Για να χωρίσεις τον Πάνο και να νυμφευτείς την Φώφη πρέπει πρώτα η Φώφη να χωρίσει τον Κούλη...

Η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μοιάζει και είναι όντως παράδοξη. Τι σχέση μπορεί να έχει, τουλάχιστον στην θεωρία, ένα κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς με ένα που φλερτάρει ανοιχτά με τον εθνικισμό και τη συντήρηση; Κι αν η κοινή αντιμνημονιακή ρητορική ήταν ικανός λόγος συμπόρευσης πριν το τρίτο μνημόνιο, ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος μετά από τη υπογραφή του; Αυτά τα ερωτήματα είναι εύλογα κι οφείλουν να απασχολούν τη συνείδηση κάθε Αριστερού...

Στην πολιτική, ωστόσο, αν όχι και σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, οφείλεις να λαμβάνεις υπόψη και την πραγματικότητα. Στη δική μας περίπτωση η εναλλακτική για το ΣΥΡΙΖΑ είναι να συνεργαστεί με ένα σχηματισμό, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, η οποία δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θέλει να συνδράμει στην απεμπλοκή τής χώρας από νεοφιλελεύθερες επιλογές ή να παραμείνει "ουρά" τής νεοφιλελεύθερης κι ακροδεξιάς ΝΔ των Μητσοτάκη- Γεωργιάδη...

Σε θεωρητικό επίπεδο η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται πιο κοντά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Είναι, επίσης, θετικό πως, έστω τουλάχιστον για την προσέλκυση ψηφοφόρων πριν τις εκλογές τους, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπως το SPD στη Γερμανία δείχνουν διάθεση να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Αυτό, ωστόσο, δεν το βλέπουμε να συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου το ΠΑΣΟΚ, ως βασικός πόλος τής αποκαλούμενης κεντροαριστεράς, επιμένει να αποκλείει το ΣΥΡΙΖΑ από το διάλογο για μια προοδευτική αναγέννηση της χώρας...

Φυσικά πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι, γι' αυτό και είναι λογικό κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη να συμπεριφέρονται ακόμα σαν να ανήκουν σε ένα κόμμα τού 45%. Η Φ. Γεννηματά, όμως, οφείλει άμεσα να ξεδιαλύνει την κατάσταση και να αποφασίσει αν θέλει να παραμείνει όμηρος των βενιζέλων, των λοβέρδων και των λοιπών βαριδίων τής εποχής τής εξουσίας ή να χαράξει τη δική της στρατηγική, η οποία πρέπει να συμπεριλαμβάνει το ΣΥΡΙΖΑ ως σύμμαχο κι όχι ως αντίπαλο...

Μέχρι, ωστόσο, να συμβούν όλα αυτά στην Κουμουνδούρου δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παραμείνουν πιστοί στο "γάμο ανάγκης" που τους συνδέει με τους ΑΝΕΛ, εφόσον βεβαίως αυτό επιθυμεί κι ο Π. Καμμένος. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι πέρα από την αντιμνημονιακή ατζέντα τα δύο κόμματα συνδέει και η βούληση να βάλουν ένα τέλος στη διαπλοκή και στη διαφθορά. Κι αυτή η μάχη, όπως είναι λογικό, δεν μπορεί να δοθεί μαζί με αυτούς που εισέπρατταν τα θαλασσοδάνεια για να λειτουργούν ως υπηρέτες τού τραπεζικού- επιχειρηματικού- μιντιακού κατεστημένου...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, οφείλει να συμβάλει στην καλλιέργεια του εδάφους για τη δημιουργία ενός ευρύτατου προοδευτικού μετώπου. Μέχρι να συμβεί, όμως, αυτό είναι και υποχρεωμένος να φτιάχνει λεμονάδες από τα λεμόνια που του δίνονται για να μην μείνει ξεκρέμαστος...