Το παιδί των Ρούπα- Μαζιώτη είναι δικό τους θύμα, όχι του κράτους...

Έπρεπε να επιταχυνθεί η διαδικασία λήψης απόφασης για την επιμέλεια του γιου των Ρούπα- Μαζιώτη; Έπρεπε κι αν ο νόμος είναι αυτός που φέρνει καθυστερήσεις, έστω κι ελάχιστων ημερών, τότε να αλλάξει πάραυτα. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι του να δημιουργηθεί ένα τσίρκο εντυπώσεων γύρω από την τύχη ενός ανήλικου, με ακραίες εκφράσεις για συνθήκες κράτησης προκειμένου να ηρωοποιηθούν στα μάτια ορισμένων δύο τρομοκράτες, υπάρχει μεγάλη απόσταση...

Κανένας μας, βεβαίως, δεν μπορεί να προδικάσει πώς θα καταλήξει στη ζωή του ένα παιδί έξι χρόνων. Φαντάζομαι, ωστόσο, πως αν του έχουν προκληθεί ανεπούλωτα τραύματα αυτά δεν οφείλονται στο ότι έβλεπε συνεχώς αστυνομικούς επί δύο ημέρες σε ένα νοσοκομείο, αλλά στο ότι οι γονείς του ζούσαν κυνηγημένοι επί χρόνια, αυτοκυνηγημένοι θα έγραφα για να είμαι πιο ακριβής. Γιατί αυτό είναι σήμερα το αντάρτικο πόλης, μια επαναστατική γυμναστική που αφήνει πίσω της ρημαγμένες ψυχές και οικογένειες...

Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω από καθέδρας για το πώς πρέπει να μεγαλώνει κανείς παιδιά: ούτε το έχω σπουδάσει ούτε το έχω κάνει. Αν, όμως, ισχύει πως ο χαρακτήρας ενός ατόμου διαμορφώνεται στα παιδικά του χρόνια και, μάλιστα, μέχρι την ηλικία των πέντε χρόνων τότε είναι φανερότατη η επίδραση που έχουν πάνω του οι γονείς του. Επομένως, ίσως θα ήταν λογικό όποιοι ενήλικοι επιθυμούν να φέρουν στον κόσμο άλλους ανθρώπους να περνούν πρώτα από ένα τεστ που να επιβεβαιώνει ή όχι ότι διαθέτουν έστω τις ελάχιστες προδιαγραφές για κάτι τέτοιο, όσο οργουελικό κι αν διαβάζεται. Δυστυχώς δεν είναι όλοι κατάλληλοι για να γίνονται γονείς κι αυτό έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις και δεν αναφέρομαι μόνο στους παιδοκτόνους ή στους παιδόφιλους, αλλά και σε "συνηθισμένες" οικογένειες που μεγαλώνουν προβληματικά άτομα που είτε δεν έλαβαν αγάπη είτε ανατράφηκαν με την πεποίθηση ότι κανένας άλλος δεν έκανε παιδί παρά μόνο η Μαριώ τον Γιάννη...

Με βάση όλα τα παραπάνω, αν το παιδί των Ρούπα- Μαζιώτη είναι θύμα, θύτης δεν είναι το κράτος αλλά οι γονείς του. Φυσικά ενυπάρχει η ατομική ευθύνη για το πώς θα καταλήξουμε στη ζωή μας, η οποία παίζει και το σημαντικότερο ρόλο. Σε διαφορετική περίπτωση όλα τα παιδιά ληστών ή τρομοκρατών θα γίνονταν και οι ίδιοι ληστές και τρομοκράτες και θα αθωώνονταν από τα δικαστήρια δικαίως λόγω κακού DNA. Ωστόσο ο ρόλος των γονέων είναι καταλυτικός και για τα καλά και για τα άσχημα, γι' αυτό και δεν είναι ντροπή όσοι είναι ήδη ή όσοι επιθυμούν να γίνουν να συνομιλήσουν με κάποιον παιδοψυχολόγο ή να διαβάσουν και κάνα σχετικό βιβλίο.

Δεν πιστεύω ότι οι λύσεις βρίσκονται στους ειδικούς ή στα "μάνιουαλ", αλλά είναι θαμμένες κάτω από τις προκαταλήψεις και τις βεβαιότητές μας. Κι αν οι ειδικοί και τα "μάνιουαλ" δεν είναι κομπογιαννίτες τότε μας βοηθούν να τις ανακαλύψουμε. Πάντως λύση δεν είναι να μεγαλώνεις σε γιάφκες περιμένοντας από τους γονείς σου να αλλάξουν τον κόσμο βάζοντας βόμβες σε υποκαταστήματα τραπεζών στη χάση και στη φέξη και κατηγορώντας στη συνέχεια το κράτος γιατί το παιδί τους συνομίλησε για λίγο με θεραπευτές σε ένα νοσοκομείο...