Σταύρε, οι Αριστεροί πεθαίνουν σαν Αμλετ, "πέθανες" σαν Πολώνιος...

Ο κάθε βουλευτής είναι πρώτα και κύρια υπόλογος στη συνείδησή του κι από τη στιγμή που είναι αντιπρόσωπος κι όχι εκπρόσωπος του λαού δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τις υποδείξεις ούτε των ψηφοφόρων που τον εξέλεξαν ούτε του κόμματος με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές. Γι' αυτό κι έχει κάθε δικαίωμα όταν η προσωπική του αντίληψη διαφοροποιείται από αυτή των εκλογέων ή της παράταξής του να διαφωνεί, ακόμα και να αποχωρεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα στην οποία ανήκει.

Δεν είναι, επομένως, όλοι οι βουλευτές που έχουν κατά καιρούς ανεξαρτητοποιηθεί ή ενταχθεί σε άλλη Κοινοβουλευτική Ομάδα από αυτή με την οποία εκλέχθηκαν φτηνοί καιροσκόποι. Δυστυχώς, όμως, πολύ δύσκολα μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο για τους αποχωρήσαντες βουλευτές τού Ποταμιού, όχι από κάποια ανύπαρκτη έτσι κι αλλιώς συμπάθεια προς τον Στ. Θεοδωράκη, αλλά γιατί είναι η κοινή λογική που με αποτρέπει...

Το βασικό επιχείρημα πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ίδρυση του Ποταμιού και η σχετική αρχική επιτυχία του ήταν η δημιουργία κάτι καινούριου σε αντιπαράθεση με το παλιό κομματικό σύστημα, στο οποίο ο Στ. Θεοδωράκης συμπεριλάμβανε και την Αριστερά, μολονότι δεν είχε κυβερνήσει. Φυσικά μόνο οι άρτι αφιχθέντες από τον Άρη και οι αφελείς δεν έβλεπαν πως πίσω από το απολίτικο, με ροπή όμως προς το νεοφιλελευθερισμό μόρφωμα δεν κρυβόταν η αγωνία ενός καταρρέοντος συστήματος να βάλει κάποιο ανάχωμα στην πορεία τού ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, χρησιμοποιώντας ένα αγαπημένο του παιδί με επικοινωνιακό γκελ κι άφθαρτο από την καθημερινή πολιτική διαχείριση...

Υποτίθεται και πως όσοι ακολούθησαν τον Στ. Θεοδωράκη ήταν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με τον πάλαι ποτέ δικομματισμό ΠΑΣΟΚ- ΝΔ ή που, τέλος πάντων, τον είχαν αποκηρύξει. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς πολιτευτές που σπεύδουν σήμερα να πιάσουν στασίδι στη ΝΔ του άθλιου Κούλη και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ, της άχρωμης, άνοστης κι άγευστης Φώφης σαν τα δύο αυτά κόμματα να έχουν ουσιώδεις διαφορές προς το καλύτερο από τον "εαυτό" τους που χρεοκόπησε μια δυτική δημοκρατία...

Όπως κι αν έχει, οι άνθρωποι στην πτώση τους, ακόμα και οι πιο στυγνοί δικτάτορες ή οι πιο γελοίες προσωπικότητες, δείχνουν πιο συμπαθείς. Τι δόξα, άλλωστε, μπορεί να σου δώσει να κλοτσάς έναν πεσμένο, ακόμα κι αν στον τελευταίο αξίζει να μην στέκεται όρθιος; Ο Στ. Θεοδωράκης, ωστόσο, θα έπρεπε να γνωρίζει, όπως για παράδειγμα ο Απολλώνιος στον σεξπιρικό "Αμλετ", πως όταν κερδίζεις το ψωμί σου ως γλείφτης και κολαούζος τής εξουσίας είναι πολύ πιθανό να πέσεις θύμα τού σπαθιού της ως παράπλευρη απώλεια...

Σε αντίθεση με όσους αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015, αυτοί που εγκατέλειψαν το Ποτάμι δεν το έκαναν ύστερα από συνειδησιακή διαφοροποίηση, αλλά γιατί το "καράβι" βούλιαζε κι έψαχναν άλλο για να σώσουν το τομαράκι τους. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά τού να αγωνίζεσαι για ιδέες- ανεξαρτήτως αν διαφωνώ σε αρκετά με τον Γιάνη Βαρουφάκη, τη Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Π. Λαφαζάνη- από το να υπηρετείς απλώς αφεντάδες απαξιώνοντας τις ιδεολογίες. Όπως θα έλεγε Σταύρο κι ο Αμλετ, "μεγάλος δεν είναι όποιος ορμάει χωρίς μεγάλη πρόκληση, αλλά όποιος στήνει μέγα πόλεμο για ένα άχυρο, σαν παίζεται η τιμή"...