Αυτήν τη φορά Αλέξη εσύ πρέπει να σουτάρεις κι όχι η εξέδρα...

Το μεγαλύτερο πολιτικό σφάλμα τού Αλέξη Τσίπρα είναι η αυτοπαγίδευση. Τι την ήθελε, για παράδειγμα, την ατάκα πως δεν θα πάρει ούτε ένα ευρώ παραπάνω μέτρα όταν είναι πιθανό μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου να το κάνει, δίχως αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραιτήτως καταστροφικό; Ύστερα κι από το Eurogroup της προηγούμενης εβδομάδας είναι φανερό ότι Σόιμπλε- Λαγκάρντ κατάληξαν στη συμφωνία να αφεθεί για αργότερα η διευθέτηση του χρέους με αντάλλαγμα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ για το 2019...

Φυσικά το να ζητείται κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο εξοντωτικό, αλλά κυρίως εξαιρετικώς ανήθικο για μια χώρα που έχει υποστεί περισσότερες θυσίες τα τελευταία εφτά χρόνια από οποιαδήποτε άλλη δυτικοευρωπαϊκή μεταπολεμικώς και η οποία παρουσιάζει σταθερά δημοσιονομικά πλεονάσματα. Από την άλλη, ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η αβεβαιότητα που συνεπάγεται η μη ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, η οποία θα ανοίξει το δρόμο για την ποσοτική χαλάρωση και την έξοδο στις αγορές, την επιστροφή δηλαδή στην κανονικότητα...

Ποιες σοβαρές επιλογές θα είχα αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας; Είτε να αποδεχθώ τα έξτρα μέτρα, κίνηση ωστόσο για την οποία δεν έχω λαϊκή νομιμοποίηση και η οποία θα με κατατάξει μια για πάντα στη χορεία των μνημονιακών, είτε να πάω σε δημοψήφισμα ή εκλογές με σημαία μου τη ρήξη, ώστε ακόμα κι αν δεν κερδίσω να χάσω αξιοπρεπώς, είτε να επιμείνω για πρώτη φορά τα τελευταία δύο χρόνια στις θέσεις μου μέχρι τέλους και να διακινδυνεύσω τη ρήξη εκμεταλλευόμενος τους παράγοντες που υπάρχουν σήμερα- προσφυγικό, Brexit, Τραμπ, εκλογές σε σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες- και δεν υπήρχαν το 2015. Φυσικά αν πάω σε εκλογές ζητώντας από τον ελληνικό λαό να αποδεχθεί τα νέα μέτρα είναι σαν να ασπάζομαι πλήρως την ατζέντα τού άθλιου Κούλη, οπότε γιατί να ψηφίσουν εμένα κι όχι τον βέρο νεοφιλελεύθερο;...

Τι θα έκανα, επομένως, αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας; Αυτό που δεν έχω επιχειρήσει ξανά στο παρελθόν, γιατί ένας πολιτικός δεν μπορεί να δίνει τις ίδιες απαντήσεις στα ίδια ερωτήματα σαν να μην έχουν αλλάξει καθόλου οι συνθήκες. Από τη στιγμή, επομένως, που και δημοψήφισμα έχω κάνει, αλλά κι εκλογές δεν μου μένει παρά η ρήξη μέχρι τέλους, με απώτερο όριο το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου γιατί το παιχνίδι των καθυστερήσεων δεν με βολεύει. Ποτέ, άλλωστε, δεν με βόλεψε...

Αυτή είναι η πιο έντιμη διαδρομή που μπορώ να ακολουθήσω από τη στιγμή που οι ψηφοφόροι μου δεν με πιστεύουν πια όταν τους μιλάω για "κόκκινες γραμμές", ακόμα κι αν κι εκείνοι δεν είναι ώριμοι να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Γι' αυτό, όμως, είμαι πρωθυπουργός και, μάλιστα, της Αριστεράς, για να αναλαμβάνω ο ίδιος την ευθύνη για το τελευταίο σουτ όταν η μπάλα "ζεματάει". Είναι προτιμότερο, άλλωστε, να με θυμούνται ως εκείνον που σούταρε κι ας αστόχησε από αυτόν που πέταξε ξανά τη μπάλα στην εξέδρα...