Άκου φασιστάκο, ο γιος τής Μάγδας Φύσσα βρίσκεται στην καρδιά κάθε ελεύθερου πολίτη...

Όποιος περίμενε από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα να ρωτήσουν τη μητέρα τού Παύλου Φύσσα πού είναι τώρα ο γιος της για να συνειδητοποιήσει πόσο κτηνώδης είναι ο φασισμός μάλλον είναι πολύ ανεκτικός απέναντί του. Το ίδιο ισχύει και για όποιον μέχρι τις τελευταίες αποκαλύψεις για τις φιλοχιτλερικές γιορτές Μιχαλολιάκου- Κασιδιάρη και Σία πίστευε ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι εγκληματική οργάνωση νεοναζί που αγαπούν τη Γερμανία τού "Φίρερ" πολύ περισσότερο από την Ελλάδα. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα θα είναι ντροπή για οποιοδήποτε δικαστή να καταδικάσει τον δήμαρχο Πατρέων, Κώστα Πελετίδη, για μη παραχώρηση δημοτικών χώρων στους χιτλερίσκους...

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα για να έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να διαλαλεί ελεύθερα τις απόψεις της σε δημόσιους χώρους. Θα το είχε- έστω κι αν κι ο λόγος της εμπίπτει στον αντιρατσιστικό νόμο- αν έμενε "μόνο" στα μισαλλόδοξα κηρύγματα. Όταν, όμως, μια ομάδα ανθρώπων δρα οργανωμένα προβαίνοντας σε εγκληματικές πράξεις- ακόμα και σε δολοφονίες- τότε αυτή η ομάδα ονομάζεται δικαίως εγκληματική οργάνωση...

Σε αυτό το πλαίσιο υπόλογη είναι και η ΕΡΤ, η οποία παραχωρεί τηλεοπτικό χρόνο σε ένα μόρφωμα που επικαλείται δημοκρατικά δικαιώματα την ίδια ώρα που ονερεύεται την παλινόρθωση του Γ' Ράιχ. Πώς θα σας φαινόταν αν, για παράδειγμα, παρακολουθούσατε από τη δημόσια τηλεόραση σε απευθείας σύνδεση συγκέντρωση παιδόφιλων ή βιαστών;

Η Χρυσή Αυγή, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητο να καταδικαστεί από το δικαστήριο για να της αφαιρεθεί το δικαίωμα να εκφράζει δημόσιο λόγο. Υπάρχει κι ο αντιρατσιστικός νόμος, του οποίου παραβιάζει κάθε άρθρο και υποσημείωση. Φυσικά και η δημοκρατία οφείλει να είναι ανεκτική ακόμα κι απέναντι στους αντιπάλους της, δεν ανέχεται ωστόσο τη βία που καταλύει θεμελιώδεις αξίες της, όπως το σεβασμό στο διαφορετικό...

Δυστυχώς ο μιθριδατισμός μας έχει επηρεάσει ακόμα και την αντίληψή μας για τη Χρυσή Αυγή, την οποία έχουμε αποδεχθεί πλέον ως έναν από τους κεντρικούς πυλώνες τής πολιτικής ζωής τού τόπου. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που φοβάμαι πως ακόμα κι όταν επανέλθει μια είδους κανονικότητα στη χώρα αυτό δεν θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την απήχηση που έχουν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στο λούμπεν προλεταριάτο. Κι αυτό είναι λογικό όταν σήμερα οι πιο δυναμικοί πολέμιοί της είναι οι εκπρόσωποι του άλλου άκρου, εκείνου μια διεθνιστικής Αριστεράς η οποία αγαπά οτιδήποτε ξένο κι εχθρεύεται κάθε τι ελληνικό.

Υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα που από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούνται αποκλειστικώς με τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, αδιαφορώντας στην ουσία για τον ελληνικό πληθυσμό. Βεβαίως και δεν τους κατατάσσω στην ίδια χορεία με τους χρυσαυγίτες- δεν προπηλακίζουν, για παράδειγμα, Έλληνες στο δρόμο-, ωστόσο παρατηρώ έναν αντίστροφο ρατσισμό, ο οποίος στο τέλος ενισχύει τους νεοναζί. Καλό είναι, επομένως, να ζητάμε από την πολιτική μας ηγεσία να επιλύσει τα προβλήματα που εκτρέφουν την ακροδεξιά, αλλά είναι και καθήκον τού κάθε πολίτη να πολεμά το φασισμό στην καθημερινότητά του από όποια θέση κι αν βρίσκεται. Σε διαφορετική περίπτωση θα πληθύνουν οι μανάδες που θα τις προσεγγίζουν ανθρωπόμορφα κτήνη για να τις ρωτήσουν πού είναι τα παιδιά τους...