Ο Τσίπρας τον Κούλη τον έχει για πλάκα, ο Τσίπρας της αντιπολίτευσης είναι ο δύσκολος αντίπαλος...

Το να κρίνεις μια κυβέρνηση ούτε καν στα (συνταγματικά) μισά τής θητείας της είναι σαν να σχολιάζεις πώς κύλησε η ημέρα σου στις 12 το μεσημέρι. Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να σηκώσουμε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν από τον τάφο του για να μας θυμίσει ότι τα πάντα είναι σχετικά. Αν συγκρίνουμε τα πεπραγμένα τής πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς με τα αντίστοιχα της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, το ισοζύγιο βγαίνει θετικό σε όλους τους τομείς: το τρίτο μνημόνιο περιλαμβάνει 20 δισ. ευρώ λιγότερα μέτρα από αυτά που είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενοι (πέρα από εκείνα που πρόλαβαν να εφαρμόσουν), οι οικονομικοί δείκτες έχουν θετικό πρόσημο, διεξάγεται ένας ανοιχτός πόλεμος με τη διαπλοκή και στοιχειώδη δικαιώματα επιτέλους κατοχυρώθηκαν, όπως η ιθαγένεια για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς και το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων...

Τότε γιατί η κυβέρνηση δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης που απολάμβανε στην αρχή τής θητείας της; Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αντιμετωπίσει έναν πολύ δυνατότερο αντίπαλο από τον άθλιο Κούλη, με την ελάχιστη δυναμική που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία το επώνυμό του, η προσωπική του μιζαδόρικη κι αναποτελεσματική προϊστορία, καθώς κι ο νεοφιλελεύθερος οίστρος του. Ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να υπερπηδήσει τον πήχη που ο ίδιος έθεσε πολύ ψηλά την περίοδο που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους πρώτους έξι μήνες τής πρωθυπουργίας του, όταν η άψη τής υπεσχημένης προεκλογικώς ανοιχτής σύγκρουσης με το γερμανικό φαρισαϊσμό αναπτέρωσε το ταξικό κι εθνικό γόητρο...

Ο λαός δεν αγαπά τους μητσοτάκηδες, ποτέ δεν τους αγάπησε. Ψήφισε, όμως, τον πατέρα τού νυν προέδρου τής ΝΔ όταν αισθάνθηκε πληγωμένος κι απογοητευμένος από την κατάντια τής "Αλλαγής" του Ανδρ. Παπανδρέου κι ενδεχομένως να ψηφίσει και τον γιο στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κατορθώσει μέχρι το τέλος τής θητείας του να σκίσει τα μνημόνια και να αποκαταστήσει μέρος έστω των χαμένων εισοδημάτων τής μεσαίας τάξης την τελευταία εφταετία...

Φυσικά και η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κριθεί από τους πολίτες κυρίως από τις επιδόσεις της στην οικονομία. Ο ιστορικός τού μέλλοντος, ωστόσο, οφείλει να σκάψει πιο βαθιά και να αξιολογήσει το κατά πόσο οι τομές που έκανε ή θα κάνει, έσπρωξαν μπροστά την Ελλάδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, την άφησαν στάσιμη. Σε αυτό το πεδίο είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει δώσει ήδη περισσότερες μάχες από τις προηγούμενες, έστω αν κι αυτή λερώνει αναπόφευκτα κάποιες φορές τα χέρια της στη λάσπη. Μόνο που οι περισσότερες, αν όχι όλες, έχουν μείνει ημιτελείς: για παράδειγμα, το τρίγωνο της διαπλοκής τραπεζών- κομμάτων- ΜΜΕ δεν έχει σπάσει κι ας έχει ραγίσει, το κυνήγι τής φοροδιαφυγής- φοροαποφυγής δεν έχει αποφέρει τα αναμενόμενα και η εκκλησία εξακολουθεί να παίζει το ρόλο τού κρατικού νταβατζή...

Το παιχνίδι βεβαίως και δεν έχει τελειώσει, αφού μένει ακόμα κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο. Παρατηρώ, ωστόσο, μια πρόωρη συγκρουσιακή κόπωση και υπαναχωρήσεις που δεν δικαιολογούν τον τίτλο τής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από αυτά κινδυνεύει η κυβέρνηση κι όχι από μια αξιωματική αντιπολίτευση που φλερτάρει απροκάλυπτα με καθετί αντιλαϊκό κι ακροδεξιό...