Χωρίς την Ευρώπη είμαστε χαμένοι, με αυτήν την Ευρώπη είμαστε πάλι χαμένοι...

Δεν υποτιμώ- το αντίθετο συμβαίνει- την Ευρώπη και τα επιτεύγματά της, όσο κι αν αυτό είναι εύκολο για τις γενιές σαν τη δική μου που δεν ζήσαμε πόλεμο, αλλά τις συνέπειες μιας οικονομικής καταστροφής που πιθανότατα δεν θα είχε επέλθει αν δεν ήμασταν μέλος ενός κλαμπ για το οποίο δεν προετοιμαστήκαμε ποτέ στα σοβαρά κι όταν γίναμε δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε τα προνόμιά του. Αν θέλουμε η Ελλάδα να μετατραπεί σε σημαντικό διεθνή παίκτη δεν έχουμε άλλη επιλογή, όπως άλλωστε και κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, από το να ανήκουμε σε μια μεγαλύτερη ένωση από τα γεωγραφικά όρια της πατρίδας μας. Σε έναν κόσμο που παλιές συμμαχίες γκρεμίζονται και χτίζονται νέες στην θέση τους και την ώρα που ξεπερνούμε τη μονολιθικότητα της μεταψυχροπολεμικής εποχής κι οδεύουμε προς την πολυπολικότητα είναι αστείο να θεωρούμε πως θα επιβιώσουμε αν σε αυτή τη γωνιά τής Ευρώπης κλείσουμε τα σύνορά μας, επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας κι όλα θα ξαναγίνουν όμορφα κι απλά, λες και υπήρξαν στο πρόσφατο τουλάχιστον παρελθόν...

Καλά όλα αυτά, μόνο που η Ευρώπη για τους λαούς της θυμίζει όλο και περισσότερο ένα συμβατικό γάμο που κρατιέται στη ζωή μόνο και μόνο για χάρη των παιδιών, τα οποίο στην περίπτωσή μας μπορεί να είναι και το ευρώ. Κι αν σε μια έγγαμη σχέση όταν τελειώνει ο έρωτας αυτό που την κρατά στη ζωή είναι η αμοιβαία κατανόηση, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τη Γηραιά Ήπειρο όπου ο ένας κοιτά να φάει το μάτι τού άλλου...

Ύστερα από τόσα χρόνια με το πείραμα της ΕΕ ο Έλληνας, για παράδειγμα, εξακολουθεί να αισθάνεται πρώτα και κύρια Έλληνας, ο Γάλλος Γάλλος και ούτω καθεξής. Βγήκε, επίσης, ο Ντ. Τραμπ και δήλωσε "η Αμερική πρώτα" και τα σατιρικά βιντεάκια που κυκλοφόρησαν ως απάντηση σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες προβάλλουν την καθεμιά ξεχωριστά ως, έστω, τη δεύτερη επιλογή. Κανένας δεν έφτιαξε βίντεο για την Ευρώπη...

Δεν ξέρω αν η Ευρωζώνη και η ΕΕ καταστραφούν φέτος, του χρόνου ή ποτέ. Δεν βλέπω, ωστόσο, κανέναν να προσπαθεί να τις διασώσει. Αντιθέτως, παρατηρώ εθνικά και κομματικά συμφέροντα να διαγκωνίζονται για τη δική τους επικράτηση δίχως κανένας τους να μπορεί να δει τη μεγάλη εικόνα. Κι αυτή δεν είναι άλλη από μια ήπειρο που έχει κάθε δικαίωμα να καμαρώνει για τα ιστορικά της κατορθώματα, η οποία ωστόσο έχει τα πάντα να φοβάται για το μέλλον της...

Την ίδια στιγμή που αναπτυσσόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα κι αναπτυγμένες όπως οι ΗΠΑ ξέρουν τι θέλουν και το κυνηγούν χρησιμοποιώντας κι ακραίες μεθόδους, στην Ευρώπη αναλωνόμαστε στη διαχείριση της μετριότητας,ανίκανοι να διαχωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα. Σε αυτό το πλαίσιο, και ιδίως μετά από το Brexit, η Γερμανία παραμένει η ισχυρότερη ευρωπαϊκή δύναμη. Μόνο που με αυτά τα μυαλά σε λίγο καιρό θα ηγεμονεύει πάνω σε ερείπια, όταν οι παγκόσμιοι αντίπαλοί της θα την αφήνουν έτη φωτός πίσω...