Η δύσκολη στιγμή που ένας λαός καλείται να ενηλικιωθεί και να πάψει να κατηγορεί τους "γονείς" του...

Όπου και να ταξιδέψω όχι μόνο η Ελλάδα αλλά κι ο πλανήτης ολόκληρος με πληγώνουν, για να παραφράσω τον Γιώργο Σεφέρη. Στην Ευρώπη ο Β. Σόιμπλε απειλεί την Ελλάδα με το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών, λες κι έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του για το πόσο πιο καταστροφικός μπορεί να γίνει, την ίδια ώρα που τα σύνορα παραμένουν ερμητικώς κλειστά, η Μεγάλη Βρετανία προειδοποιείται για μια σκληρή έξοδο από την Ε.Ε. και η Ολλανδία, η Γαλλία, αλλά και η Γερμανία προετοιμάζονται για την κατάληψη των "χειμερινών ανακτόρων" από την ακροδεξιά...

Στις ΗΠΑ, πάλι, η ακροδεξιά έχει ήδη καταλάβει την εξουσία στο πρόσωπο του Ντ. Τραμπ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμα ορκιστεί, ωστόσο έχει ήδη φροντίσει να κοινωνήσει τους βασικούς άξονες της πολιτικής του που κινούνται γύρω από έναν παλαιάς κοπής απομονωτισμό, ο οποίος είναι ανεφάρμοστος στον 21ο αιώνα, και τη μισαλλοδοξία. Α, υπάρχει και η Κύπρος που δεν ξέρω αν "οι εμπόροι την μισούνε", όπως έγραψε κάποτε ο Δ. Σαββόπουλος, πάντως σίγουρα την εποφθαλμιούν προτείνοντας ένα σχέδιο λύσης που κάνει την οριστική διχοτόμηση πιο συμφέρουσα εθνικώς ως επιλογή. Αλήθεια, σας ευχήθηκα καλό 2017 ή μήπως με όλα αυτά το ξέχασα;...

"Και τώρα τι κάνουμε ως χώρα;", είναι το εύλογο ερώτημα. "Συναινούμε σε έξτρα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ ώστε να μείνει το ΔΝΤ, να ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση, να υπάρξουν περισσότερες ελπίδες για ουσιαστική διευθέτηση του χρέους, να αποφύγουμε ένα καθαρώς γερμανικό μνημόνιο, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση και κάποια στιγμή σχετικώς σύντομα να βγούμε στις αγορές; Μπορεί η καταπονημένη μετά από εφτά χρόνια μνημονίων ελληνική κοινωνία να βρει το κουράγιο να αποδεχθεί ένα ακόμα φορτίο δίχως, μάλιστα, να είναι σίγουρη ότι θα είναι το τελευταίο;...

Από την άλλη, πόσο έτοιμη είναι αυτήν τη φορά να έρθει σε πλήρη ρήξη με τους δανειστές; Είναι εύκολο να κατηγορείς τον Αλέξη Τσίπρα πως έκανε κωλοτούμπα το 2015 και μετάτρεψε το "όχι" τού δημοψηφίσματος σε "ναι", αλλά η επανεκλογή του δύο μήνες αργότερα απόδειξε ότι το εκλογικό σώμα ήταν εκείνο που δεν επιθυμούσε το Grexit, προτιμώντας το διάβολο που γνώριζε...

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και, πάντως, για να δοθούν απαιτείται πρώτα ο καθένας μας να προχωρήσει αρχικώς σε μια σοβαρή ενδοσκόπηση και για πρώτη ίσως φορά να προτάξει το ταξικό κι εθνικό του συμφέρον πάνω από το ατομικό- οικογενειακό. Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή εντολή ούτε για να υπογράψει νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ, αλλά ούτε και για να αποφασίσει Grexit. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αν στο τέλος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο οφείλει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε μεταφράζεται σε δημοψήφισμα- με καθαρό ερώτημα αυτήν τη φορά για την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη- είτε βουλευτικές εκλογές με απολύτως διασαφηνισμένα διλήμματα...

Ο πολυχαϊδεμένος κυρίαρχος λαός, ο οποίος επιλέγει να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους από το να αναλαμβάνει τις ευθύνες του- είναι εκείνος από τον οποίο απαιτεί η δημοκρατία να δώσει ένα τέλος στο δράμα, θετικό ή αρνητικό θα το κρίνει η Ιστορία. Είτε μας αρέσει είτε όχι έχουμε χρέος κι απέναντι στις γενιές που θα μας διαδεχθούν να ενηλικιωθούμε επιτέλους...