Η Ευρώπη δεν μπορεί να πολεμήσει τις ΗΠΑ όσο οι λαοί της θέλουν να πολεμήσουν την Ευρώπη...

Στην Ελλάδα κι όχι μόνο δεν μας αρέσει να λύνουμε τα προβλήματα και να απαλύνουμε τις συλλογικές μας ενοχές, αλλά να τα θάβουμε κάτω από την άμμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο εμφύλιος πόλεμος, για τον οποίο σχεδόν 70 χρόνια μετά από τη λήξη του ναι μεν έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, σχεδόν όλα τους ωστόσο όχι με την πρέπουσα αποστασιοποιημένη ματιά τού όσο το δυνατό πιο αμερόληπτου ιστορικού κριτή, αλλά του Αριστερού ή δεξιού που αισθάνεται την υποχρέωση να δικαιώσει την κοσμοθεωρία του μέσα από την αγιοποίηση των πολεμιστών του και τη δαιμονοποίηση των αντιπάλων...

Κάπως έτσι, ύστερα από εφτά χρόνια μνημονίων, η συζήτηση για τη δραχμή δίχως κραυγές και ψιθύρους θεωρείται ακόμα θέμα- ταμπού, όπως η κουβέντα για τον καρκίνο ή μεταξύ γονιών και παιδιών για το σεξ. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα έχει επενδυθεί με τέτοιο άρωμα παρανομίας που την κάνει περισσότερη ελκυστική από όσο θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα...

Βεβαίως τη μεγαλύτερη ευθύνη γι' αυτό φέρουν εκείνοι οι οποίοι υποτίθεται πως είναι οι σφοδρότεροι πολέμιοι της δραχμής, οι οποίοι είναι σε θέση να πανηγυρίσουν ακόμα και τον απαγχονισμό τους αρκεί ο δήμιος τους να πληρωθεί σε ευρώ. Η ελληνική κοινωνία είναι λογικό να αποστασιοποιείται από το κοινό νόμισμα όταν αυτό έχει συνδεθεί, κι όχι αδίκως, με πολλά από τα δεινά της. Αυτό που για χρόνια λειτούργησε σαν το ναρκωτικό που προκαλεί ατέλειωτη ευχαρίστηση και του οποίου η επίδραση πιστεύαμε ότι δεν θα τελείωνε ποτέ, πλέον προκαλεί τα ακριβώς ανάποδα συναισθήματα...

Κι όταν ο μέσος λούμπεν Έλληνας βλέπει δίπλα του τα σύνορα να κλείνουν, άλλες χώρες να φεύγουν από την ΕΕ και τις ΗΠΑ να επιστρέφουν στον απομονωτισμό παρελθόντων αιώνων είναι λογικό να δελεάζεται να τους μιμηθεί. Όσο η τσέπη θα συνεχίσει να αδειάζει από λεφτά τόσο πιο ασήμαντο θα μας μοιάζει αν στην θεωρία αυτή θα μπορούσε να γεμίσει με ευρώ ή δραχμές...

Ο Ντ. Τραμπ μπορεί να είναι φασίστας, χαζός όμως δεν είναι. Γνωρίζει ότι το κάλεσμα σε συσπείρωση από την ευρωπαϊκή ελίτ απέναντι στον οικονομικό πόλεμο που εξαπολύουν οι ΗΠΑ εναντίον της δεν έχει μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας κι αυτό γιατί έχει αποσυνδεθεί από τη λαϊκή βάση. Γιατί να πολεμήσει ο Έλληνας, ο Ιταλός, ο Ισπανός, ο Πορτογάλος ή ο Γάλλος απλός πολίτης για ένα νόμισμα το οποίο σήμερα εξυπηρετεί κυρίως τους Γερμανούς εξαγωγείς; Ακόμα κι αν όλοι αυτοί θεωρούν πως ένα κοινό νόμισμα είναι απαραίτητο στο δρόμο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εν τούτοις αδυνατούν να συνδεθούν συναισθηματικώς μαζί του όταν επί χρόνια η καγκελάριος κι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας τους απειλούν πως θα τους το στερήσουν αν δεν είναι "καλά παιδιά".

Κάποιοι, μάλιστα, αναρωτιούνται όλο και πιο φωναχτά γιατί να αγωνιστούν για κάτι που μέχρι το τέλος τού 2018 μπορεί και να μην υφίσταται πλέον. Οι Ευρωπαίοι όμως- τουλάχιστον εκείνοι του Νότου- αισθάνονται ως πιο άμεσο αντίπαλό τους τον Β. Σόιμπλε κι όχι τον Ντ. Τραμπ. Πώς αντιμετωπίζουμε όλα αυτά στην Ελλάδα; Αναθεματίζοντας ακόμα και την παραμικρή δήλωση για σοβαρή συζήτηση περί δραχμής, λες κι αυτό από μόνο του είναι ικανό να αποτρέψει την επιστροφή της. Είναι σαν να απαγορεύεις τη συζήτηση για βόμβες όταν η μία μετά από την άλλη σκάνε δίπλα σου...