Με εντυπωσιάζει, τρόπον τινά, η αυστηρότητα ορισμένων απέναντι σε αυτούς που κλέβουν ένα αυτοκίνητο ή καλώδια, αλλά η χαλαρότητα για εκείνους που έχουν κερδίσει δισεκατομμύρια ευρώ κερδοσκοπώντας με τους λογαριασμούς ρεύματος και του σούπερ μάρκετ ή που τους παρακαλάμε να δώσουν ένα ευρώ παραπάνω για να είμαστε υπερήφανοι που σπάνε το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο. Οι πρώτοι είναι αλήτες και τσογλάνια, οι δεύτεροι εθνικοί ευεργέτες που αν τυχόν κι απλώς ακουμπήσει κάποιος την κοστουμιά τους τον πετάνε σε ένα κελί, αν είναι τυχερός και δεν τον βρουν σε κάποιο χαντάκι χωρίς χέρια και πόδια. Πάνω σε αυτόν το χυδαίο κουτσαβακισμό μας στηρίζεται χρόνια τώρα ο καπιταλισμός...
Δεν είναι πρότυπο πολίτη όποιος δεν πληρώνει για τη βενζίνη που βάζει στο αυτοκίνητό του, όσο φτωχός κι αν είναι. Τα δικαιώματα προϋποθέτουν υποχρεώσεις και το αντίστροφο. Το αδίκημα, ωστόσο, του 16χρονου ωχριά μπροστά σε αυτό του επαγγελματία που η πολιτεία τού έχει δώσει ένα όπλο όχι για να παίζει με αυτό, αλλά για να το χρησιμοποιεί σε πολύ έκτακτες συνθήκες...
Κι αν η δολοφονία είναι το χειρότερο των εγκλημάτων, η κάλυψή της μέσω της σιωπής ή και της δωροδοκίας ενόψει εκλογών με 600 ευρώ από την πολιτική ηγεσία δεν παύει να είναι ντροπιαστική. Μας κυβερνά ένα καθεστώς που θωπεύει σε καθημερινή βάση τα πιο χυδαία αντανακλαστικά τής μάζας προκειμένου να επεκτείνει χρονικώς τη φαυλότητά του. Θα το επιτρέψουμε;...
