Η επέλαση των αχρήστων...

Ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος έγινε γι' άλλη μια φορά "viral" με τα "photo bombing" του σε Ανγκ. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε, δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό του στην υποτέλεια και στη δουλοπρέπεια, αλλά ένα ολόκληρο άτυπο κίνημα πανελλήνιου βεληνεκούς. Σε αυτό "συμμετέχουν" όλοι εκείνοι οι οποίοι διαχρονικά στηρίζουν την επιβίωσή τους κολακεύοντας τον αρχηγό, τον όποιο αρχηγό...

Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ δεν είναι τίποτα άλλο από την πιο γελοία εκδοχή ενός χαρακτηριστικού τύπου Έλληνα, τον οποίο με καλή διάθεση θα αποκαλούσα ανασφαλή και με κακή γλείφτη. Ολόκληρες καριέρες έχουν χτιστεί γύρω από την εκούσια υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρότερων ή, τέλος πάντων, όσων πιστεύουμε ότι είναι ισχυρότεροι και μπορούν να προωθήσουν την καριέρα μας...

Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως στην Ελλάδα το γλείψιμο δεν θεωρείται ελάττωμα, αλλά συγχωρείται ως απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Άλλωστε μιλάμε για μία χώρα όπου ακόμα συζητάμε δίχως να ντρεπόμαστε για το αν θα πρέπει να αξιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι κι όπου νυν βουλευτές επιθυμούν να διορίζουν ως διαδόχους τούς γιους τους- ορθώς ο άθλιος Κούλης έκοψε από υποψήφιο τον γιο τού Γ. Τραγάκη γι' αυτόν το λόγο...

Πώς, επομένως, να πείσεις τους ταλαντούχους και μορφωμένους νέους να επιστρέψουν στην Ελλάδα ή να μην φύγουν από αυτή όταν σε αυτά τα χώματα τον εθνικισμό αντιστρατεύεται η ξενομανία και το λαϊκισμό η εθελοδουλία; Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου είναι λογικό να κονιορτοποιούνται από την επέλαση των αχρήστων...

Δεν είναι κακό για συμβολικούς λόγους ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται καινοτόμες επιχειρήσεις, μόνο που δεν είναι αρκετό για να δοθεί το μήνυμα πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εξέλθουμε από την κρίση μια και καλή. Χρειάζονται και πράξεις αλλά από αυτές πάσχουμε διαχρονικά, με αποτέλεσμα στην πολιτική ζωή να πρωταγωνιστούν τύποι όπως ο Άδωνις, που μέχρι πριν μια δεκαετία κινούνταν στο παρατηλεοπτικό περιθώριο. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη από ετερόφωτους μαϊντανούς που επιδεικνύουν πλέον ανενδοίαστα την ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη ρητορική τους, αλλά ούτε και δήθεν προοδευτικούς που δεν τολμούν να προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις υπό το φόβο τού πολιτικού κόστους...

Ο Άδ. Γεωργιάδης σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι παρά το ακραίο σύμπτωμα μιας ασθένειας που έχει μολύνει μεγάλο κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας και η οποία ναι μεν δεν είναι ανίατη αλλά δεν είναι κι ευκόλως ιάσιμη. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει αντίδοτο, αλλά γιατί λίγοι είναι οι πρόθυμοι να το δοκιμάσουν και να το προωθήσουν στους πολλούς...