Αυτή η αίσθηση πως η τραγωδία δεν θα λάβει ποτέ τέλος...

Όποιος πρωτοείπε ότι η οικονομία είναι ψυχολογία είναι ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Εν προκειμένω, δεν είναι τόσο η νέα αύξηση έμμεσων φόρων ή οι μειώσεις συντάξεων που απογοητεύουν τους πολίτες, μολονότι έχουν ήδη συσσωρεύσει τα τελευταία εφτά χρόνια τόση λιτότητα που φτάνει για δύο ολόκληρες ζωές, όσο η αίσθηση πως αυτή η τραγωδία δεν θα λάβει ποτέ τέλος. Αν κάποιος μπορούσε να μας καθησυχάσει πως οι νέες επιβαρύνσεις στα εισοδήματά μας θα είναι και οι τελευταίες, το πιθανότερο θα ήταν πως θα αυξανόταν η κατανάλωση και θα αναθερμαινόταν γενικότερα η οικονομία. Μόνο που τα μηνύματα από Βερολίνο, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι κι αυτό βεβαίως επιδεινώνει τη συλλογική μας κατάθλιψη...

Τα μνημόνια, και τα τρία, έχουν αποτύχει κι αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν εφαρμόστηκαν στην πληρότητά τους, όπως θέλει η κούλειος κι όχι μόνο προπαγάνδα να κοινωνεί. Ούτε είναι επιχείρημα πως από αυτή τη διαδικασία πέρασαν και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος αλλά εξήλθαν πανηγυρικώς αυτής. Κι αυτό γιατί, πρώτον, τα δικά τους μνημόνια ήταν πολύ ηπιότερα και δεν είχαν τον τιμωρητικό χαρακτήρα των ελληνικών. Πουθενά αλλού, στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον, δεν υποχρεώθηκε μια χώρα να απολέσει το 25% του ΑΕΠ της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και δίχως, μάλιστα, να έχει προηγηθεί πόλεμος στο έδαφός της.

Σκεφτείτε πως ακόμα και με βάση τις ιδεοληψίες τού ΔΝΤ το μάξιμουμ που θα μπορούσε να ζητηθεί ως θυσία από μια χώρα θα ήταν το 10% του ΑΕΠ της. Δεύτερον, ούτε οι Ιρλανδοί ούτε οι Πορτογάλοι ούτε οι Κύπριοι ζουν σήμερα καλύτερα από την προ των δικών τους μνημονίων εποχή κι ας έχουν επιστρέψει στις αγορές. Μάλλον χειρότερα διαβιούν και ούτε τα δικά τους επίπεδα αισιοδοξίας έχουν φτάσει στον ουρανό...

Με λίγα λόγια, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές τής δημοσιονομικής σύνεσης οφείλουν να παραδεχθούν ότι η λιτότητα πρέπει να έχει καθορισμένη ημερομηνία λήξης. Σε διαφορετική περίπτωση τα αποτελέσματά της, σε συνδυασμό με τη γιγάντωση των προσφυγικών- μεταναστευτικών ρευμάτων, είναι κοινωνίες παραδομένες στη φτωχοποίησή τους, στην αναταραχή, στη μισαλλοδοξία και στην τρομοκρατία που γεννούν με τη σειρά τους ή εκτοξεύουν ακροδεξιά εκτρώματα κι εθνικιστικές- απομονωτιστικές πολιτικές...

Πολύ φοβάμαι πως το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε θα συνειδητοποιήσει το κακό που έχει προξενήσει στην ενωμένη Ευρώπη μόνο όταν δοκιμάσει τη λαϊκή εκλογική αποδοκιμασία κι όχι νωρίτερα. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά για όλους μας, αφού θα έχει γκρεμιστεί από κοντόφθαλμους ηγετίσκους ό,τι με πολύ κόπο χτίστηκε μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...