Τώρα χρειαζόμαστε έναν Βαρουφάκη που να μην φτάνει σε οργασμό από την ίδια του τη ρητορική...

Αν έπρεπε να περιγράψω με ένα ουσιαστικό τα συναισθήματα που κυριαρχούν σε όσους διαχειρίζονται το ελληνικό πρόγραμμα στη χώρα μας και στο εξωτερικό, αυτό θα ήταν η "αμηχανία". Είναι έκδηλη, άλλωστε, κι εκφράζεται είτε με μισόλογα, όπως στην περίπτωση της Ανγκ. Μέρκελ και της Κρ. Λαγκάρντ, είτε με τη σιωπή, όπως συμβαίνει με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Κι αυτό γιατί όλες οι πλευρές έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ΄"κόκκινες γραμμές" που έχουν χαράξει κατά το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν μάλλον θα επαναχαραχτούν προκειμένου η Ευρώπη να γλιτώσει τα χειρότερα στις επικείμενες εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία. Μόνο που όλοι τους πρέπει να το κάνουν να φανεί σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μπορείς να το αποκαλέσεις και "διαχρονική ψευδαίσθηση της πολιτικής"...

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είναι πιθανό να κληθεί σύντομα να δικαιολογήσει πώς θα παραμείνει στην θέση του όταν ο ίδιος είχε δηλώσει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ασυμβίβαστο με τη μείωση του αφορολόγητου. Η επικεφαλής τού ΔΝΤ πώς "ξαφνικά" το ελληνικό χρέος έγινε βιώσιμο όταν εδώ και και πολύ καιρό η ίδια και τα στελέχη της επέμεναν ότι είναι εξαιρετικώς μη βιώσιμο. Και η καγκελάριος της Γερμανίας θα αναγκαστεί να χαλαρώσει τη λιτότητα στους "τεμπέληδες" Έλληνες και να αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις στη χώρα της ούτως ώστε το τέλος τού έτους να την βρει στο ίδιο πόστο κι όχι στη σύνταξη. Όπως θα έλεγε κι ο Ουίν. Τσέρτσιλ (βλ. φωτό), "πολιτική είναι η ικανότητα να προβλέπεις τι θα γίνει σε ένα χρόνο και ύστερα να έχεις την ικανότητα να εξηγείς γιατί αυτό δεν συνέβη"...

Φυσικά και η ελληνική κυβέρνηση θα χρειαστεί να κάνει υποχωρήσεις για να ολοκληρωθεί επιτέλους η β' αξιολόγηση. Μόνο που κάθε ημέρα που περνά, γίνεται ολοφάνερο ότι τα δεδομένα τού 2017- με το Brexit, τον Ντ. Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς- είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα του 2015. Υπό αυτή την έννοια είμαστε ίσως άτυχοι που ο Γιάνης Βαρουφάκης ανάλαβε υπουργός Οικονομικών πριν δύο χρόνια κι όχι σήμερα. Κι αυτό όχι γιατί δύο χρόνια αργότερα έχει απολέσει τον παροιμιώδη ναρκισσισμό του, αλλά γιατί η θεωρία παιγνίων του τώρα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να πετύχει, αφού οι αντίπαλοί μας έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν, και σε αυτά συμπεριλαμβάνεται πλέον και το "κεφάλι" τους. Μήπως, επομένως, ο Ευκλείδης ολοκλήρωσε τον κύκλο του και θα πρέπει να αντικατασταθεί όχι από τον Γιάνη, ο οποίος "έκαψε" μόνος του το πολιτικό του χαρτί, αλλά από έναν "Βαρουφάκη" ο οποίος όμως δεν θα φτάνει σε οργασμό από την ίδια του τη ρητορική;...