Ξέρω πολλούς που πολέμησαν κι έχασαν, αλλά κανέναν που να κέρδισε με τα χέρια σταυρωμένα...

Το να βάζεις όλους τους εργαζόμενους μιας εταιρείας στο ίδιο καζάνι είναι προφανώς άδικο, για να μην το χαρακτηρίσω φασιστικό: κάποιοι είναι λαμόγια, άλλοι μαχητές και οι περισσότεροι ωχαδερφιστές. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα μέσα ενημέρωσης, και δη στο ΔΟΛ, ή αποκλειστικώς στην Ελλάδα, αλλά έχω την εντύπωση πως ισχύει σε όλες τις εταιρείες τού κόσμου. Συγχωρήστε με, ωστόσο, αλλά δεν μπορώ να αισθανθώ θλίψη για το κλείσιμο του Συγκροτήματος μολονότι γνωρίζω ότι κυριολεκτικώς αύριο μεθαύριο είναι πιθανό να βρεθώ στην θέση των ανθρώπων που έχασαν τη δουλειά τους ύστερα από χρόνια.

Κι αυτό γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή όσοι δούλευαν στο ΔΟΛ, είτε γιατί το πίστευαν είτε γιατί ακολουθούσαν εντολές, βροντοφώναζαν "βάστα Σόιμπλε για να φύγει η αριστερή χολέρα" ή έκλειναν τα μάτια στην οφθαλμοφανέστατη διαπλοκή για να κρατήσουν την θεσούλα τους. Λυπάμαι, αλλά εκείνους που μετά από όσα έχουν υποφέρει και οι ίδιοι τους βλέπω να επιμένουν στη δουλοπρεπή λογική τού "σφάξε με αγά μου να αγιάσω" δεν μπορώ να τους αισθανθώ συνοδοιπόρους μου στην ταξική πάλη. Πόσω μάλλον όταν κάποιοι ανάμεσά τους εξακολουθούν να αφήνουν στο απυρόβλητο το αφεντικό τους, που από μια εξωχώρια εταιρεία του αν είχε τραβήξει λεφτά θα τους είχε εξοφλήσει τα δεδουλευμένα τους και με το παραπάνω...

Στον επιμερισμό τής ευθύνης τη μεγαλύτερη έχει πάντοτε ο ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης, τουλάχιστον αν αυτός ομνύει στον καπιταλισμό και ειρωνεύεται τον κομμουνισμό. Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να έχει την αξίωση να καρπώνεται ο ίδιος τα υπερκέρδη αν δεν του καταλογίζεται και η ζημιά; Για το φαλιμέντο μιας εταιρείας, ωστόσο, φταίνε και οι εργαζόμενοι, και δεν αναφέρομαι μόνο ή κυρίως σε επαγγελματική ανικανότητα από την πλευρά τους.

Όταν περιμένεις να πιάσεις ψάρια- για παράδειγμα να πληρωθείς τους μισθούς που σου οφείλονται-, αλλά δεν θέλεις να βρέξεις και τα ποδαράκια σου τότε είσαι καταδικασμένος να παραμένεις υποχείριο του οποιουδήποτε αφεντικού. Ακόμα και για να κερδίσεις το Τζόκερ, το οποίο θεωρείται η πεμπτουσία τής τύχης, πρέπει να ντυθείς και να περπατήσεις ή να οδηγήσεις έστω έως το πλησιέστερο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ. Πρέπει κάτι να κάνεις τέλος πάντων. Πώς, επομένως, περιμένεις να σου αποδοθεί δικαιοσύνη, τουλάχιστον σε αυτήν τη ζωή, αν δεν την διεκδικήσεις; Ξέρω πολλούς που πολέμησαν κι έχασαν, αλλά δεν γνωρίζω κανέναν που να κέρδισε με τα χέρια σταυρωμένα...