Μέχρι να βρούμε φρέσκα, ζουμερά πορτοκάλια ας βολευτούμε με τα ξινισμένα λεμόνια...

Αργά ή γρήγορα- μην μου ζητάτε να σας ορίσω σαφή ημερομηνία, κανείς δεν μπορεί να το κάνει- η εποχή των μνημονίων θα τελειώσει, όπως τέλειωσαν και η Κατοχή, η δικτατορία των συνταγματαρχών και η μεταπολίτευση. Αυτό σημαίνει και πως το πολιτικό μας προσωπικό οφείλει να προετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα, η οποία θα βρει την Ελλάδα σε παρόμοια- αν κι όχι ίδια- κατάσταση με αυτή που βρέθηκε και μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κι αν το σενάριο ενός εμφυλίου πολέμου πέρα από ανεπιθύμητο είναι κι ακραίο, πρέπει να έχουμε υπόψη πως η εθνική ενότητα μόνο πάνω στην κοινωνική δικαιοσύνη είναι δυνατό να χτιστεί. Σε διαφορετική περίπτωση οι αντίπαλοι ιδεολογικοί πόλοι όχι μόνο θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, αλλά θα είναι κι απαραίτητο αυτό να συμβεί. Για να το προσωποποιήσω, διαφορετική Ελλάδα θέλει ο Αλέξης Τσίπρας κι άλλη ο άθλιος Κούλης...

Αν μεταρρυθμίσεις θεωρούνται οι περικοπές δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία και η πλήρης ιδιωτικοποίησή τους, η οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή η αύξηση του ΦΠΑ για τα φάρμακα και τα βασικά είδη διατροφής ώστε να πληρώνουν ελάχιστους φόρους οι έχοντες και κατέχοντες, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Δοκίμασα και δοκιμάσαμε αρκετά από αυτά τα "φάρμακα" τα τελευταία εφτά χρόνια χωρίς επιτυχία. Όταν η χώρα επιστρέψει στην κανονικότητα δεν θα έχει ανάγκη από περισσότερο νεοφιλελευθερισμό ούτε όμως κι από κρατικό πατερναλισμό, τα δύο μοντέλα δηλαδή που κατά κόρον εφαρμόστηκαν και στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια...

Χρειαζόμαστε, τόσο η χώρα μας όσο και η Ευρώπη κι ο πλανήτης ολόκληρος, περισσότερο σοσιαλισμό. Με αυτό δεν εννοώ τη δικτατορία τού προλεταριάτου, την κατάργηση των εκλογών, τη στέρηση ατομικών και πολιτικών ελευθεριών ή τη λογοκρισία, αλλά ένα πρότυπο κοινωνίας που θα έχει ως ελάχιστη αναφορά το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος, ωστόσο θα το ξεπερνά κατά πολύ σε στόχους και φιλοδοξίες. Δεν αρκούν, για παράδειγμα, πλέον η δίκαιη αναδιανομή τής φτώχειας, τα επιδόματα, οι κατώτατοι μισθοί και συντάξεις και η στοιχειώδης Υγεία και Παιδεία.

Απαιτείται ριζική και δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και δημιουργία ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Γιατί να μην υπάρχει, για παράδειγμα, κι ανώτατος μισθός και γιατί οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες να θεωρούνται αυτονόητες όταν πρόκειται για ένα τηλεοπτικό τάλεντ σόου, αλλά γραφικές όταν αναφερόμαστε σε πολύ σημαντικότερες αποφάσεις με κοινωνικό αντίκτυπο;...

Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις έκλεισαν τον κύκλο τους και οι κυβερνήσεις συνεργασίας ακόμα κινούνται στον αστερισμό τού πρόσκαιρου τακτικισμού, όπως αποδεικνύουν οι συγκυβερνήσεις ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Αν ο προοδευτικός κόσμος επιθυμεί αριστερόστροφες πολιτικές μακράς πνοής, αυτές δεν θα μπορέσει να τις βρει όσο η κυβέρνηση της Αριστεράς εξαρτάται από τις ψήφους ενός εθνολαϊκιστικού κόμματος όπως αυτό του Π. Καμμένου, που αντιδρά στο κοινωνικό πεδίο σε οτιδήποτε δεν μυρίζει ναφθαλίνη- από τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που έχουν ανατραφεί στην Ελλάδα μέχρι το γάμο των ομοφυλόφιλων.

Τώρα που η Δημοκρατική Συμπαράταξη δείχνει να εξοστρακίζει τα δεξιά της βαρίδια, που το Ποτάμι στερεύει, που η Ένωση Κεντρώων μοιάζει έτοιμη από καιρό να συνδράμει σε κυβερνητικό επίπεδο και που Κωνσταντοπούλου- Λαφαζάνης δεν αποκλείεται να επιστρέψουν στο "μαντρί" είναι η ώρα να διαμορφωθεί ένας όσο το δυνατό ευρύτερος προοδευτικός πόλος, ο οποίος αρχικώς θα αποτελέσει ανάχωμα στη νεοφιλελεύθερη μητσοτακική ΝΔ και στη συνέχεια θα οδηγήσει τον τόπο στη μεταμνημονιακή εποχή...

Θα με ρωτήσετε αν όλα αυτά μπορούν να γίνουν και με τη συμμετοχή πολιτικών όπως η Φώφη, ο ρεζίλης των Παπανδρέου ή ο Β. Λεβέντης. Θα σας απαντήσω πως είναι υποχρέωσή μας να συνεχίσουμε να αναζητάμε φρέσκα ζουμερά πορτοκάλια. Όταν, όμως, η ζωή μάς δίνει λεμόνια, έστω και ξινισμένα, είναι καθήκον μας να φτιάξουμε λεμονάδα αν δεν θέλουμε να μείνουμε διψασμένοι...