Σύμφωνα με τη δική τους λογική τα "ΝΕΑ" και το "ΒΗΜΑ" έχουν λόγο ύπαρξης μόνο αν δημοσιεύουν άρθρα και ρεπορτάζ κατά του ΣΥΡΙΖΑ. "Σε διαφορετική περίπτωση ας κλείσουν κι ας πάρουν μαζί τους στον τάφο 400 εργαζόμενους", φαίνεται πως είναι το σκεπτικό όσων διαχρονικά χρησιμοποιούν την εργατική τάξη ως ασπίδα των ΔΟΛίων συμφερόντων τους...
Ας υποθέσουμε πως οι εξελίξεις στο ΔΟΛ είναι αποτέλεσμα "χυδαίου εκβιασμού" από την κυβέρνηση, όπως δήλωσε ο Β. Βενιζέλος. Φυσικά και κατακρίνω κάτι τέτοιο- αν και σε όποια έκταση ισχύει- πόσω μάλλον όταν προέρχεται από ένα κόμμα που πολιτεύτηκε έχοντας ως σημαία του το ηθικό πλεονέκτημα και τη μάχη κατά τού τριγώνου τής διαπλοκής...
Επίσης, έχουν κάθε δικαίωμα οι αντιπολιτευόμενοι να στηλιτεύουν τέτοιου είδους πρακτικές. Μόνο που κι ο γράφων δικαιούται να επισημαίνει την υποκρισία να μέμφονται κυβερνητικές παρεμβάσεις στον Τύπο εκείνοι που κρατήθηκαν στην εξουσία επί 40 χρόνια χάρη ακριβώς σε αυτές. Τι θέλω να πω σε απλά ελληνικά; Πως ο ΔΟΛ δεν είναι μια παρθένα που ενδεχομένως να "ατιμάσει" ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια πόρνη που "απλώς" θέλει να αλλάξει νταβατζή...
Οι εφημερίδες είναι έτσι κι αλλιώς "πεθαμένη" ιστορία στην Ελλάδα κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση, στις προσφορές στις οποίες έθισαν το κοινό τους ή στην οικονομική κρίση. Είναι αλήθεια ότι και σε χώρες όπου οι κάτοικοί τους παραδοσιακά διαβάζουν, τα έντυπα έχουν καταγράψει σημαντική πτώση και μπορεί μια ημέρα να "πεθάνουν" κι εκεί. Μόνο που έχει σημασία και πώς φεύγει κάπως από τη ζωή, με αξιοπρέπεια δηλαδή ή ατιμασμένος...
Στη δική μας περίπτωση ο έντυπος Τύπος "πεθαίνει" από την περιφρόνηση του αναγνωστικού κοινού, των ανθρώπων δηλαδή που θέλουν ακόμα και σήμερα που τα ηλεκτρονικά "γκάτζετ" βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους να πιάνουν στα χέρια τους χαρτί, αλλά αναγκάζονται να αγγίζουν πατσαβούρες. Ανάμεσα σε αυτούς κι ο γράφων, ο οποίος μεγάλωσε μυρίζοντας σαν ναρκομανής το μελάνι των εφημερίδων και τώρα, μολονότι κι επαγγελματικώς υποχρεωμένος να το πράττει, δεν βρίσκει το λόγο να σπαταλήσει ούτε ένα λεπτό τού ευρώ για να αγοράσει κάποιο έντυπο που όχι μόνο δεν θα έχει κάτι καινούριο να του πει, αλλά που θα του πασάρει την προπαγάνδα τού επιχειρηματία και του κόμματος το οποίο στηρίζει...
Οι εφημερίδες, δυστυχώς, έχουν "πεθάνει" και πολύ φοβάμαι πως το αίμα τους βρίσκεται και στα δικά μου χέρια στο πλαίσιο συμβιβασμών που επιβάλλει η αντίληψη ότι τα τείχη πέφτουν από μέσα κι όχι απέξω. Γι' αυτό και για το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί ζητώ συγγνώμη πρώτα από όλα από εκείνους τους ελάχιστους που διαχρονικά δεν θεώρησαν τη δημοσιογραφία σκαλοπάτι για κάποιου άλλου είδους καριέρα ή για τον πλουτισμό τους αλλά την αντιμετώπισαν ως αυτό που θα έπρεπε όντως να είναι, λειτούργημα δηλαδή που οφείλεις να του αφιερωθείς εφ' όρου ζωής με το πάθος που του αξίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου