Αν πολεμήσουμε τη βαρβαρότητα με βόμβες και κλειστά σύνορα, η βαρβαρότητα μας έχει ήδη κερδίσει...

Φαίνεται πως οι περισσότεροι τρομοκράτες τού Παρισιού ήταν γάλλοι υπήκοοι, οι οποίοι δεν έφτασαν στην Πόλη του Φωτός ως πρόσφυγες από τη Συρία. Ας υποθέσουμε ωστόσο, έτσι για να ευχαριστηθούν και οι διάφοροι ισλαμοφάγοι, πως είχαν φτάσει όλοι τους στη γαλλική πρωτεύουσα αφού πρώτα είχαν αφιχθεί στα ελληνικά νησιά. Ποιά θα ήταν η ενδεδειγμένη απάντηση της ΕΕ; Να κλείσει τα σύνορα των κρατών-μελών της και να καταργήσει τη Σένγκεν; Κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, με ποιό ανθρωπιστικό μέτρο θα μπορούσε η Ευρώπη τού Διαφωτισμού να αποδεχθεί τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων ή μεταναστών ως αντίποινα για την τζιχαντιστική φρικαλεότητα στο Παρίσι;...

Γι' αυτό κι αν τελικώς η αντίδραση της Δύσης σε αυτήν την παράνοια είναι η επιστροφή σε προηγούμενους αιώνες, τότε το Ισλαμικό Κράτος θα έχει βγει θριαμβευτής από όλη αυτήν την ιστορία, ακόμα κι αν τα γαλλικά αεροσκάφη τον ισοπεδώσουν στη Συρία. Γιατί ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός τής ελευθερίας και της δημοκρατίας και μια Ευρώπη δίχως αυτές τις αξίες στο προσκεφάλι της δεν είναι μια ήπειρος άξια να διασωθεί...

Μολονότι η Γαλλία συνέβαλε στη δημιουργία τού φονταμενταλιστικού τέρατος του Φρανκενστάιν με χρήματα κι όπλα έχει κάθε δικαίωμα να ανταποδώσει τα πλήγματα που δέχθηκε. Είναι καταδικασμένη, ωστόσο, να τα υποστεί ξανά αν πιστέψει ότι αποκλειστικώς με τους βομβαρδισμούς προπυργίων τού ISIS στη Συρία έχει ξεμπερδέψει με τη μάστιγα της διεθνούς τρομοκρατίας. Κι αυτό, βεβαίως, ισχύει για κάθε ιμπεριαλιστική χώρα που απλώνει τα δίχτυα της απανταχού στον πλανήτη, τον οποίο οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν μετατρέψει σε μια μεγάλη μπαρουταποθήκη. Η μάχη με το φανατισμό δεν δίνεται κυρίως με όλμους και ρουκέτες αλλά στην καταπολέμηση των αιτιών που τον δημιουργούν...

Οταν νεαροί αποφασίζουν να ζωστούν με εκρηκτικά και να πεθάνουν για μια ιδεοληψία τότε οφείλουμε να αισθανθούμε την απελπισία τους, όχι φυσικά για να τη μιμηθούμε αλλά για να κοιταχτούμε καλύτερα στον καθρέφτη και να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη που οδήγησαν στην τραγωδία. Τα σημερινά θύματα-σε επίπεδο ηγεσίας κι όχι λαού- ήταν χθεσινοί θύτες και το αντίστροφο. Αν οι πιο σώφρονες δεν διακόψουν αυτόν το φαύλο κύκλο θα αναγκαστούμε αργά ή γρήγορα να βιώσουμε μια πραγματικότητα την οποία πιστεύαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας το 1945...

Στη φρικαλεότητα δεν απαντάς ούτε με φρικαλεότητα ούτε με φυλετικό ή θρησκευτικό ρατσισμό. Οι αιτίες, άλλωστε, που κάποιοι στέλνονται για να τιναχτούν στον αέρα ξεπερνούν τις θρησκείες και συμπυκνώνονται σε διόλου φανταχτερές έννοιες όπως είναι το ατομικό συμφέρον. Η απάντηση που θα δώσουμε ως ανθρωπότητα στην κτηνωδία οφείλει, αν μη τί άλλο, να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη ό,τι επακολούθησε την 11η Σεπτεμβρίου 2001 ώστε να μην επαναληφθούν τα εγκληματικά σφάλματα, με άλλους πρωταγωνιστές, 14 χρόνια αργότερα. Οσα σύνορα και να κλείσουμε, όσα αεροδρόμια κι αν μετατρέψουμε σε φρούρια, όσα ατομικά δικαιώματα κι αν περιορίσουμε ο κίνδυνος θα βρίσκεται πάντα έξω από την πόρτα μας όσο η βία παραμένει η αποκλειστική μας απόκριση στη βία...