Ο τζιχαντισμός έχει ήδη κερδίσει...

Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά ώστε με μια αλλαγή χρονιάς να άλλαζαν και τα πάντα. Και το γράφω αυτό γιατί πολλά αρνητικά ακούστηκαν για το 2016, λες και είναι τέσσερις αριθμοί στη σειρά που μας καταστρέφουν τη ζωή κι όχι εμείς οι ίδιοι. Έφτανε, άλλωστε, η νέα τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, η οποία έλαβε χώρα το 2017, για να αποδείξει με το καλημέρα ότι τα προβλήματα, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, δεν λύνονται με τις ευχές αλλά με την θετική δράση. Η τελευταία, ωστόσο, προϋποθέτει μια πολύ σημαντική παράμετρο, να έχουμε δηλαδή κατανοήσει κατ' αρχήν την ουσία ενός ζητήματος. Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας, είτε αυτό αφορά τη διεθνή ασφάλεια είτε την ελληνική οικονομία είτε οτιδήποτε άλλο...

Βρέθηκα σε Γερμανία και Γαλλία τη προηγούμενη εβδομάδα, όπου είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι ότι ο τζιχαντισμός έχει κερδίσει. Γιατί τι άλλο από νίκη του, για να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη "θρίαμβος", συνιστά, για παράδειγμα, το κλείσιμο χριστουγεννιάτικων αγορών πριν την ώρα τους από το φόβο τρομοκρατικού χτυπήματος, η έντονη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αστυνομική παρουσία σε δημόσιους χώρους, σαν να βρισκόμαστε στη Μέση Ανατολή, και, κυρίως, η μεταδοτική ανησυχία πως από στιγμή σε στιγμή κάποιος μισαλλόδοξος θα τινάξει τα πάντα στον αέρα;...

Φυσικά κι αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα των αυξημένων μέτρων ασφαλείας, μόνο που τα μακελειά θα συνεχίσουν να διαδέχονται το ένα το άλλο αν εξακολουθούμε, επίσης, να μην πράττουμε ως Δύση το αυτονόητο: να μειώσουμε την οικονομική ψαλίδα που μας χωρίζει από τον αποκαλούμενο "Τρίτο Κόσμο", ενισχύοντας δίχως εκβιαστικά ανταλλάγματα τους κατοίκους του, να στηρίξουμε την αυτοδιάθεση των λαών δίχως ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις, να αποτρέψουμε την περιβαλλοντική καταστροφή "κουρεύοντας" τη βουλιμία μας για υπερκέρδη και, κυρίως, να πάψουμε να πιστεύουμε ότι ο δικός μας τρόπος σκέψης είναι θεϊκός και σε αυτόν οφείλουν να υποταχθούν όλοι οι υπόλοιποι. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου, για παράδειγμα, είναι δικαιότερη από την ελέω θεού μοναρχία. Απέχει, ωστόσο, πολύ κι αυτή από την πραγματική δημοκρατία, όπου η τύχη των λαών δεν θα εξαρτάται από τη βούληση μερικών εκατοντάδων βουλευτών αλλά από την επιθυμία τής κοινωνικής πλειοψηφίας...

Σε μια σκηνή τού "Νονός Νο2" ο Μάικλ Κορλεόνε- Αλ Πατσίνο, ευρισκόμενος στην Κούβα λίγο πριν την Επανάσταση, σημειώνει πως οι επαναστάτες, σε αντίθεση με τους στρατιώτες, δεν πληρώνονται για να πολεμούν και να σκοτώνονται και πως αυτό σημαίνει πως μπορεί να νικήσουν. Βεβαίως δεν ταυτίζω τον Φιντέλ, τον Τσε και τους συντρόφους τους με τους σκοταδιστές τού Ισλαμικού Κράτους, ωστόσο έχουμε χρέος οι πάντες να συλλογιστούμε πως οι τελευταίοι μπορεί και να κερδίσουν όταν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους για μια ιδεοληψία όταν εμείς περιμένουμε απλώς από τους θεσμούς που έχουμε διαμορφώσει εδώ κι αιώνες να λύνουν τα προβλήματά μας δίχως οι ίδιοι να σηκώνουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι...

Η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία, η δημοκρατία, ακόμα και η ασφάλεια αν θέλετε υποχρεώνουν σε συνεχή αγώνα για την θωράκιση και την επέκτασή τους. Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να προετοιμαζόμαστε για έναν αέναο αμυντικό πόλεμο, κλεισμένοι στα σύγχρονα οχυρά. Μόνο που οι πειρατές δεν θα εισβάλουν από την θάλασσα. Βρίσκονται ήδη πίσω από τα τείχη και είναι δημιουργήματα της ίδιας μας της πλεονεξίας, της αδιαφορίας και της αυτοσυγχωρούμενης ανεκτικότητάς μας στην αντιπάθεια για οτιδήποτε διαφορετικό. Πώς είναι δυνατό, επομένως, να κατηγορούμε ακόμα το 2016, αυτόν τον δίσεκτο αποδιοπομπαίο τράγο, για όλα αυτά δίχως να κοκκινίζουμε από ντροπή;...