Ρε, λες στο τέλος να κερδίσουμε;...

Με μια επιφανειακή ανάλυση ακούγεται παράδοξο ο ΣΥΡΙΖΑ να καλεί τους πολίτες σε συμμετοχή στην αυριανή γενική απεργία. "Μα, μας ζητούν να δείξουμε την αντίθεσή μας στα μέτρα που εκείνοι ψήφισαν;", είναι το εύλογο ερώτημα. Η απάντηση, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη. Από τον περασμένο Ιούλιο, όταν η κυβέρνηση ηττήθηκε στην προσπάθειά της να τελειώσει με την εποχή των μνημονίων, ζούμε τον παραλογισμό η Αριστερά να εφαρμόζει, λειαίνοντας όσο μπορεί τις γωνίες του, ένα σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Κάποιοι θα την ήθελαν να παραιτείται και να αναλαμβάνει ξανά το ρόλο που κρατούσε εδώ και δεκαετίες, αυτόν της χωρίς ευθύνη αντιπολίτευσης. Αυτοί, καλώς ή κακώς, καταδικάστηκαν από τον ελληνικό λαό στις 20 Σεπτεμβρίου να παρακολουθούν τις εξελίξεις από τον καναπέ τού σπιτιού τους και να περιφέρουν τη μιζέρια τους από κανάλι σε κανάλι, στα ίδια που έχουν μετατρέψει τον Γ. Πανούση σε εθνικό ήρωα της ολιγαρχίας...

Οταν, ωστόσο, η ζωή σού δίνει λεμόνια φτιάχνεις λεμονάδα κι αυτό αποφάσισε να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, για τον οποίο η κατηγορία τής μετάλλαξης είναι άδικη. Ο πρωθυπουργός δεν έχει πάψει να είναι Αριστερός κι αυτό φαίνεται κι από τη σκληρή διαπραγμάτευση που διεξάγεται αυτές τις ημέρες για τα "κόκκινα" δάνεια και τις 100 δόσεις ή από αυτή που θα δοθεί στη συνέχεια για τις εργασιακές σχέσεις και την αναδιάρθρωση του χρέους. Συνθηκολογήσαμε, αλλά δεν δώσαμε τα κλειδιά τής χώρας. Εχει καταλάβει, ωστόσο, κι ο Αλέξης Τσίπρας για τα καλά πως τα κάστρα γκρεμίζονται ευκολότερα όταν βρίσκεσαι μέσα σε αυτά παρά όταν ρίχνεις πέτρες απέξω...

Σε αυτήν τη μάχη, που μόνο τελειωμένη δεν είναι, η κυβέρνηση της Αριστεράς δείχνει, άλλωστε, να αποκτά όλο και περισσότερους συμμάχους. Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, για παράδειγμα, στην Πορτογαλία αποτράπηκε και είναι πιθανό τις επόμενες ημέρες να σχηματιστεί και στην Ιβηρική αριστερή κυβέρνηση. Κανένας δεν αποκλείει, εξάλλου, σε ένα μήνα στην Ισπανία να συγκροτηθεί αριστερόστροφη κυβέρνηση με τη συμμετοχή των Podemos. Στην Ιταλία, εξάλλου, δημιουργήθηκε νέο αριστερό κόμμα με δυναμική, η Sinistra Italiana, στη Γαλλία ο Φρ. Ολάντ επιτέλους ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στο γερμανικό καλβινισμό, ενώ αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Μεγάλη Βρετανία είναι ένας μαρξιστής...

Από τη στιγμή, άλλωστε, που ηττηθήκαμε το καλοκαίρι έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι για να αλλάξουμε την Ευρώπη χρειαζόμαστε συμμάχους κι αυτοί αυξάνονται και πληθύνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αν, μάλιστα, προσθέσετε το προσφυγικό ζήτημα, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί διαπραγματευτικό ατού για την Ελλάδα-όσο σκληρό κι αν διαβάζεται αυτό για τα θύματά του- σύμφωνα με όσα μεταδίδουν και ξένα μέσα ενημέρωσης, τότε γίνεται αντιληπτό πως μπορούμε ακόμα να κερδίσουμε τον πόλεμο...

Είναι όλα αυτά αρκετά; Οχι βεβαίως. Απαιτείται κυρίως η Γερμανία να κατανοήσει πως είναι και προς το συμφέρον της να χαλαρώσει το λουρί τής άγριας λιτότητας και της φορομπηχτικής πολιτικής σε βάρος των μικρομεσαίων. Η Ανγκ. Μέρκελ μοιάζει να το συμμερίζεται όλο και περισσότερο, αλλά από την άλλη ο Β. Σόιμπλε είναι πιο αμετακίνητος από ποτέ σε έναν εσωτερικό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων που με τα σημερινά δεδομένα, λόγω και του προσφυγικού, τον ευνοεί. Γι' αυτό και η συμμετοχή στη γενική απεργία κι εκείνων που ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές και δεν το έχουμε μετανιώσει είναι πιο απαραίτητη από ποτέ...

Ο αγώνας ήταν πάντοτε ταξικός κι όσο η Ευρώπη και το ΔΝΤ απαγορεύουν την έλευση της κοινωνικής δικαιοσύνης στην πατρίδα μας οφείλουμε να τους αντιστεκόμαστε όπως κι όσο μπορούμε. Βρισκόμαστε, πάντως, πολύ κοντύτερα στο ξέφωτο από όσο ίσως πιστεύουμε κι αυτό οφείλεται και στις προσπάθειες κι εκείνων, όσο λίγοι ή πολλοί κι αν είναι, που δεν έχασαν την ψυχή τους λόγω της κατάληψης της εξουσίας. Στο τέλος θα νικήσουμε γιατί είναι αδύνατο να ηττηθούμε, όπως θα έγραφε κι ο Αλέκος Παναγούλης...