Τσιμπήστε τους ανεμβολίαστους να ξυπνήσουν από την ψευδαίσθηση της αδικίας...

Οι κυβερνητικές ευθύνες για τα χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού και γενικότερα για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι δεδομένες και δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από την ατομική ευθύνη των πολιτών ή από το ότι δεν υπάρχει επαρκής ροή εμβολίων. Οι αριθμοί δείχνουν ότι ενώ υπάρχει η δυνατότητα να εμβολιαστούν άμεσα όλοι οι ενήλικες δεν προκύπτει και η ανάλογη προθυμία. Και γι' αυτό ευθύνεται και το έλλειμμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και στους επικοινωνιακούς της μηχανισμούς, αφού με προπαγάνδα κι όχι με έργα διαχειρίστηκαν την υγειονομική κρίση...

Είναι προφανές, επίσης, ότι το voucher των 150 ευρώ στους νέους αποτελεί μπαξίσι τής new age εποχής. Όπως κι αν έχει, όμως, ακόμα και με δωροδοκία τού πληθυσμού είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να εμβολιαστεί τουλάχιστον το 80% αν δεν θέλουμε το φθινόπωρο να ζήσουμε νέα καραντίνα. Κι αν η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού εμπεριέχει και δικαιολογημένα πολλές νομικές και ηθικές αμφισβητήσεις, είναι κατά βάση η ευθύνη μας ως πολιτών να τσιμπηθούμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα τουλάχιστον, αν οι ευαισθησίες μας δεν φτάνουν έως το τείχος προστασίας τού ευρύτερου κοινωνικού συνόλου...

Οι υγειονομικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του μη εμβολιασμού είναι σαφώς μεγαλύτερες και πιο εκτεταμένες από τις παρενέργειες του εμβολιασμού με οποιοδήποτε εμβόλιο. Συνιστά, εξάλλου, κουτοπονηριά να προσδοκάμε τη σωτηρία μας από το ότι οι υπόλοιποι θα εμβολιαστούν, πολλώ δε μάλλον να γκρινιάζουμε και να μιλάμε για κοινωνία δύο ταχυτήτων με αφορμή το ότι οι εμβολιασμένοι θα απολαμβάνουν κάποιων προνομίων. 

Γιατί, δηλαδή, ο εμβολιασμένος να μην εργάζεται, ταξιδεύει, ψωνίζει ή διασκεδάζει ευκολότερα από τους απανταχού συνωμοσιολόγους εξυπνάκηδες; Αυτό δεν συνιστά παρέμβαση στον πυρήνα των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών μας δικαιωμάτων αλλά εναρμόνιση με τη στοιχειώδη λογική η οποία είναι τόσο δυσεύρετη και στη χώρα μας...

 
 

Πλωτά κι επίγεια φράγματα στο νεοφιλελεύθερο σκοταδισμό...

Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, αλλά γελοίας έμπνευσης πλωτά φράγματα για τους ανθρώπους, σαν να ήταν τσούχτρες και μέδουσες. Την ίδια ώρα που οι νεοφιλελεύθεροι ταυτίζουν με την ελευθερία και τη δημοκρατία τη μηδενική φορολόγηση, τα αδασμολόγητα προϊόντα, τους ανύπαρκτους ελέγχους, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την κλιματική κρίση λόγω απληστίας, χτίζουν τείχη για τους απελπισμένους τής Γης, τα θύματα δηλαδή αυτών των πολιτικών τους. Οι πιο μερακλήδες, μάλιστα, μεταξύ των νεοφιλελέδων δεν θα είχαν αντίρρηση και να πυροβολούμε τους πρόσφυγες και μετανάστες ή να ναρκοθετούμε κυριολεκτικώς τα περάσματά τους...

Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν και θα έπρεπε να κάνουν περισσότερα για το προσφυγικό αντί να μας πετούν φιλοδωρήματα για να διαχειριζόμαστε την κρίση και να μας επικρίνουν αφ' υψηλού, αν και δικαιολογημένα, για τις συνθήκες διαβίωσης των ικετών. Αλίμονο, όμως, αν δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε 80 με 90.000 ανθρώπους- δεν είναι περισσότεροι- σε όλη την ελληνική επικράτεια μολονότι μόλις έχουμε βγει (;) κι εμείς οι ίδιοι από μια δεκαετή οικονομική κρίση. Οι πρόσφυγες- μετανάστες δεν είναι σκουπίδια για να μην τους δεχόμαστε στις γειτονιές μας και η συντριπτική πλειονότητά τους- αν όχι όλοι- δεν έχουν έρθει ούτε για να μας εξισλαμίσουν ούτε για να μας σκοτώσουν, αλλά για να επιβιώσουν...

Αν συμφωνούμε ότι πρέπει να υπάρχουν παγκόσμιοι κανόνες για τη μετακίνηση ανθρώπων ή για την αντιμετώπιση πανδημιών όπως ο κοροναϊός, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για το παγκόσμιο εμπόριο και φορολόγηση. Τα μεταναστευτικά- προσφυγικά ρεύματα δεν είναι φυσικά φαινόμενα, οι αιτίες τους είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Οι πόλεμοι, η πείνα, η καταστροφή τού περιβάλλοντος, οι μεταδοτικές ασθένειες είναι, κατά βάση, ανθρωπογενείς παράγοντες κι ο άνθρωπος είναι, συνεπώς, αυτός που κρατά και τη λύση στο πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε...

Χρέος μας να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά όχι κι αφελείς...

Αν χρειαζόμασταν άλλη μια απόδειξη ότι οι εκλογές πρέπει να γίνουν το συντομότερο, μας την πρόσφερε ο Αλ. Τσίπρας το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη. Ο πρωθυπουργός εγκαινίασε το μετρό τής συμπρωτεύουσας, το οποίο για τους κατοίκους τής πόλης θα ανοίξει στις αρχές του... 2020. Η χώρα, όμως, χρειάζεται πολύ περισσότερα από φιέστες τής κορδέλας για να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της, απαιτεί μακρόπνοο σχεδιασμό κι όχι τακτικισμούς με το μυαλό στις κάλπες...

Την ώρα που η παγκόσμια οικονομία ετοιμάζεται να ξαναζήσει- αφού δεν διδάχθηκε από τα λάθη που οδήγησαν στην προηγούμενη- μια μεγάλη κρίση, έχοντας όμως πρώτα επωφεληθεί από την πρόσκαιρη ανάκαμψη των προηγούμενων χρόνων, στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα βγει για τα καλά από την κατάρρευση του 2008. Από τη στιγμή, μάλιστα, που θέλουμε δεν θέλουμε η οικονομία είναι παγκοσμιοποιημένη, είναι πολύ δύσκολο να ορθοποδήσουμε από μόνοι μας, έστω κι αν διαθέταμε μια πολιτική ηγεσία- κυβέρνηση κι αντιπολίτευση- με όραμα. Φανταστείτε, επομένως, πόσο πιο δύσκολη είναι η κατάσταση από τη στιγμή που οι ηγέτες μας έχουν μετρηθεί κι έχουν αποδειχθεί ελλιποβαρείς...

Αλίμονο αν επιτρέπαμε στον εαυτό μας να αντιμετωπίζουμε το μέλλον με απαισιοδοξία. Η στάση μας απέναντι σε αυτό που έρχεται πρέπει να είναι πάντοτε θετική, τουλάχιστον αν θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε στην πράξη προοδευτικοί κι όχι φοβικοί συντηρητικοί. Θα ήμασταν, όμως, κι αφελείς αν πιστεύαμε ότι με το πολιτικό προσωπικό και τη νοοτροπία που έχει καλλιεργήσει επί δεκαετίες, για να μην πω επί αιώνες, στη μάζα δεν είναι πρόσφορο το έδαφος για μια νέα χρεοκοπία πριν καν πάρουμε μια ανάσα από την προηγούμενη. Όπως κι αν έχει, καλή χρονιά σε όλες κι όλους, οι ευχές για το 2019 είναι δωρεάν!

Η αισιοδοξία δεν είναι συναίσθημα, είναι χρέος...

Θα είχα και θα είχαμε κάθε καλή δικαιολογία για να είμαι και να είμαστε απαισιόδοξοι για το 2017 τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο: η οικονομική κρίση συνεχίζεται, δίχως να υπάρχει ακόμα κάποιο δυνατό φως στο τούνελ, οι κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται, οι πόλεμοι μαίνονται, το κλίμα αλλάζει ραγδαίως κι ως συνέπεια όλων αυτών οι πρόσφυγες και μετανάστες ολοένα κι αυξάνονται, μαζί με την τρομοκρατία και τους εκλεγμένους παράφρονες και μισαλλόδοξους που κυβερνούν τον πλανήτη. Θα έπρεπε, συνεπώς, να είναι κάποιος αφελής ή να έχει μόλις έρθει από άλλο πλανήτη για να μην τα βλέπει όλα αυτά και να τρέχει ανέμελα στους μπαξέδες σαν να μην συμβαίνει τίποτα στον ίδιο και στους συνανθρώπους του...

Η αισιοδοξία, ωστόσο, δεν είναι απλώς συναίσθημα, είναι χρέος προς το δώρο που μας έχει δοθεί είτε από τη φύση είτε από τον θεό- αναλόγως τι πιστεύει και δεν πιστεύει κανείς- και το οποίο θα ήταν αγένεια να επιστρέψουμε άθικτο. Γι' αυτό κι έχουμε υποχρέωση κι όχι μόνο δικαίωμα να απαρνηθούμε την απαισιοδοξία και την κατάθλιψη που αυτή φέρνει μαζί της, να αγωνιζόμαστε σαν η μάχη να δίνεται κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις για εμάς, να συμπεριφερόμαστε απέναντι στις αναποδιές σαν να αφορούν κάποιους άλλους, δίχως κυνισμό αλλά με το ρεαλισμό τού ανθρώπου που κυνηγά το ανέφικτο σαν να βρίσκεται σε απόσταση μόνο μιας χεριάς από κοντά του...

Από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι οτιδήποτε άλλο από τον θάνατο μπορεί να μας καταστρέψει. Κι αν οι Τραμπ, οι Σόιμπλε ή οι Λε Πεν αυτού του πλανήτη βάζουν εμπόδια στη συναδέλφωση των λαών κι αν οι κάθε άλλου είδους μουτζαχεντίν οποιασδήποτε θρησκείας καλλιεργούν το μίσος για το διαφορετικό κι αν το λούμπεν προλεταριάτο εθίζεται στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων βαριά ευθύνη μας είναι να τους πολεμάμε όχι με τα δικά τους όπλα, γιατί θα γίνουμε το τέρας που απεχθανόμαστε, αλλά με εκείνα που πηγάζουν από την καρδιά κι από την ακλόνητη όσο και υποσυνείδητη πεποίθηση ότι όλοι μας έχουμε μια ξεχωριστή καταγωγή αλλά κι όλοι μας πορευόμαστε προς ένα πολύ συγκεκριμένο πεπρωμένο. Είναι κρίμα, επομένως, το χρόνο που μεσολαβεί να τον σπαταλάμε υποτασσόμενοι στην κακοβουλία κι εστιάζοντας σε αυτά που μας χωρίζουν κι όχι σε εκείνα που μας ενώνουν...

Κατανοώ ότι όλα αυτά ενδεχομένως να διαβάζονται ως ψυχολογία για αρχάριους ή ως συμβουλές ευζωίας σε ανθρώπους που αυτή την ώρα μετρούν μέχρι και την τελευταία τους δεκάρα για να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας, τον ΕΝΦΙΑ κι οποιοδήποτε άλλο χαράτσι. Σας διαβεβαιώ, ωστόσο, ότι δεν σας γράφω από τη βίλα μου στο Μαλιμπού αγναντεύοντας τον ωκεανό, πίνοντας ένα δροσερό μοχίτο κι απολαμβάνοντας τα ωραία κορμιά στην παραλία. Σας γράφω μέσα από τη φρίκη τής καθημερινής πάλης για επιβίωση με αξιοπρέπεια, επενδύοντας κομμάτι τού χρόνου μου συνομιλώντας εμμέσως μαζί σας και γλιτώνοντας με αυτόν τον τρόπο πολλά λεφτά σε ψυχοθεραπεία...

Κι ο γράφων βρίσκεται πολλές φορές ενώπιον του να αφεθεί να ουρλιάξει, να κλάψει, να τα παρατήσει και να αφήσει το κύμα να τον παρασύρει κι όπου τον βγάλει. Πάντοτε όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, κερδίζει μέσα μου η επιλογή τού αγώνα. Ναι, του μάταιου ίσως και ουτοπικού, αλλά του αγώνα όπως κι αν έχει με σκοπό να βγαίνεις όσο γίνεται πιο καθαρός από τη βουτιά σου στη λάσπη. Γιατί μαγκιά δεν είναι η απομόνωση σε κάποιο μοναστήρι και η απευθείας συνδιαλλαγή σου με τον θεό σου, αλλά η παραμονή σου ανάμεσα στους ανθρώπους, γνωρίζοντας ότι όσες φορές θα σε πληγώσουν άλλες τόσες θα τους πληγώσεις. Αυτή είναι η άτυπη συμφωνία που λέγεται ζωή και είναι στο χέρι μας να μην την κάνουμε κι άτιμη. Κι αν το 2017 δεν έχει λεφτά να μας δώσει, χρέος μας είναι να διεκδικούμε ό,τι μας αξίζει δίχως στην πορεία να χάνουμε την ψυχή μας. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, μικρό το κακό. Έχουμε μπροστά μας και το 2018, το 2019, το...

Υ.Γ.: Ο vromostomos επιστρέφει τη Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου. Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά σε όλους!