Ο Κούλης στη φυλακή, ο Καρανίκας καφετζής και η Ελλάδα στους άριστους...

Ο ένας είναι γόνος πολιτικής οικογένειας, η οποία του χρηματοδότησε τις πολύ καλές σπουδές του στο εξωτερικό- η βάσανος των πανελλήνιων εξετάσεων φαίνεται πως είναι για την πλέμπα- και του δίδαξε πώς να κλέβει χωρίς να γίνεται αντιληπτός, τουλάχιστον όχι στην αρχή: από τα "μαύρα" ταμεία τής Siemens και το θαλασσοδάνειο του "Κήρυκα Χανίων" μέχρι το πανάκριβο όσο κι αδήλωτο σπίτι τού Βολταίρου στο Παρίσι η απόσταση ίσως και να μην είναι και πολύ μεγάλη για τον άθλιο Κούλη. Πώς το λένε, άλλωστε, οι Αμερικανοί; "Follow the money"...

Ο άλλος είναι ένας απαίδευτος- με την ουσιαστική έννοια του όρου- καφετζής, ο οποίος βρήκε θέση στο Μέγαρο Μαξίμου χάρη στους κοινωνικούς του αγώνες, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Τιμώ και σέβομαι όποιον είναι ενεργός πολίτης, ανεξαρτήτως αν του αρέσει στα κρυφά ή στα φανερά η Ελ. Μενεγάκη ή ο Σοπέν. Μόνο που τον πρωθυπουργό τής χώρας μου θέλω να τον συμβουλεύουν με μισθό τον οποίο πληρώνω κι ο ίδιος ως φορολογούμενος άνθρωποι που να έχουν βγάλει κι ένα πανεπιστήμιο, "κανονικό" κι όχι αυτό της ζωής. Πολλώ δε μάλλον όταν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι στην ηλικία τού Ν. Καρανίκα και νεώτεροί του με σημαντικότερα προσόντα από το να ψήνουν απλώς καλό καφέ βρίσκονται σήμερα στην ανεργία ή έχουν φύγει μετανάστες στο εξωτερικό...

Λυπάμαι, αλλά δεν καταδέχομαι να βάλω στη ζυγαριά τι είναι χειρότερο, ένας διεφθαρμένος υποψήφιος πρωθυπουργός ή ένας αμόρφωτος πρωθυπουργικός σύμβουλος. Αδιαφορώ να αξιολογήσω τι είναι προτιμότερο, "το καλύτερο βιογραφικό τής χώρας και, ταυτοχρόνως, το καλύτερο λαμόγιο" ή "το χειρότερο βιογραφικό τής χώρας, αλλά το καλύτερο παιδί". Ούτε η μία ούτε η άλλη Ελλάδα με εκφράζουν, όπως και πολλούς συμπολίτες μου, ανεξαρτήτως τυπικών και ουσιαστικών προσόντων. Η Ελλάδα των πραγματικά αρίστων κι όχι των αποφοίτων των κολεγίων τής καλής κοινωνίας με τα λεφτά τού μπαμπά ή του αγράμματου λούμπεν προλεταριάτου συνθλίβεται από τη μετριότητα που βρίσκει πάντοτε άκρες στην εξουσία. Κι αυτή είναι μια τραγωδία την ευθύνη για την οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να επιρρίπτουμε στο ΔΝΤ, στον Β. Σόιμπλε ή σε οποιονδήποτε άλλο ξένο. Είναι δική μας, καταδική μας...