Ελπίζω, τουλάχιστον, αυτό να το θυμόμαστε κι αν προκύψει κάτι από τα παραπάνω και να μην αρχίσουμε να μιλάμε πάλι για την ανίκανη κυβέρνηση που δεν προστατεύει τα σύνορα της χώρας ή που θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Οφείλουμε, δηλαδή, να έχουμε υπόψη ότι οι γενναίες πολιτικές ή δικαστικές αποφάσεις προϋποθέτουν κι ένα λαό πρόθυμο να τις υπερασπίζεται με κάθε θυσία κι όχι να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, επικροτώντας την απόφασή του να μην βγούμε από το ευρώ το Σεπτέμβριο του 2015, αλλά μετά να τον κατηγορεί για κωλοτούμπες...
Έχω πολλές απορίες και θέλω να μοιραστώ μία από αυτές μαζί σας: πώς είναι δυνατό κάποιος που χειροκροτεί την απόφαση του Αρείου Πάγου να ζητά ταυτοχρόνως άρον άρον ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου, έστω από το 2019; Πώς μπορεί, δηλαδή, με λίγα λόγια κάποιος να επικροτεί από τη μία το ότι η Ελλάδα δεν είναι αποικία αλλά δημοκρατία, γι' αυτό και δεν πρέπει να υποκύπτει στην πίεση της Τουρκίας, κι από την άλλη να μην έχει κανένα πρόβλημα να μας συμπεριφέρονται οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ σαν αποικία με το να απαιτούν να νομοθετήσουμε από τώρα για την περίπτωση που σε δύο χρόνια δεν πιαστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι που έχουν τεθεί. Οι ίδιοι που λοιδορούν από το πρωί μέχρι το βράδυ την προσπάθεια της κυβέρνησης να ανακτήσει τη λαϊκή κι εθνική αξιοπρέπεια το 2015 είναι εκείνοι που ήταν έτοιμοι να την πυροβολήσουν στην περίπτωση που εκδίδονταν οι Τούρκοι αξιωματικοί, μολονότι η μη έκδοσή τους ενέχει το σοβαρό κίνδυνο αντιποίνων από ένα κράτος που μετατρέπεται με γοργά βήματα σε δικτατορία...
Όλα αυτά, ωστόσο, αποδεικνύουν το φαρισαϊσμό εκείνης της μερίδας τής κοινής γνώμης η οποία δεν πρόκειται να δεχθεί ποτέ το δικαίωμα στην Αριστερά να κυβερνά, Ίσως να πρόκειται για κατάλοιπο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, το οποίο έχει περάσει από γενιά σε γενιά, ένα βαθύ σύμπλεγμα που και οι καλύτεροι ψυχοθεραπευτές τού κόσμου αδυνατούν ενδεχομένως να λύσουν. Δείτε, για παράδειγμα, τις ειρωνείες για την περίπτωση τοποθέτησης του Γιώργου Κιμούλη ως επικεφαλής του Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος". Λες και είναι κάποιος άσχετος με την τέχνη ή λες και μόνο δεξιοί μπορούν να καταλαμβάνουν τέτοιες θέσεις. Τόλμησε ποτέ η Αριστερά να ειρωνευτεί την τοποθέτηση, για παράδειγμα, σε διευθυντικές θέσεις στην ΕΡΤ του Δημήτρη Χορν ή του Μάνου Χατζιδάκι με την κατηγορία πως ήταν προσωπικοί φίλοι τού Κ. Καραμανλή;...
Ο Γιώργος Κιμούλης, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν είναι προσωπικός φίλος τού Αλέξη Τσίπρα, αλλά ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες τής χώρας. Γιατί πρέπει αυτό να τον αποκλείει από την κατάληψη δημόσιου αξιώματος, για το οποίο μόνο το μέλλον θα μας πει αν ήταν άξιος να το κατέχει ή όχι; Το τόνισα, ωστόσο, και παραπάνω: είναι αυτά τα καταραμένα μετεμφυλιακά σύνδρομα και τα κόμπλεξ που συντηρούν με τη χυδαία προπαγάνδα τους σαπισμένες, καταρρέουσες εξουσίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου