Το ότι κάποιος, για παράδειγμα, χάνει την οικογένειά του ως παράπλευρη απώλεια σε έναν αεροπορικό βομβαρδισμό των αμερικανών ή των ρώσων δεν σημαίνει πως δικαιολογείται μετά από λίγο καιρό να σκοτώσει 100 ανθρώπους σε μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη για να πάρει εκδίκηση. Η ατομική ευθύνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μην λαμβάνεται υπόψη στην πλανητική εξίσωση. Ποιός, όμως, μπορεί να ισχυριστεί χωρίς ντροπή πως η Δύση δεν έχει κι αυτή τη δική της ευθύνη γι' αυτόν τον βομβιστή αυτοκτονίας;...
Η δεύτερη ευθύνη τής Δύσης είναι αμεσότερη, αφού αφορά εκείνους που στρέφονται εναντίον της και οι οποίοι έχουν μεγαλώσει στα εδάφη της. Τα τρία τέταρτα των τρομοκρατών που έπληξαν το Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου είναι σπλάχνα της, μεγάλωσαν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες κι όλοι ξέρουμε τί σημασία έχει το κοινωνικό μας περιβάλλον για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και τής προσωπικότητάς μας. Συμφωνώ και πάλι πως το ότι κάποιος μεγαλώνει σε ένα γκέτο, στο κοινωνικό περιθώριο κι αποκλεισμό, στην ανεργία και στη φτώχεια δεν τον αθωώνει αν βγει ένα βράδυ στους δρόμους και "θερίσει" με ένα καλάσνικοφ όποιον βρει μπροστά του. Υπάρχουν, άλλωστε, πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που μεγάλωσαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και οι οποίοι διέπρεψαν στη ζωή τους...
Ούτε, ωστόσο, κι αυτό είναι δυνατό να απαλλάξει τη Δύση από την ευθύνη τής κοινωνικής απομόνωσης πολιτών της λόγω τής καταγωγής, της θρησκείας, των οικονομικών τους δυνατοτήτων ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Οταν στοχοποιείς τον οποιοδήποτε με βάση το χρώμα τού δέρματός του, το θρήσκευμα ή τον τόπο από τον οποίο έφτασε ο ίδιος ή οι γονείς και οι παππούδες του στα μέρη σου δεν δικαιούσαι να παριστάνεις την αρσακειάδα και να πέφτεις από τα σύννεφα όταν κάποιοι άσωτοι υιοί σου τινάζουν μια ημέρα τα πάντα στον αέρα...
Η κάθαρση, επομένως, του δράματος δεν θα επέλθει αν στείλουμε από έναν αστυνομικό έξω από το σπίτι κάθε κοινωνικώς κατατρεγμένου-υποψήφιου ή δρώντος τρομοκράτη, ακόμα κι αν πρακτικώς υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Το ζητούμενο για τη Δύση είναι να αφανίσει τις αιτίες που ωθούν ορισμένους ανθρώπους στα άκρα, να μην τους δίνει δηλαδή κανένα πάτημα για να δικαιολογούν τις δολοφονίες τους. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν, για παράδειγμα, γκρεμίζουμε τζαμιά ή απαγορεύουμε το χτίσιμό τους ούτε αν παρεμποδίζουμε την πρόσβαση μειονοτήτων στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην εργασία, σε υπηρεσίες και θεσμούς τους οποίους απολαμβάνει η πλειονότητα των κατοίκων μιας πόλης ή μιας χώρας. Χρειαζόμαστε περισσότερη και ποιοτικότερη ενσωμάτωση κι όχι κατάργηση των όποιων παροχών και διευκολύνσεων έχουν δοθεί μέχρι σήμερα σε ανθρώπους που για διάφορους λόγους βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση...
Η γλώσσα, η θρησκεία, η καταγωγή είναι παράγοντες που χωρίζουν τους λαούς μόνο όταν οι λαοί αρνούνται να γεφυρώνουν τις διαφορές τους και οικοδομούν οι ίδιοι διαχωριστικά τείχη. Το πρόβλημα δεν είναι η πολυπολιτισμικότητα. Αντιθέτως, αυτή είναι πλούτος για μια κοινωνία αν μάθει να την αξιοποιεί για να γίνεται καλύτερη κι όχι συντηρητικότερη. Η ελληνική ιδιοσυστασία δεν κινδυνεύει από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά από εκείνους που δεν κάνουν ό,τι μπορούν για να τους ενσωματώνουν στον ελληνικό τρόπο ζωής. Προσωπικώς νιώθω υπερήφανος για κάποιον με καταγωγή από το Κονγκό, το Μπαγκλαντές ή το Λίβανο που μιλά άπταιστα ελληνικά ή που προσπαθεί να επιβιώσει δουλεύοντας ολημερίς κι ολοβραδύς στον τοπο μας και ντροπή για τον μέσο ρατσιστάκο που το μόνο που έχει να προσάψει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πως δεν γεννήθηκαν στην Κάτω Ραχούλα όπως εκείνος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου