σύντροφοι, αλλά το "καλός δεξιός ο νεκρός δεξιός" ή το "καλός χρυσαυγίτης ο νεκρός χρυσαυγίτης" πηγάζει από την ίδια φασιστική νοοτροπία την οποία δηλώνετε πως καταδικάζετε. Σε μια πραγματική δημοκρατία ή σε ένα πραγματικό σοσιαλιστικό κράτος κι όχι σαν αυτά των ανατολικών χωρών που αμαύρωσαν το όνομα του σοσιαλισμού δικαίωμα έκφρασης έχουν και οι εχθροί τους, πόσω μάλλον το δικαίωμα στη ζωή...

Έκφραση όλων των παραπάνω είναι και το σούσουρο γύρω από τη διαφήμιση των Jumbo με την Αντζ. Δημητρίου στην οποία όποιος θέλει να γελάσει, γελά, όποιος επιθυμεί να μιλήσει για κακογουστιά είναι ελεύθερος να το κάνει αλλά όποιος ζητήσει την απαγόρευσή της για σεξισμό διαπράττει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, αυτό του πολιτικού ορθολογισμού. Κατανοώ ότι για μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα κακοποίησης το "χτύπα σαν άντρας" αναμοχλεύει δυσάρεστες αναμνήσεις. Με αυτό το σκεπτικό, ωστόσο, θα έπρεπε στην ουσία να απαγορεύσουμε το δημόσιο λόγο γιατί στον καθένα μας είναι πιθανό να ξυπνήσουν δυσάρεστες αναμνήσεις από το οτιδήποτε...

Μια διαφήμιση αυτοκινήτου, για παράδειγμα, ενδεχομένως να θυμίσει σε κάποιον ένα αγαπημένο του πρόσωπο που χάθηκε σε τροχαίο ή ένα σχόλιο για το πάχος κάποιου να θεωρηθεί προσβλητικό για όλους τους ευτραφείς της οικουμένης. Με αυτό το σκεπτικό, εξάλλου, θα οφείλαμε να απαγορεύσουμε και κάθε τι που ανακινεί στερεότυπα, όπως το "τίμα τα παντελόνια που φοράς", "φέρσου αντρίκεια" ή "μην κάνεις σαν γυναικούλα". Ας μας φτιάξουν, επομένως, οι βασιλικότεροι του βασιλέως αμύντορες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μια λίστα με τις επιτρεπτές φράσεις για να μπορέσει να γελάσει κι ο κάθε πικραμένος κομπλεξικός με τον υπολανθάνοντα φασισμό τους...

Θα μου πείτε, "εδώ ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικώς, με αυτά ασχολείσαι;". Κι όμως, αποτελούν μια επιπλέον απόδειξη ότι τα έξι χρόνια μνημονίων και τα πολύ περισσότερα που υποδεχόμαστε πρόσφυγες και μετανάστες δεν έχουν καταφέρει να μας κάνουν αν όχι αλληλέγγυους, τουλάχιστον ανεκτικότερους με το διαφορετικό. Βεβαίως και οι Έλληνες στο προσφυγικό ζήτημα έχουν επιδείξει περισσότερο ανθρωπισμό από κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό, μόνο που φοβάμαι πως κι εμείς αν ήμασταν τοποθετημένοι ως χώρα στο Λουξεμβούργο, για παράδειγμα, θα πετούσαμε το μπαλάκι στην αντίστοιχη "Ελλάδα" για να βγάλει το φίδι από την τρύπα...

Ας μην λησμονούμε, εξάλλου, πως η Ειδομένη αλλά και τα περισσότερα κέντρα στέγασης προσφύγων συνιστούν πλήγμα στον πολιτισμό μας. Σταυρώνουμε κάθε ημέρα μικρούς Χριστούς αλλά τη Μεγάλη Εβδομάδα στρεφόμαστε εναντίον εκείνων που σταύρωσαν τον ορίτζιναλ Ιησού. Λες κι αν εκείνος ξανακατέβαινε στη γη δεν θα έβρισκε μπροστά του της ίδιας πάστας σταυρωτήδες...


  

Μέσε ρατσιστάκο, το ότι γεννήθηκες στην Κάτω Ραχούλα είναι κομμάτι τού βιογραφικού σου, όχι προσόν...

Οταν κάποιος έχει αποφασίσει ή έχει αναγκαστεί από χίλιους δυο λόγους να ζωστεί με εκρηκτικά και να πάρει μαζί του στον θάνατο εκατοντάδες ανθρώπους είναι αδύνατο να τον αντιμετωπίσεις, όσα αυστηρά μέτρα ασφαλείας κι αν πάρεις. Τί σημαίνει αυτό; Πως φροντίζεις αυτός ο άνθρωπος να μην πάρει ποτέ την απόφαση να θυσιάσει την ίδια του τη ζωή για μια θρησκοληψία ή να διαμορφώσεις κοινωνικές συνθήκες που να μην ευνοούν τη δημιουργία τέτοιων καταστάσεων. Σε αυτόν τον τομέα η ευθύνη τής Δύσης είναι διπλή: πρώτον, λόγω της ιμπεριαλιστικής-αποικιοκρατικής της πολιτικής, στο πλαίσιο της οποίας χρησιμοποιείται συχνά βία, έχει προκαλέσει ή ανεχθεί εθνικούς διχασμούς, εμφύλιες συρράξεις και διακρατικές συγκρούσεις οι οποίες γεννούν το μίσος σε βάρος της...

Το ότι κάποιος, για παράδειγμα, χάνει την οικογένειά του ως παράπλευρη απώλεια σε έναν αεροπορικό βομβαρδισμό των αμερικανών ή των ρώσων δεν σημαίνει πως δικαιολογείται μετά από λίγο καιρό να σκοτώσει 100 ανθρώπους σε μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη για να πάρει εκδίκηση. Η ατομική ευθύνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μην λαμβάνεται υπόψη στην πλανητική εξίσωση. Ποιός, όμως, μπορεί να ισχυριστεί χωρίς ντροπή πως η Δύση δεν έχει κι αυτή τη δική της ευθύνη γι' αυτόν τον βομβιστή αυτοκτονίας;...

Η δεύτερη ευθύνη τής Δύσης είναι αμεσότερη, αφού αφορά εκείνους που στρέφονται εναντίον της και οι οποίοι έχουν μεγαλώσει στα εδάφη της. Τα τρία τέταρτα των τρομοκρατών που έπληξαν το Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου είναι σπλάχνα της, μεγάλωσαν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες κι όλοι ξέρουμε τί σημασία έχει το κοινωνικό μας περιβάλλον για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και τής προσωπικότητάς μας. Συμφωνώ και πάλι πως το ότι κάποιος μεγαλώνει σε ένα γκέτο, στο κοινωνικό περιθώριο κι αποκλεισμό, στην ανεργία και στη φτώχεια δεν τον αθωώνει αν βγει ένα βράδυ στους δρόμους και "θερίσει" με ένα καλάσνικοφ όποιον βρει μπροστά του. Υπάρχουν, άλλωστε, πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που μεγάλωσαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και οι οποίοι διέπρεψαν στη ζωή τους...

Ούτε, ωστόσο, κι αυτό είναι δυνατό να απαλλάξει τη Δύση από την ευθύνη τής κοινωνικής απομόνωσης πολιτών της λόγω τής καταγωγής, της θρησκείας, των οικονομικών τους δυνατοτήτων ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Οταν στοχοποιείς τον οποιοδήποτε με βάση το χρώμα τού δέρματός του, το θρήσκευμα ή τον τόπο από τον οποίο έφτασε ο ίδιος ή οι γονείς και οι παππούδες του στα μέρη σου δεν δικαιούσαι να παριστάνεις την αρσακειάδα και να πέφτεις από τα σύννεφα όταν κάποιοι άσωτοι υιοί σου τινάζουν μια ημέρα τα πάντα στον αέρα...

Η κάθαρση, επομένως, του δράματος δεν θα επέλθει αν στείλουμε από έναν αστυνομικό έξω από το σπίτι κάθε κοινωνικώς κατατρεγμένου-υποψήφιου ή δρώντος τρομοκράτη, ακόμα κι αν πρακτικώς υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Το ζητούμενο για τη Δύση είναι να αφανίσει τις αιτίες που ωθούν ορισμένους ανθρώπους στα άκρα, να μην τους δίνει δηλαδή κανένα πάτημα για να δικαιολογούν τις δολοφονίες τους. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν, για παράδειγμα, γκρεμίζουμε τζαμιά ή απαγορεύουμε το χτίσιμό τους ούτε αν παρεμποδίζουμε την πρόσβαση μειονοτήτων στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην εργασία, σε υπηρεσίες και θεσμούς τους οποίους απολαμβάνει η πλειονότητα των κατοίκων μιας πόλης ή μιας χώρας. Χρειαζόμαστε περισσότερη και ποιοτικότερη ενσωμάτωση κι όχι κατάργηση των όποιων παροχών και διευκολύνσεων έχουν δοθεί μέχρι σήμερα σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση...

Η γλώσσα, η θρησκεία, η καταγωγή είναι παράγοντες που χωρίζουν τους λαούς μόνο όταν οι λαοί αρνούνται να γεφυρώνουν τις διαφορές τους και οικοδομούν οι ίδιοι διαχωριστικά τείχη. Το πρόβλημα δεν είναι η πολυπολιτισμικότητα. Αντιθέτως, αυτή είναι πλούτος για μια κοινωνία αν μάθει να την αξιοποιεί για να γίνεται καλύτερη κι όχι συντηρητικότερη. Η ελληνική ιδιοσυστασία δεν κινδυνεύει από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά από εκείνους που δεν κάνουν ό,τι μπορούν για να τους ενσωματώνουν στον ελληνικό τρόπο ζωής. Προσωπικώς νιώθω υπερήφανος για κάποιον με καταγωγή από το Κονγκό, το Μπαγκλαντές ή το Λίβανο που μιλά άπταιστα ελληνικά ή που προσπαθεί να επιβιώσει δουλεύοντας ολημερίς κι ολοβραδύς στον τοπο μας και ντροπή για τον μέσο ρατσιστάκο που το μόνο που έχει να προσάψει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πως δεν γεννήθηκαν στην Κάτω Ραχούλα όπως εκείνος...