Εθνικιστές κι εθνομηδενιστές σε ποντιακό ανέκδοτο που δεν βγάζει γέλιο...

Εχει, αλήθεια, σημασία για όσους δεν δικηγορούν στα διεθνή δικαστήρια αν η σφαγή των Ποντίων ήταν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση; Μάλλον όχι. Τότε γιατί όλος αυτός ο ντόρος; Γιατί αυτός ο λαός πασχίζει ακόμα, ύστερα από σχεδόν 200 χρόνια από το σχηματισμό τού νεοελληνικού κράτους, να βρει το νέο στίγμα του στον παγκόσμιο χάρτη. Γι' αυτό κι άγεται και φέρεται είτε από εθνικιστές είτε από εθνομηδενιστές, επειδή προσπαθεί ακόμα- πόσω μάλλον ύστερα από τρία μνημόνια στην πλάτη του- να εφεύρει ό,τι θα τον κάνει να ξεχωρίσει επιτέλους από τη βαριά σκιά τής αρχαιότητας, που ναι μεν τον προστατεύει ανά τους αιώνες αλλά του κρύβει και τον ήλιο. Οσοι ταυτίζουν οτιδήποτε θετικό με την Ελλάδα κι εκείνοι που την απαξιώνουν ολοκληρωτικώς ανήκουν στην πραγματικότητα στο ίδιο κι όχι σε διαφορετικά στρατόπεδα, πάσχουν από το ίδιο κόμπλεξ κατωτερότητας κι εν τέλει πνίγουν την αλήθεια στο ίδιο ποτάμι, που άλλοτε ρέει προς τη μισαλλοδοξία κι άλλοτε προς τη δουλοπρέπεια...

Αν στεκόμασταν ως έθνος γερότερα στα πόδια μας δεν θα φοβόμασταν την Ιστορία. Αντιθέτως θα τη σεβόμασταν είτε ως πρότυπο είτε ως παράδειγμα προς αποφυγή και θα τη διδάσκαμε στα παιδιά μας αναλλοίωτη από πολιτικάντικες μικροπρέπειες. Δεν μισώ τους τούρκους ούτε τους θεωρώ τη μεγαλύτερη απειλή για τους έλληνες. Ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών, κατοικεί στις Εκάλες και μας ζητά θυσίες για να μην χρειαστεί ο ίδιος να πουλήσει κάποιο από τα ιδιωτικά του αεροσκάφη. Πώς να το κάνουμε ωστόσο; Οι έλληνες δεν έφυγαν από τον Πόντο, την Πόλη και τη Μικρασία γιατί κέρδισαν ταξίδι σε κάποιο τηλεπαιχνίδι, δεν δούλευαν στα αμελέ ταμπουρού από χόμπι ούτε "συνωστίζονταν" στο λιμάνι τής Σμύρνης γιατί τους ήρθε μια ημέρα στα ξαφνικά η επιθυμία να γνωρίσουν τις ομορφιές και της "Παλιάς Ελλάδας"...

Υποχρεώθηκαν στην προσφυγιά γιατί αν έμεναν εκεί που ζούσαν για αιώνες τούς περίμενε ατιμωτικός θάνατος, όπως συνέβη άλλωστε με χιλιάδες συμπατριώτες τους. Γι' αυτό και είναι ιστορικός τραγέλαφος να ζουν ανάμεσά μας απόγονοι των ξεριζωμένων ελλήνων των αλησμόνητων πατρίδων οι οποίοι να συνοδοιπορούν με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και να αγνοούν πως οι σύριοι του 2015 δεν είναι παρά η ιστορική επανάληψη του αγώνα των γιαγιάδων και των παππούδων τους σε μια γη που δεν την ένιωθαν δική τους...

Κανένας Φίλης δεν μπορεί να ξεπλύνει το αίμα τού ποντιακού ελληνισμού, όπως κανένας Γκρούεφσκι δεν είναι δυνατό να πείσει πως ο Αλέξανδρος ο Γ' ήταν σλάβος. Οι ακραίες αντιδράσεις, επομένως, σε εθνομηδενισμούς ή αλυτρωτισμούς δεν τιμούν εκείνους που προχωρούν σε αυτές. Πόσω μάλλον όταν κάποιοι ανάμεσά τους αποδεικνύονται α λα καρτ ευαίσθητοι, αφού, για παράδειγμα, αρνούνται το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Οι γενοκτονίες, όμως, δεν είναι πιάτα ημέρας να τα επιλέγουμε ή να τα απορρίπτουμε κατά το δοκούν...

Οσοι, π.χ., θέλουμε να δούμε την παγκόσμια αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους δεν μας επιτρέπεται να κρύβουμε τα μάτια μπροστά στη φρίκη που σκορπούν εκείνοι που μαχαιρώνουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους μόνο και μόνο γιατί είναι ισραηλινός. Η τυφλή βία δεν εξαγνίζεται από τη δίψα για ελευθερία. Αν εξαγνιζόταν, αυτός ο κόσμος θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο φρενοκομείο από όσο είναι σήμερα. Δυστυχώς, όμως, ο δημόσιος λόγος σχεδόν μονοπωλείται από τις εκφάνσεις τού εθνικισμού και του εθνομηδενισμού. Οι έλληνες είτε είναι οι απόλυτοι άγιοι είτε οι απόλυτοι αμαρτωλοί για εκείνους που κρατούν τα γκέμια τής δημόσιας σφαίρας. Και κάπου εκεί η ιστορική αλήθεια συνεχίζει το ατέρμονο μοιρολόι της...