Εθνικό είναι ό,τι λέει ο ΣΚΑΙ...

Δεν είναι η πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία που η Ελλάδα έρχεται σε σύγκρουση με την Ευρώπη. Είχε έρθει ξανά το 2015 επειδή ζητούσε κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι συνέχιση της άγριας λιτότητας επί δικαίους κι αδίκους. Τι έκαναν τότε αυτοί που σήμερα καταγγέλλουν Έλληνες ευρωβουλευτές και κόμματα περίπου ως προδότες; Φώναζαν "βάστε Σόιμπλε" και "Γερούν γερά" και καλούσαν την κυβέρνηση Τσίπρα να συνθηκολογήσει το συντομότερο δυνατό...

Υπενθυμίζω ότι τα ίδια επιχειρήματα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα γιουσουφάκια της χρησιμοποιούσε πριν 60 περίπου χρόνια και η χούντα των συνταγματαρχών. Τότε ανθελληνικά δεν ήταν τα βασανιστήρια αλλά η καταγγελία τους από Έλληνες στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Σήμερα ανθελληνικά δεν είναι τα Predator, τα φιμωμένα ΜΜΕ ή τα push backs αλλά οι φωνές που τα καταγγέλλουν...

Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να αποδεχθούμε πως ο Διονύσιος Σολωμός είχε δίκιο όταν μας προέτρεπε να αποδεχόμαστε ως εθνικό μόνο ό,τι είναι αληθινό. Κάτι τέτοιο θα μας απάλλασσε από το άχθος να κάνουμε τα ίδια λάθη περιμένοντας καλύτερα αποτελέσματα. Θα μας απάλλασσε, επίσης, από όλους εκείνους τους ελλαδέμπορες που όταν στριμώχνονται στα σκοινιά ρίχνουν μια πατρίδα, μια θρησκεία και μια οικογένεια και πιστεύουν ότι την έβγαλαν καθαρή...

 

 

Όσο η αλλαγή πλησιάζει τόσο περισσότερα κομμούνια θα σας πάρουν τα σπίτια...

Από το καλοκαίρι τού 2015 θέμα νομίσματος δεν έχει τεθεί για την Ελλάδα. Αντιθέτως, από το περσινό καλοκαίρι και τις αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις κι όχι μόνο τίθεται ζήτημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου. Κι όχι μόνο από την αντιπολίτευση, αλλά κι από κορυφαίους ευρωπαϊκούς θεσμούς τους οποίους υποβαθμίζουν αυτοί που ωρύονταν πριν οκτώ χρόνια να μείνουμε Ευρώπη κι έδιναν αγώνα για τον Β. Σόιμπλε και τον Γ. Ντάισελμπλουμ. Μαντέψτε με τι ασχολούνται τα συμβατικά ΜΜΕ, αν έχετε ακόμα απορίες για το αν βρισκόμαστε πράγματι στην 107η θέση στην ενημέρωση...

Το 2019 ο Κ. Μητσοτάκης είχε πει πολλά ψέματα και είχε δώσει πολλές υποσχέσεις τις οποίες δεν εκπλήρωσε. Δεν είχε καταφύγει, ωστόσο, στην τρομοκράτηση γιατί δεν του χρειαζόταν. Με την εξαπάτηση είχε εξασφαλίσει την επικράτησή του και μπορούσε να το παίζει ένας μετριοπαθής, φιλελεύθερος πολιτικός που σηκώνει τα μανίκια μόνο για να δουλέψει κι όχι για καβγά. Σήμερα, όμως, αντιγράφει την τακτική Σαμαρά του 2015 γιατί ξέρει ότι η πραγματικότητα στην κάλπη θα είναι πολύ διαφορετική αυτής των δημοσκοπήσεων...

Το ξαναζεσταμένο 2015, ιδίως από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας έχει στην ουσία αποκλείσει τον Γ. Βαρουφάκη από την προοδευτική κυβέρνηση, μοιάζει περισσότερο με φάρσα. Ο Κ. Μητσοτάκης, ως άλλος Τραμπ, θέλει να βλέπει τον πολιτικό του αντίπαλο να απαντά για τα αυτονόητα, όπως για το πώς μπορεί ο Τσίπρας να θέλει, για παράδειγμα, τοπικά νομίσματα και να μην το είχε κάνει πριν οκτώ χρόνια που αρκετοί θα τον ηρωοποιούσαν γι' αυτό. Κυριακή κοντή γιορτή, ωστόσο, για κάποιους και κηδείας για μερικούς άλλους...

  
 

Γιάνη, ο δεύτερη φορά χρήσιμος ηλίθιος είναι σκέτο ηλίθιος...

Ο Γ. Βαρουφάκης δεν είναι αθώος τής αποτυχίας τού 2015 να σκίσει η κυβέρνηση τα μνημόνια. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού αυτός ήταν ο βασικός διαπραγματευτής και η διαπραγμάτευσή του αποδείχθηκε πρόχειρη, ερασιτεχνική, απολίτικη, ναρκισσιστική κι εριστική δίχως να έχει στη διάθεσή του τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίσει τους δανειστές, οι οποίοι είχαν φροντίσει να πάρουν τις προφυλάξεις τους. Ο Γ. Βαρουφάκης, άλλωστε, επέλεξε να παρατείνει το δεύτερο μνημόνιο το Φεβρουάριο του 2015 και να πληρώνει τις δόσεις μία προς μία με συνέπεια το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς να έχουμε μείνει πανί με πανί. Κι όταν το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε ήταν έτοιμο πλέον να βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη με αντάλλαγμα μια οικονομική βοήθεια που δίνεται σε χώρες που αντιμετωπίζουν ανθρωπιστική κρίση τύπου Συρίας ο τότε υπουργός Οικονομικών επέλεξε την ηρωική παραίτηση για να μπορεί με τη βεβαιότητα της αποφυγής τού Grexit από τον "κακό" Τσίπρα να υπεραμύνεται της συνέπειάς του στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος...

Από την άλλη, ο Αλ. Τσίπρας δεν επέλεξε τον Γ. Βαρουφάκη μόνο για το διεθνές του προφίλ, το επικοινωνιακό του χάρισμα και την ιδεολογική του συγγένεια με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρωθυπουργός γνώριζε, μολονότι είχε πράγματι την ψευδαίσθηση πως στο τέλος θα υπερέβαινε τις δυσκολίες, ότι η προσπάθεια θα ήταν δύσκολη κι επομένως όποιος την αναλάμβανε θα είχε και το ανάλογο πολιτικό κόστος στην περίπτωση αποτυχίας. Γιατί, επομένως, να κάνει υπουργό Οικονομικών κάποιον συριζαίο κι όχι κάποιον "εξωτικό", τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή ως αποδιοπομπαίο τράγο ή χρήσιμο ηλίθιο;...

Ο Γ. Βαρουφάκης φαίνεται, όμως, πως δεν έχει διδαχθεί από το λάθος του και σήμερα είναι πρόθυμος να παίξει ξανά το ρόλο τού χρήσιμου ηλίθιου, αυτήν τη φορά προς όφελος της ΝΔ. Το ΜέΡΑ 25 θα είχε μια κάποια χρησιμότητα να έμπαινε στη Βουλή αν φαβορί για την πρωτιά ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ κι έψαχνε, στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας, κάποιον για να συνεργαστεί...

Αν, όμως, υποθέσουμε βασίμως πως η ΝΔ θα σχηματίσει κυβέρνηση, και μάλιστα αυτοδύναμη, την προσεχή Δευτέρα το μόνο που θα έχει κατορθώσει ο Γ. Βαρουφάκης θα είναι να έχει ψαλιδίσει τις όποιες πιθανότητες μη διολίσθησης σε μνημονιακές πολιτικές χάρη στο μόνο κόμμα εξουσίας τού προοδευτικού πόλου, το ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημα, άλλωστε, "τι Μητσοτάκης, τι Τσίπρας" με βάση το ότι και οι δύο ακολούθησαν μνημονιακές πολιτικές είναι πλαστό γιατί ο πρόεδρος της ΝΔ τις ενστερνίζεται, ενώ ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να τις εφαρμόσει. Ας με συγχωρήσει, συνεπώς, ο Γιάνης αν του πω πως ο δεύτερη φορά χρήσιμος ηλίθιος είναι σκέτο ηλίθιος...

Γύρισαν την πλάτη στον Τσίπρα το 2015, τους γύρισαν την πλάτη οι λαοί...

Η ιταλική κεντροαριστερά δεν έχει παρά τον εαυτό της να κατηγορεί για τον εκλογικό της καταποντισμό, όπως άλλωστε κάθε κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία για πέντε χρόνια κι αποτυγχάνει να πείσει το λαό του ότι είναι το καταλληλότερο για να συνεχίσει να κυβερνά. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και τη συντριβή των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, καθώς κι ότι και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ασθμαίνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα- στη Γαλλία, για παράδειγμα, βρίσκεται υπό εξαφάνιση-, αν δεν πεθαίνουν κιόλας, όποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει ότι η τακτική τού παρακολουθήματος των νεοφιλελεύθερων- υπερσυντηρητικών κομμάτων δεν τους οδήγησε πουθενά αλλού παρά στην πλήρη απαξίωση...

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είχε, χάρη στον Αλ. Τσίπρα, τη μεγάλη ευκαιρία όχι μόνο να σώσει την παρτίδα, αλλά και να την κερδίσει. Ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Γιάνη Βαρουφάκη, με όλα τα λάθη τής δικής τους διαπραγμάτευσης, έδωσαν νέα πνοή στο ευρωπαϊκό όραμα και κινητοποίησαν τους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι αισθάνθηκαν πως κάτι μπορεί να άλλαζε στη γερμανική Ευρώπη τής αυστηρής λιτότητας δίχως αύριο. Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες τής περιόδου, ωστόσο,- συμπεριλαμβανομένων του Μ. Ρέντσι και του Φρ. Ολάντ, έστω κι αν αυτοί ήταν πιο φιλικοί προς τη χώρα μας σε σχέση με άλλους-, επέλεξαν να μην τα βάλουν με το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε και δεν καταδίκασαν μόνο την Ελλάδα σε ένα τρίτο μνημόνιο, αλλά και τους εαυτούς τους στην πολιτική λήθη...

Αν τότε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είχε σταθεί πραγματικά στο πλευρό τής Ελλάδας, μπορεί και πάλι να έχανε εκλογές. Μόνο που υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ήττα και στον εξευτελισμό. Με την πρώτη επανέρχεσαι κάποια στιγμή, με τον δεύτερο πρέπει να φτιάξεις μαγαζί από την αρχή κι αυτό δεν γίνεται σε μια ημέρα...

Χρειάζεται πολλή δουλειά και πρώτα από όλα αναγνώριση των αιτιών τής καθίζησης. Κι επειδή είναι πιο εύκολο να αλλάξεις προσανατολισμό από το να αλλάξεις λαό, καλό είναι και οι εν Ελλάδι σοσιαλδημοκράτες να παραδειγματιστούν από τα σφάλματα των Ευρωπαίων συντρόφων τους και να αποδεχθούν ότι η επιστροφή τους στα πράγματα περνά μέσα από το μεγαλύτερο κόμμα τού ευρύτερου χώρου, το ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι από τον αποκλεισμό του είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά...

Αντίο Σόιμπλε, οι λαοί της Ευρώπης δεν σε ευγνωμονούν...

Η αποτυχία τού ΣΥΡΙΖΑ να σκίσει τα μνημόνια έχει δώσει πάτημα σε διάφορους αναθεωρητές τής πρόσφατης ιστορίας ώστε να δικαιώσουν εκ των υστέρων πρωταγωνιστές μιας περιόδου από την οποία μόνο άσχημες αναμνήσεις έχουμε. Το μεγαλύτερο ίσως από όλα τα παραμύθια ήταν πως αν δεν γίνονταν εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 θα είχαμε βγει πολύ νωρίτερα από την επιτροπεία. Το θεμελιώδες, βεβαίως, ερώτημα που δεν μπορούν να απαντήσουν όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη είναι γιατί εφόσον ίσχυε κάτι τέτοιο ο Αντ. Σαμαράς επίσπευσε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για το Δεκέμβριο του 2014 όταν θα μπορούσε να είχε γίνει το Μάρτιο του 2015 κι αφού είχε λήξει η σύντομη παράταση του β' μνημονίου που είχε ζητήσει για να προκαλέσει την αριστερή παρένθεση, η οποία σε λίγο θα μοιάζει με ολόκληρο κεφάλαιο της Ιστορίας αυτού του τόπου...

Θα μπορούσε, δηλαδή, αν ίσχυε το "success story" του να είχε πάει στις εκλογές ως ο πρωθυπουργός που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια. Πιθανότατα και πάλι θα τις έχανε γιατί ο λαός ήθελε αλλαγή, αλλά τουλάχιστον θα είχε προσφέρει πολλούς πόντους στην υστεροφημία του και θα είχε στέρεα επιχειρήματα για να ξαναγίνει διεκδικητής τού Μαξίμου. Το μόνο που έκανε, ωστόσο, ο Αντ. Σαμαράς ήταν να στήνει παγίδες για τον επελαύνοντα Αλ. Τσίπρα, χρησιμοποιώντας ως όπλο μια αναιμική έστω επιστροφή στην ανάπτυξη που προκλήθηκε ακριβώς από το ότι είχε σταματήσει να εφαρμόζει το μνημόνιο γιατί είχε χάσει τη λαϊκή επιδοκιμασία. Σκεφτείτε, επομένως, πόσο ισχυρότερη και διαρκέστερη θα ήταν η ανάπτυξη αν αντί για μνημόνιο εφαρμοζόταν, για παράδειγμα, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι αν ο Β. Σόιμπλε δεν είχε επιχειρήσει να τορπιλίσει με κάθε τρόπο τις εναλλακτικές που του πρότεινε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης...

Αντί, συνεπώς, ο νυν πρόεδρος της γερμανικής Βουλής να περιφέρεται συνεντευξιαζόμενος για να υπερασπιστεί τις πολιτικές του και να απαιτεί να του στήσουμε κι άγαλμα θα ήταν προτιμότερο να αναλάβουν ο ίδιος και τα εγχώρια γιουσουφάκια του τη μεγάλη ευθύνη που τους αναλογεί για το ότι χορηγήθηκαν στον ασθενή θεραπείες οι οποίες επιδείνωναν την κατάσταση της υγείας του. Αφήστε που τα υπερκέρδη τής Γερμανίας- νόμιμα και παράνομα (βλ. Siemens) τη δεκαετία τού 2000 με την εισαγωγή τού ευρώ, τα υπέρογκα πλεονάσματα και τις μίζες της συνηγορούν στο ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο και στο να αρρωστήσει ο σημερινός ασθενής...

Στην εξίσωση των ευθυνών ο Β. Σόιμπλε δεν έπαιξε το ρόλο τού διασώστη τής Ελλάδας, ούτε καν της Ευρωζώνης, αλλά της χώρας του στο πλαίσιο του "live and let die". Για όλα αυτά και για πολλά άλλα η Ευρώπη δεν έχασε έναν σπουδαίο πολιτικό, αλλά έναν παρ' ολίγον δήμιο της...

 

Σαν να διαβάζω εφημερίδα τού μεσοπολέμου: "Ενισχύθηκε η ακροδεξιά στη Γερμανία"...

Η Ευρώπη μία ημέρα μετά από την τρίτη θέση που κατέλαβαν οι ακροδεξιοί στη γερμανική Βουλή θυμίζει επιβάτη αυτοκινήτου δίχως φρένα που οδηγείται στον τοίχο, αλλά εκπλήσσεται όταν συμβαίνει η πρόσκρουση. Φαίνεται πως πολλοί είχαν καθησυχαστεί με την ήττα των ακροδεξιών στην Ολλανδία και της Μ. Λε Πεν στη Γαλλία και πίστεψαν ότι αυτό ήταν, μια μπόρα ήταν και πέρασε και μπορούμε να συνεχίσουμε την αυτοϋπονόμευση της Ευρώπης σαν να μην έχει συμβεί τίποτα...

Και το ακόμα πιο τραγικό; Ο γερμανικός λαός με την ψήφο του στο AfD δεν αποδοκίμασε το κοντόθωρο όραμα Μέρκελ για τη γερμανική Ευρώπη, αλλά τη μοναδική ίσως πολιτική της όσα χρόνια είναι καγκελάριος η "Μητερούλα" η οποία ήταν μακρόπνοη, ανθρωπιστική και προς τη σωστή κατεύθυνση, το άνοιγμα δηλαδή των συνόρων στους πρόσφυγες...

Το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε δεν έχει, πάντως, παρά μόνο τους εαυτούς του να κατηγορεί για την εθνικιστική στροφή που πήρε η χώρα του. Οι δυο τους στήριξαν την ηγεμονία τους στην απαξίωση κάθε άλλου Ευρωπαίου εταίρου τους- συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία ως αντίδραση μάλιστα αποχωρεί από την ΕΕ- και στην υπερπροβολή ενός πολιτικού- οικονομικού μοντέλου το οποίο θέτει στην θέση τού οδηγού την υποκριτική δημοσιονομική πειθαρχία η οποία όταν είναι να συζητηθούν τα υπερβολικά γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα μετατρέπεται σε άκρα του τάφου σιωπή...

Δεν αμφισβητώ τις πολιτικάντικες ικανότητες της- για πόσο, άραγε, ακόμα;- καγκελαρίου: κανείς δεν κερδίζει τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις αν δεν ξέρει πώς να μανιπουλάρει το πόπολο- αμφιβάλλω ωστόσο για το πόσο επιεικείς θα είναι οι ιστορικοί τού μέλλοντος για τα πεπραγμένα μιας πολιτικού που κυβερνά προτάσσοντας το εδώ και τώρα κι αδιαφορώντας για τις αυριανές συνέπειες...

Η γερμανική ιστορία έχει αποδείξει ότι η ακροδεξιά κάθε άλλο παρά πρέπει να υποτιμάται και να θεωρείται φούσκα που θα σκάσει. Με γαργαλά, εξάλλου, το χέρι μου και δεν μπορώ να μην γράψω ότι εκείνοι που μας κουνούσαν το δάχτυλο και στη Γερμανία για την άνοδο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα καλό θα είναι να ξεκινήσουν μια βαθιά ενδοσκόπηση και να κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους...

Φυσικά και δεν είμαι υπερήφανος για το ότι η Χρυσή Αυγή είναι τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στη χώρα μου ούτε θα ξεπλύνω το λούμπεν προλεταριάτο που την ψηφίζει. Η Ελλάδα, όμως, είναι η χώρα τής ΕΕ η οποία έχει υποστεί τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ της από κάθε άλλη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μπορούσε, δηλαδή, να το επικαλεστεί ως ελαφρυντικό σε ένα άτυπο δικαστήριο, όπως άλλωστε και η ηττημένη Γερμανία τής Συνθήκης των Βερσαλιών. Αλήθεια, η σημερινή Γερμανία, η κατά πολύ πλουσιότερη της δεύτερης ευρωπαϊκή χώρα, τι δικαιολογία έχει για την αφύπνιση του χιτλερικού φαντάσματος στην επικράτειά της;...

Και η βία στην ανθρώπινη φύση είναι...

"Μας έχετε πρήξει με αυτόν τον Παύλο Φύσσα. Λες κι έχουν δολοφονηθεί μόνο Αριστεροί κι όχι και δεξιοί σε αυτήν τη χώρα. Γιατί δεν κάνετε μια συγκέντρωση και για τα θύματα, για παράδειγμα, της 17 Νοέμβρη"; Φαντάζομαι πως κι εσείς έχετε ακούσει αρκετούς να το ισχυρίζονται, υπονοώντας την ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό κράτος σε πολλά επίπεδα. Από όσο γνωρίζω, ωστόσο, κανένας δεν έχει εμποδίσει- πλην ενδεχομένως μιας μειοψηφίας αριστεριστών- στον οποιονδήποτε να διαδηλώσει για ό,τι γουστάρει...

Το ακραίο κέντρο μπορεί να ζητήσει οποιαδήποτε μεγάλη πλατεία ή δρόμο για να διοργανώσει μια εκδήλωση για τα θύματα του αντάρτικου πόλης ή για να γιορτάσει τα χθεσινά γενέθλια του Β. Σόιμπλε. Γιατί, όμως, απαιτεί από την Αριστερά να του γεμίσει τα πεζοδρόμια λες κι όλοι πρέπει να συγκινούμαστε με τα ίδια πράγματα κι όταν δεν το κάνουμε οφείλουμε να απολογούμαστε ως ακραίοι;...

Με τα παραπάνω δεν επιθυμώ να ξεπλύνω τρομοκρατικές οργανώσεις, αλλά να προσθέσω ένα ακόμα λιθαράκι αποδόμησης της διαβόητης πλέον δήλωσης Μητσοτάκη περί ταξικών ανισοτήτων κι ανθρώπινης φύσης. Με το δικό του σκεπτικό είναι ανώφελο να διοργανώνει κανείς συγκεντρώσεις και για τα θύματα της "17 Νοέμβρη", όπως έχει οργανώσει στο παρελθόν η "Αγία Οικογένεια", αφού είναι στην ανθρώπινη φύση ακόμα και να σκοτώνεις τον ιδεολογικό σου αντίπαλο...

Γιατί, επομένως, να αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα αφού είναι κι αυτή συνυφασμένη με την θνητότητά μας; Ή, μήπως, αυτό είναι που μας ξεχωρίζει από τα ζώα, η ικανότητά μας δηλαδή να αναγνωρίζουμε τα ελαττώματά μας και τη βία που αυτά κυοφορούν και να προσπαθούμε να διορθωνόμαστε;...

Αυτός ο τόπος έχει πληγωθεί βαθιά από το φασισμό γι' αυτό κι αντιδρά με μαζικότητα όταν τον βλέπει να αναγεννιέται, πολλώ δε μάλλον όταν μένει ατιμώρητος. Κατανοώ ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να δικάζεις μια εγκληματική οργάνωση που πλασάρεται ως πολιτικό κόμμα, όπως είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Η συντριπτική πλειονότητα, ωστόσο, του ελληνικού λαού δεν ανέχεται να κυκλοφορεί ελεύθερος ο φονιάς τού Παύλου Φύσσα λόγω 18μηνου, εξαιτίας δηλαδή της καθυστέρησης απονομής δικαιοσύνης, που όλως τυχαίως είναι πολύ πιο γρήγορη όταν είναι να κριθεί κάποιος φτωχοδιάβολος...

Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής δεν έχει καμία σχέση με το δικαίωμα της πολιτικής οργάνωσης, με τον ίδιο τρόπο που τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν σχετίζονταν με την ελευθερία τού συνέρχεσθαι. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, υποκύπτει στην ηλιθιότητα. Όποιος το καταλαβαίνει κι επιλέγει να κλείνει τα μάτια καθίσταται συνεργός στα εγκλήματα φασιστικών σκουπιδιών...

Η επέλαση των αχρήστων...

Ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος έγινε γι' άλλη μια φορά "viral" με τα "photo bombing" του σε Ανγκ. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε, δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό του στην υποτέλεια και στη δουλοπρέπεια, αλλά ένα ολόκληρο άτυπο κίνημα πανελλήνιου βεληνεκούς. Σε αυτό "συμμετέχουν" όλοι εκείνοι οι οποίοι διαχρονικά στηρίζουν την επιβίωσή τους κολακεύοντας τον αρχηγό, τον όποιο αρχηγό...

Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ δεν είναι τίποτα άλλο από την πιο γελοία εκδοχή ενός χαρακτηριστικού τύπου Έλληνα, τον οποίο με καλή διάθεση θα αποκαλούσα ανασφαλή και με κακή γλείφτη. Ολόκληρες καριέρες έχουν χτιστεί γύρω από την εκούσια υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρότερων ή, τέλος πάντων, όσων πιστεύουμε ότι είναι ισχυρότεροι και μπορούν να προωθήσουν την καριέρα μας...

Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως στην Ελλάδα το γλείψιμο δεν θεωρείται ελάττωμα, αλλά συγχωρείται ως απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Άλλωστε μιλάμε για μία χώρα όπου ακόμα συζητάμε δίχως να ντρεπόμαστε για το αν θα πρέπει να αξιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι κι όπου νυν βουλευτές επιθυμούν να διορίζουν ως διαδόχους τούς γιους τους- ορθώς ο άθλιος Κούλης έκοψε από υποψήφιο τον γιο τού Γ. Τραγάκη γι' αυτόν το λόγο...

Πώς, επομένως, να πείσεις τους ταλαντούχους και μορφωμένους νέους να επιστρέψουν στην Ελλάδα ή να μην φύγουν από αυτή όταν σε αυτά τα χώματα τον εθνικισμό αντιστρατεύεται η ξενομανία και το λαϊκισμό η εθελοδουλία; Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου είναι λογικό να κονιορτοποιούνται από την επέλαση των αχρήστων...

Δεν είναι κακό για συμβολικούς λόγους ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται καινοτόμες επιχειρήσεις, μόνο που δεν είναι αρκετό για να δοθεί το μήνυμα πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εξέλθουμε από την κρίση μια και καλή. Χρειάζονται και πράξεις αλλά από αυτές πάσχουμε διαχρονικά, με αποτέλεσμα στην πολιτική ζωή να πρωταγωνιστούν τύποι όπως ο Άδωνις, που μέχρι πριν μια δεκαετία κινούνταν στο παρατηλεοπτικό περιθώριο. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη από ετερόφωτους μαϊντανούς που επιδεικνύουν πλέον ανενδοίαστα την ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη ρητορική τους, αλλά ούτε και δήθεν προοδευτικούς που δεν τολμούν να προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις υπό το φόβο τού πολιτικού κόστους...

Ο Άδ. Γεωργιάδης σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι παρά το ακραίο σύμπτωμα μιας ασθένειας που έχει μολύνει μεγάλο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας και η οποία ναι μεν δεν είναι ανίατη αλλά δεν είναι κι ευκόλως ιάσιμη. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει αντίδοτο, αλλά γιατί λίγοι είναι οι πρόθυμοι να το δοκιμάσουν και να το προωθήσουν στους πολλούς...

 

  

ΕΝΦΙΑλωμένοι κομμουνιστές...

Από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση αποφάσισε να συνθηκολογήσει η αριστεροσύνη της εξαντλείται σε λεκτικά πυροτεχνήματα και συμβολικές κινήσεις δίχως ιδιαίτερη σημασία για τη ζωή των πολιτών. Την ίδια ώρα, για παράδειγμα, που οι Έλληνες καλούνται να καταβάλουν μερικά ακόμα εκατομμύρια ευρώ για τον ΕΝΦΙΑ οι υπουργοί και τα "παπαγαλάκια" τους εξαντλούν την κριτική και το σαρκασμό τους στα όσα δήλωσε η Ευ. Καϊλή για τον "φουκαρά" τον παππού της...

Οι ίδιοι πιστεύουν ότι με το να υπενθυμίζουν τα ανδραγαθήματα των κομμουνιστών προγόνων τους- συγγενικά ή ιδεολογικά- αποκτούν κληρονομικώ τω χάρισμα κάποιες από τις αρετές τους κι αθωώνονται για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους. Αυτή η τακτική δεν συνιστά απλώς πολιτικό παιχνίδι, αλλά καθίσταται χυδαιότητα στο όριο της ύβρεως απέναντι σε εκείνους που δεν λύγισαν μπροστά σε χειρότερα δεινά από τον Β. Σόιμπλε ή την Κρ. Λαγκάρντ...

Μέσα στην αλαζονεία που γεννά η εξουσία οι υποταγμένοι υπερασπιστές τού κομμουνισμού δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι καμία Καϊλή ή οποιοδήποτε άλλο όμορφο, αλλά χαζό κορίτσι ή αγόρι δεν μπορεί να προσβάλει περισσότερο ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη από τους ίδιους όταν φορολογούν τους πλούσιους λιγότερο από όσο τους φτωχούς. Και η προσβολή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν μόνιμη επωδός τους είναι ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι ένα μέτρο που δεν ψήφισαν εκείνοι, αλλά το βρήκαν έτοιμο από τους προηγούμενους ή όταν επιχειρηματολογούν, όπως ο Τρ. Αλεξιάδης, με εξυπνακισμούς τού τύπου "περσινά ξινά σταφύλια". Το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" ταιριάζει σε τυχοδιώκτες κι όχι σε ιδεολόγους, απλούστατα γιατί οι δεύτεροι σταματούν το βασανισμό, δεν τον συνεχίζουν επιρρίπτοντας την ευθύνη γι' αυτό σε άλλους...

Η ίδια κοροϊδία εμπεριέχεται και στη δήλωση της Κ. Παπανάτσιου πως ο ΕΝΦΙΑ θα μειωθεί από του χρόνου γιατί οι επιτροπές- πόσο σοβιετία πια!- δεν πρόλαβαν να μειώσουν τις αντικειμενικές αξίες φέτος. Και γιατί δεν πρόλαβαν; Τι άλλο είχαν να κάνουν πέρα από το να λαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς τους;...

Φαίνεται, ωστόσο, πως όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο θα μας δουλεύουν μπροστά στα μάτια μας σαν να είμαστε πιο ηλίθιοι από τους ηλίθιους. Δεν ξέρω- μάλλον αμφιβάλλω- αν οι κομμουνιστές "έφαγαν" τον παππού τής Ευ. Καϊλή, τα "εγγόνια" τους πάντως το κάνουν με όπλο όχι τα κονσερβοκούτια αλλά το ένα ψέμα πάνω στο άλλο...



 

Δεν του πρέπει ούτε άγαλμα αλλά ούτε και κρεμάλα...

Αυτή η συζήτηση κοντεύει να γίνει πιο παλιά κι από τη Βίβλο: ποιος φταίει για την κατάντια τής Ελλάδας, οι Έλληνες ή οι ξένοι; Για να μην μακρηγορώ σε θέματα στα οποία έχω αναφερθεί πολλάκις στο παρελθόν, "φταίμε και οι δυο που ζούμε χώρια κάτω από τον ίδιο ουρανό", με μεγαλύτερη την ευθύνη βεβαίως εκείνων που επέτρεψαν γι' άλλη μια φορά στους ξένους να τους καταστήσουν αποικία, δηλαδή στους Έλληνες. Από αυτό, ωστόσο, έως το να στήσουμε άγαλμα στον Β. Σόιμπλε, όπως μας παρότρυνε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, η απόσταση είναι τεράστια...

Για να θεωρήσει ένας λαός κάποια προσωπικότητα ως ηρωική θα πρέπει αυτή να έχει ενεργήσει με γνώμονα το συμφέρον του. Ο Β. Σόιμπλε κι όλο το γερμανικό κατεστημένο δεν λειτούργησαν ούτε προς το συμφέρον τής Ελλάδας ούτε της Ευρώπης, αλλά αποκλειστικώς της γερμανικής ελίτ: ούτε καν του γερμανικού λαού, αλλά των γερμανικών τραπεζών, η διάσωση των οποίων και η ισχυροποίησή τους αποτέλεσαν τη μεγάλη διακύβευση των μνημονίων κι όχι βεβαίως η σωτηρία τής Ελλάδας. Αν συνέβαινε το δεύτερο, θα είχε, για παράδειγμα, "κουρευτεί" και μέρος τού ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο. Ο Γερμανός υπουργός, εξάλλου, δεν έχει πετύχει ούτε στην έξοδο της χώρας μας από την κρίση, αφού οι πολιτικές που επέβαλε όλα αυτά τα χρόνια όταν δεν σχετίζονταν άμεσα με τα γερμανικά συμφέροντα ήταν τιμωρητικές κι άρα αναποτελεσματικές...

Η δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από την Ελλάδα ήταν απείρως μεγαλύτερη από την αντίστοιχη που απαιτήθηκε από άλλες μνημονιακές χώρες. Αφήστε που τα διαρθρωτικά μας προβλήματα ήταν και σε σημαντικό βαθμό είναι ακόμα μεγαλύτερα από αυτά της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας ή της Κύπρου. Ζούμε ακόμα σε μια χώρα που επικρατούν δύο μέτρα και δύο σταθμά για τους ολιγάρχες και το πόπολο, που οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θέλουν να αξιολογούνται και οι ελεύθεροι επαγγελματίες πυροβολούν όσους από τους φοροελεγκτές δεν δωροδοκούνται...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα βεβαίως και φέρουμε την ευθύνη. Ούτε θα λυθούν όλα αν "κουρευτεί" το χρέος. Ούτε, όμως, θα λυθούν όσο παραμένουμε μια αποικία χρέους που ό,τι βγάζουμε οφείλουμε να το δίνουμε σε άμεσους κι έμμεσους φόρους για να επιτυγχάνουμε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα εις το διηνεκές σαν να είμαστε οι ΗΠΑ, η Κίνα ή η Ιαπωνία. Όπως, επομένως, δεν αξίζει στον Β. Σόιμπλε κρεμάλα γιατί εμείς πρώτοι βάλαμε την θηλιά στο λαιμό μας, με τον ίδιο τρόπο δεν του αξίζει κι άγαλμα στην πλατεία Συντάγματος γιατί υπερασπίστηκε μέχρι τελευταίας ρανίδος τού αίματός του τα συμφέροντα της γερμανικής ολιγαρχίας...

Στη χώρα που εν έτει 2017 γιατροί και δικηγόροι αρνούνται να βάλουν POS προσδεθείτε για νέα μνημόνια...

Δεν είναι κακό η χώρα να πραγματοποιεί δοκιμαστικές εξόδους στις αγορές, με στόχο να δανείζεται αποκλειστικώς από αυτές από τον Αύγουστο του 2018. Μπορεί το επιτόκιο να είναι υψηλότερο από αυτό που δανειζόμαστε από τους θεσμούς και να προστίθεται νέο χρέος, αλλά μόνο η επιστροφή στην κανονικότητα θα φέρει το τέλος των μνημονίων και την ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία. Το τίμημα, άλλωστε, που πληρώσαμε τα τελευταία εφτά χρόνια που ήμασταν αποκλεισμένοι από τον ιδιωτικό δανεισμό ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερο σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια που απολαμβάναμε και τους ευνοϊκούς χρόνους αποπληρωμής...

Τότε από μιζέρια δεν έχω διάθεση να ανοίξω σαμπάνιες; Ενδεχομένως, αλλά τα μηνύματα που στέλνουν εκείνοι που μας έχουν αλυσοδεμένους δεν προμηνύουν ευχάριστες εξελίξεις. Σόιμπλε- Μοσκοβισί- Βελκουλέσκου στην ουσία μάς απείλησαν με νέες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, το οποίο στη γλώσσα τους σημαίνει νέα άγρια λιτότητα. Ποιος μπορεί να αποκλείσει, για παράδειγμα, νέα αύξηση φόρων ή νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και περισσότερη ελαστική εργασία προκειμένου να επιτευχθούν φαραωνικοί δημοσιονομικοί στόχοι από μια ήδη εξαντλημένη κοινωνία;...

Μπροστά μας έχουμε την τρίτη αξιολόγηση και την εφαρμογή τού τέταρτου μνημονίου, η οποία μάλιστα μπορεί να επισπευστεί. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι έχουμε αφήσει τα δύσκολα πίσω μας και μπροστά μας ανοίγεται ένα ξέφωτο, όπως μας υπόσχεται ο Αντώνης Τσίπρας ή Αλέξης Σαμαράς...

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Υπάρχουν πολλές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν έχουν γίνει μολονότι θα έπρεπε να είχαν γίνει. Ανάμεσα σε άλλα, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή είναι ακόμα υψηλές, κλειστά επαγγέλματα δεν έχουν ανοίξει στην ουσία, δεν έχουν κοπεί όσο θα έπρεπε αδικαιολογήτως υψηλές συντάξεις, στο Δημόσιο εξακολουθούν να συνωστίζονται άχρηστοι και οι πολίτες δεν αποφεύγουν τη γραφειοκρατία για μια σειρά ενεργειών. Πάνω σε αυτό βασίζονται, άλλωστε, και οι δανειστές μας όταν μας καλούν να μην σταματήσουμε να "ποδηλατούμε"...

Πώς, επομένως, να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον όταν το πολιτικό κόστος, το μικροκομματικό συμφέρον, ο νεποτισμός κι ο συντεχνιασμός- χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το τελευταίο η αντίδραση γιατρών και δικηγόρων στη χρήση POS- όχι μόνο δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά μολύνουν και το υγιές κομμάτι τής κοινωνίας; Κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν λύνεται από την επιστροφή στις αγορές παρά μόνο με πολιτική βούληση, η οποία ωστόσο είναι ανύπαρκτη στην πλειονότητα, για να μην γράψω στην ολότητα, του κομματικού μας συστήματος...  

 

Πώς να νικήσουμε όταν έχουμε αποδεχθεί εκ των προτέρων την ήττα;...

Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου: πως ακόμα κι αν βρεθώ στην έσχατη ένδεια δεν θα καταδεχθώ να απλώσω χέρι ζητιανιάς ούτε καν να παρακαλέσω για την επιβίωσή μου. Θα προτιμήσω να βάλω μια κουκούλα, να πάρω ένα καλάσνικοφ και να ληστέψω μια τράπεζα ή κάποιον μεγαλοσχήμονα των βορείων ή νοτίων προαστίων από το να εκλιπαρήσω για βοήθεια στους δρόμους, στο μετρό ή στο τρόλεϊ...

Φαίνεται, ωστόσο, πως τη δική μου στάση δεν συμμερίζεται ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος έχει μετατραπεί σε διεθνή επαίτη (και) για το χρέος- βλ. και σημερινό του άρθρο σε ξένες εφημερίδες- αντί να διεκδικήσει δυναμικά το δίκιο ενός ολόκληρου λαού που έχει υποστεί πάμπολλες θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως ο πρωθυπουργός δεν ικετεύει για το χρέος γιατί πιστεύει ότι η ελάφρυνσή του θα σώσει τη χώρα, αλλά για να γλιτώσει τη δική του εξουσία, η οποία καταρρέει ημέρα με την ημέρα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμπληρώσει δυόμισι χρόνια στην εξουσία, αλλά δεν έχει κατορθώσει ακόμα να βρει τη χρυσή ισορροπία στο τι συνιστά επιτυχημένη διαπραγμάτευση. Γι' αυτό κι από το "αέρα πατέρα" τού 2015, το οποίο αποδείχθηκε αποτυχημένο, πέρασε κατευθείαν στο δοκιμασμένο από τους προηγούμενους, αλλά επίσης αποτυχημένο "ναι σε όλα"...

Γιατί οι Μέρκελ- Σόιμπλε, οι οποίοι δεν έπαψαν ποτέ να είναι ενιαίο δίδυμο, να συναινέσουν σε γενναία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους όταν γνωρίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να κλάψει σε κάθε εύκαιρο ώμο- τώρα τυγχάνει αυτός να είναι του Εμ. Μακρόν-, αλλά δεν πρόκειται να φτάσει και στη ρήξη; Λίγους μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές η καγκελάριος δείχνει να εξασφαλίζει μια άνετη επικράτηση χάρη και στη σθεναρή της στάση απέναντι στην Ελλάδα. Πώς, επομένως, θέλουμε να κερδίσουμε κάτι αν έχουμε προαποφασίσει να αποδεχθούμε την ήττα;...

Στήριξα το ΣΥΡΙΖΑ όσο αυτός πάλευε, ή τουλάχιστον παρίστανε πως παλεύει, για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας που τον έφερε στην κυβέρνηση. Αδυνατώ, ωστόσο, να συνεχίσω να στηρίζω ένα κόμμα που από ένα σημείο και μετά το μόνο το οποίο στην ουσία υπερασπίζεται είναι η παραμονή τού στην εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο οι κουτσαβακισμοί τού Π. Πολάκη- ένα γελοίο μείγμα άγνοιας κι αλαζονείας- αποτελούν ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του πώς κατάντησαν εκείνοι που είχαν υποσχεθεί την ελπίδα και στο τέλος συνθηκολόγησαν μόνο και μόνο για να μην χάσουν την θέα από το Μαξίμου και τα υπουργεία τους οι ίδιοι και τα ρουσφέτια τους...

Στα λόγια ο καθένας μας εκπέμπει αυτό που θα ήθελε ιδεατώς να γίνει. Οι πράξεις, ωστόσο, φανερώνουν το ποιος πραγματικά είναι, γι' αυτό όσες πιστολιές κι αν ρίχνουν οι Πολάκηδες δεν θα πετυχαίνουν τίποτα παραπάνω από το να τους εκθέτουν, αφού πυροβολούν με άσφαιρα μόνο και μόνο για μια καλή λεζάντα και για να τους χειροκροτεί ένα ακροατήριο που ολοένα και λιγοστεύει...

 

Τι 1984, τι 2017: Το MEGA, όπως και η Ανατολασία, ήταν πάντοτε φίλος μας...

Θα έπαιρνα βαθιά ανάσα και θα στήριζα το τέταρτο μνημόνιο αν πίστευα ότι θα ήταν το τελευταίο. Μόνο που οι εξελίξεις και στο πλέον πρόσφατο Eurogroup μαρτυρούν ότι μόνο με μια επαναστατική προσέγγιση των πραγμάτων θα μπορούσαμε να δραπετεύσουμε από τη φυλακή που μόνοι μας βάλαμε τον εαυτό μας, αλλά από την οποία δεν έχουν σκοπό να μας βγάλουν οι δανειστές μας...

Ο Β. Σόιμπλε θα βρίσκει πάντοτε μια καλή δικαιολογία για να επιμένει σε περισσότερη λιτότητα, να μην "κουρεύει" το χρέος και να μην προτείνει αναπτυξιακές πολιτικές. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είναι πεπεισμένος ότι είναι προς το συμφέρον τής χώρας του το Grexit και θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να το επιτύχει κι από όποια θέση κι αν βρίσκεται μετά από τις γερμανικές εκλογές...

Η ελληνική κυβέρνηση σε αυτό το σχεδιασμό τού Βερολίνου έχει αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να μετατρέψει την τακτική οπισθοχώρηση του καλοκαιριού τού 2015 σε στρατηγική. Ο Αλ. Τσίπρας πολιτεύεται σαν να μην έχει καταλάβει ότι η Γερμανία δεν θα δώσει οξυγόνο στη χώρα μας για να αναπνεύσει πριν ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα σε αυτόν τον τόπο και πριν φτωχοποιηθεί κι ο τελευταίος Έλληνας. Κι αυτό δεν συμβαίνει, όπως διαλαλούν η αντιπολίτευση και τα φιλικά της ΜΜΕ, γιατί το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε δεν συμπαθεί τον σημερινό πρωθυπουργό. Την ίδια απαξίωση επέδειξε και στον ρεζίλη των Παπανδρέου και στον Αντ. Σαχλαμαρά όταν οι τελευταίοι είχαν ξεζουμιστεί...

Το Μαξίμου μοιάζει να το απασχολεί μόνο πώς θα εξαντλήσει την τετραετία και στήνει τη δική του μιντιακή διαπλοκή για να το πετύχει. Είναι περιττό, βεβαίως, να τονίσω πόσο αδιάφορο είναι για τη συντριπτική πλειονότητα του λαού πόσο θα μείνουν στην εξουσία ο Αλ. Τσίπρας και οι υπουργοί του αν εξακολουθήσουν να ψηφίζουν τα ίδια νεοφιλελεύθερα μέτρα που όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση χαρακτήριζαν προϊόντα εσχάτης προδοσίας...

Την ίδια ώρα, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να πορεύεται και με μία αξιωματική αντιπολίτευση η οποία είναι βουτηγμένη στην υποκρισία. Μέχρι, για παράδειγμα, να βρεθεί ο Ιβ. Σαββίδης να αγοράσει ένα ποσοστό μετοχών τού MEGA είχε βγει στα κάγκελα και κλαιγόταν για τις θέσεις εργασίας που χάνονταν. Τώρα που βρίσκεται κάποια λύση την καταγγέλλει ως διαπλεκόμενη. Έχει άδικο στο να συνδέει τον Ρώσο επιχειρηματία με την κυβέρνηση; Θα ήμουν αφελής αν σας έδινα αρνητική απάντηση...

Ήταν άδικο, ωστόσο, κι από την πλευρά τής κυβέρνησης να υποστηρίζει πως οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες τού MEGA, που έπαιρναν δάνεια χωρίς να δίνουν εγγυήσεις, είχαν συγκροτήσει τραστ με ΠΑΣΟΚ- ΝΔ; Θα ήμουν επίσης αφελής αν σας έδινα αρνητική απάντηση. Καταλαβαίνετε, επομένως, το αδιέξοδο εκείνων των πολιτών που βλέπουν τους μεν να κατηγορούν τους δε για πράξεις που και οι δύο έχουν κάνει, απλώς σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και με διαφορετικά ίσως κίνητρα, αλλά το ίδιο νοσηρό αποτέλεσμα. Οι χθεσινοί εχθροί της "Ωκεανίας"- αριστεράς, όπως η "Ανατολασία"- MEGA, είναι σημερινοί φίλοι και το αντίστροφο σε μια (ακόμα) θλιβερή επιβεβαίωση του οργουελικού "1984". Γι' αυτό και χρειαζόμαστε τα κανάλια και τις εφημερίδες για να ξαναγράψουν την Ιστορία κατά πώς συμφέρει τους εξουσιαστές...



  

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Σόιμπλε γελά με αυτούς που του τα δίνουν όλα χωρίς καμιά εγγύηση...

Ύστερα κι από την ψήφιση του τέταρτου μνημονίου ο Αλ. Τσίπρας είναι ολοφάνερο ότι ακολουθεί τη στρατηγική τού καλού παιδιού, την οποία τόσο ειρωνευόταν όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Το κυβερνητικό αφήγημα εδώ και καιρό θέλει την ψήφιση επώδυνων μέτρων ως αναγκαίο κακό προκειμένου να ρυθμιστεί το χρέος, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση, να βγούμε στις αγορές και να επανέλθει η κανονικότητα στη χώρα. Μόνο που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Β. Σόιμπλε γελά με εκείνους που του κάνουν όλα τα χατίρια δίχως καμία εξασφάλιση των δικών τους συμφερόντων.

Γι' αυτό κι από το χθεσινό Eurogroup δεν καταφέραμε να πάρουμε ούτε καν την ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης, αφού θα απαιτηθεί και η ψήφιση νέων μέτρων για να συμβεί κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, ούτε χρέος- ελπίδες μόνο για το Eurogroup της 15ης Ιουνίου- ούτε χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα- στο 3,5% μέχρι (τουλάχιστον) το 2022- πετύχαμε...

Φυσικά κι αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά- για όσους ελάχιστους ακόμα το αμφισβητούν- ότι η γερμανική πολιτική ηγεσία δεν κινείται με βάση την εξυπηρέτηση των ευρωπαϊκών, ούτε καν των γερμανικών, συμφερόντων παρά μόνο έχοντας στο μυαλό της τις βουλευτικές εκλογές στη χώρα το προσεχές φθινόπωρο. Οι υποτίθεται συνετοί και πολέμιοι του λαϊκισμού, με τους τόσους θαυμαστές στη χώρα μας- ιδίως στο χώρο τού ακραίου κέντρου-, επαναλαμβάνουν την υποκριτική συμπεριφορά που τους έχει καταστήσει τόσο "συμπαθείς" στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τώρα, μάλιστα, που έχουν αποφύγει με σχετική επιτυχία τους σκοπέλους των ολλανδικών και γαλλικών εκλογών, κερδίζουν εκλογές στα κρατίδια και προηγούνται στις δημοσκοπήσεις αισθάνονται ακόμα πιο βολικά στις καρέκλες τους ώστε να επιδεικνύουν φόρα παρτίδα τη "φημισμένη" τους αλαζονεία...

Όλα αυτά, ωστόσο, είναι γνωστά σε όλους, και στον Αλ. Τσίπρα βεβαίως, ο οποίος κάποτε τα κατακεραύνωνε. Επομένως, το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί τα δίνουμε όλα δίχως να λαμβάνουμε ούτε μία εγγύηση ότι θα πάρουμε κάτι πίσω. Ενδεχομένως μέσα σε λίγες εβδομάδες να βρεθεί μια κάποια διαχειρίσιμη από όλους λύση για το χρέος. Πόσο ωφελημένη, ωστόσο, θα βγει η πραγματική οικονομία αν στο μεσοδιάστημα ψηφιστούν νέα προαπαιτούμενα με άρωμα λιτότητας και ποια ασφάλεια μπορούν να δημιουργήσουν τα δυσθεώρητα πλεονάσματα του 3,5% σε μια αγορά και σε μια κοινωνία που εξαντλούν και τις οικονομίες τους;...

Κινδυνεύουμε με λίγα λόγια να αποδειχθούμε για μια ακόμα φορά και κερατάδες και δαρμένοι, με την αβεβαιότητα να αυξάνεται και, κυρίως, τις προοπτικές για ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη να σμικρύνονται. Εν τέλει, το μόνο όραμα που μοιάζει να κυνηγά αυτή η κυβέρνηση είναι να εξαντλήσει την τετραετία, ακόμα κι αν εξαντλήσει όλους τους υπόλοιπους, με όχημά της τη νέα MEGAλη και εισαγόμενη από τη Ρωσία διαπλοκή που χτίζει μεθοδικά...

Ο Σαούλ έγινε Παύλος κι ο Αλέξης Ελένη Λουκά, αλλά η Ελλάδα στο μεσαίωνα σταθερά...

Έβλεπα τον Αλέξη Τσίπρα, τους υπουργούς και τους βουλευτές του να πηγαίνουν από εκκλησία σε εκκλησία, κρατώντας τη μία λαμπάδα μετά από την άλλη, κι αναρωτιόμουν: αν ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, για το ότι είσαι άθεος, για παράδειγμα, πώς θα μπορέσεις να αλλάξεις τη χώρα, την Ευρώπη, τον πλανήτη ολόκληρο, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεσαι πως είναι ο στόχος σου; Πόσω μάλλον όταν ο πρωθυπουργός ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε δηλώσει πως δεν είναι θρησκευόμενος και πως δεν έχει σκοπό να παριστάνει τον πιστό χριστιανό για λίγα ψηφαλάκια. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από μόνοι τους. Τους αλλάζει η ζωή, το οικογενειακό, σχολικό ή κοινωνικό τους περιβάλλον ή η ανάγκη τους να μην αισθάνονται μόνοι αλλά μέλος μιας αγέλης, όποια κι αν είναι αυτή. Και, φυσικά, τους αλλάζει η εξουσία...

Στα μάτια μου το 'Άγιο Φως" είναι τόσο άγιο όσο το φως που ανάβει από έναν οποιοδήποτε αναπτήρα Bic. Από την άλλη, ωστόσο, είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι το συγκεκριμένο φως έχει μαγικές ιδιότητες και είναι σε θέση να θεραπεύσει κάθε νόσο και κάθε μαλακία, ακόμα και τη δική του. Βεβαίως, επίσης, κι ο καθένας μας μπορεί να μετατραπεί από Σαούλ σε Παύλο, από άπιστος σε πιστό και να εναποθέσει τις ελπίδες του σε έναν θεό. Αλίμονο, όμως, αν πίστευα ότι ο Αλέξης Τσίπρας, οι υπουργοί και οι βουλευτές του μετατράπηκαν σε λάιτ Ελένες Λουκά στα ξαφνικά κι ότι όλος αυτός ο αυτοεξευτελισμός των τελευταίων ημερών οφείλεται σε θεία επιφοίτηση κι όχι σε φτηνούς πολιτικαντισμούς...

Ούτε η Ανγκ. Μέρκελ ούτε ο Β. Σόιμπλε ούτε το ΔΝΤ εμποδίζουν το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Ούτε καν το αποκαλούμενο λαϊκό αίσθημα, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων κι αντί να τραβούν τους πολίτες μπροστά, αφήνουν τους μισαλλόδοξους να κρατούν ολόκληρες κοινωνίες σιδηροδέσμιες στο παρελθόν. Μόνο οι κομματάρχες θεωρούν πως μπορούν να κυβερνούν για πάντα αρκεί να ποντάρουν εσαεί στο λαϊκισμό, στην θώπευση της μετριότητας και στο συναγελασμό με το σκοταδισμό "για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο"...

Ε, λοιπόν, κανείς δεν κυβερνά για πάντα κι όταν έχουν όλα τελειώσει η Ιστορία βρίσκεται πάντοτε εκεί για να βγάζει την αδέκαστη κρίση της. Και τότε καμία υστερόβουλη επίκληση στα θεία δεν μπορεί να διασώσει τους "αριστερούς" που για να σπάσουν το ρεκόρ διακυβέρνησης της χώρας από τους σαμαροβενιζέλους είναι πρόθυμοι ακόμα και να ανεβούν γονατιστοί το καλοκαίρι τα σκαλοπάτια τής εκκλησίας τής Παναγίας τής Τήνου, εκπληρώνοντας το τάμα τής αυτοταπείνωσής τους...

Αντί για κλάψα μήπως να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων;...

Η χθεσινή ήταν μια τραγική ημέρα για την ΕΕ. Κι αυτό γιατί η ενεργοποίηση από τη Μεγάλη Βρετανία τού άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας γυρίζει πίσω την Ενωμένη Ευρώπη 70 χρόνια, όταν δεν υπήρχε παρά μόνο ως μεμονωμένα κράτη τα οποία είχαν μόλις βγει από έναν παγκόσμιο πόλεμο. Και το τραγικότερο είναι πως το διαζύγιο δεν πρόκειται να αποδειχθεί βελούδινο για προφανείς λόγους: πώς θα μπορεί να πείθει το Βερολίνο ότι μια Ευρώπη υπό την κηδεμονία του είναι η καλύτερη λύση για τους λαούς της στην περίπτωση που η Γηραιά Αλβιόνα αποχωρήσει από αυτή χωρίς σοβαρό τραυματισμό της; Κι αυτό δεν είναι επιλογή αποκλειστικώς του διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, αλλά εκφράζει και τον ανθυποψήφιό τους Μ. Σουλτς. Ο ιμπεριαλισμός, οικονομικός εν προκειμένω, αποτελεί διαχρονικά, άλλωστε, καλύτερο συνεκτικό ιστό για τα κράτη από την ιδεολογία...

Αν υποθέσουμε, με κάποια σχετική σιγουριά, πως το διαζύγιο θα είναι επεισοδιακό. Ποιος θα βγει κερδισμένος από αυτό; Η αυθόρμητη όσο και λογική απάντηση είναι κανείς, ανεξαρτήτως του αν κάποιο από τα δύο μέρη- πιθανότατα η Μεγάλη Βρετανία, αν κρίνουμε από το ότι ήδη την εγκαταλείπουν τράπεζες και πολυεθνικές- θα υποφέρει περισσότερο από το άλλο...

Αν στη Ελλάδα η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της β' αξιολόγησης προκαλεί αβεβαιότητα, φανταστείτε τι θα σημάνει για την ήπειρό μας η διαδικασία υλοποίησης του Brexit να κρατήσει δύο χρόνια. Ποιος θα μπει στη λογική να επενδύσει μακροπρόθεσμα αν δεν γνωρίζει πρώτα τι τον συμφέρει περισσότερο, η Μεγάλη Βρετανία ή η ΕΕ; Και γιατί να μην περιμένει να ξεκαθαρίσει η κατάσταση ή να επενδύσει κάπου αλλού μέχρι να διαπιστωθεί πού θα καθίσει η μπίλια των αντεγκλήσεων;...

Όπως κι αν έχει, αυτή η αβεβαιότητα δεν βοηθά και τη χώρα μας να ορθώσει ανάστημα, ανεξαρτήτως του πόση λιτότητα θα υποχρεωθεί να αντέξει επιπλέον. Από την άλλη, ωστόσο, κι όσο κυνικό κι αν διαβάζεται είναι υποχρέωσή μας να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων. Κι αν το Λονδίνο είναι μακριά και τα μεγέθη διαφορετικά, η Τουρκία, και δη η Κωνσταντινούπολη, είναι πολύ πιο κοντά. Τι εννοώ; Πως ναι μεν η υπαρξιακή κρίση τής γείτονος δημιουργεί κινδύνους για την εθνική μας ασφάλεια, αλλά και υποβοηθητικές της επιστροφής μας στην ανάπτυξη συνθήκες...

Ο φόβος τρομοκρατικών επιθέσεων, για παράδειγμα, στη Πόλη δεν έχει επηρεάσει μόνο τις τουριστικές αφίξεις, αλλά και τον προγραμματισμό των μεγάλων επιχειρήσεων, που την προόριζαν για εμπορικό κέντρο στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Αντί, επομένως, να εστιάζουμε αποκλειστικώς στη διαφύλαξη των συνόρων μας, το οποίο είναι εκ των ων ουκ άνευ, ας ανοίξουμε λίγο περισσότερο τα μάτια μας κι ας δούμε πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν την τουρκική παρακμή πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, αλλά και μικρότερες. Πάντοτε υπάρχουν επιλογές, όσο περιορισμένες κι αν μοιάζουν ή είναι πράγματι καμιά φορά. Αρκεί να έχουμε τη βούληση να τις αξιοποιούμε αντί να καταφεύγουμε μονίμως στην κλάψα...

 

Τα άδεια πιάτα δεν γεμίζουν με συνταγματικές αναθεωρήσεις...

"Δικαιώματα, διαφάνεια, δικαιοσύνη", υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας μέσω της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Ταυτοχρόνως, στην "Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων", κατεύθυνση που θεωρείτο προσβλητικό και να συζητείται πριν μερικά χρόνια, κατάληξαν οι ηγέτες των τεσσάρων μεγαλύτερων κρατών της, οι οποίοι μάλιστα, με την εξαίρεση του Μ. Ραχόι και ύστερα από χίλια κύματα στην Ισπανία, έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης...

Είναι τρόπον τινά θεσμικώς απαραίτητο οι πολιτικοί να προσφέρουν οράματα στους λαούς τους, ανεξαρτήτως αν κάποιος συμφωνεί με αυτά ή όχι. Απαραίτητη, ωστόσο, προϋπόθεση προκειμένου αυτά να ορθοποδήσουν είναι οι δημοκρατίες να έχουν εξασφαλίσει πρώτα τα απολύτως απαραίτητα στους πολίτες τους: τροφή, στέγη, κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή διαβίωση, κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνο όταν όλα αυτά θα έχουν κατοχυρωθεί θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε λαός να καταπιαστεί σοβαρώς με τα "σπουδαία και τρανά"...

Η β' αξιολόγηση είναι πολύ πιθανό να ολοκληρωθεί στις 20 Μαρτίου. Οι όροι ολοκλήρωσής της, όμως, είναι αυτοί που θα κρίνουν το αν η Ελλάδα μπορεί μέχρι το τέλος τού έτους να επανέλθει σε μια κανονικότητα ή αν θα συνεχίσει να κυνηγά δίχως νόημα την ουρά της. Είναι, δηλαδή, το μείγμα των μέτρων που θα αποφασιστούν αυτό που θα καθορίσει το κατά πόσο δεν θα χρειαστεί να καταφύγουμε σε ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα σημάνει την ολοκληρωτική κατάρρευση του σημερινού πολιτικού συστήματος και την αντικατάστασή του από ένα σύστημα που κρατά τις ρίζες και τα πρότυπά του σε μορφές ολοκληρωτισμού, φασισμού και μισαλλοδοξίας που στιγμάτισαν ολόκληρες γενιές. Αν αυτήν τη στιγμή ο λαός είναι μουδιασμένος, σε τυχόν επικράτηση του χειρότερου σεναρίου ως προς την ασκούμενη οικονομική πολιτική πολύ φοβάμαι πως η αντίδρασή του δεν θα είναι μια ταξικά συνειδητή επανάσταση, αλλά το χάος που ακολουθεί μια φυσική καταστροφή...

Δεν είμαι, ωστόσο, απαισιόδοξος. Αντιθέτως, εκτιμώ πως μέχρι το τέλος τού 2017 η εισοδηματική και, κυρίως, η ψυχολογική κατάσταση του μέσου Έλληνα θα έχει βελτιωθεί σημαντικά. Κι αυτό γιατί όσο καλά προετοιμασμένοι κι αν είναι οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί σε οικονομικό επίπεδο για να διαχειριστούν μια ρήξη με την Ελλάδα, οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι αυτοί που μας δίνουν το πάνω χέρι...

Με την ανάσα τού Μ. Σουλτς στο σβέρκο τους, αν όχι και στα μάτια τους, η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε δεν διαθέτουν πλέον την άνεση της κωλυσιεργίας που διέθεταν το 2015. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι όσο πλησιάζουμε στις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου με το ελληνικό πρόγραμμα σε αβεβαιότητα τόσο δυσκολότερη καθίσταται η επανεκλογή τους. Κι όσο κι αν υποτίθεται πως ομνύουν στον πόλεμο κατά τού λαϊκισμού οι δυο τους αποτελούν το εμβληματικότερο δίδυμο λαϊκιστών σε όλη την Ευρώπη. Βεβαίως όλα αυτά έχουν και μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: η ελληνική πλευρά να μην φοβηθεί να κάνει ακόμα και το βήμα παραπάνω που δεν έκανε πριν δύο χρόνια αν το τελικό μείγμα που της τεθεί στο τραπέζι γέρνει ξανά προς τη λιτότητα...

 

   

Το ματσάκι γυρίζει...

Ήταν καλή η απόφαση του Eurogroup; Μένει να αποδειχθεί σε όσα συμπεριληφθούν στις προτάσεις των τεχνικών κλιμακίων που επιστρέφουν την ερχόμενη εβδομάδα στην Αθήνα. Αν, για παράδειγμα, η μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων και η αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων ισοσταθμιστούν από τη μείωση του ΕΝΦΙΑ, του ΦΠΑ σε τρόφιμα, ενέργεια κι εστίαση, καθώς κι από το πρόγραμμα τριών δισ. ευρώ για 100.000 θέσεις εργασίας τον επόμενο ενάμισι χρόνο και την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, θα μπορούμε να μιλάμε για την πρώτη ουσιαστικώς νίκη κατά τής άγριας λιτότητας. Υπάρχει, πάντως, ήδη ένα πολύ καλό σημάδι πως η απόφαση του Eurogroup ήταν θετική για τον ελληνικό λαό κι αυτό δεν είναι άλλο από την "ξαφνική" ασθένεια του άθλιου Κούλη, η οποία δεν του επέτρεψε να εκφωνήσει ομιλία με την οποία έλπιζε να κατακεραύνωνε την κυβέρνηση για τη μη ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης...

Είναι πλέον εμφανέστατη η αμηχανία τής ΝΔ από τη στρατηγική της ήττα. Άλλωστε ο ακροδεξιός αντιπρόεδρός της το είχε ομολογήσει, μέσα στην παραζάλη που προκαλεί η πάση θυσία αυτοπροβολή του, ότι στόχος της ήταν να μην ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση ή, έστω, αυτή να συνοδευτεί με σκληρά μέτρα, η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές κι ο ίδιος με τους συνοδοιπόρους του να επιστρέψουν στην εξουσία καβάλα σε ένα λευκό άλογο, αποκαθαρμένοι από τα αμαρτήματα του παρελθόντος.

Ο άθλιος Κούλης έχει ζητήσει την προσφυγή στις κάλπες τόσες φορές αυτό το χρόνο που βρίσκεται στην ηγεσία τού κόμματός του- αλήθεια, πώς θα ολοκληρωνόταν το συντομότερο δυνατό η αξιολόγηση, όπως διατυμπάνιζε, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;- ώστε να έχει ξεπεράσει σε γραφικότητα ακόμα και τον Β. Λεβέντη και το δικό του αίτημα για οικουμενική κυβέρνηση. Προφανώς στο Μοσχάτο πρέπει να καταλήξουν γρήγορα σε νέο αφήγημα πριν εξαντληθεί τελείως κι ο κομματικός στρατός, ο οποίος προετοιμαζόταν πυρετωδώς για έναν πόλεμο που μάλλον δεν θα πραγματοποιηθεί το 2017 ή το 2018...

Φυσικά μόνο η διατύπωση του νομοσχεδίου που θα ολοκληρώνει τη β' αξιολόγηση θα μας βοηθήσει να καταλήξουμε ή όχι στο συμπέρασμα ότι από το 2019 η χώρα θα κινείται με ένα άλλο μείγμα πολιτικής από αυτό που επικράτησε τα τελευταία εφτά χρόνια. Ένα, όμως, ακόμα καλό σημάδι ήταν η χθεσινή δημόσια τοποθέτηση του Β. Σόιμπλε, η οποία υπολειπόταν πολύ σε αλαζονεία προηγούμενων δηλώσεών του. Θα ήταν υπερβολή να έγραφα για ήττα τού υπουργού Οικονομικών τής Γερμανίας, ο ο οποίος είναι καταφανέστατο ότι επιδιώκει το Grexit, αλλά όπως κι αν έχει, προέκυψε ένα σοβαρό πρώτο πλήγμα στην ατσαλάκωτη εικόνα τού σκληρού Γερμανού. Κι αυτό οφείλουμε να το πιστώσουμε στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία πολιτεύεται μακριά από το "ναι σε όλα" τής μνημονιακής αντιπολίτευσης και την ανέξοδη συνθηματολογία τής αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Το ματσάκι γυρίζει, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα για να κερδηθεί...

Δεν θα γίνονταν πραξικοπήματα αν υπήρχαν plan B...

Ας υποθέσουμε πως κλείνει η αξιολόγηση, με ή χωρίς νέα μέτρα. Είναι αυτό από μόνο του ικανό να επανεκκινήσει την οικονομία; Όχι βεβαίως! Αν, για παράδειγμα, περάσει η μείωση του αφορολόγητου στα 5.900 ευρώ, την οποία απαιτούν οι δανειστές και την οποία αποδέχονται ασμένως ο άθλιος Κούλης κι ο Γ. Στουρνάρας, αυτό θα σημάνει νέα επιβάρυνση των ασθενέστερων ομάδων, μολονότι ανάμεσά τους κρύβονται και φοροφυγάδες ολκής...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν δεν ληφθούν νέα μέτρα λιτότητας, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα μας περιμένουν στην επόμενη γωνία; Η αβεβαιότητα θα παραμένει όσο ο Β. Σόιμπλε θα είναι υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και θα μηχανορραφεί υπέρ τού Grexit κι όσο το ΔΝΤ θα αναζητά δικαιολογίες για να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα...

Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάθε δίκιο να αντιστέκεται, τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο, στη λήψη νέων μέτρων: έχει επιτύχει αξιοζήλευτες δημοσιονομικές επιδόσεις, οι προβλέψεις και των Ευρωπαίων είναι αισιόδοξες για το 2017, έχει προχωρήσει σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από οποιαδήποτε άλλη μνημονιακή κυβέρνηση, ανακεφαλαιοποίησε τις τράπεζες με πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που είχαν εκτιμηθεί, γενικότερα εφαρμόζει το δικό της μνημόνιο πολύ αποτελεσματικότερα από ό,τι οι προκάτοχοί της τα δικά τους. Γι' αυτό και είναι ντροπή ο άθλιος Κούλης να πηγαίνει στο Βερολίνο για να λάβει το δαχτυλίδι από την Ανγκ. Μέρκελ κατηγορώντας την κυβέρνηση για καθυστερήσεις.

Αν τα παντελόνια δεν τα φορά μόνο για να μην κρυώνει ας βγει κι ας πει ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό ότι είναι υπέρ τής πλήρους κατάργησης του αφορολόγητου, νέων μειώσεων στις συντάξεις, των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και των απολύσεων στο Δημόσιο. Όπως, φυσικά, οφείλει να τον πείσει γιατί πιστεύει ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία και δεν θα υπάρξουν κι άλλα όσο εμείς υπαναχωρούμε συνεχώς από τις "κόκκινες γραμμές" μας...

Επαναλαμβάνω ότι δεν πιστεύω ότι αυτά που μας ζητούν τώρα ΔΝΤ- Σόιμπλε είναι τα τελευταία μέτρα, ώστε να είμαι πιο συγκαταβατικός με την αποδοχή τους στο όνομα της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης. Είναι, ωστόσο, ανησυχητικό πως στο Μαξίμου τρέμουν έστω και να μιλούν για "plan B" υπό το φόβο των α λα Βαρουφάκη διαρροών...

Το να εκτιμάς πως οι εσωτερικές και διεθνείς πιέσεις που δέχεται το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε θα το λυγίσουν, ενόψει και των εκλογών τού φθινοπώρου, είναι μια λογική αντίδραση. Είναι παράλογο, όμως, να έχεις βασίσει τη στρατηγική σου αποκλειστικώς σε αυτό το ενδεχόμενο, πόσω μάλλον όταν το παρελθόν σε έχει διαψεύσει και σε έχει κάνει να μιλάς για ψευδαισθήσεις, και να μην έχεις σχεδιάσει ένα εναλλακτικό πλάνο με αποτέλεσμα να παραμένεις εκτεθειμένος σε ένα νέο εκβιασμό. Τα πραξικοπήματα- για να θυμίσω το "this is a coup"- δεν θα επιτύγχαναν αν οι δημοκρατίες είχαν υψωμένα τείχη κι όχι απλώς αυταπάτες...

Τρεις είναι οι έντιμες επιλογές Αλέξη, τέταρτη δεν υπάρχει...

Στην κυβέρνηση έχουν δίκιο όταν κατηγορούν τη ΝΔ πως στέκεται στο πλευρό των δανειστών, απαιτώντας να υπογράψει σήμερα τα πάντα. Όπως έχουν δίκιο κι ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, αλλά και παγκοσμίως είναι το 2017 πιο ευνοϊκοί από ό,τι αποδείχθηκαν το 2015. Μόνο που πλέον είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι στο τέλος ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα συνθηκολογήσει σε μια νέα ανισοβαρή συμφωνία με τους θεσμούς...

Το "ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα" του πρωθυπουργού ακούγεται ήδη ως αστείο από όσους θεωρούν δεδομένη τη μείωση του αφορολόγητου και τον κόφτη για τις συντάξεις μετά από το 2019. Τα τελευταία εφτά χρόνια παρακολουθούμε, άλλωστε, συνεχώς διαφορετικές εκδοχές ενός ματς που στο τέλος οι Γερμανοί το κερδίζουν, ανεξαρτήτως αν κάποια στιγμή η Ελλάδα πρόβαλε ισχυρότερη αντίσταση από άλλες...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει άλλη λύση για να γυρίσει το παιχνίδι για τη χώρα και τον ίδιο από το να αρνηθεί το νέο κύκλο λιτότητας, ο οποίος στερεί από το λαό του όχι μόνο εισοδήματα, αλλά κυρίως την αισιοδοξία για το μέλλον. Ποιος, αλήθεια, ανάμεσά μας πιστεύει ότι αν μια ελληνική κυβέρνηση υπαναχωρήσει κι αυτήν τη φορά, δεν θα υπάρξει κι επόμενη κι επόμενη κ.ο.κ.; Υπενθυμίζω ότι ο πρωθυπουργός επανεκλέχθηκε και για να απαλύνει τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου με το παράλληλο πρόγραμμά του κι όχι για να υπογράψει τέταρτο.

Γι' αυτό και οι έντιμοι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά του είναι είτε η ρήξη- με περισσότερους συμμάχους σήμερα και στη Γερμανία- με τον Β. Σόιμπλε, είτε το δημοψήφισμα είτε οι εκλογές, όπου τα διλήμματα για τη χώρα θα περιλαμβάνουν ανοιχτά και τη "βρόμικη" λέξη δραχμή. Οτιδήποτε άλλο θα σημάνει την πλήρη ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο κλαμπ της πλήρως υποταγμένης σοσιαλδημοκρατίας την ώρα, μάλιστα, που η τελευταία δείχνει να μετανοεί εμπράκτως για τον αυτοεξευτελισμό της...

Πολλοί ειρωνεύτηκαν την υπερήφανη διαπραγμάτευση του 2015 κι έσπευσαν να πανηγυρίσουν την ήττα της λες κι αφορούσε άλλους κι όχι και τους ίδιους. Αν κάνουμε, όμως, μια μίνι διαδρομή στα εφτά σχεδόν χρόνια των μνημονίων, το πρώτο εξάμηνο εκείνου του έτους ήταν το μοναδικό που μας έκανε να αισθανθούμε πως όλα είναι δυνατά, πως μπορούμε να βγούμε από την άβυσσο και να ξαναγεννηθούμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια κλήθηκε να διαχειριστεί την κατάρρευση της ελπίδας που ο ίδιος φούντωσε και σήμερα βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με την Ιστορία τής Αριστεράς, καλούμενος να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεών της...

Αν πίστευα ότι το αφορολόγητο και οι συντάξεις είναι οι τελευταίες θυσίες που μας ζητούνται, θα έλεγα να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και να τα δεχθούμε κι αυτά. Μόνο που δεν το πιστεύω, πόσω μάλλον όταν οι εκλογές τού φθινοπώρου στη Γερμανία- που είναι έτσι κι αλλιώς μακριά- μπορεί να αναδείξουν εκ νέου νικητή τον Β. Σόιμπλε ή πολύ χειρότερους από αυτόν. Αναγνωρίζω ότι η απόφαση που καλείται να λάβει ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι εύκολη, ωστόσο είναι και η δική του μεγάλη ευκαιρία να αναβαπτιστεί στα μάτια εκείνων που αισθάνονται πως τους πρόδωσε και να πείσει τους υπόλοιπους ότι οι μεγάλοι καπετάνιοι δεν είναι αυτοί που πλέουν στη νηνεμία, αλλά εκείνοι που νικούν τα άγρια κύματα. Για να δούμε...