Η αισιοδοξία δεν είναι συναίσθημα, είναι χρέος...

Θα είχα και θα είχαμε κάθε καλή δικαιολογία για να είμαι και να είμαστε απαισιόδοξοι για το 2017 τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο: η οικονομική κρίση συνεχίζεται, δίχως να υπάρχει ακόμα κάποιο δυνατό φως στο τούνελ, οι κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται, οι πόλεμοι μαίνονται, το κλίμα αλλάζει ραγδαίως κι ως συνέπεια όλων αυτών οι πρόσφυγες και μετανάστες ολοένα κι αυξάνονται, μαζί με την τρομοκρατία και τους εκλεγμένους παράφρονες και μισαλλόδοξους που κυβερνούν τον πλανήτη. Θα έπρεπε, συνεπώς, να είναι κάποιος αφελής ή να έχει μόλις έρθει από άλλο πλανήτη για να μην τα βλέπει όλα αυτά και να τρέχει ανέμελα στους μπαξέδες σαν να μην συμβαίνει τίποτα στον ίδιο και στους συνανθρώπους του...

Η αισιοδοξία, ωστόσο, δεν είναι απλώς συναίσθημα, είναι χρέος προς το δώρο που μας έχει δοθεί είτε από τη φύση είτε από τον θεό- αναλόγως τι πιστεύει και δεν πιστεύει κανείς- και το οποίο θα ήταν αγένεια να επιστρέψουμε άθικτο. Γι' αυτό κι έχουμε υποχρέωση κι όχι μόνο δικαίωμα να απαρνηθούμε την απαισιοδοξία και την κατάθλιψη που αυτή φέρνει μαζί της, να αγωνιζόμαστε σαν η μάχη να δίνεται κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις για εμάς, να συμπεριφερόμαστε απέναντι στις αναποδιές σαν να αφορούν κάποιους άλλους, δίχως κυνισμό αλλά με το ρεαλισμό τού ανθρώπου που κυνηγά το ανέφικτο σαν να βρίσκεται σε απόσταση μόνο μιας χεριάς από κοντά του...

Από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι οτιδήποτε άλλο από τον θάνατο μπορεί να μας καταστρέψει. Κι αν οι Τραμπ, οι Σόιμπλε ή οι Λε Πεν αυτού του πλανήτη βάζουν εμπόδια στη συναδέλφωση των λαών κι αν οι κάθε άλλου είδους μουτζαχεντίν οποιασδήποτε θρησκείας καλλιεργούν το μίσος για το διαφορετικό κι αν το λούμπεν προλεταριάτο εθίζεται στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων βαριά ευθύνη μας είναι να τους πολεμάμε όχι με τα δικά τους όπλα, γιατί θα γίνουμε το τέρας που απεχθανόμαστε, αλλά με εκείνα που πηγάζουν από την καρδιά κι από την ακλόνητη όσο και υποσυνείδητη πεποίθηση ότι όλοι μας έχουμε μια ξεχωριστή καταγωγή αλλά κι όλοι μας πορευόμαστε προς ένα πολύ συγκεκριμένο πεπρωμένο. Είναι κρίμα, επομένως, το χρόνο που μεσολαβεί να τον σπαταλάμε υποτασσόμενοι στην κακοβουλία κι εστιάζοντας σε αυτά που μας χωρίζουν κι όχι σε εκείνα που μας ενώνουν...

Κατανοώ ότι όλα αυτά ενδεχομένως να διαβάζονται ως ψυχολογία για αρχάριους ή ως συμβουλές ευζωίας σε ανθρώπους που αυτή την ώρα μετρούν μέχρι και την τελευταία τους δεκάρα για να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας, τον ΕΝΦΙΑ κι οποιοδήποτε άλλο χαράτσι. Σας διαβεβαιώ, ωστόσο, ότι δεν σας γράφω από τη βίλα μου στο Μαλιμπού αγναντεύοντας τον ωκεανό, πίνοντας ένα δροσερό μοχίτο κι απολαμβάνοντας τα ωραία κορμιά στην παραλία. Σας γράφω μέσα από τη φρίκη τής καθημερινής πάλης για επιβίωση με αξιοπρέπεια, επενδύοντας κομμάτι τού χρόνου μου συνομιλώντας εμμέσως μαζί σας και γλιτώνοντας με αυτόν τον τρόπο πολλά λεφτά σε ψυχοθεραπεία...

Κι ο γράφων βρίσκεται πολλές φορές ενώπιον του να αφεθεί να ουρλιάξει, να κλάψει, να τα παρατήσει και να αφήσει το κύμα να τον παρασύρει κι όπου τον βγάλει. Πάντοτε όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, κερδίζει μέσα μου η επιλογή τού αγώνα. Ναι, του μάταιου ίσως και ουτοπικού, αλλά του αγώνα όπως κι αν έχει με σκοπό να βγαίνεις όσο γίνεται πιο καθαρός από τη βουτιά σου στη λάσπη. Γιατί μαγκιά δεν είναι η απομόνωση σε κάποιο μοναστήρι και η απευθείας συνδιαλλαγή σου με τον θεό σου, αλλά η παραμονή σου ανάμεσα στους ανθρώπους, γνωρίζοντας ότι όσες φορές θα σε πληγώσουν άλλες τόσες θα τους πληγώσεις. Αυτή είναι η άτυπη συμφωνία που λέγεται ζωή και είναι στο χέρι μας να μην την κάνουμε κι άτιμη. Κι αν το 2017 δεν έχει λεφτά να μας δώσει, χρέος μας είναι να διεκδικούμε ό,τι μας αξίζει δίχως στην πορεία να χάνουμε την ψυχή μας. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, μικρό το κακό. Έχουμε μπροστά μας και το 2018, το 2019, το...

Υ.Γ.: Ο vromostomos επιστρέφει τη Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου. Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά σε όλους!