Η Μέρκελ έβαλε τον πήχη πολύ χαμηλά για τον διάδοχό της...

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν δημιούργησε τις κρίσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί, όπως την κατάρρευση του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος ή την κρίση τής ευρωζώνης, ωστόσο οι θεραπείες που επέλεξε ήταν καταστροφικές για τα υπόλοιπα κράτη- μέλη τής ΕΕ, ιδίως για την Ελλάδα. Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πως ήταν καγκελάριος της Γερμανίας, συνεπώς ήταν τα συμφέροντα του γερμανικού λαού που θα έπρεπε να περιφρουρήσει πρωτίστως. Κι αυτά προστάτευσε- περισσότερο φυσικά της γερμανικής άρχουσας τάξης- μόνο που η Γερμανία βαυκαλίζεται την θέση τής ατμομηχανής τής Ευρώπης κι αυτή η θέση δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις...

Σε αυτό το πλαίσιο, αν επιθυμεί κάποιος μια δίκαιη αποτίμηση της καγκελαρίας Μέρκελ θα όφειλε να απαντήσει στο ερώτημα αν η ΕΕ είναι καλύτερη σήμερα σε σχέση με το 2005, όταν κι ανάλαβε την καγκελαρία. Και μόνο το Brexit, το οποίο σε σημαντικό βαθμό χρεώνεται στις πολιτικές made in Berlin, θα αρκούσε για να δοθεί αρνητική απάντηση. Είναι ακριβώς, άλλωστε, αυτή η ένταση των επιμέρους εθνικισμών εξαιτίας και του γερμανικού imperium που θα στοιχειώνει τις εκτιμήσεις των ιστορικών τού μέλλοντος για τη σιδηρά κυρία τού 21ου αιώνα...

Όσον αφορά τη θεοποίηση της λιτότητας, όταν η ίδια η Μέρκελ παραδέχθηκε ότι ζήτησε από τους Έλληνες πάρα πολλά, τι χρεία έχουμε άλλων αποδείξεων ότι η μνημονιακή ρητορική των μενουμεευρωπαίων ήταν τουλάχιστον έωλη; Οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες θα της είναι αιωνίως ευγνωμονούσες, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για τον ελληνικό λαό που βίωσε απώλεια εισοδήματος πολεμικών επιπέδων χωρίς να ήταν αναγκαίο να τη ζήσει. Εν ολίγοις, στους Γερμανούς η Ανγκελα μπορεί να λείψει, αλλά έχει βάλει τόσο χαμηλά τον πήχη για την ευρωπαϊκή ενοποίηση με τη διστακτικότητα, την αλαζονεία και τις λανθασμένες αποφάσεις της που ο διάδοχός της θα είναι πολύ δύσκολο να μην τον περάσει...  

  

 
 

Το ενοχικό σύνδρομο ριζοσπαστισμού δεν ταιριάζει σε ριζοσπαστικές εποχές...

Αν κάθε φορά ένας πρωθυπουργός αποκομματικοποιούσε το κράτος όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικώς, τότε αυτό το κράτος θα ήταν αποκομματικοποιημένο από την ημερομηνία ίδρυσής του. Επειδή, όμως, αυτό δεν συνέβη ποτέ, ούτε επί ΣΥΡΙΖΑ, αφήστε με να έχω πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο η πρόσφατη εξαγγελία Τσίπρα από το βήμα τής ΔΕΘ θα ευοδωθεί. Ο έλεγχος, άλλωστε, των αρμών τής εξουσίας, όπως είχε προαναγγείλει ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης σε προηγούμενη ΔΕΘ, δεν ταιριάζει με τη συγκρότηση ενός μη μονοκομματικού κράτους...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι σήμερα πιο έμπειρος και λιγότερο λαϊκιστής από όσο ήταν το 2015. Από την άλλη, όμως, διακρίνω στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ένα ενοχικό σύνδρομο σε σχέση με το ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό παρελθόν του και δεν είναι μόνο η προσπάθεια προσέλκυσης της μεσαίας τάξης που τον κάνει πιο μετριοπαθή και στη ρητορική του. Σαν να ντρέπεται, για παράδειγμα, για τα "go back madame Merkel" μολονότι και η ίδια η καγκελάριος στην ουσία δικαίωσε πρόσφατα τα όσα έλεγε η Αριστερά την περίοδο των μνημονίων...

Πολύ φοβάμαι πως στην Κουμουνδούρου δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι εποχές είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ριζοσπαστικές σε σύγκριση με το 2015. Φυσικά και υπάρχει τώρα μια αμηχανία με δεδομένο ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα η πανδημία, αλλά κι από μόνο του το ισχυρό κίνημα των αντιεμβολιαστών αποδεικνύει ότι εκεί έξω βρίσκονται πολλοί που δικαίως ή αδίκως δεν πιστεύουν σε οτιδήποτε τους λέει το κατεστημένο. Ακόμα κι αν τους πει πως στις έντεκα το πρωί είναι ημέρα εκείνοι θα απαντήσουν πως στην Αυστραλία νυχτώνει... 

Δεν ισχυρίζομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να προσεταιριστεί τις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις, αλλά να τις κατανοήσει και να τις συμπαρασύρει στον ορθό λόγο και στον 21ο αιώνα, όπως  π.χ. και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ή το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Διαφορετικά, η άκρα δεξιά όλο και θα κυριαρχεί περισσότερο στο εσωτερικό των κεντροδεξιών κομμάτων, όπως συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα...

 
 

Ανγκελα, γιατί μας πρόδωσες;...

Με την αποχώρηση της Ανγκ. Μέρκελ κλείνει ο κύκλος των πολιτικών που ασχολήθηκαν με το ελληνικό δράμα την περασμένη δεκαετία, ανοίγουν πιο εύκολα τα στόματά τους και ουσιαστικώς επιβεβαιώνονται όσα υποστηρίζαμε εδώ και χρόνια όσοι όλοι σταθήκαμε απέναντι στα μνημόνια και διαψεύδονται πανηγυρικώς όσοι τα υποστήριζαν μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους. Έρχεται σήμερα η υπό αποχώρηση καγκελάριος να μας πει πως η δυσκολότερη στιγμή τής θητείας της ήταν όταν ζήτησε τόσο πολλά από την Ελλάδα. Αλήθεια; Κι εμείς που νομίζαμε πως και λίγα ήταν γιατί ήμασταν τα κακά παιδιά τής Ευρώπης και θα έπρεπε να αυτομαστιγωνόμαστε μέχρι να παγώσει η κόλαση...

Έχουν προηγηθεί εξομολογήσεις άλλων πρωταγωνιστών για το ότι, ανάμεσα σε άλλα, τα μνημόνια δίχως σοβαρό "κούρεμα" δημόσιου χρέους επιβλήθηκαν για να μην χρεοκοπήσουν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες ή πως οι πολλαπλασιαστές που επιλέχθηκαν ήταν λανθασμένοι, πως τα μέτρα ήταν τιμωρητικά κι όχι εποικοδομητικά κι άλλα "ωραία" τα οποία βεβαίως δεν εφαρμόστηκαν πάνω σε πειραματόζωα, αλλά σε ανθρώπους. Θυμάστε τι έλεγαν τότε οι βασιλικότεροι του βασιλέως; Πως και λίγα μας επιβάλλουν και πως πρόκειται για μεταρρυθμίσεις που αν δεν μας τις είχαν επιβάλει θα έπρεπε να το είχαμε κάνει μόνοι μας. Το φαρμάκι το αντιμετώπιζαν ως φάρμακο, τη βίαιη αναδιανομή πλούτου ως κοινωνική δικαιοσύνη και τον φτωχοδιάβολο σαν να ήταν ένας από τις 300 οικογένειες μεγαλοεπιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολιτικών που σιτίζονται και σήμερα από το δημόσιο ταμείο...

Για εκατομμυριοστή φορά επαναλαμβάνω πως δεν ήταν κάθε λέξη των μνημονίων και κάθε εφαρμοστική τους διάταξη καταστροφική για την κοινωνική πλειοψηφία. Σαφώς υπήρχαν και προβλέψεις τους που θα οφείλαμε να είχαμε εφαρμόσει εδώ και δεκαετίες. 

Δεν ήταν, ωστόσο, αυτός ο πυρήνας τους, η κεντρική τους φιλοσοφία, η στόχευσή τους κι αυτό αποδεικνύεται από τις ολοένα κι αυξανόμενες εξομολογήσεις  των εμπνευστών τους τώρα που δεν έχουν καρέκλες και οι αποτιμήσεις τους είναι ειλικρινέστερες. Κι αν η Ανγκ. Μέρκελ εκτίθεται μια φορά οι ελληνικής κοπής "Γερούν γερά μενουμεευρωπαίηδες" εκτίθενται εκατό... 

Δεν τους βάζω, πάντως, όλους στο ίδιο τσουβάλι. Κάποιοι πίστεψαν ειλικρινώς στις αγαθές προθέσεις τής εσπερίας. Κάποιοι άλλοι, όμως, κρύφτηκαν πίσω από τους Ευρωπαίους για να αποκρύψουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες για τη χρεοκοπία τής χώρας και για να συνεχίσουν να την απομυζούν χρεοκοπημένη κι αναστυλωμένη αργότερα χάρη στους αναρχοάπλυτους της Αριστεράς... 

 

 
 

Η Μέρκελ κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιώσει τον Λαφαζάνη...

Η Βόρεια Ρηνανία- Βεστφαλία θεωρείται το πιο φτωχό γερμανικό κρατίδιο. Θα το άφηνε αβοήθητο το Βερολίνο στην περίπτωση που πέθαιναν σε αυτό εκατοντάδες άνθρωποι λόγω τού κοροναΐού, είχε επιβληθεί απόλυτη καραντίνα και η οικονομία του είχε υποστεί ανυπολόγιστες ζημιές; Μάλλον όχι, μάλλον δηλαδή η Ανγκ. Μέρκελ θα το βοηθούσε με όποιο τρόπο μπορούσε, ακόμα και με δανεικά κι αγύριστα λεφτά για να το διασώσει, ιδίως στην περίπτωση που έχουν βάση τα σενάρια για επιδίωξή της να είναι ξανά υποψήφια καγκελάριος. Θα έπραττε, δηλαδή, ό,τι αρνείται γι' άλλη μια φορά να κάνει για τα κράτη- μέλη τής ΕΕ που έχουν σήμερα ανάγκη...

Αν, όμως, οι πιο ισχυροί τής Ευρώπης, όπως αποδείχθηκε με την Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια, δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κομμάτι τής ευημερίας τους για το κοινό καλό, για ποια ενωμένη Ευρώπη μπορούμε να μιλάμε; Η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία και η Φινλανδία, που κλείνουν την πόρτα στην αλληλεγγύη, δικαιώνουν στην ουσία, όσο τρομακτικό κι αν διαβάζεται, το Brexit, την Μ. Λε Πεν, τον Π. Λαφαζάνη και κάθε άλλον ευρωσκεπτικιστή, όποιες κι αν είναι οι ενστάσεις του για το κοινό οικοδόμημα. Η ΕΕ είναι απαραίτητη και στη λιακάδα, αλλά από το πώς φέρεται στην καταιγίδα είναι που δικαιώνει τους ιδρυτές της ή τους αναγκάζει να τρίζουν τα κόκαλά τους...

Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη και για να το επιτύχουμε πρέπει να έχουμε μια θέση στο τραπέζι. Αν η Γηραιά Ήπειρος δεν θέλει να μείνει παγκόσμιος ουραγός, οφείλει να σκέφτεται και να δρα ως ένα ενιαίο κράτος, το οποίο δεν αφήνει όμως κανέναν πίσω.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν είναι δηλαδή να λειτουργεί μόνο ως ευνοϊκό πεδίο επέκτασης των γερμανικών εξαγωγών, δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξής της κι ας διαλυθεί μια ώρα αρχύτερα και τα φτωχότερα κράτη- μέλη να φτιάξουν μια δική τους ένωση. Η Ελλάδα ήταν μόνη της το 2015 όταν έλεγε το αυτονόητο, το οποίο βεβαίως δεν ασπάζονταν οι γερμανολάτρεις που τότε έπιναν νερό στο όνομα της Ανγκ. Μέρκελ και τώρα απορούν με τη στάση της. Σήμερα, όμως, έχει την ατυχία να κυβερνάται από έναν άνθρωπο που είναι κάθε λέξη των μνημονίων αυτής της χώρας κι ασμένως θα αποδεχθεί ένα νέο προκειμένου να κάνει καλύτερα τη δουλειά των ολιγαρχών κολλητών του...

Άλλη μια φιέστα για την Γιάννα ή λεφτά για εργαζόμενους-άνεργους;...

Ο κοροναΐός έβγαλε τον Κ. Μητσοτάκη από τη δύσκολη θέση να εφαρμόσει τέταρτο μνημόνιο με τη χώρα εκτός μνημονίων, προκειμένου να έχει άλλοθι για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του. Ούτε απασχολεί τον πρωθυπουργό μας ότι ακόμα και η Ευρώπη έβαλε στην άκρη το σύμφωνο σταθερότητας ή ετοιμάζεται να εκδόσει ευρωομόλογο και να ρίξει χρήμα προκειμένου να μην έχουμε μια επανάληψη του 2008. Στη Σύνοδο Κορυφής θα παραμείνει σιωπηλός, ελπίζοντας η Ανγκ. Μέρκελ να πατήσει πόδι κι έτσι να μπορέσει απερίσπαστος να μας επιστρέψει στον εργασιακό μεσαίωνα που μόλις είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε από αυτόν...


Παραζαλισμένοι από τον ιό δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα ότι με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου η κυβέρνηση στην ουσία έχει μετατρέψει όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα σε εν δυνάμει άνεργους ή με μισό μισθό και δώρο Πάσχα το καλοκαίρι κι αν. Κι αυτό μολονότι θα μπορούσε να αξιοποιήσει, πέρα από τα ευρωπαϊκά λεφτά των 12 δισ. ευρώ και τα άλλα που ευελπιστούμε πως θα ακολουθήσουν, και το «μαξιλαράκι» των 37 δισ. ευρώ που άφησε κληρονομιά ο «τρισκατάρατος» ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Κ. Μητσοτάκης κι ο Γ. Στουρνάρας απαιτούσαν πιστοληπτική γραμμή, δηλαδή νέο μνημόνιο. Η νεοφιλελεύθερη- ακροδεξιά αγέλη που μας κυβερνά, ωστόσο, έχει βρει την ευκαιρία λόγω τού «άγιου κοροναΐού» να υλοποιήσει τις ιδεοληψίες της, πάντοτε, βεβαίως, για τη σωτηρία τής πατρίδας...


Του χρόνου η «σεπτή» μας κυβέρνηση ετοιμάζει φιέστες για τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, υπό τη μπαγκέτα τής εθνικής μας διοργανώτριας Γ. Αγγελοπούλου. Καλώς να τα γιορτάσουμε, μήπως όμως θα ήταν προτιμότερο αντί να σπαταλήσουμε χρήματα που δεν έχουμε σε παράτες και φανφάρες- όπως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 2004- να δοθεί το μεγαλύτερο κομμάτι τού προϋπολογισμού γι’ αυτό το πανηγύρι στην εξασφάλιση μισθών και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας;...


Και, αλήθεια, το μεγάλο κεφάλαιο αυτής της χώρας, που μας έφερε και τον κοροναΐό κι όχι οι ικέτες τής Γης, πότε, επιτέλους, θα επεκταθεί από τη φιλανθρωπία στην ανάληψη της ευθύνης του για το ότι λίγοι κονομάνε και σήμερα σε βάρος των πολλών; Θα μου πείτε, πάντως, και με το δίκιο σας, εδώ ο Αλέξης Τσίπρας προσκύνησε τους εφοπλιστές, θα τους βάλει χέρι ο ομοτράπεζός τους Κ. Μητσοτάκης;...

Τι να τι κάνεις τις ξένες γλώσσες αν δεν θες να κακοκαρδίζεις;

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα αποκαλούσε ποτέ κάποιον διευθύνοντα σύμβουλο «τσέο». Τα αγγλικά του, όπως και τα γερμανικά και τα γαλλικά του, είναι πολύ καλύτερα της Κ. Νοτοπούλου ή ενός μέσου Έλληνα. Τον φαντάζομαι, άλλωστε, να συνεννοείται άψογα στη μητρική τους γλώσσα με τους ιθύνοντες της Siemens για τα «μαύρα» ταμεία της ή με τους ιδιοκτήτες τού σπιτιού του Βολτέρου στο Παρίσι για την αγορά του με «μαύρο» χρήμα…

Ωστόσο, ο πολύ καλός χειρισμός ξένων γλωσσών από την πλευρά του πρωθυπουργού δεν τον έχει ωφελήσει σε τίποτα όσον αφορά την ενίσχυση της διπλωματικής θέσης της χώρας στο εξωτερικό και της ποιότητας ζωής των πολιτών της. Προκειμένου να μην κακοκαρδίσει τους συνομιλητές του δεν είπε κουβέντα στην Ανγκ. Μέρκελ για τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων ή στον Τ. Ερντογάν για τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο και τις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ. Τι να τα κάνεις, επομένως, τα πτυχία αν δεν είσαι διατεθειμένος να τα χρησιμοποιείς προκειμένου να υπερασπίζεσαι τα λαϊκά κι εθνικά συμφέροντα;… 

Το ίδιο συμβαίνει και με τον υπουργό Τουρισμού, Χ. Θεοχάρη, ο οποίος ενώ είχε πληροφορηθεί εδώ και δύο μήνες από πρώτο χέρι για την κατάρρευση της Thomas Cook προτίμησε να κάνει τον Κινέζο από το να ενημερώσει την αγορά και να την θωρακίσει από την κατάρρευση της εταιρείας. Ούτε κι εκείνον ωφέλησε στην πράξη ο πολύ καλός χειρισμός της αγγλικής γλώσσας... 

Φυσικά και δεν είναι προς τιμή τους που πολιτικά πρόσωπα δεν γνωρίζουν καλά ξένες γλώσσες. Το ζητούμενο, όμως, είναι να τις χρησιμοποιείς για το καλό εκείνων που σε εκλέγουν κι όχι αποκλειστικώς και μόνο για το δικό σου πλουτισμό ή την πολιτική επιβίωση…

 

 

Γιάνη, ο δεύτερη φορά χρήσιμος ηλίθιος είναι σκέτο ηλίθιος...

Ο Γ. Βαρουφάκης δεν είναι αθώος τής αποτυχίας τού 2015 να σκίσει η κυβέρνηση τα μνημόνια. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού αυτός ήταν ο βασικός διαπραγματευτής και η διαπραγμάτευσή του αποδείχθηκε πρόχειρη, ερασιτεχνική, απολίτικη, ναρκισσιστική κι εριστική δίχως να έχει στη διάθεσή του τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίσει τους δανειστές, οι οποίοι είχαν φροντίσει να πάρουν τις προφυλάξεις τους. Ο Γ. Βαρουφάκης, άλλωστε, επέλεξε να παρατείνει το δεύτερο μνημόνιο το Φεβρουάριο του 2015 και να πληρώνει τις δόσεις μία προς μία με συνέπεια το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς να έχουμε μείνει πανί με πανί. Κι όταν το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε ήταν έτοιμο πλέον να βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη με αντάλλαγμα μια οικονομική βοήθεια που δίνεται σε χώρες που αντιμετωπίζουν ανθρωπιστική κρίση τύπου Συρίας ο τότε υπουργός Οικονομικών επέλεξε την ηρωική παραίτηση για να μπορεί με τη βεβαιότητα της αποφυγής τού Grexit από τον "κακό" Τσίπρα να υπεραμύνεται της συνέπειάς του στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος...

Από την άλλη, ο Αλ. Τσίπρας δεν επέλεξε τον Γ. Βαρουφάκη μόνο για το διεθνές του προφίλ, το επικοινωνιακό του χάρισμα και την ιδεολογική του συγγένεια με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρωθυπουργός γνώριζε, μολονότι είχε πράγματι την ψευδαίσθηση πως στο τέλος θα υπερέβαινε τις δυσκολίες, ότι η προσπάθεια θα ήταν δύσκολη κι επομένως όποιος την αναλάμβανε θα είχε και το ανάλογο πολιτικό κόστος στην περίπτωση αποτυχίας. Γιατί, επομένως, να κάνει υπουργό Οικονομικών κάποιον συριζαίο κι όχι κάποιον "εξωτικό", τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή ως αποδιοπομπαίο τράγο ή χρήσιμο ηλίθιο;...

Ο Γ. Βαρουφάκης φαίνεται, όμως, πως δεν έχει διδαχθεί από το λάθος του και σήμερα είναι πρόθυμος να παίξει ξανά το ρόλο τού χρήσιμου ηλίθιου, αυτήν τη φορά προς όφελος της ΝΔ. Το ΜέΡΑ 25 θα είχε μια κάποια χρησιμότητα να έμπαινε στη Βουλή αν φαβορί για την πρωτιά ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ κι έψαχνε, στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας, κάποιον για να συνεργαστεί...

Αν, όμως, υποθέσουμε βασίμως πως η ΝΔ θα σχηματίσει κυβέρνηση, και μάλιστα αυτοδύναμη, την προσεχή Δευτέρα το μόνο που θα έχει κατορθώσει ο Γ. Βαρουφάκης θα είναι να έχει ψαλιδίσει τις όποιες πιθανότητες μη διολίσθησης σε μνημονιακές πολιτικές χάρη στο μόνο κόμμα εξουσίας τού προοδευτικού πόλου, το ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημα, άλλωστε, "τι Μητσοτάκης, τι Τσίπρας" με βάση το ότι και οι δύο ακολούθησαν μνημονιακές πολιτικές είναι πλαστό γιατί ο πρόεδρος της ΝΔ τις ενστερνίζεται, ενώ ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να τις εφαρμόσει. Ας με συγχωρήσει, συνεπώς, ο Γιάνης αν του πω πως ο δεύτερη φορά χρήσιμος ηλίθιος είναι σκέτο ηλίθιος...

Οι κότες το 'σκασαν...

Αν η τηλεμαχία των πέντε πολιτικών αρχηγών διεξαγόταν όπως και οι προηγούμενες, λίγο θα βοηθούσε τους πολίτες να βγάλουν συμπεράσματα κι ελάχιστα θα επηρέαζε το εκλογικό αποτέλεσμα. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική αναπτυγμένη, τρόπον τινά, χώρα τού κόσμου όπου δεν μπορούν να διεξαχθούν τελικοί αθλητικών διοργανώσεων με οπαδούς και των δύο ομάδων και ντιμπέιτ με όρους που να πλησιάζουν έστω τη σύγχρονη τηλεοπτική γλώσσα. Φυσικά, ακόμα κι αν οι κανόνες ήταν πολύ πιο ελαστικοί, πάλι μάχη εντυπώσεων θα δινόταν. Μόνο που τα χασμουρητά θα ήταν λιγότερα κι όλο και κάτι θα ξέφευγε από τους αρχηγούς μας...

Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω το φόβο, κυρίως του Κ. Μητσοτάκη, αλλά και των υπόλοιπων αρχηγών τής αντιπολίτευσης, για μία πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεση με τον Αλ. Τσίπρα. Προφανώς με τον αέρα τής άνετης νίκης στις ευρωεκλογές και των δημοσκοπήσεων ο πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει λόγο να ρισκάρει τα πάντα σε μια τηλεαναμέτρηση, ανεξαρτήτως αν στην Ελλάδα δεν έκριναν ποτέ το αποτέλεσμα...

Αυτός, ωστόσο, που φιλοδοξεί να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός τής χώρας οφείλει να είναι περισσότερο γενναίος, λιγότερο ηττοπαθής και σίγουρα όχι τόσο κρυψίνους για τις πολιτικές που σκοπεύει να ακολουθήσει. Αν φοβάται τον Αλ. Τσίπρα, πώς θα αντιμετωπίσει αύριο μεθαύριο τον Τ. Ερντογάν ή την Ανγκ. Μέρκελ;...

Ο Κ. Μητσοτάκης στην αρχή μιλούσε για οριζόντιες φοροελαφρύνσεις για όλους χωρίς να εξειδικεύει. Η κοινωνική δικαιοσύνη, όμως, και η δίκαιη ανάπτυξη δεν εξυπηρετούνται με το να πληρώνουν, για παράδειγμα, 100 ευρώ λιγότερα στην εφορία ο πλούσιος που μπορεί να δώσει χίλια κι ο φτωχός που μπορεί να δώσει ένα...

Με την άνεση που του δίνει η εικόνα τού φαβορί, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκαλύπτει πλέον ότι δεν θα υπάρξουν φοροελαφρύνσεις το 2019, το 2020 μόνο στο ΦΠΑ στην εστίαση, τον οποίο ήδη έριξε η σημερινή κυβέρνηση, κι όλα αυτά με την αίρεση πως θα μειώσει το στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα, που επίσης ήδη μείωσε αυτή η κυβέρνηση με τον εγγυοδοτικό λογαριασμό των 5,5 δισ. ευρώ. Η μείωση, έτσι κι αλλιώς, της φορολόγησης των πλούσιων με δέλεαρ τη δημιουργία νέων και καλών θέσεων εργασίας έχει ήδη εφαρμοστεί στο παρελθόν και στην Ελλάδα κι αλλού κι οδήγησε σε χρεοκοπίες και παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις. Το μόνο νέο, επομένως, που θα φέρει ο Κ. Μητσοτάκης αν δεν αποτρέψουμε την αυτοκαταστροφή μας θα είναι μνημόνιο "made by Koulis"...

Μέρκελ- Μακρόν γελάνε όταν ακούνε για πιο δημοκρατική Ευρώπη...

Η συζήτηση για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικώς ξεκινήσει ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα της χώρας κι αναρωτιέμαι κι αν θα ξεκινήσει ποτέ, μολονότι εισερχόμαστε σε προεκλογική περίοδο, μακρά ή βραχεία. Πολύ φοβάμαι πως κατά τη διάρκειά της θα ακούσουμε πάλι τα ίδια για εκείνους που χρεοκόπησαν τη χώρα την τελευταία 45ετία κι αυτούς που θα έσκιζαν τα μνημόνια, αλλά υπόγραψαν ακόμα ένα. Για υπαρκτά ιστορικά γεγονότα δηλαδή, αλλά για τα οποία ο ελληνικός λαός έχει ήδη αποφασίσει με την ψήφο του στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις τού 2015...

Όπως κι αν έχει, η πολιτική ηγεσία τού τόπου οφείλει να ξεκαθαρίσει τι θέλει: την επανάκτηση των πρωτοβουλιών στην άσκηση πολιτικής, ιδίως της οικονομικής, ή την περαιτέρω ενίσχυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Αν θέλουμε η Αθήνα να αποφασίζει για το μείγμα πολιτικής, στο πλαίσιο έστω των ορίων που θέτει σήμερα το ευρωπαϊκό δίκαιο, τότε θα πρέπει να ζητάμε λιγότερη κι όχι περισσότερη Ευρώπη για το μέλλον. Αν επιθυμούμε διεύρυνση των εξουσιών των Βρυξελλών- τραπεζική ένωση, για παράδειγμα, υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης ή τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού-, τότε δεν είναι δυνατό να περιμένουμε πως οι αποφάσεις ακόμα και στη μετά μνημόνιο εποχή θα λαμβάνονται στην Ελλάδα...

Αν η ψευδαίσθηση του Αλ. Τσίπρα ήταν πως η Ευρώπη θα αποδεχόταν την υλοποίηση σοσιαλιστικών πολιτικών για την έξοδο από την κρίση, η ψευδαίσθηση των ελαφρά τη καρδία ευρωπαϊστών είναι πως αυτή πρόκειται να γίνει πιο δημοκρατική, πως δεν θα λειτουργεί με διαφορετικές ταχύτητες και οι αποφάσεις θα πάψουν να λαμβάνονται στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Την ώρα που Ανγκ. Μέρκελ κι Εμ. Μακρόν συνομιλούν σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα μεταξύ τους για το πώς θέλουν τη νέα ΕΕ, την οποία θα παρουσιάσουν στη συνέχεια στα υπόλοιπα κράτη- μέλη ως ειλημμένη απόφαση, είναι αστείο να μιλάμε για αλλαγή νοοτροπίας η οποία θα αποτρέψει την ανάδυση και θεμελίωση της ακροδεξιάς και του ευρύτερου λαϊκισμού στη Γηραιά Ήπειρο...

Το γερμανικό "θα σας μάθουμε πώς να ψηφίζετε" στους Ιταλούς δεν ειπώθηκε εν θερμώ. Συνιστά την επίσημη γερμανική πολιτική και ταυτοχρόνως τη βόμβα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που περιμένει απλώς αφορμές για να σκάσει και να την πληρώσουν, ως επί το πλείστον, τα βατράχια κι όχι οι βούβαλοι...

 

Ο Μακρόν ως ευχή και κατάρα...

Ο Εμ. Μακρόν, ίσως και γιατί ανήκουμε στην ίδια γενιά, δεν μου είναι αντιπαθής, μολονότι η πολιτική του ατζέντα βασίζεται στο "τσιμπολόγημα" θέσεων της Αριστεράς και της δεξιάς, που μερικές φορές καταλήγει σε αχταρμά. Η Γαλλία, πάντως, και συνεπακόλουθα η Ευρώπη είχε ανάγκη, μετά από χρόνια, από έναν ισχυρό Γάλλο πρόεδρο με ευρωπαϊκό όραμα. Κι αν μη τι άλλο, οι θέσεις που εξέφρασε ο Εμ. Μακρόν στην Πνύκα, στη Σορβόνη κι αυτήν την εβδομάδα στο Στρασβούργο υπέρ τής δημοκρατίας και κατά τού αυταρχισμού βρίσκουν σύμφωνους πολλούς προοδευτικούς, όχι μόνο κατ' όνομα αλλά και στην ουσία, πολίτες...

Από την άλλη, ωστόσο, στην πολιτική του πρακτική ο Εμ. Μακρόν πολλές φορές συγχέει την προώθηση της μεταρρυθμιστικής του ατζέντας κόντρα στο λαϊκισμό με το πολιτικό μπούλινγκ. Τον έχουμε δει, για παράδειγμα, να απευθύνεται αρκετές φορές με σκαιό τρόπο σε εργαζόμενους, συνδικαλιστές, σε οποιονδήποτε αντιδρά στις αλλαγές του, ενώ το ίδιο έπραξε και στο Ευρωκοινοβούλιο όταν στριμώχτηκε για την επίθεση στη Συρία. Ο ηγέτης είναι αλήθεια ότι οφείλει να πατά πόδι για να υλοποιεί τις πολιτικές του, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όποιος διαμαρτύρεται ή καταγγέλλει τις πρακτικές του έχει πάντοτε και μόνο άδικο...

Όπως κι αν έχει, ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει κινητοποιήσει την Ευρώπη κι έχει αναζωογονήσει ένα διάλογο ο οποίος είχε τελματώσει. Εκμεταλλευόμενος το Brexit και την αποδυνάμωση της Ανγκ. Μέρκελ έχει βγει μπροστά. Το ζητούμενο είναι, βεβαίως, να καθοριστεί μια ευρωπαϊκή πορεία η οποία, ανάμεσα σε άλλα, θα ενισχύει και το αίσθημα ισονομίας για όλους όσοι κατοικούν στη Γηραιά Ήπειρο. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί αν θεσμοθετηθεί η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και νομιμοποιηθούν στην ουσία οι λόγοι για τους οποίους όλο και λιγότεροι αισθάνονται Ευρωπαίοι ή είναι υπερήφανοι γι' αυτό...

Ο κόσμος μας γενικότερα θα γίνει πιο ασφαλής όταν η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισοπολιτεία καταστούν ο κανόνας. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε κάνει γι' άλλη μια φορά μια τρύπα στο νερό επιτρέποντας την ανάδυση στην εξουσία αυτού που υποτίθεται πως ο Εμ. Μακρόν μάχεται, δηλαδή του αυταρχισμού ...

Γύρισαν την πλάτη στον Τσίπρα το 2015, τους γύρισαν την πλάτη οι λαοί...

Η ιταλική κεντροαριστερά δεν έχει παρά τον εαυτό της να κατηγορεί για τον εκλογικό της καταποντισμό, όπως άλλωστε κάθε κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία για πέντε χρόνια κι αποτυγχάνει να πείσει το λαό του ότι είναι το καταλληλότερο για να συνεχίσει να κυβερνά. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και τη συντριβή των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, καθώς κι ότι και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ασθμαίνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα- στη Γαλλία, για παράδειγμα, βρίσκεται υπό εξαφάνιση-, αν δεν πεθαίνουν κιόλας, όποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει ότι η τακτική τού παρακολουθήματος των νεοφιλελεύθερων- υπερσυντηρητικών κομμάτων δεν τους οδήγησε πουθενά αλλού παρά στην πλήρη απαξίωση...

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είχε, χάρη στον Αλ. Τσίπρα, τη μεγάλη ευκαιρία όχι μόνο να σώσει την παρτίδα, αλλά και να την κερδίσει. Ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Γιάνη Βαρουφάκη, με όλα τα λάθη τής δικής τους διαπραγμάτευσης, έδωσαν νέα πνοή στο ευρωπαϊκό όραμα και κινητοποίησαν τους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι αισθάνθηκαν πως κάτι μπορεί να άλλαζε στη γερμανική Ευρώπη τής αυστηρής λιτότητας δίχως αύριο. Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες τής περιόδου, ωστόσο,- συμπεριλαμβανομένων του Μ. Ρέντσι και του Φρ. Ολάντ, έστω κι αν αυτοί ήταν πιο φιλικοί προς τη χώρα μας σε σχέση με άλλους-, επέλεξαν να μην τα βάλουν με το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε και δεν καταδίκασαν μόνο την Ελλάδα σε ένα τρίτο μνημόνιο, αλλά και τους εαυτούς τους στην πολιτική λήθη...

Αν τότε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είχε σταθεί πραγματικά στο πλευρό τής Ελλάδας, μπορεί και πάλι να έχανε εκλογές. Μόνο που υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ήττα και στον εξευτελισμό. Με την πρώτη επανέρχεσαι κάποια στιγμή, με τον δεύτερο πρέπει να φτιάξεις μαγαζί από την αρχή κι αυτό δεν γίνεται σε μια ημέρα...

Χρειάζεται πολλή δουλειά και πρώτα από όλα αναγνώριση των αιτιών τής καθίζησης. Κι επειδή είναι πιο εύκολο να αλλάξεις προσανατολισμό από το να αλλάξεις λαό, καλό είναι και οι εν Ελλάδι σοσιαλδημοκράτες να παραδειγματιστούν από τα σφάλματα των Ευρωπαίων συντρόφων τους και να αποδεχθούν ότι η επιστροφή τους στα πράγματα περνά μέσα από το μεγαλύτερο κόμμα τού ευρύτερου χώρου, το ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι από τον αποκλεισμό του είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά...

Αν δεν σπας αβγά δεν είσαι ούτε μάγειρας ούτε ηγέτης...

Κάποτε καθηγητής μου μας προέτρεπε να φτύνουμε στο πάτωμα κάθε φορά που θα αναφερόμασταν στο όνομα της Μ. Θάτσερ και δεν είχε άδικο. Ο νεοφιλελευθερισμός- η ιδεοληψία που κυριαρχεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ανά τον κόσμο- οφείλει πολλά στη "Σιδηρά Κυρία" και στην επιμονή της να τον καταστήσει modus vivendi...

Σε αντίθεση, ωστόσο, με τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών ηγετών η "Μάγκι" διέθετε το πείσμα, την αποφασιστικότητα και την αντοχή να συγκρουστεί με κατεστημένες αντιλήψεις και το αποκαλούμενο πολιτικό κόστος προκειμένου να υλοποιήσει τις θεωρίες της. Μακάρι να διέθεταν τα ίδια χαρίσματα οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί ηγέτες. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα θύμιζε σήμερα η σοσιαλδημοκρατία νεκροταφείο πολιτικών φιλοδοξιών...

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Εμανουέλ Μακρόν μοιάζει με εξαίρεση, έστω κι αν δεν είναι πάντοτε τόσο φωτεινή όσο θα έπρεπε. Ο ίδιος δεν έχει διστάσει να αποκαλέσει το πολιτικό του όραμα ένα συνδυασμό των καλύτερων στοιχείων τού σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού. Ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι, επομένως, το μέλλον το οποίο πρέπει να προσδοκούμε; Όχι, αλλά έχουμε ανάγκη, ιδίως στην Ευρώπη, από πολιτικούς και πολιτικές που σπάνε αβγά, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε "γευστικό". Έχουν τεθεί, πάντως, οι βάσεις- με δεδομένη τη διάθεση και της Ανγκ. Μέρκελ να συζητήσει τις προτάσεις τού προέδρου τής Γαλλίας για την ΕΕ των επόμενων χρόνων- ώστε από τον αυτόματο πιλότο ο οποίος αντιδρά μόνο όταν το αεροπλάνο χάνει ύψος να περάσουμε στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση πολιτικών οι οποίες θα διατηρήσουν ζωντανό το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης προς την κατεύθυνση ωστόσο της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας κι αλληλεγγύης...

Φυσικά και είναι πολύ κρίσιμο ποιος θα είναι ο επόμενος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κι αν η καγκελάριος θα εμμείνει στη μεταρρυθμιστική της διάθεση ή γι' άλλη μια φορά θα υποκύψει στην ευκολία τής επίκλησης όρων και προϋποθέσεων που εξυπηρετούν κατά προτεραιότητα τη χώρα της. Όπως κι αν έχει, ωστόσο, η ορμή τού Εμανουέλ Μακρόν την έχει ταρακουνήσει. Ακόμα, όμως, κι αν η ΕΕ αποκτήσει υπουργό Οικονομικών, κοινό προϋπολογισμό και στρατό το ερώτημα είναι με ποιο σκοπό. Γιατί αν αυτός είναι απλώς να θεσμοποιηθεί η λιτότητα, η αντιαναπτυξιακή προσήλωση στη στείρα δημοσιονομική πειθαρχία και το κλείσιμο των συνόρων με δημοκρατικό αμπαλάρισμα τότε καλύτερα να το διαλύσουμε από τώρα το μαγαζί...

Είναι θετικό πως βρισκόμαστε στην εποχή κατά την οποία έχουμε αποδεχθεί το τέλμα κι αναζητάμε πώς θα ξεκολλήσουμε από αυτό. Θα γίνω πιο αισιόδοξος μόνο αν το κάρο βγει από το βούρκο για να ακολουθήσει άλλη πορεία από αυτή που το έφερε στο να βουλιάξει...

Σαν να διαβάζω εφημερίδα τού μεσοπολέμου: "Ενισχύθηκε η ακροδεξιά στη Γερμανία"...

Η Ευρώπη μία ημέρα μετά από την τρίτη θέση που κατέλαβαν οι ακροδεξιοί στη γερμανική Βουλή θυμίζει επιβάτη αυτοκινήτου δίχως φρένα που οδηγείται στον τοίχο, αλλά εκπλήσσεται όταν συμβαίνει η πρόσκρουση. Φαίνεται πως πολλοί είχαν καθησυχαστεί με την ήττα των ακροδεξιών στην Ολλανδία και της Μ. Λε Πεν στη Γαλλία και πίστεψαν ότι αυτό ήταν, μια μπόρα ήταν και πέρασε και μπορούμε να συνεχίσουμε την αυτοϋπονόμευση της Ευρώπης σαν να μην έχει συμβεί τίποτα...

Και το ακόμα πιο τραγικό; Ο γερμανικός λαός με την ψήφο του στο AfD δεν αποδοκίμασε το κοντόθωρο όραμα Μέρκελ για τη γερμανική Ευρώπη, αλλά τη μοναδική ίσως πολιτική της όσα χρόνια είναι καγκελάριος η "Μητερούλα" η οποία ήταν μακρόπνοη, ανθρωπιστική και προς τη σωστή κατεύθυνση, το άνοιγμα δηλαδή των συνόρων στους πρόσφυγες...

Το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε δεν έχει, πάντως, παρά μόνο τους εαυτούς του να κατηγορεί για την εθνικιστική στροφή που πήρε η χώρα του. Οι δυο τους στήριξαν την ηγεμονία τους στην απαξίωση κάθε άλλου Ευρωπαίου εταίρου τους- συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία ως αντίδραση μάλιστα αποχωρεί από την ΕΕ- και στην υπερπροβολή ενός πολιτικού- οικονομικού μοντέλου το οποίο θέτει στην θέση τού οδηγού την υποκριτική δημοσιονομική πειθαρχία η οποία όταν είναι να συζητηθούν τα υπερβολικά γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα μετατρέπεται σε άκρα του τάφου σιωπή...

Δεν αμφισβητώ τις πολιτικάντικες ικανότητες της- για πόσο, άραγε, ακόμα;- καγκελαρίου: κανείς δεν κερδίζει τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις αν δεν ξέρει πώς να μανιπουλάρει το πόπολο- αμφιβάλλω ωστόσο για το πόσο επιεικείς θα είναι οι ιστορικοί τού μέλλοντος για τα πεπραγμένα μιας πολιτικού που κυβερνά προτάσσοντας το εδώ και τώρα κι αδιαφορώντας για τις αυριανές συνέπειες...

Η γερμανική ιστορία έχει αποδείξει ότι η ακροδεξιά κάθε άλλο παρά πρέπει να υποτιμάται και να θεωρείται φούσκα που θα σκάσει. Με γαργαλά, εξάλλου, το χέρι μου και δεν μπορώ να μην γράψω ότι εκείνοι που μας κουνούσαν το δάχτυλο και στη Γερμανία για την άνοδο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα καλό θα είναι να ξεκινήσουν μια βαθιά ενδοσκόπηση και να κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους...

Φυσικά και δεν είμαι υπερήφανος για το ότι η Χρυσή Αυγή είναι τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στη χώρα μου ούτε θα ξεπλύνω το λούμπεν προλεταριάτο που την ψηφίζει. Η Ελλάδα, όμως, είναι η χώρα τής ΕΕ η οποία έχει υποστεί τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ της από κάθε άλλη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μπορούσε, δηλαδή, να το επικαλεστεί ως ελαφρυντικό σε ένα άτυπο δικαστήριο, όπως άλλωστε και η ηττημένη Γερμανία τής Συνθήκης των Βερσαλιών. Αλήθεια, η σημερινή Γερμανία, η κατά πολύ πλουσιότερη της δεύτερης ευρωπαϊκή χώρα, τι δικαιολογία έχει για την αφύπνιση του χιτλερικού φαντάσματος στην επικράτειά της;...

Η επέλαση των αχρήστων...

Ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος έγινε γι' άλλη μια φορά "viral" με τα "photo bombing" του σε Ανγκ. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε, δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό του στην υποτέλεια και στη δουλοπρέπεια, αλλά ένα ολόκληρο άτυπο κίνημα πανελλήνιου βεληνεκούς. Σε αυτό "συμμετέχουν" όλοι εκείνοι οι οποίοι διαχρονικά στηρίζουν την επιβίωσή τους κολακεύοντας τον αρχηγό, τον όποιο αρχηγό...

Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ δεν είναι τίποτα άλλο από την πιο γελοία εκδοχή ενός χαρακτηριστικού τύπου Έλληνα, τον οποίο με καλή διάθεση θα αποκαλούσα ανασφαλή και με κακή γλείφτη. Ολόκληρες καριέρες έχουν χτιστεί γύρω από την εκούσια υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρότερων ή, τέλος πάντων, όσων πιστεύουμε ότι είναι ισχυρότεροι και μπορούν να προωθήσουν την καριέρα μας...

Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως στην Ελλάδα το γλείψιμο δεν θεωρείται ελάττωμα, αλλά συγχωρείται ως απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Άλλωστε μιλάμε για μία χώρα όπου ακόμα συζητάμε δίχως να ντρεπόμαστε για το αν θα πρέπει να αξιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι κι όπου νυν βουλευτές επιθυμούν να διορίζουν ως διαδόχους τούς γιους τους- ορθώς ο άθλιος Κούλης έκοψε από υποψήφιο τον γιο τού Γ. Τραγάκη γι' αυτόν το λόγο...

Πώς, επομένως, να πείσεις τους ταλαντούχους και μορφωμένους νέους να επιστρέψουν στην Ελλάδα ή να μην φύγουν από αυτή όταν σε αυτά τα χώματα τον εθνικισμό αντιστρατεύεται η ξενομανία και το λαϊκισμό η εθελοδουλία; Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου είναι λογικό να κονιορτοποιούνται από την επέλαση των αχρήστων...

Δεν είναι κακό για συμβολικούς λόγους ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται καινοτόμες επιχειρήσεις, μόνο που δεν είναι αρκετό για να δοθεί το μήνυμα πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εξέλθουμε από την κρίση μια και καλή. Χρειάζονται και πράξεις αλλά από αυτές πάσχουμε διαχρονικά, με αποτέλεσμα στην πολιτική ζωή να πρωταγωνιστούν τύποι όπως ο Άδωνις, που μέχρι πριν μια δεκαετία κινούνταν στο παρατηλεοπτικό περιθώριο. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη από ετερόφωτους μαϊντανούς που επιδεικνύουν πλέον ανενδοίαστα την ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη ρητορική τους, αλλά ούτε και δήθεν προοδευτικούς που δεν τολμούν να προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις υπό το φόβο τού πολιτικού κόστους...

Ο Άδ. Γεωργιάδης σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι παρά το ακραίο σύμπτωμα μιας ασθένειας που έχει μολύνει μεγάλο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας και η οποία ναι μεν δεν είναι ανίατη αλλά δεν είναι κι ευκόλως ιάσιμη. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει αντίδοτο, αλλά γιατί λίγοι είναι οι πρόθυμοι να το δοκιμάσουν και να το προωθήσουν στους πολλούς...

 

  

Πώς να νικήσουμε όταν έχουμε αποδεχθεί εκ των προτέρων την ήττα;...

Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου: πως ακόμα κι αν βρεθώ στην έσχατη ένδεια δεν θα καταδεχθώ να απλώσω χέρι ζητιανιάς ούτε καν να παρακαλέσω για την επιβίωσή μου. Θα προτιμήσω να βάλω μια κουκούλα, να πάρω ένα καλάσνικοφ και να ληστέψω μια τράπεζα ή κάποιον μεγαλοσχήμονα των βορείων ή νοτίων προαστίων από το να εκλιπαρήσω για βοήθεια στους δρόμους, στο μετρό ή στο τρόλεϊ...

Φαίνεται, ωστόσο, πως τη δική μου στάση δεν συμμερίζεται ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος έχει μετατραπεί σε διεθνή επαίτη (και) για το χρέος- βλ. και σημερινό του άρθρο σε ξένες εφημερίδες- αντί να διεκδικήσει δυναμικά το δίκιο ενός ολόκληρου λαού που έχει υποστεί πάμπολλες θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως ο πρωθυπουργός δεν ικετεύει για το χρέος γιατί πιστεύει ότι η ελάφρυνσή του θα σώσει τη χώρα, αλλά για να γλιτώσει τη δική του εξουσία, η οποία καταρρέει ημέρα με την ημέρα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμπληρώσει δυόμισι χρόνια στην εξουσία, αλλά δεν έχει κατορθώσει ακόμα να βρει τη χρυσή ισορροπία στο τι συνιστά επιτυχημένη διαπραγμάτευση. Γι' αυτό κι από το "αέρα πατέρα" τού 2015, το οποίο αποδείχθηκε αποτυχημένο, πέρασε κατευθείαν στο δοκιμασμένο από τους προηγούμενους, αλλά επίσης αποτυχημένο "ναι σε όλα"...

Γιατί οι Μέρκελ- Σόιμπλε, οι οποίοι δεν έπαψαν ποτέ να είναι ενιαίο δίδυμο, να συναινέσουν σε γενναία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους όταν γνωρίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να κλάψει σε κάθε εύκαιρο ώμο- τώρα τυγχάνει αυτός να είναι του Εμ. Μακρόν-, αλλά δεν πρόκειται να φτάσει και στη ρήξη; Λίγους μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές η καγκελάριος δείχνει να εξασφαλίζει μια άνετη επικράτηση χάρη και στη σθεναρή της στάση απέναντι στην Ελλάδα. Πώς, επομένως, θέλουμε να κερδίσουμε κάτι αν έχουμε προαποφασίσει να αποδεχθούμε την ήττα;...

Στήριξα το ΣΥΡΙΖΑ όσο αυτός πάλευε, ή τουλάχιστον παρίστανε πως παλεύει, για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας που τον έφερε στην κυβέρνηση. Αδυνατώ, ωστόσο, να συνεχίσω να στηρίζω ένα κόμμα που από ένα σημείο και μετά το μόνο το οποίο στην ουσία υπερασπίζεται είναι η παραμονή τού στην εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο οι κουτσαβακισμοί τού Π. Πολάκη- ένα γελοίο μείγμα άγνοιας κι αλαζονείας- αποτελούν ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του πώς κατάντησαν εκείνοι που είχαν υποσχεθεί την ελπίδα και στο τέλος συνθηκολόγησαν μόνο και μόνο για να μην χάσουν την θέα από το Μαξίμου και τα υπουργεία τους οι ίδιοι και τα ρουσφέτια τους...

Στα λόγια ο καθένας μας εκπέμπει αυτό που θα ήθελε ιδεατώς να γίνει. Οι πράξεις, ωστόσο, φανερώνουν το ποιος πραγματικά είναι, γι' αυτό όσες πιστολιές κι αν ρίχνουν οι Πολάκηδες δεν θα πετυχαίνουν τίποτα παραπάνω από το να τους εκθέτουν, αφού πυροβολούν με άσφαιρα μόνο και μόνο για μια καλή λεζάντα και για να τους χειροκροτεί ένα ακροατήριο που ολοένα και λιγοστεύει...

 

"Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια είναι πιο ίσα από τα άλλα"...

Αν το να είσαι προοδευτικός ήταν εύκολη υπόθεση, θα ήταν όλος ο κόσμος. Ούτε είσαι μόνο και μόνο γιατί αυτοπροσδιορίζεσαι ως τέτοιος, αφού κάποιες φορές ακόμα και οι πιο συντηρητικοί αποδεικνύονται γενναιότεροι. Η Ανγκ. Μέρκελ, για παράδειγμα, δεν φόρεσε μαντίλα στη Σαουδική Αραβία, σε αντίθεση με την Μπ. Μπαζιάνα στο Ιράν...

Το ίδιο ισχύει και για τη μάχη κατά τής διαπλοκής: στην θεωρία μπορεί να είσαι απέναντί της, στην πράξη ωστόσο είναι πιθανό να μην πολεμάς όλους τους ολιγάρχες παρά μόνο αυτούς που δεν είναι δικοί σου, την ίδια ώρα που προσπαθείς να γιγαντώσεις εκείνους που σε συγκρίνουν με αμφίβολου δημοκρατικού ήθους παγκόσμιους ηγέτες όπως ο Βλ. Πούτιν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην είχε σοβαρό plan B για την οικονομία, φαίνεται πάντως πως διαθέτει όσον αφορά τους δικούς του επιχειρηματίες. Αφού το "σχέδιο Καλογρίτσας" απέτυχε παταγωδώς, τώρα μπαίνει σε εφαρμογή το "σχέδιο Σαββίδης", το οποίο μοιάζει πιο αξιόπιστο από τη στιγμή που ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας μάλλον έχει περισσότερο χρήμα προς διάθεση στην ελληνική αγορά...

Κι αν η καλή ημέρα φαίνεται από το πρωί, το ποιος επιχειρηματίας θα κυριαρχεί τα επόμενα χρόνια φαίνεται από το ποδόσφαιρο. Τη δεκαετία τού '70 ήταν ο Γουλανδρής, του '80 και μέχρι τα μέσα τού '90 οι Βαρδινογιάννηδες, στη συνέχεια ο Σ. Κόκκαλης κι ακολούθως ο Β. Μαρινάκης. Όσοι παρακολούθησαν τον ημιτελικό τού Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στον ΠΑΟ είναι σε θέση να επιβεβαιώσουν ότι επρόκειτο για επίδειξη παρασκηνιακής δύναμης από τον νέο μας εθνικό μπίζνεσμαν...

Στον επίλογο της "Φάρμας των Ζώων" του Τζορτζ Όργουελ τα ζώα κοιτούσαν από γουρούνι σε άνθρωπο κι από άνθρωπο σε γουρούνι και δεν έβρισκαν διαφορές. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν υιοθετεί πλέον μόνο τις πολιτικές και τη ρητορική των σαμαροβενιζέλων, αλλά και τους ολιγάρχες του, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ιβ. Σαββίδη.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι στο Μαξίμου θεωρούν και ύψιστη τιμή τη σύγκριση του Αλ. Τσίπρα με τον Βλ Πούτιν, ο οποίος κυβερνά τη Ρωσία επί δύο δεκαετίες με οχήματα τον εθνικισμό και τον αυταρχισμό. Διεφθαρμένοι από την οίηση που γεννά η εξουσία και την πεποίθησή τους ότι θα κυβερνούν μέχρι και τουλάχιστον το 2019 υιοθετούν και το οργουελικό "όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα". Τσίπρα έχουν, τσίπα δεν έχουν...   
 

Ο Σαούλ έγινε Παύλος κι ο Αλέξης Ελένη Λουκά, αλλά η Ελλάδα στο μεσαίωνα σταθερά...

Έβλεπα τον Αλέξη Τσίπρα, τους υπουργούς και τους βουλευτές του να πηγαίνουν από εκκλησία σε εκκλησία, κρατώντας τη μία λαμπάδα μετά από την άλλη, κι αναρωτιόμουν: αν ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, για το ότι είσαι άθεος, για παράδειγμα, πώς θα μπορέσεις να αλλάξεις τη χώρα, την Ευρώπη, τον πλανήτη ολόκληρο, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεσαι πως είναι ο στόχος σου; Πόσω μάλλον όταν ο πρωθυπουργός ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε δηλώσει πως δεν είναι θρησκευόμενος και πως δεν έχει σκοπό να παριστάνει τον πιστό χριστιανό για λίγα ψηφαλάκια. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από μόνοι τους. Τους αλλάζει η ζωή, το οικογενειακό, σχολικό ή κοινωνικό τους περιβάλλον ή η ανάγκη τους να μην αισθάνονται μόνοι αλλά μέλος μιας αγέλης, όποια κι αν είναι αυτή. Και, φυσικά, τους αλλάζει η εξουσία...

Στα μάτια μου το 'Άγιο Φως" είναι τόσο άγιο όσο το φως που ανάβει από έναν οποιοδήποτε αναπτήρα Bic. Από την άλλη, ωστόσο, είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι το συγκεκριμένο φως έχει μαγικές ιδιότητες και είναι σε θέση να θεραπεύσει κάθε νόσο και κάθε μαλακία, ακόμα και τη δική του. Βεβαίως, επίσης, κι ο καθένας μας μπορεί να μετατραπεί από Σαούλ σε Παύλο, από άπιστος σε πιστό και να εναποθέσει τις ελπίδες του σε έναν θεό. Αλίμονο, όμως, αν πίστευα ότι ο Αλέξης Τσίπρας, οι υπουργοί και οι βουλευτές του μετατράπηκαν σε λάιτ Ελένες Λουκά στα ξαφνικά κι ότι όλος αυτός ο αυτοεξευτελισμός των τελευταίων ημερών οφείλεται σε θεία επιφοίτηση κι όχι σε φτηνούς πολιτικαντισμούς...

Ούτε η Ανγκ. Μέρκελ ούτε ο Β. Σόιμπλε ούτε το ΔΝΤ εμποδίζουν το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Ούτε καν το αποκαλούμενο λαϊκό αίσθημα, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων κι αντί να τραβούν τους πολίτες μπροστά, αφήνουν τους μισαλλόδοξους να κρατούν ολόκληρες κοινωνίες σιδηροδέσμιες στο παρελθόν. Μόνο οι κομματάρχες θεωρούν πως μπορούν να κυβερνούν για πάντα αρκεί να ποντάρουν εσαεί στο λαϊκισμό, στην θώπευση της μετριότητας και στο συναγελασμό με το σκοταδισμό "για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο"...

Ε, λοιπόν, κανείς δεν κυβερνά για πάντα κι όταν έχουν όλα τελειώσει η Ιστορία βρίσκεται πάντοτε εκεί για να βγάζει την αδέκαστη κρίση της. Και τότε καμία υστερόβουλη επίκληση στα θεία δεν μπορεί να διασώσει τους "αριστερούς" που για να σπάσουν το ρεκόρ διακυβέρνησης της χώρας από τους σαμαροβενιζέλους είναι πρόθυμοι ακόμα και να ανεβούν γονατιστοί το καλοκαίρι τα σκαλοπάτια τής εκκλησίας τής Παναγίας τής Τήνου, εκπληρώνοντας το τάμα τής αυτοταπείνωσής τους...

Αντί για κλάψα μήπως να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων;...

Η χθεσινή ήταν μια τραγική ημέρα για την ΕΕ. Κι αυτό γιατί η ενεργοποίηση από τη Μεγάλη Βρετανία τού άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας γυρίζει πίσω την Ενωμένη Ευρώπη 70 χρόνια, όταν δεν υπήρχε παρά μόνο ως μεμονωμένα κράτη τα οποία είχαν μόλις βγει από έναν παγκόσμιο πόλεμο. Και το τραγικότερο είναι πως το διαζύγιο δεν πρόκειται να αποδειχθεί βελούδινο για προφανείς λόγους: πώς θα μπορεί να πείθει το Βερολίνο ότι μια Ευρώπη υπό την κηδεμονία του είναι η καλύτερη λύση για τους λαούς της στην περίπτωση που η Γηραιά Αλβιόνα αποχωρήσει από αυτή χωρίς σοβαρό τραυματισμό της; Κι αυτό δεν είναι επιλογή αποκλειστικώς του διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, αλλά εκφράζει και τον ανθυποψήφιό τους Μ. Σουλτς. Ο ιμπεριαλισμός, οικονομικός εν προκειμένω, αποτελεί διαχρονικά, άλλωστε, καλύτερο συνεκτικό ιστό για τα κράτη από την ιδεολογία...

Αν υποθέσουμε, με κάποια σχετική σιγουριά, πως το διαζύγιο θα είναι επεισοδιακό. Ποιος θα βγει κερδισμένος από αυτό; Η αυθόρμητη όσο και λογική απάντηση είναι κανείς, ανεξαρτήτως του αν κάποιο από τα δύο μέρη- πιθανότατα η Μεγάλη Βρετανία, αν κρίνουμε από το ότι ήδη την εγκαταλείπουν τράπεζες και πολυεθνικές- θα υποφέρει περισσότερο από το άλλο...

Αν στη Ελλάδα η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της β' αξιολόγησης προκαλεί αβεβαιότητα, φανταστείτε τι θα σημάνει για την ήπειρό μας η διαδικασία υλοποίησης του Brexit να κρατήσει δύο χρόνια. Ποιος θα μπει στη λογική να επενδύσει μακροπρόθεσμα αν δεν γνωρίζει πρώτα τι τον συμφέρει περισσότερο, η Μεγάλη Βρετανία ή η ΕΕ; Και γιατί να μην περιμένει να ξεκαθαρίσει η κατάσταση ή να επενδύσει κάπου αλλού μέχρι να διαπιστωθεί πού θα καθίσει η μπίλια των αντεγκλήσεων;...

Όπως κι αν έχει, αυτή η αβεβαιότητα δεν βοηθά και τη χώρα μας να ορθώσει ανάστημα, ανεξαρτήτως του πόση λιτότητα θα υποχρεωθεί να αντέξει επιπλέον. Από την άλλη, ωστόσο, κι όσο κυνικό κι αν διαβάζεται είναι υποχρέωσή μας να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων. Κι αν το Λονδίνο είναι μακριά και τα μεγέθη διαφορετικά, η Τουρκία, και δη η Κωνσταντινούπολη, είναι πολύ πιο κοντά. Τι εννοώ; Πως ναι μεν η υπαρξιακή κρίση τής γείτονος δημιουργεί κινδύνους για την εθνική μας ασφάλεια, αλλά και υποβοηθητικές της επιστροφής μας στην ανάπτυξη συνθήκες...

Ο φόβος τρομοκρατικών επιθέσεων, για παράδειγμα, στη Πόλη δεν έχει επηρεάσει μόνο τις τουριστικές αφίξεις, αλλά και τον προγραμματισμό των μεγάλων επιχειρήσεων, που την προόριζαν για εμπορικό κέντρο στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Αντί, επομένως, να εστιάζουμε αποκλειστικώς στη διαφύλαξη των συνόρων μας, το οποίο είναι εκ των ων ουκ άνευ, ας ανοίξουμε λίγο περισσότερο τα μάτια μας κι ας δούμε πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν την τουρκική παρακμή πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, αλλά και μικρότερες. Πάντοτε υπάρχουν επιλογές, όσο περιορισμένες κι αν μοιάζουν ή είναι πράγματι καμιά φορά. Αρκεί να έχουμε τη βούληση να τις αξιοποιούμε αντί να καταφεύγουμε μονίμως στην κλάψα...

 

Τα άδεια πιάτα δεν γεμίζουν με συνταγματικές αναθεωρήσεις...

"Δικαιώματα, διαφάνεια, δικαιοσύνη", υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας μέσω της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Ταυτοχρόνως, στην "Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων", κατεύθυνση που θεωρείτο προσβλητικό και να συζητείται πριν μερικά χρόνια, κατάληξαν οι ηγέτες των τεσσάρων μεγαλύτερων κρατών της, οι οποίοι μάλιστα, με την εξαίρεση του Μ. Ραχόι και ύστερα από χίλια κύματα στην Ισπανία, έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης...

Είναι τρόπον τινά θεσμικώς απαραίτητο οι πολιτικοί να προσφέρουν οράματα στους λαούς τους, ανεξαρτήτως αν κάποιος συμφωνεί με αυτά ή όχι. Απαραίτητη, ωστόσο, προϋπόθεση προκειμένου αυτά να ορθοποδήσουν είναι οι δημοκρατίες να έχουν εξασφαλίσει πρώτα τα απολύτως απαραίτητα στους πολίτες τους: τροφή, στέγη, κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή διαβίωση, κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνο όταν όλα αυτά θα έχουν κατοχυρωθεί θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε λαός να καταπιαστεί σοβαρώς με τα "σπουδαία και τρανά"...

Η β' αξιολόγηση είναι πολύ πιθανό να ολοκληρωθεί στις 20 Μαρτίου. Οι όροι ολοκλήρωσής της, όμως, είναι αυτοί που θα κρίνουν το αν η Ελλάδα μπορεί μέχρι το τέλος τού έτους να επανέλθει σε μια κανονικότητα ή αν θα συνεχίσει να κυνηγά δίχως νόημα την ουρά της. Είναι, δηλαδή, το μείγμα των μέτρων που θα αποφασιστούν αυτό που θα καθορίσει το κατά πόσο δεν θα χρειαστεί να καταφύγουμε σε ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα σημάνει την ολοκληρωτική κατάρρευση του σημερινού πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του από ένα σύστημα που κρατά τις ρίζες και τα πρότυπά του σε μορφές ολοκληρωτισμού, φασισμού και μισαλλοδοξίας που στιγμάτισαν ολόκληρες γενιές. Αν αυτήν τη στιγμή ο λαός είναι μουδιασμένος, σε τυχόν επικράτηση του χειρότερου σεναρίου ως προς την ασκούμενη οικονομική πολιτική πολύ φοβάμαι πως η αντίδρασή του δεν θα είναι μια ταξικά συνειδητή επανάσταση, αλλά το χάος που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή...

Δεν είμαι, ωστόσο, απαισιόδοξος. Αντιθέτως, εκτιμώ πως μέχρι το τέλος τού 2017 η εισοδηματική και, κυρίως, η ψυχολογική κατάσταση του μέσου Έλληνα θα έχει βελτιωθεί σημαντικά. Κι αυτό γιατί όσο καλά προετοιμασμένοι κι αν είναι οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί σε οικονομικό επίπεδο για να διαχειριστούν μια ρήξη με την Ελλάδα, οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι αυτοί που μας δίνουν το πάνω χέρι...

Με την ανάσα τού Μ. Σουλτς στο σβέρκο τους, αν όχι και στα μάτια τους, η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε δεν διαθέτουν πλέον την άνεση της κωλυσιεργίας που διέθεταν το 2015. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι όσο πλησιάζουμε στις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου με το ελληνικό πρόγραμμα σε αβεβαιότητα τόσο δυσκολότερη καθίσταται η επανεκλογή τους. Κι όσο κι αν υποτίθεται πως ομνύουν στον πόλεμο κατά τού λαϊκισμού οι δυο τους αποτελούν το εμβληματικότερο δίδυμο λαϊκιστών σε όλη την Ευρώπη. Βεβαίως όλα αυτά έχουν και μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: η ελληνική πλευρά να μην φοβηθεί να κάνει ακόμα και το βήμα παραπάνω που δεν έκανε πριν δύο χρόνια αν το τελικό μείγμα που της τεθεί στο τραπέζι γέρνει ξανά προς τη λιτότητα...

 

   

Τώρα χρειαζόμαστε έναν Βαρουφάκη που να μην φτάνει σε οργασμό από την ίδια του τη ρητορική...

Αν έπρεπε να περιγράψω με ένα ουσιαστικό τα συναισθήματα που κυριαρχούν σε όσους διαχειρίζονται το ελληνικό πρόγραμμα στη χώρα μας και στο εξωτερικό, αυτό θα ήταν η "αμηχανία". Είναι έκδηλη, άλλωστε, κι εκφράζεται είτε με μισόλογα, όπως στην περίπτωση της Ανγκ. Μέρκελ και της Κρ. Λαγκάρντ, είτε με τη σιωπή, όπως συμβαίνει με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Κι αυτό γιατί όλες οι πλευρές έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ΄"κόκκινες γραμμές" που έχουν χαράξει κατά το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν μάλλον θα επαναχαραχτούν προκειμένου η Ευρώπη να γλιτώσει τα χειρότερα στις επικείμενες εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία. Μόνο που όλοι τους πρέπει να το κάνουν να φανεί σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μπορείς να το αποκαλέσεις και "διαχρονική ψευδαίσθηση της πολιτικής"...

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είναι πιθανό να κληθεί σύντομα να δικαιολογήσει πώς θα παραμείνει στην θέση του όταν ο ίδιος είχε δηλώσει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ασυμβίβαστο με τη μείωση του αφορολόγητου. Η επικεφαλής τού ΔΝΤ πώς "ξαφνικά" το ελληνικό χρέος έγινε βιώσιμο όταν εδώ και και πολύ καιρό η ίδια και τα στελέχη της επέμεναν ότι είναι εξαιρετικώς μη βιώσιμο. Και η καγκελάριος της Γερμανίας θα αναγκαστεί να χαλαρώσει τη λιτότητα στους "τεμπέληδες" Έλληνες και να αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις στη χώρα της ούτως ώστε το τέλος τού έτους να την βρει στο ίδιο πόστο κι όχι στη σύνταξη. Όπως θα έλεγε κι ο Ουίν. Τσέρτσιλ (βλ. φωτό), "πολιτική είναι η ικανότητα να προβλέπεις τι θα γίνει σε ένα χρόνο και ύστερα να έχεις την ικανότητα να εξηγείς γιατί αυτό δεν συνέβη"...

Φυσικά και η ελληνική κυβέρνηση θα χρειαστεί να κάνει υποχωρήσεις για να ολοκληρωθεί επιτέλους η β' αξιολόγηση. Μόνο που κάθε ημέρα που περνά, γίνεται ολοφάνερο ότι τα δεδομένα τού 2017- με το Brexit, τον Ντ. Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς- είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα του 2015. Υπό αυτή την έννοια είμαστε ίσως άτυχοι που ο Γιάνης Βαρουφάκης ανάλαβε υπουργός Οικονομικών πριν δύο χρόνια κι όχι σήμερα. Κι αυτό όχι γιατί δύο χρόνια αργότερα έχει απολέσει τον παροιμιώδη ναρκισσισμό του, αλλά γιατί η θεωρία παιγνίων του τώρα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να πετύχει, αφού οι αντίπαλοί μας έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν, και σε αυτά συμπεριλαμβάνεται πλέον και το "κεφάλι" τους. Μήπως, επομένως, ο Ευκλείδης ολοκλήρωσε τον κύκλο του και θα πρέπει να αντικατασταθεί όχι από τον Γιάνη, ο οποίος "έκαψε" μόνος του το πολιτικό του χαρτί, αλλά από έναν "Βαρουφάκη" ο οποίος όμως δεν θα φτάνει σε οργασμό από την ίδια του τη ρητορική;...